Ο τρίτος διαγωνισμός σύντομου διηγήματος τέλειωσε. Ας μιλήσουμε λοιπόν για τη διαδικασία της επιλογής των ιστοριών που θα γίνουν βιβλίο και για τη σημασία των διαγωνισμών.

• –

Άλλος ένας διαγωνισμός έκλεισε εδώ και μια εβδομάδα. Οι συμμετοχές πλησίασαν τις 380 του προηγούμενου, του δεύτερου διαγωνισμού για τις Ιστορίες του Χειμώνα. Δεν τις έφτασαν αλλά αυτή τη φορά ο διαγωνισμός έμεινε ανοιχτός μόνο δυο μήνες, ενώ ο προηγούμενος είχε μείνει ολόκληρο τον χειμώνα. Φυσικά και είμαστε απόλυτα ευχαριστημένοι. Ένα πράγμα θέλω να σημειώσω που μου έκανε εντύπωση από την φάση της υποδοχής των email με τις συμμετοχές σας. Σχεδόν τα μισά μηνύματα σας είχαν μέσα τη φράση «ευχαριστώ για την ευκαιρία». Δεν ήταν μόνο από ευγένεια, δεν ήταν μια τυπική φράση που γράφουμε για να γίνει λίγο πιο εμφανίσιμο το σημείωμά μας. Νομίζω ότι πίσω από αυτή τη μικρή φρασούλα υπήρχε μια αναγνώριση ότι ο διαγωνισμός μας είναι μια ευκαιρία για να βγει προς τα έξω ένα κείμενο, να διαβαστεί, ίσως να διακριθεί ίσως και να εκδοθεί. Αλλά πάνω από όλα λειτουργεί ως αφορμή για να γράψει κάτι ένας συγγραφέας,ιδιαίτερα ένας νέος άνθρωπος που δεν έχει ακόμη βρει άλλες διεξόδους για τα κείμενά του, που δεν έχει ακόμη βρει τον τρόπο να δείχνει τη δουλειά του σε κόσμο. Θα μου πείτε τώρα, και τι έγινε πια; Ακόμη και αν διακριθεί κάποιος στο διαγωνισμό του eyelands θα ανοίξουν διάπλατες οι πόρτες της ευτυχίας και της συγγραφικής επιτυχίας; Ε, όχι βέβαια. Είπαμε εμείς ποτέ τέτοιο πράγμα; Αν υπάρχουν αυτές οι πόρτες δεν είναι εδώ κοντά. Κι αν υπάρχει νόημα στην εμπορική καταξίωση και στα πολλά λεφτά, αν κάποιος τέτοιες μεγάλες προσδοκίες έχει, πάλι σ’ αυτό το νησί δεν υπάρχει ταμπέλα που να λέει πως θα φτάσετε εκεί. Μη σας πω ότι εμείς είμαστε από την αντίθετη μεριά .
Πού είμαστε; Τι είμαστε; Μια μικρή πόρτα. Κι ένα μικρό καταφύγιο. Αρκετό για το πρώτο σας βήμα αλλά και για μερικά από τα επόμενα. Εμείς πολύ απλά ξέρουμε τι θα πει να αναρωτιέσαι αν έχει νόημα να γράφεις, αν έχει νόημα να συνεχίζεις, αν έχει νόημα να παλεύεις να πεις κάτι σε έναν εντελώς παράλογο κόσμο, σε μια άνυδρη, σκληρή εποχή.
Η απάντηση είναι ναι, σε όλα αυτά, και είμαστε εδώ για να απλώσουμε ένα χέρι, να σας κάνουμε να νιώσετε ότι αξίζει να γράφεις, αξίζει να συνεχίζεις, αξίζει να πιστεύεις ότι θα κάνεις καλύτερο τον κόσμο γράφοντας (χειρότερο πάντως αποκλείεται).
Κι εμείς ευχαριστούμε φίλες και φίλοι που μας εμπιστεύεστε. Κι εμείς ευχαριστούμε που μας δίνετε κουράγιο, με μικρές ιστορίες, με μικρές φρασούλες, με μικρά υστερόγραφα, να νιώσουμε ότι κάτι κάνουμε εδώ στο νησί.
Τα κείμενά σας θα ταξιδέψουν σύντομα για να τα διαβάσει η μία και μοναδική κριτής που θα έχει ο διαγωνισμός αυτός. Αντίθετα με την πολυπρόσωπη ομάδα που διαβάζει τα κείμενα στο ελληνικό τμήμα του «μεγάλου» διαγωνισμού, στο σύντομο διήγημα αυτή τη φορά, μας κάνει την τιμή να διαβάσει τα κείμενά σας η Καίτη Στεφανάκη. Και πραγματικά δεν θα μπορούσε να υπάρχει καλύτερη επιλογή από έναν άνθρωπο που και «δικό μας» θεωρούμε και τεράστια πείρα έχει από την τέχνη γενικότερα και ειδικά από την αφήγηση σε μικρή φόρμα και, έχει τη σημασία του κι αυτό, αυτή τη χρονιά έγραψε ένα υπέροχο βιβλίο, μια συλλογή διηγημάτων που απέσπασε εξαιρετικές κριτικές από τα πιο γνωστά και έγκυρα λογοτεχνικά έντυπα.
Θα της στείλουμε τις ιστορίες (με τον κωδικό αριθμό τους μόνο εννοείται) θα διαβάσει τα διηγήματά σας και θα αποφασίσει ποια θα μπουν στην έκδοση. Τα αποτελέσματα μέχρι τις 20 Φεβρουαρίου. Αναλογικά και τηρώντας τους κανόνες των διαγωνισμών που σέβονται τον εαυτό τους θα επιλέξουμε 30-32 ισότιμους νικητές. Δεν θα υπάρχουν βραβεία. Μόνο διηγήματα που θα διακριθούν και θα γίνουν βιβλίο του χρόνου το φθινόπωρο, με το καλό. Αλλά έχουμε καιρό ως τότε. Στο μεταξύ φυσικά, συνεχίζουμε να γράφουμε. Δεν αρκεί να μας δίνει κάποιος τις ευκαιρίες, πρέπει κι εμείς να συνεχίζουμε την προσπάθεια, έτσι δεν είναι;
Γρηγόρης Παπαδογιάννης