Συνεχίζουμε την δημοσίευση των ιστοριών της  Επιλογής από τον διεθνή διαγωνισμό με θέμα: Χρώματα, του eyelands. Πρόκειται για τα διηγήματα που διακρίθηκαν και θα δημοσιευθούν μόνο στο eyelands, δύο κάθε μήνα, σε μια σειρά ιστοριών που θα κλείσει τον Σεπτέμβριο του 2017 όταν θα ανακοινωθούν πλέον οι διακρίσεις του επόμενου διαγωνισμού.

 

Έκτο διήγημα που δημοσιεύεται (ακολουθούμε τη σειρά υποβολής των κειμένων) είναι το διήγημα της Μαριάντζελας Ψωμαδέλλη «Πολύχρωμα τέρατα». Μαζί με το βιογραφικό του συγγραφέως δημοσιεύουμε και την σειρά με την οποία θα δημοσιευθούν τα επόμενα διηγήματα.

Μαριάντζελα Ψωμαδέλλη – Πολύχρωμα τέρατα

 

«Δεν πίστεψα πώς θα μπορούσε να συμβεί και σε μένα. Είχα ακούσει πολλά κατά καιρούς αλλά αν δεν δεις κάτι με τα μάτια σου, αν δεν το ζήσεις, δεν μπορείς να εκφέρεις γνώμη. Δεν έχεις το δικαίωμα να σχολιάσεις το παραμικρό. Είναι καλύτερα να κρατάς το στόμα σου κλειστό.

Θυμάμαι πολύ καλά εκείνο το βράδυ. Σαν να είναι χτες μου φαίνεται και ας έχουν περάσει τόσα χρόνια. Είχα ετοιμαστεί από νωρίς για να πάω στο bachelor της Στέλλας. Ονειρευόταν το γάμο της από τότε που είμασταν μικρά κορίτσια και παίζαμε στην ίδια γειτονιά. Όσο πλησίαζε ο καιρός που θα πραγματοποιόταν το ευτυχές γεγονός, η φίλη μου είχε εντελώς εκτροχιαστεί. Ήθελε να το κάψουμε μέχρι πρωίας. Επιθυμούσε να κλείσει τον εργένικο βίο της φτάνοντας στα όρια της απόλυτης κραιπάλης. Δεν μπορούσα να της χαλάσω χατήρι.

Μαζευτήκαμε αρχικά σε μια γραφική ταβέρνα στην Πλάκα με ζωντανή μουσική. Είμασταν έξι κοπέλες γύρω στα 35, οι περισσότερες παντρεμένες. Εγώ αποτελούσα τη φωτεινή εξαίρεση του ανύμφευτου πλην όμως ανεξάρτητου θηλυκού. Είχα πάψει από καιρό να πιστεύω στις ανθρώπινες σχέσεις και είχα ρίξει όλη μου την προσοχή στη δουλειά μου. Η γραφιστική με γέμιζε απόλυτα. Οι λανθασμένες επιλογές που είχα κάνει στο παρελθόν με έκαναν να διαγράψω από το μυαλό μου το ενδεχόμενο να βρω ένα σωστό άνθρωπο και να φτιάξω τη δική μου οικογένεια. Ήμουν καλά με αυτό το σκεπτικό. Το είχα χωνέψει και ήμουν συνειδητοποιημένη.

Δεν με άγγιζαν όλα αυτά τα γλέντια και οι τελετές. Εκείνο το βράδυ βρέθηκα στην Πλάκα επειδή επέμενε η Στέλλα. Ήπιαμε πολύ κρασί και ήρθαμε στο κέφι. Νομίζω κάποια στιγμή ανεβήκαμε στην πίστα και χορέψαμε. Η φίλη μου είχε καταφέρει να μας παρασύρει στη χαρά της. Ακόμα και εμένα. Συνεχίσαμε σε ένα μπαράκι στου Ψυρρή. Δεν είχε πολύ κόσμο γιατί ήταν καθημερινή. Είμασταν μόνο εμείς και άλλες δυο αντρικές παρέες. Όλη τη νύχτα χορεύαμε. Ήπιαμε αρκετά κοκτέιλ. Μας κέρασε και ο μπάρμαν μερικά σφηνάκια για το κέφι και την κατανάλωση που κάναμε στο μαγαζί. Στο τέλος της βραδιάς είχαμε γίνει όλες λιώμα στο μεθύσι.

