//Ο Άλκης Δέδες επιστρέφει για να περιγράψει μια διαδήλωση αλλιώτικη απ’ τις άλλες//

Είμαι ένας συλλέκτης διαδηλώσεων. Το συνειδητοποίησα προχτές το απόγευμα. Πώς μάζευαν οι παλιοί γραμματόσημα; Πώς μαζεύουν τα παιδιά (άραγε μαζεύουν ακόμη;) χαρτάκια με ποδοσφαιριστές; Πώς μαζεύουν όλοι πλέον σέλφι από τις διακοπές; Ε, εγώ μαζεύω διαδηλώσεις. Είναι διαδήλωση αυτό το πράγμα που βλέπω τώρα εδώ; Δεν ξέρω ακριώς αλλά η συλλογή μου είναι ανοιχτή και σε απλές διαμαρτυρίες και παρεμφερείς εκδηλώσεις. Ειδικά όταν πρόκειται για το Σύνταγμα. Η Ομόνοια δεν μου πάει για να λέω την αλήθεια. Έχει κάτι το πιο άχαρο (η άμοιρη) κάτι το πιο συνδικαλιστικό, πιο μιζεράμπιλε. Το Σύνταγμα έχει πάντα άλλη χάρη.

Πρώτα απ’ ολα ο αριθμός. Πόσοι είναι αυτοί οι άνθρωποι που μαζεύτηκαν εδώ για να πουν στην κυβέρνηση: παραιτηθείτε; Ο γραφικός (άνθρωπος της γραφής με την ευρεία έννοια) που εμφανίστηκε στα κανάλια περίμενε μέχρι και εκατό χιλιάδες κόσμο. Στους ενενηντα οχτώ χιλιάδες κάτι πολύ επείγον πρέπει να έτυχε. Φτάνω μέχρι την συμβολή της Πανεπιστημίου με την Σοφίας και στρίβω προς τα κάτω. Είναι γεμάτη μόνο η περιοχή ακριβώς μπροστά από τον Άγνωστο. Στην κυρίως πλατεία, τα σουβλάκια είναι περισσότερα από τους διαμαρτυρόμενους. Στις πλάγιες οδούς κάποιοι κάθονται όπου βρισκουν πεζούλια. Δεν είναι καθόλου απαραίτητο ότι ήρθαν να διαμαρτυρηθούν. Περισσότερο με συλλέκτες σαν κι εμένα μου μοιάζουν.

Έχει παλμό  η συγκέντρωση; Δεν θα ‘λεγα ότι ξεχειλίζει από οργή -όχι ότι θα πρεπε κιόλας. Οι άνθρωποι εδώ δεν φωνάζουν κάτι συγκεκριμένο, δεν μπορώ να διακρίνω κάποια πανώ ή πλακάτ εκτός από εκείνα του γνωστού ηλικιωμένου που μας προειδοποιεί για την Αποκάλυψη ή κάτι τέτοιο, αλλά αυτός δεν λείπει ποτέ από τέτοια πανηγύρια -κάτι σαν κι εμένα. Ήχο δεν έχει καθόλου καλό πάντως η διαμαρτυρία. Προσπαθώ να καταλάβω ποιος μιλάει και τι λεει. Αδύνατο. Ακούγονται πάντως ιαχές. Ιαχές; Τι στα κομμάτια, έχουν βάλει ιαχές κονσέρβα σαν τα αμερικανικά σίτκομ; Αλλά αυτός που ακούω τώρα είναι ο Τσίπρας. Εντάξει, λίγο μυαλό θέλει. Πρέπει να εχουν βάλει ατάκες με υποσχέσεις του Τσίπρα.

Δεν είναι άσχημη ιδέα, το μόνο που έχουμε περισσευμα στη χώρα αυτή την εποχή είναι οι υποσχέσεις του Τσίπρα. Αλλά γενικά το νιώθεις  πως οι άνθρωποι δεν το ξέρουν το ρημάδι το παιχνίδι αυτό. Δεν έχουν μάνιουαλ για να τοφτιάξουν, να παίξουν κι αυτοί σωστά τους διαδηλωτές. Είναι δύσκολες πατέντες αυτές και οι άλλοι της δουλεύουν χρόνια…

Κάποιοι φάγανε τη ζωή τους (κυριολεκτικά και μεταφορικά) για να μπορούν τώρα να διορίζονται περήφανοι απόγονοι αριστερών ως μετακλητοί υπάλληλοι. Ενώ τούτοι δω ξέρουν μεν διορίζονται αλλά με την κλασική απλη μέθοδο του μπάρμπα στην κορώνη. Κι επειδή ο μπάρμπας (ο δικός τους) τους τελείωσε προς το παρόν διαμαρτύρονται.

Έτσι είναι άραγε; Δεν υπάρχουν άνθρωποι στην Ελλάδα που να θέλουν απλά και καθαρά να ξεκουμπιστεί ο τσίπρας; Εκατομμύρια φαντάζομαι.  Όλοι εκτός από την Περιστέρα, τον πολάκη και τον φλαμπουράρη μπινελίκια του ρίχνουνε. Αλλά οι περισσότεροι από αυτούς απλώς αρνούνται να διαλέξουν ανάμεσα στην Απελπισία και την Απόγνωση, τα δυο μεγάλα μας κόμματα αν δεν το έχετε καταλάβει. Και απλά βρίζουν από τα σπίτια τους. Συν ότι δεν γουστάρουν να πάνε στο σύνταγμα επειδή θα τους το πουν οι πιο γραφικοί μαϊντανοί των καναλιών και τα απομεινάρια του ξεδοντιασμένου συγκροτήματος δολ.

Stressed, Depressed but always well dressed γράφει η γκρι μπλούζα της κυρίας που χαμογελάει διαδηλώνοντας με ψιλοκουβεντούλα στην Όθωνος. Τη βρίσκω αξιολάτρευτη. Γιατί τα είπε όλα. Για την εκδήλωση, για την Ελλάδα, μη σου πω και για τη ζωή, το σύμπαν, τα πάντα…