Τέλειωσε η απεργία των δημοσιογράφων, νομίζω η πιο θλιβερή που υπήρξε ποτέ όσα χρόνια παρακολουθώ τα πράγματα. Ξεκίνησε γιατί οι δημοσιογράφοι είχαν κάποια αιτήματα για το ασφαλιστικό, στη συνέχεια σταμάτησε αλλά ξανάρχισε αμέσως μετά, για να αρχίσουν ταυτόχρονα να διαμαρτύρονται διάφοροι δημοσιογράφοι ότι η απεργία έβλαπτε σοβαρά την ενημέρωση και βοηθούσε την κυβέρνηση και τελικά έληξε πριν την ώρα της ενώ κάποιοι ήδη είχαν ξαναρχίσει την δουλειά τους.

Όλα αυτά βέβαια σχεδόν όλοι τα παρακολούθησαν από το ίντερνετ. Η ενημέρωση μέσα από τις εφημερίδες κυρίως αλλά σε μεγάλο βαθμό και από την τηλεόραση είναι πλέον μια πολύ παλιά ιστορία. Ελάχιστοι ασχολούνται και ελάχιστοι από αυτούς που δέχονται αυτή την πληροφόρηση την θεωρούν σοβαρή ή απαραίτητη. Ακόμη κι αν ανήκουν όπως εγώ σε ένα ηλικιακό γκρουπ ανθρώπων που γεννήθηκαν όταν υπήρχαν μόνο εφημερίδες, άντε και ραδιόφωνο για να μάθουν τι συμβαίνει, ακόμη και τότε είναι απλώς μια παλιοσυνήθεια.

Αγοράζω εφημερίδα (πολύ πιο αραιά από άλλοτε βέβαια) όπως περίπου καπνίζω. Ξέρω ότι δεν με βοηθάει σε τίποτε αλλά είναι μια συνήθεια που δεν μπορώ να σταματήσω. Μήπως υπερβάλλω; Βλάπτει η ενημέρωση την υγεία; Το θέμα είναι για ποια ενημέρωση μιλάμε. Γιατί υπάρχει ενημέρωση που βλάπτει σοβαρότατα.

Κανείς δημοσιογράφος δεν θα παραδεχτεί ότι η ενημέρωση που παρέχει είναι κατευθυνόμενη ανάλογα με τα συμφέροντα του αφεντικού του. Όσοι όμως έχουν δουλέψει έστω και λίγο σε κάποιο από τα …ανεξάρτητα αυτά ΜΜΕ ξέρουν πολύ καλά τι ισχύει και πόσο ελεύθερος είσαι να (μην) γράψεις. Και στον αναγνώστη απομένει είτε να «μάθει» την αλήθεια που τον βολεύει είτε να μάθει κάτι από την πραγματική αλήθεια ψάχνοντας ανάμεσα στις γραμμές. Εκεί ανάμεσα που ο καθένας εξυπηρετεί τα συμφέροντα του αφεντικού του θάβοντας κάποιο άλλο αφεντικό, εκεί, ναι, κάτι μπορείς να μάθεις.

Υπάρχουν πραγματικά ανεξάρτητα μέσα ενημερωσης;  Η απάντηση στο ερώτημα είναι μια άλλη ερώτηση: υπάρχει κάποιο μέσο ενημέρωσης (μιλάμε για εφημερίδες, ραδιόφωνο, τηλεόραση, όχι ιστοσελίδες και ίντερνετ γενικότερα) που να μπορεί να είναι κερδοφόρο ή να επιβιώσει έστω πουλώντας απλώς την αλήθεια; Απαντήστε σε αυτήν την ερώτηση και θα έχετε την απάντηση και στην προηγούμενη.