Η Στέλλα μέθυσε πολύ και οι υπόλοιπες κοπέλες πήραν το μοναδικό αυτοκίνητο που είχαμε στην παρέα αναλαμβάνοντας να την πάνε σπίτι. Εγώ επειδή εργαζόμουν το επόμενο πρωί, θέλησα να πάω σπίτι μου να ξεκουραστώ μερικές ώρες πριν ανοίξω το γραφείο. Πήρα το δρόμο της επιστροφής με τα πόδια. Δεν έμενα μακριά. Κάπου μεταξύ Θησείου και Κεραμεικού. Είχα κάνει αυτή την απόσταση άπειρες φορές. Όχι όμως βράδυ και μεθυσμένη. Δεν μου πέρασε καν από το μυαλό να πάρω ένα ταξί. Αυτό ήταν και το μεγαλύτερο λάθος μου.

Άρχισα να κατηφορίζω προς το Θησείο κάνοντας οχτάρια στο οδόστρωμα. Διέσχιζα τα στενά δρομάκια στην περιοχή του Ψυρρή νιώθοντάς τα να με πνίγουν. Το πρωί οι ίδιοι δρόμοι μου φαίνονταν τόσο γραφικοί και όμορφοι. Τη νύχτα είναι όλα αλλιώς. Δεν άργησα να τους αντιληφθώ πίσω μου. Η μια αντρική παρέα από το μπαράκι με ακολουθούσε. Ήταν και αυτοί μεθυσμένοι. Ενστικτωδώς ένιωσα ότι απειλούμαι και επιτάχυνα το βήμα μου. Πάνω στη βιασύνη μου όμως στραμπούληξα το πόδι μου, έχασα την ισορροπία μου και έπεσα κάτω.

Μεμιάς, η παρέα των αντρών με πλησίασε. Νομίζω πως ήταν τέσσερα άτομα. Δεν έδειξαν καμιά πρόθεση να με βοηθήσουν. Αντιθέτως γελούσαν μαζί μου και με έσπρωχναν. Μιλούσαν έντονα μεταξύ τους σε γλώσσες που δεν καταλάβαινα. Δεν μπορούσα να δω καθαρά τα πρόσωπά τους. Το λιγοστό κίτρινο φως από τις λάμπες που φώτιζαν το δρόμο δεν βοηθούσε καθόλου. Διέκρινα μονάχα το χρώμα τους. Μαύρο, λευκό, κίτρινο πλέκονταν με ένα περίτεχνο τρόπο και συνέθεταν έναν αλλιώτικο ανθρώπινο κουβάρι.

Δεν άργησε η στιγμή που άρχισαν να ασελγούν στο κορμί μου. Ο ένας μετά τον άλλον. Ακινητοποιούσαν βίαια τα χέρια μου και μου έκλειναν το στόμα για να μην μπορώ να φωνάξω. Προσπάθησα να τους δαγκώσω για να ελευθερωθώ αλλά τα χέρια τους κατέληγαν στο πρόσωπό μου με υπερβολική δύναμη, αν αναλογιστεί κανείς το μεθύσι τους. Δάκρυα πόνου και ντροπής έτρεχαν από τα μάτια μου. Παραδόθηκα στο μαρτύριό μου. Ήταν μάταιο να προσπαθώ να το σταματήσω.  Ήμουν μόνη απέναντι σε τέσσερις.

Έκλεισα τα μάτια μου σφιχτά και περίμενα τον εφιάλτη μου να τελειώσει. Κάθε φορά που τα μισάνοιγα, έβλεπα κι έναν διαφορετικό να σχίζει τη σάρκα μου και να αδειάζει μέσα μου το πολύτιμο φορτίο του. Μαύρα χέρια, κόκκινα χείλη, κίτρινα και λευκά κορμιά άγγιζαν κάθε σπιθαμή του κορμιού μου και την μόλυναν ως τα βάθη της ψυχής μου. Σιχαινόμουν τον ίδιο μου τον εαυτό εκείνη τη στιγμή. Είχα κοκκαλώσει. Παρακολουθούσα τον πολλαπλό βιασμό μου σαν παγωμένος θεατής, ανήμπορος να κάνει το παραμικρό για να αποτρέψει αυτή την εγκληματική πράξη που κατέστρεφε ό,τι υπήρξα μέχρι εκείνη τη στιγμή μετατρέποντάς με σε ένα κομμάτι κρέας.

