Αυτό είναι λοιπόν το καινούργιο μας νησί, το καινούργιο σπίτι, το καινούργιο ρούχο, όπως θέλει το λέει κάποιος. Καθυστέρησε να ανοίξει, για τους κλασικούς τεχνικούς λόγους, που ποτέ δεν μπορώ να καταλάβω ακριβώς. Δεν γλύτωσα ένα κύμα πανικού στις αρχές της εβδομάδας, ότι δεν θα φτιαχτεί, ότι δεν θα εμφανιστεί, θα μείνει για πάντα καταποντισμένο στο βάθος του κυβερνο-ωκεανού, σαν άλλη εικονική αυτή τη φορά ατλαντίδα.

Τα ίδια φυσικά είχα περάσει κι όταν ξεκινούσαμε πριν από πέντε χρόνια, εκεί που χρειάστηκα ένα σωρό φρονιτστήρια για να καταλάβω πως λειτουργούσε, ο απλός τελικά μηχανισμός της διαχείρισης μιας ιστοσελίδας. Για να μη μιλήσω για όλα αυτά που έχω υποστεί χρόνια τώρα, πάντα για τεχνικούς λόγους, πότε γιατί χανόταν για κάποιο λόγο η ιστοσελίδα, πότε γιατί δεν λειτουργούσε όπως έπρεπε, πότε γιατί κόβονταν τα μέιλ, από ιστορίες τέτοιες άλλο τίποτε.

Τον τελευταίο καιρό, η ιστοσελίδα, η παλιά ιστοσελίδα είχε αποκτήσει ένα χούι. Όπου είχε κενά έβαζε –μόνη της- κάτι φριχτά κεφαλαία Α με τόνο μάλιστα. Δεν ήταν η επιβράβευση των κόπων μας. Έφταιγε, όπως μου εξήγησε ένας βαριεστημένος απρόσωπος μέσω email τεχνικός, ότι η ιστοσελίδα ανίχνευε κάτι ιούς και όπου είχε κενά τα γέμιζε με αυτό τον τρόπο. Ωραία, και πώς θα φτιάξει αυτό; ρώτησα, πάντα μέσω διαδικτυακής αλληλογραφίας. Θα κάνουμε κάτι για να φτιάξει. Έκαναν, δεν έκαναν, η ουσία είναι ότι εδώ και μήνες πέρα από την συνηθισμένη δουλειά, να γράψω ένα κείμενο, να ανεβάσω ένα κείμενο, είχα μετά και το κυνήγι των Άλφα. Τα οποία άλφα ήταν και πονηρά και επίμονα. Την μια μέρα τα έβγαζες, την άλλη ξαναβγαίνανε. Άσε που είχαν αρχίσει να παίζουν και αναδρομικά, είχαν μπει και σε παλιά κείμενα που τα άνοιγα τυχαία και μου μαυρίζαν την ψυχή. Ρε παιδιά, μήπως μπορείτε να κάνετε κάτι με τα άλφα; Ναι σίγουρα, το κοιτάμε. Αυτοί το κοιτούσανε κι εγώ έτρωγα περισσότερη ώρα για να σβήνω τα άλφα και λιγότερη για να γράφω.
Σίγουρα κι εδώ θα βρώ διάφορες δυσκολίες, κάτι δεν θα μου πηγαίνει καλά, κάτι δεν θα λειτουργεί όπως νομίζω ή το πιθανότερο δεν θα ξέρω πως λειτουργεί. Φαντάζομαι αυτή είναι η μοίρα των διαχειριστών κάποιας ηλικίας. Ό,τι δεν μάθεις μικρός θα σε βασανίζει μεγάλο.
Και γιατί ο πανικός; Γιατί τέτοια αγωνία επειδή στο κάτω κάτω άργησε μια ιστοσελίδα λόγου και τέχνης να λειτουργήσει και χάθηκε για κάτι μέρες; Εντάξει, όχι επειδή πιστεύω ότι δεν μπορείτε να ζήσετε χωρίς αυτήν. Να το ξεκαθαρίζουμε. Εγώ δεν μπορώ να ζήσω χωρίς αυτήν ή τέλος πάντων εγω δεν νιώθω καλά χωρίς αυτήν, μη το δραματοποιούμε κιόλας. Δεν νιώθω καλά όταν δεν έχω την αίσθηση (τη λες και ψευδαίσθηση πάντως) ότι επικοινωνούμε. Αυτό είναι όλο το νόημα. Το eyelands μπορεί να είναι εικονικό αλλά αυτό το πάρε δώσε εδω και πέντε χρόνια δεν είναι καθόλου. Ειναι αληθινό, είναι ωραίο, είναι ανθρώπινο.
Εδώ είμαστε λοιπόν, με ένα πιο απλό και λιτό eyelands με λιγότερα και πιο συγκεκριμένα τμήματα/σελίδες/ενότητες και πιο συμπυκνωμένη, ας πούμε, ύλη. Και ελαφρύτεροι θέλουμε δεν θέλουμε από το αγαπημένο φορτίο του παρελθόντος μας. Θα προσπαθήσουμε να προσθέσουμε σιγά σιγά κάποια από τα παλιά μας κείμενα. Κάποια άλλα θα μας λείψουν. Αλλά έτσι έπρεπε να γίνει. Στο κάτω κάτω δεν μπορούμε να φιλοξενούμε εσαεί τα κείμενα κάποιων ανθρώπων που πολλοί έχουν αφήσει το νησί ή έχουν προχωρήσει σε άλλα πράγματα στη ζωή τους. Θα έρθουν καινούργιοι. Ας τους κάνουμε χώρο. Ας μηδενίσουμε που λέει ο λόγος το κοντέρ για να φτιάξουμε με τα ίδια υλικά, και με τις εντελώς ίδιες πεισματάρικες ιδέες και απόψεις, ένα καινούργιο σπίτι. Το eyelands συνεχίζει να υπάρχει. Το νησί μας είναι εδώ. Ας πούμε ότι αλλάξαμε λίγο την προβλήτα στο λιμάνι και βάψαμε κάπως διαφορετικά τα σπιτάκια. Αυτά είναι οι λεπτομέρειες. Για την ουσία μίλησα ήδη λίγο πιο πάνω.

Γρηγόρης Παπαδογιάννης