Άρα; Άρα η λύση είναι να εμπιστεύεσαι μόνο ανεξάρτητες νησίδες που επιβιώνουν κυρίως στο διαδίκτυο, σε ανεξάρτητα φανζίν και εκδόσεις που επιβιώνουν ακόμη, σε κάποιες πραγματικά εναλλακτικές φωνές στο ράδιο. Όσο για το δικό μας νησί, αυτό δεν μπήκε ποτέ στον πειρασμό να «ενημερώσει». Άλλη είναι η δουλειά μας. Να φωτίζουμε με ένα πολύ μικρό φως κάποια αδιόρατα σχεδόν, για τους «ενημερωμένους», μικρά πράγματα. Κατά καιρούς βρεθήκαμε βέβαια μέσα σε διάφορα γεγονότα που σημάδεψαν όπως λένε οι δημοσιογράφοι τα χρόνια της κρίσης. Ήταν απλώς μέσα στη ζωή μας, δεν το επιδιώξαμε, το να βρεθούμε στις πλατείες, στις καταλήψεις, σε διάφορες συλλογικές προσπάθειες.

Μοιάζει πια μακρινός ο καιρός που αγανακτούσαμε. Τώρα ούτε αυτό δεν μπορείς να κάνεις πια. Βλέπεις πως έχουν τα πράγματα και δεν ξέρεις αν πρέπει να αγανακτήσεις (αλλά πόσο πια, και με ποιους απ’ όλους;) αν πρέπει να γελάσεις (αλλά πόσο εύκολο είναι αυτό;) αν πρέπει να βάλεις τα κλάμματα (κι αυτό όμως πόσο να κρατήσει;).

Πολύ πιο σοβαρή από την απεργία των δημοσιογράφων – να ρωτήσω πότε αυτοί ή οποιοσδήποτε κλάδος απήργησε ποτέ για κάτι πέρα από τα στενά του συμφέροντα;- είναι η απεργία των λέξεων. Των λέξεων που έχουν κάποια σημασία, που θα παίξουν κάποιο ρόλο στη ζωή ή έστω στην μέρα εκείνου που θα τις διαβάσει. Τέτοιες λέξεις, τέτοιες φωνές δεν συναντάμε πλέον συχνά. Κραυγές, καταγγελίες, βρισιές, ειρωνείες, εξυπνάδες, γεμάτος ο τόπος. Λέξεις που να σχηματίζουν προτάσεις με όλη τη σημασία της έκφρασης, όλο και λιγοστεύουν. Όπως λιγοστεύουν και οι προσπάθειες να κατανοήσουμε –έλλογα- αυτό που ζούμε. Αυτόν τον γκροτέσκο κόσμο γύρω μας.

Πορευόμαστε μόνοι μας ο καθένας με τη δική του θλίψη και τις δικές του μικροχαρές και συλλογικά, όποτε νιώθουμε κάτι τέτοιο όπως καλή ώρα όταν έρχονται γιορτές, ελπίζοντας σε κάτι καλύτερο σχεδόν σαν να προσμένουμε το θαύμα. Θα ήμουν τελείως γραφικός αν προσπαθούσα να βρω κάτι αισιόδοξο για το κλείσιμο του κειμένου, έτσι για να νιώσουμε όλοι καλύτερα. Ας χαρούμε απλώς αυτό που μπορούμε όσο λίγο κι αν έχει απομείνει. Ας δώσουμε ζωή στους μικρούς παράδεισους που οι ίδιοι επινοήσαμε. Κι ας αφήσουμε ένα παράθυρο ανοιχτό, ακόμη και στο θαύμα, γιατί όχι;

Καλές γιορτές…

 

Γρηγόρης Παπαδογιάννης

*Της ύπαρξης

/

// Ύπαρξη,
Δώρο στην αγνή μας ουσία
Γέλιο ποὺ χαράζει
Την παντοτινὴ νύχτα
Πάνω στις λεύκες
Ἀπαράτησε το στεφάνι σου

Φέρε στο κοιμισμένο δάσος
Το θρόισμα τοῦ ὀνείρου,
Που εμάς τους σιωπηλοὺς
Εξύπνησε//

//

ποίημα του Γιώργου Σαραντάρη που μας έστειλε ο Δημήτρης Τούλιος, μαζί με το σχέδιό του που για άλλη μια φορά διακοσμεί ένα κείμενο στο eyelands