Όταν τελείωσαν μαζί μου, ανέβασαν τα παντελόνια τους, με παράτησαν στη μέση του δρόμου και έφυγαν. Δεν ξέρω πόση ώρα έμεινα εκεί πέρα. Όταν με βρήκαν κάτι περαστικοί μισολυπόθυμη και αιμόφυρτη, είχε κιόλας ξημερώσει. Ευτυχώς, είχαν την καλοσύνη να με πάνε στο νοσοκομείο. Αλλιώς μπορεί και να είχα πεθάνει από την αιμορραγία. Μια εβδομάδα νοσηλεύτηκα μέχρι να συνέλθω. Οι γιατροί που με εξέτασαν, επιβεβαίωσαν τον πολλαπλό βιασμό και μου βρήκαν δύο ραγισμένα πλευρά. Όλο μου το κορμί είχε γεμίσει μώλωπες. Αυτό όμως ήταν το μικρότερο κακό της υπόθεσης.

Έκανα μήνες να συνέλθω. Το ψυχολογικό σοκ ήταν πολύ ισχυρό.  Τα βράδια δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Έβλεπα να ζωντανεύει μπροστά μου και πάλι ο ίδιος εφιάλτης. Τον ξαναζούσα κάθε στιγμή που έπρεπε να βγω από το σπίτι για κάποια δουλειά.Δεν μπορούσα να περάσω ξανά από εκείνη την περιοχή. Ένιωθα πως όλοι με κοιτάνε περίεργα και με καταδιώκουν προσπαθώντας να μου κάνουν κακό. Σύντομα, έπαψα να κυκλοφορώ έξω για το παραμικρό. Έκλεισα προσωρινά το γραφείο και απομονώθηκα σπίτι μου. Αυτό ήταν το φρούριό μου.

Δεν είπα λέξη για όσα συνέβησαν. Ούτε στους γονείς μου, ούτε σε φίλους, ούτε καν στη Στέλλα. Μου κράτησε κακία που δεν πήγα στο γάμο της. Πώς θα μπορούσα να πάω στην κατάστασή μου; Δεν της έδωσα καμία εξήγηση για την απουσία μου.Απομακρύνθηκα από όλους και από όλα. Δεν ήθελα να μάθει κανείς για αυτό που μου είχε συμβεί. Ντρεπόμουν. Δεν ξέρεις τί μπορεί ο καθένας να σου καταλογίσει ή να σχολιάσει πίσω από την πλάτη σου. Ακόμα και στο νοσοκομείο που νοσηλεύτηκα, έδωσα ψεύτικο όνομα. Αναγκάστηκα να φύγω σαν κυνηγημένη για να μην με πάρουν στο κατόπι οι κοινωνικοί λειτουργοί.

Το σώμα μου δεν άντεξε σε όλη αυτή την ψυχολογική πίεση. Δεν ήξερα πως έπρεπε να διαχειριστώ όλη αυτή την ντροπή, το θυμό και το φόβο που ένιωθα με αποτέλεσμα να τα κρατάω μέσα μου φυλαγμένα. Το κορμί μου αντιδρούσε για τα ψυχοσωματικά τραυματικά μου βιώματα αρρωσταίνοντας με την πρώτη ευκαιρία. Πονούσαν τα κόκκαλά μου, οι μυς μου, το στομάχι μου διπλωνόταν στα δύο, ζαλιζόμουν συνέχεια και έκανα εμετούς. Ένα μήνα αργότερα διαπίστωσα πως ήμουν έγκυος.

Δεν σου κρύβω πως πέρασε από το μυαλό μου να μην κρατήσω το παιδί. Συγκεκριμένα, αυτή η σκέψη είχε στοιχείωσει το κεφάλι μου. Πώς θα μπορούσα να γεννήσω ένα προϊόν βιασμού που θα μου θύμιζε για πάντα εκείνη την καταραμένη νύχτα στου Ψυρρή; Όχι, όχι δεν είχα περιθώριο για άλλη επιλογή. Τί θα έλεγα στους γονείς μου και στις καθώς πρέπει φίλες μου; Έπρεπε να το κομματιάσω πριν προλάβει να μεγαλώσει μέσα μου και με σκοτώσει εκείνο ολοκληρωτικά. Έπρεπε.

Δεν μπόρεσα να το κάνω. Δεν είμαι δολοφόνος εγώ. Ακόμα κι αν προέκυψε μετά από μια εφιαλτική περιπέτεια, δεν παύει να είναι μια ψυχή, μια νέα ζωή που καλούμαστε να της φερθούμε υπεύθυνα και να τη μεγαλώσουμε με στοργή και αγάπη. Ήξερα πως θα ήμουν μόνη σε όλο αυτό.

