**

Δραματοποίηση μιας μελωδίας

–

*

Λένε ότι η μουσική υπαγορεύει συναισθήματα
ότι σκιαγραφεί εικόνες,
σκέψου να…
προσπαθήσεις να κάνεις το αντίθετο.
Από τις εικόνες να βγάλεις τους ήχους,
από τη ματιά τις μελωδίες
και μέσα σε τούτη την αφέγγαρη βραδιά
να ευθυμήσεις μ’ ένα τραγουδάκι ανείπωτο
από μούτρα και πρόσωπα
που σκεβρώνουν την ύπαρξή σου-
την ύπαρξη την ίδια
κι αφήνουν τέσσερα χέρια άπραγα
δυο ζευγάρια παπούτσια αφόρετα
και μια ζωή σιωπηλή
σαν τραγούδι.

***
Το απίθανο γέλιο

Στεγανή η ατμόσφαιρα,
προσπαθώ να την πυροβολήσω
με δέκα ακατέργαστες λέξεις.
Κι εκείνη μου τις γυρίζει πίσω,
βροχή που κουδουνίζει,
ανενεργό πλουτώνιο
πλούσιο σε καγχάσματα θλίψης
κι αδιάθετα χαμόγελα τρύπιων κούφιων λόγων.
Ένα αστείο στο διήνεκες
μπορεί να κάνει τους ανθρώπους χαρούμενους;
Συμφωνία είναι όλα,
ακόμα κι ο θάνατος των γύρω μας.
Άμα καμιά φορά δεν καταλαβαίνω τα ανέκδοτα,
μπορεί να έχω μόλις γυρίσει από ένα ταξίδι του χρόνου.
Δε χρειάζονται συγγένειες για λίγη αγάπη.
Τέσσερα δάκρυα μεταρρυθμισμένα από το χιόνι.,
ένα κρύο απόγευμα, θα καθαρίσουμε από τα μάτια μας.
Το θάμπος της αλήθειας.
Κι όποιος γελάσει.

 

**

ο πίνακας είναι του Δημήτρη Τούλιου. Περισσότερα ποιήματα του Δ.Τ. στη Σελιδα/ποίηση