Ένα παιδί σκύβει.
Σηκώνει ένα κοχύλι.
Τ’ ακουμπά στον ήλιο.
Γελάει.
Σκύβει ξανά.
Σηκώνει άλλο ένα κοχύλι.
Τ’ ακουμπά κι αυτό στον ήλιο.
Γελάει.
Συνεχίζει.
Το πήρα στο κατόπι.
Μέχρι να τελειώσει η αμμουδιά
είχα μάθει κι εγώ
ν’ ακουμπάω κοχύλια στον ήλιο.

Η Ελένη Βλάχουν γεννήθηκε  το 1982 στα νότια της χώρας. Σπούδασε κάτι τυχαίο (διοίκηση επιχειρήσεων). Δε το ακολούθησε ποτέ ως επάγγελμα. Τα τελευταία χρόνια ζει στη Σπάρτη. Μεγαλώνει 3 παιδιά και μαζί με τα παιδιά μεγαλώνει κι αυτή. Τα βιβλία αποτελούν εξέχουσα θέση στα ράφια της και στη ζωή της. Τα διαβάζει όπου κι όποτε μπορεί. Σκέψεις, ιδέες, ιστορίες, παραμύθια σουλατσάρουν άναρχα στο μυαλό της.Όποτε κλέβει χρόνο αφήνει το στίγμα αυτών σε ένα κομμάτι χαρτί, σε μια διαδικτυακή γωνιά ή όπου αλλού μπορεί. Στέλνει κείμενα στο eyelands εδώ και δύο χρόνια. Εύχεται να έπαυε η ασχήμια αυτού του κόσμου κι η ανθρωπότητα να γέμιζε ελπίδα. Ξέρει, πως είναι μάταιη η ελπίδα της αλλά όταν κάποιος κάνει μια ευχή έχει το δικαίωμα να εύχεται ότι θέλει. Έτσι δεν είναι;