Όταν ανακοίνωσα στους γονείς μου πως ήμουν έγκυος, έπεσαν από τα σύννεφα. Ήξεραν πως είχα χρόνια να κάνω σοβαρή σχέση. Για να αποφύγω τις ερωτήσεις τους, τους είπα πως επισκέφτηκα μια τράπεζα σπέρματος για να βρω δότη και έτσι δεν γνωρίζω ποιός είναι ο πατέρας του παιδιού μου. Ταράχτηκαν στην αρχή με την απόφασή μου αλλά με το πέρασμα του χρόνου το αποδέχτηκαν και με στήριξαν.

Μετά ήρθες εσύ και άλλαξες τα πάντα. Όταν γεννήθηκες και σε πήρα για πρώτη φορά στην αγκαλιά μου, τα ξέχασα όλα μεμιάς. Ένα τόσο δα πλασματάκι με κοιτούσε κατάματα και φτερούγιζε η καρδιά μου. Το ένωθα να μου χαμογελάει και μαζί του άλλαζε μορφή όλος μου ο κόσμος. Ομόρφαινε. Γέμιζε χρώματα και μυρωδιές. Η χαρά και η συγκίνηση εξαφάνισαν τον όποιο θυμό και φόβο ένιωθα μέχρι τότε.

Δεν ξέρω ποιός είναι ο πατέρας σου. Είναι καιρός που επιμένεις να μάθεις και με ρωτάς. Δεν ήξερα πώς να σου το πω. Προσπαθούσα να σε προστατεύσω από μια αλήθεια που θα σε στιγμάτιζε και θα σε πόναγε βαθιά. Φοβάμαι μην πληγωθείς. Τί σημασία έχει να μάθεις ποιός είναι; Πατέρας είναι αυτός που μεγαλώνει ένα παιδί κι όχι εκείνος που απλά το δημιουργεί. Εδώ και δέκα χρόνια προσπαθώ να στέκομαι δίπλα σου και σαν μάνα και σαν πατέρας. Δεν ξέρω αν τα καταφέρνω αλλά ειλικρινά προσπαθώ και θα το κάνω μέχρι να πεθάνω. Αυτός είναι ο σκοπός της ζωής μου πια.

Όταν γύρισες κλαίγοντας σήμερα στο σπίτι, τα έχασα. Ούρλιαζες και μέσα στα αναφιλητά σου,ζήταγες να μάθεις το όνομά του. Με παρακαλούσες να σε πάω να τον γνωρίσεις. Ρωτούσες τί κακό έχεις κάνεις και είσαι τόσο διαφορετικός από μένα. Ήρθε η στιγμή να σου πω την αλήθεια. Είμαστε ίδιοι Γιαννάκη μου και ας μην το βλέπεις. Εγώ είμαι ο μπαμπάς σου αγόρι μου. Τόσα χρόνια τον έχεις μπροστά σου. Μάταια τον ψάχνεις στα πρόσωπα όλων των έγχρωμων αντρών που συναντάς.

Εσύ δεν μοιάζεις με κανένα άλλο παιδί. Είσαι τόσο ξεχωριστός και ιδιαίτερος με το σοκολατένιο σου χρώμα και τα σχιστά σου ματάκια. Η ανατροφή σου δεν σου επιτρέπει να πέσεις στο επίπεδο των συμμαθητών σου που δεν χάνουν ευκαιρία να σε προσβάλλουν και να σε μειώσουν μπροστά στα υπόλοιπα παιδιά. Ζηλεύουν τη διαφορετικότητά σου και την καλή σου καρδιά γιατί εκείνοι δεν μπορούν να την έχουν όσα χρώματα κι αν αλλάξουν.

Όταν ήσουν μικρότερος, με ρωτούσες γεμάτος απορία τί χρώμα έχουν τα τέρατα. Δεν ήξερα τί να σου απαντήσω. Τώρα ξέρω. Τα τέρατα είναι πολύχρωμα. Λευκά, μαύρα, κόκκινα, κίτρινα. Αλλάζουν μορφή, χρώμα και φύλο ανάλογα με την περίσταση μα πάντα καταφέρνουν να κάνουν κακό και να σκορπούν τα θύματά τους. Είτε πρόκειται για ένα βιασμό είτε για ένα σχολικό εκφοβισμό. Αρκετά υπήρξαμε θύματα αγόρι μου. Ποτέ πια».

