Απόγευμα δεύτερης εργάσιμης της εβδομάδας, όταν το προηγούμενο Σαββατοκύριακο είναι ήδη αρκετά μακριά για να συντηρεί οποιαδήποτε χαροποιό ανάμνηση, αν και εφόσον αυτή υπήρξε και το επόμενο, αν και σαββατοκύριακο πριν από Καθαρή Δευτέρα, είναι ακόμα πολύ μακριά για να τροφοδοτήσει οποιαδήποτε λαχτάρα αναμονής. Η μητέρα πηγαινοέρχεται ανάμεσα στην κουζίνα όπου η ετοιμασία βραδινού και αυριανού μεσημεριανού έχει μπει στην τελική της ευθεία (στο θάλαμο του φούρνου μέσα σε ταψί) και στο καθιστικό όπου η ετοιμασία πινάκων excel στον υπολογιστή για τους αυριανούς ελέγχους στο γραφείο είναι σε πλήρη εξέλιξη και η τρίχρονη κόρη την ακολουθεί κατά πόδας κουβαλώντας μαζί της τη στοίβα με τα κάθε λογής και μεγέθους παιχνίδια και κουκλάκια και αραδιάζοντάς τα από τη μοκέτα της κουζίνας στο χαλί του καθιστικού, φωνάζοντας κάθε τόσο στη μητέρα της «μαμά έλα να παίξουμε, πάρε τη μπάρμπι, πάρε τον αρκούδο, πάρε το κουνέλι» και η μητέρα απαντά αφηρημένα «ναι κορίτσι μου» προσπαθώντας να κάνει τη μικρή να σωπάσει χωρίς να αναγκαστεί να συμμετάσχει στις χρονοβόρες παιδικές ασχολίες, σκεπτόμενη πόσο καλά θα ήταν να επέστρεφε ο σύζυγος νωρίτερα από τη δουλειά για να επωμιστεί κι εκείνος λίγο από το βάρος της συμμετοχής στα παιδικά παιχνίδια.

Η παρελκυστική τακτική κάποια στιγμή φέρνει αποτελέσματα καθώς η κατάσταση κατασταλάζει σε χωριστές ενασχολήσεις – η μητέρα συγκεντρωμένη μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή και η κόρη συγκεντρωμένη επίσης μπροστά στην αντίστοιχη οθόνη της τηλεόρασης που, όντας ο αποτελεσματικότερος αντιπερισπασμός, αιχμαλώτισε την προσοχή της μικρής με πολύχρωμα, χαριτωμένα παιδικά προγράμματα. Κάθε τόσο η μικρή αφήνει την οθόνη χαρούμενη και εμπνευσμένη από κάποια διαφήμιση του παιδικού καναλιού και πλησιάζει τη μητέρα της: «μαμά είμαι η Μπάρμπι Ροκ Σταρ» φωνάζει και η μητέρα της με τα μάτια κολλημένα στη δική της οθόνη «μπράβο κορίτσι μου» της λέει και η μικρή ξαναμμένη «δεν είμαι κορίτσι, είμαι η Μπάρμπι Ροκ Σταρ», «μπράβο μπάρμπι ροκ σταρ» επαναλαμβάνει αφηρημένη η μητέρα φοβισμένη μήπως το κοριτσάκι της ζητήσει να παίξουν κάποιο καινούριο παιχνίδι και την απασχολήσει από την εργασία της αλλά η μικρή ξαναγυρίζει μπροστά στην τηλεόραση για να ξανάρθει σε λίγο θριαμβολογώντας «είμαι η Μικρή Γιατρός», «μπράβο μικρή γιατρέ» απαντάει αυτή τη φορά η μητέρα καλύτερα προετοιμασμένη μ’ εκείνο το μικρό ποσοστό σκέψης που αφήνει η εργασία της ελεύθερο για να ανταποκρίνεται στα ερεθίσματα από τη μικρή της κόρη αλλά χωρίς να συνειδητοποιεί πλήρως το παιδικό θεατρικό δρώμενο. Και το σκηνικό επαναλαμβάνεται κάθε τόσο, με αλλαγές στους υποδυόμενους χαρακτήρες: «είμαι η Σοφία η πριγκίπισσα», «είμαι η Ντόρα η εξερευνήτρια», «είμαι η Άννα», «ποια Άννα αγάπη μου;» «η Άννα, στο Φρόζεν», εισπράττοντας κάθε φορά τα εύσημα από την απασχολημένη μητέρα που επιβραβεύει χωρίς να δίνει προσοχή.

Μέχρι που περνάει ένα δίωρο, η εργασία τελειώνει απελευθερώνοντας το δεσμευμένο δυναμικό της προσοχής της μητέρας που αρχίζει πλέον να σκέφτεται το άμεσο μέλλον, το επερχόμενο σαββατοκύριακο και τις προγραμματισμένες εξόδους για τους εορτασμούς της τελευταίας Κυριακής της Αποκριάς και καταλαμβάνεται από τη σκέψη πως κάτι πρέπει να ντύσουν τη μικρή, πρέπει να διαλέξουν μια στολή για τη μεταμφίεσή της και αρχίζει να αγχώνεται ψάχνοντας ποιος χαρακτήρας θα ταίριαζε στην κόρη της και ρωτώντας την «τι θέλεις να ντυθείς κορίτσι μου, θέλεις να ντυθείς Χιονάτη; Κοκκινοσκουφίτσα; Ωραία Κοιμωμένη;» εισπράττει τις διαδοχικές αρνήσεις του παιδιού που εκείνη την ώρα υποδυόταν το χαρακτήρα της Κίρα, της φίλης του Ζακ και του Κουάκ αλλά δεν είχε προλάβει να το ανακοινώσει στη μητέρα του.

–

Ο Παναγιώτης Φάμελλος ζει στην Αθήνα και εργάζεται σε τράπεζα. Διηγήματά του έχουν δημοσιευτεί σε συλλογές διηγημάτων, σε περιοδικά και στο διαδίκτυο. Είναι συνεργάτης του eyelands.gr και του alma radio.fm. Έχει μεταφράσει το δοκίμιο «Γάτες και Σκύλοι» του H. P. Lovecraft. Η συλλογή διηγημάτων του με τίτλο «Μια πτώση πριν το τέλος» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Παράξενες Μέρες».