Έτσι τα θέλω εγώ τα φεγγάρια…
Φλούδες από παραφαγωμένα καρπούζια
Κούνιες κρεμασμένες σε μηλιές.

Σου το ‘πα και σένα,
μα εσύ με χλεύασες…
Με είπες ολιγαρκή.

Εσύ τα προτιμάς ολόγιομα,
πύρινες μπάλες στη κόψη της θάλασσας
μια φωτιά στα μάτια σου.

Μα εγώ επιμένω,
έτσι τα θέλω τα φεγγάρια
κολλημένα κόκκινα ζουμιά στα χείλη,
κουρνιαρίσματα σε ίσκιους παχιούς.
Στο βάφτισα πληρότητα!

«Είναι λίγη η πληρότητα σου» μου είπες
«Στα λίγα κρύβεται η ομορφιά» σου είπα.

Άπλωσα το χέρι,
σε προκάλεσα
«είσαι για ένα γύρο ακόμα;»
Έδωσες το δικό σου
«πάμε» είπες.

Και να μια άδεια κονίστρα,
στη μέση δυο φτηνοί μονομάχοι.
Εσύ κι εγώ.
Εσύ να κυνηγάς ολόγιομα φεγγάρια,
εγώ να βολοδέρνω σε φλούδες και σε κούνιες.

Ένα φοβάμαι…
Μη περάσουν τα χρόνια κ εμείς ακόμα στη κονίστρα
παλεύουμε για ξένα φεγγάρια.

Τα δικά μας πότε θα τα βρούμε;

 

**

ΕΛΕΝΗ ΒΛΑΧΟΥ

Γεννήθηκε  το 1982 στα νότια της χώρας. Σπούδασε κάτι τυχαίο (διοίκηση επιχειρήσεων). Δε το ακολούθησε ποτέ ως επάγγελμα.
Τα τελευταία χρόνια ζει στη Σπάρτη. Μεγαλώνει τρία παιδιά και μαζί με τα παιδιά μεγαλώνει κι αυτή.
Τα βιβλία αποτελούν εξέχουσα θέση στα ράφια της και στη ζωή της. Τα διαβάζει όπου κι όποτε μπορεί. Σκέψεις, ιδέες, ιστορίες, παραμύθια σουλατσάρουν άναρχα στο μυαλό της. Όποτε κλέβει χρόνο αφήνει το στίγμα αυτών σε ένα κομμάτι χαρτί, σε μια διαδικτυακή γωνιά ή όπου αλλού μπορεί.
Εύχεται να έπαυε η ασχήμια αυτού του κόσμου κι η ανθρωπότητα να γέμιζε ελπίδα. Ξέρει, πως είναι μάταιη η ελπίδα της αλλά όταν κάποιος κάνει μια ευχή έχει το δικαίωμα να εύχεται ότι θέλει. Έτσι δεν είναι;

 

*

ο πίνακας είναι του Δημήτρη Τούλιου