Η Λουίζα χάιδεψε τα μαλλιά του Γιαννάκη, τον σκέπασε καλά και τον φίλησε στο μέτωπο. Δεν ήξερε αν ο μικρός είχε ακούσει έστω και την παραμικρή λέξη από όσα του είχε εξιστορήσει η μητέρα του. Δεν την ένοιαζε. Ένιωσε την ανάγκη να βγάλει από μέσα της όλα όσα την βάραιναν τόσα χρόνια. Έστω και αν ο μοναδικός της ακροατής κοιμόταν μακάρια εδώ και ώρα στο ζεστό του κρεβάτι.

Μόλις έκλεισε το φως στο υπνοδωμάτιό του, τον άκουσε να της ψιθυρίζει «Καληνύχτα μαμά» μέσα από τον ύπνο του.  Χαμογέλασε. Αυτό το μικρό πλασματάκι κατάφερε να της δώσει τον πιο όμορφο τίτλο της ζωής της. Κι αυτό το πολύχρωμο δώρο δεν το άλλαζε με τίποτα πια.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΥΓΓΡΑΦΕΩΣ

Μαριάντζελα Ψωμαδέλλη

Γεννήθηκε στο Μαρούσι Αττικής και μεγάλωσε στη Μυτιλήνη. Είναι απόφοιτος της Γαλλικής Γλώσσας και Φιλολογίας του ΕΚΠΑ και κάτοχος πτυχίου Δημοσιογραφίας. Έχει εργαστεί ως αρθρογράφος σε ενημερωτικούς ιστότοπους ενώ από το 2015 εργάζεται ως βοηθός σκηνοθέτη σε συνεργασία με το Εθνικό Θέατρο, το θέατρο Badminton και το θέατρο Στοά.

Παράλληλα, η Μαριάντζελα ασχολείται με τη συγγραφή διηγημάτων και θεατρικών έργων. Το πρώτο της θεατρικό έργο «Η Κούκλα» απέσπασε δύο βραβεία στο Φεστιβάλ Μονολόγων υπό την αιγίδα του Χώρου Τέχνης 92 Art. Το διήγημά της «Σε 60¨» ξεχώρισε στον 4ο Διεθνή διαγωνισμό που διοργάνωσαν το Eyelands και οι εκδόσεις Παράξενες Μέρες, με θέμα «Χρόνος». Από το 2015 μέχρι σήμερα έχει διακριθεί με κείμενά της σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς σε όλη την Ελλάδα.  Μελλοντικά, ονειρεύεται να εκδώσει την πρώτη της συλλογή διηγημάτων που θα περιλαμβάνει μέρος της συγγραφικής της δουλειάς μέχρι σήμερα.

ΕΠΙΛΟΓΗ EYELANDS 

Επόμενα διηγήματα που περιλαμβάνονται στην επιλογή και θα δημοσιευθούν στο eyelands.gr είναι:

ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ

Φαίη Ιακωβίδου – Πέφτοντας ψηλά

ΜΑΡΤΙΟΣ

Αναστάσιος Μπόγιαρης – Τι χρώμα έχει η αγάπη;

Μάρθα Γαλατοπούλου – Ανθισμένη έρημος

ΑΠΡΙΛΙΟΣ

Άννα Μαρία Κατσαρού – Ηλιοβασιλεματα και ουράνια τόξα

Νίκη Κωνσταντοπούλου – Η παλέτα της Φρόσως

ΜΑΙΟΣ

Σύλβια Λουκά -. Ταξίδι προς το ουράνιο τόξο

Φανή Δούμα – Μια άλλη εκδρομή

ΙΟΥΝΙΟΣ

Γιώργος Τζεβελεκάκης – Έλληνες, του φωτός χρωματοφάγοι…

Αλεξάνδρα Κολιγιώτη –  Χρώματα

ΙΟΥΛΙΟΣ

Άννα Καρακατσάνη – Dream on

Ηλίας Στεργίου – Γαλάζιο

ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ

Τσιντώμη Ευαγγελία – Όνειρο

Ιγνάτιος Μηλιόρδος – Χρώμα – χρήμα ένα γράμμα διαφορά

 

Η σειρά δημοσίευσης των διηγημάτων ακολουθεί την χρονική σειρά υποβολής τους στο διαγωνισμό.