Το eyelands παραμένει κλειστό λόγω διακοπών αλλά οι δημοσιεύσεις των διηγημάτων της επιλογής από τα διηγήματα του 5ου διαγωνισμού με θέμα «στα όρια» συνεχίζονται με τον «Φαύλο κύκλο» της Άννας Καρακατσάνη. Θα ακολουθήσει ένα ακόμη διήγημα σε δύο εβδομάδες για να ολοκληρωθούν οι αναρτήσεις.

Φαύλος κύκλος

 Όταν ήταν μικρή, πίστευε ότι οι άνθρωποι έφθαναν στα όρια μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις, όπως στις ταινίες και στα παραμύθια. Γι’ αυτό, όταν ένιωθε έντονα συναισθήματα, φανταζόταν ότι ήταν ηρωίδα που αντιμετώπιζε απανωτά προβλήματα, βρισκόταν σε αντίξοες συνθήκες, απογοητευόταν, πληγωνόταν, αλλά τελικά πάντα τα κατάφερνε. Έτσι τα έλυνε όλα μέσα της, χωρίς να αφήνει να φανεί τίποτα από την ένταση που βίωνε. Γιατί τα παιδιά δεν αναρωτιούνται.  Ό,τι βιώνουν τους φαίνεται φυσιολογικό. Δεν αμφισβητούν. Στη χειρότερη περίπτωση, βρίσκουν δικαιολογίες.

Η μαμά της… Είχε ξεσπάσματα ενάντια σε όλους, αλλά κυρίως εναντίον της. Καμιά φορά της φαινόταν ότι η μαμά της ήταν κλεισμένη σε ένα αόρατο κλουβί .Εκείνη, όσο κι αν προσπαθούσε, δεν μπορούσε να το δει.  Όλα φαίνονταν τόσο φυσιολογικά στα μάτια του μικρού κοριτσιού που ήταν. Ωστόσο, είχε από νωρίς αποδεχτεί το ρόλο του «κυματοθραύστη», κάνοντας ό,τι μπορούσε, ώστε να προλαβαίνει τις συγκρούσεις και να απορροφά τις εντάσεις. Προσπάθειες που είχαν συνήθως το αντίθετο αποτέλεσμα.

Μεγαλώνοντας, είχε μια φαινομενικά φυσιολογική εξέλιξη: σπουδές, γάμος στα 30, δύο παιδιά (ένα κορίτσι κι ένα αγόρι), σταθερή δουλειά. Κι όμως. Ασφυκτιούσε. Όλα αυτά τα ανέκφραστα τόσα χρόνια μέσα της δεν μπορούσε πια να τα συγκρατήσει. Άρχισε να έχει ξεσπάσματα. Έφθασε στο σημείο να καταβάλει προσπάθεια για να μην γίνεται βίαιη. Φώναζε με το παραμικρό, κυρίως  στην κόρη της που όσο μεγάλωνε τόσο της θύμιζε τον εαυτό της: η συστολή της, η ανάγκη επιδοκιμασίας… σαν να ζητούσε άδεια πριν από οποιαδήποτε ενέργεια. Αυτό το κορίτσι είχε τόσο ανάγκη τη συναισθηματική στήριξη της μαμάς του σε κάθε του βήμα.  Μια δέσμευση δυσβάστακτη, σχεδόν οδυνηρή, που την εξόργιζε αυτομάτως.

Κι ακόμη, η καθημερινότητα, οι απανωτές οικογενειακές υποχρεώσεις, οι απαιτήσεις του συζύγου, των παιδιών… Όλα αυτά την είχαν εξαντλήσει, όχι ως εξαιρετικές συνθήκες, αλλά ως μια αμείλικτα επαναλαμβανόμενη ρουτίνα. Δεν μπορούσε πια να βρίσκει παρηγοριά σε φανταστικές ιστορίες. Δεν ήταν ηρωίδα, αλλά μια πελαγωμένη γυναίκα που δεν είχε να αντιπαλέψει παρά με τις επιλογές της, με τον εαυτό της. Κι αυτό ήταν μια μάχη άνιση που την είχε φθάσει στα όρια.

 

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Η Άννα Καρακατσάνη γεννήθηκε τον Μάρτιο του 1973 στην Αθήνα, όπου  ζει με το σύζυγο και τους δυο γιους της. Έχει σπουδάσει Γαλλική Γλώσσα και Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Εργάζεται ως δημόσιος υπάλληλος εδώ και αρκετά χρόνια. Κείμενό της δεν έχει ξαναδημοσιευθεί. Άλλωστε, δεν γράφει πολύ, αν και όσο μεγαλώνει, αισθάνεται  όλο και περισσότερο την ανάγκη της γραφής.