Σκέφτομαι. Τι σκέφτομαι;Πάλι σκέφτομαι; Δεν μπορώ να αναπνεύσω με τόσες σκέψεις. Νιώθω το κεφάλι μου να βουίζει κι εγώ να βουλιάζω ακόμα πιο βαθιά μέσα στον ωκεανό.Δεν με ακούω. Δεν με βλέπω. Μόνο σκέφτομαι. Ξανά και ξανά.
Stop it now! Όχι άλλο,πώς το λένε; Θέλω να σταματήσεις να το κάνεις αυτό,διατάζω τον εαυτό μου. Αύριο; Τι θα γίνει αύριο;Θα μπορώ να έχω αύριο;Μα γιατί να μην έχω; Αχ φοβάμαι όταν μου λες αύριο.Ίσως να μην υπάρχω αύριο,ας επικεντρωθούμε στο σήμερα.Γιατί με λες επιπόλαιη γαμώτο;Αύριο λες.Πες μου θα μπορείς να είσαι όπως θες ή θα χαθείς μέσα στο πλήθος και στη σκόνη της πόλης;Θα έχεις λεφτά αύριο ή θα κυκλοφορείς ρεκένδυτος μέσα στα στενά; Σκέψου το αύριο ΤΩΡΑ,γιατί το σήμερα πέρασε.Μα αυτό σκεφτόμουν και χθες,παραπονέθηκα.Και πέρασε η μέρα μου έτσι. Χωρίς να νιώσω ευτυχισμένος.Χάλασε η διάθεσή μου στην τόση ανησυχία για το αύριο.Κλείστηκα στο σπίτι και το περίμενα.Σαν ζωντανός νεκρός νιώθω.Το περίμενα το αύριο κι αυτό όντως ήρθε.Και τώρα τι; Ζω; Υπάρχω; Είμαι χαρούμενος;Όχι δεν είμαι και δεν θα είμαι όσο ζω περιμένοντας ένα αύριο που με καταδικάζει να χάνω την αγνότητα του σήμερα.
Σήμερα..Αχ σήμερα..Με αγαπάς σήμερα;Είμαι αρκετός; Σου αρέσω;Κάτσε να ντυθώ πιο προσεγμένα να με προσέξεις.Με προσέχεις; Με ακούς όταν σου μιλάω ή με αγνοείς;Γιατί με αγνοείς;Μήπως δεν είμαι αρκετά έξυπνος; Νιώθω ανασφάλεια που δεν μου τηλεφώνησες σήμερα.Αν σου τηλεφωνούσα εγώ θα ήταν κακό;Ναι κακό θα ήταν γιατί δεν πρέπει να δείχνουμε αμέσως τι νιώθουμε.Ποιος τα λέει αυτά πάλι;Τι το κακό έχει ένα τηλέφωνο;Θα πάρω.Όχι σήμερα,περίμενε ως αύριο.Καλά,αλλά σήμερα ένιωθα να το κάνω,αύριο ίσως να μην έχω το θάρρος.Όλη μέρα αυτό σκεφτόμουν σήμερα. Να πάρω ή να μην πάρω;Αν δεν πάρω θα νομίζει ότι δεν ενδιαφέρομαι. Αν πάρω θα δει ότι ενδιάφερομαι και ίσως να μην έχω ανταπόκριση. Νιώθω τόσο κουρασμένος.Θέλω να κοιμηθώ. Τι ώρα είναι;Δεν έχω ύπνο σκέφτομαι ότι είμαι πολύ δειλός .Και χθες τα ίδια έκανα και πέρασε άλλη μια μέρα σιωπής.Καλύτερα χθες παρά σήμερα.
Το χθες δεν μπορώ να το αλλάξω.Αν μπορούσα ίσως να μην ήμουν εδώ.Αν γινόταν να πάω ξανά στο χθες μου,θα τα έκανα όλα αλλιώς.Είσαι σίγουρος; Ναι, γιατί όχι;Από την άλλη αν άλλαζα κάτι δεν θα ήμουν όπως είμαι.Δεν θα είχα όλες αυτές τις εμπειρίες και δε θα γνώριζα όλους αυτούς τους ανθρώπους. Μα πόνεσες πολύ,δεν θυμάσαι; Θυμάμαι.Πάντα θυμάμαι και κάποια θα ήθελα να είχαν εξελιχθεί αλλιώς,όμως δεν έγινε.Δεν θυμώνεις;Φυσικά θυμώνω.Όμως, φταίω γιατί δεν ήμουν αρκετά δυνατός,δεν είχα κουράγιο να πω όσα θέλω.Και το χθες έφερε κι άλλο χθες που έγινε ένα γεμάτο παρελθόν.Το δικό μου παρελθόν. Νιώθω να πνίγομαι πολλές φορές από το παρελθόν,αυτό το χθες που με έκανες να σκεφτώ πάλι,αλλά έχει νόημα να ζω εκεί; Το σήμερα ήρθε πάλι δεν θέλω να το χάσω.
Και μέσα σε όλες αυτές τις θάλασσες από σκέψεις μια,μόνο μια με κάνει ευτυχισμένο.Η ελπίδα πως τη ζωή μου μπορώ να την ορίζω μόνο εγώ και κανείς άλλος. Καλά δεν τα σκέφτομαι;

Μαρσέλλα Καπλάνη / βιογραφικό

Πέρασα πολλές μέρες ψάχνοντας τι είναι αυτό που με κάνει πραγματικά χαρούμενη. Δεν ξέρω αν το έχω βρει,αλλά είμαι σίγουρη πως ο δρόμος που έχω πάρει θα με βγάλει στη δική μου θάλασσα. Μπροστά,δεξιά,αριστερά και πίσω μου έχω πάντα ένα χαρτί κι ένα μολύβι. Σαν φάρος στις δύσκολες,αλλά και στις εύκολες στιγμές μου.Καμιά φορά βγαίνω από το σώμα μου και ανεβαίνω στα παπούτσια χορού μου.Όχι σαν επαγγελματίας,αλλά σαν ψυχή που θέλει ξεκούραση από τις τόσες εσωτερικές περιπλανήσεις. Το όνομά μου είναι Μαρσέλα-Ζωή Καπλάνη και ακόμη με ανακαλύπτω..

• Η Μαρσέλα Καπλάνη δημοσιεύει για πρώτη φορά κείμενό της
• * ο πίνακας είναι του Δημήτρη Τούλιου