Συνεχίζουμε την δημοσίευση των ιστοριών της  Επιλογής από τον διεθνή διαγωνισμό με θέμα: Χρώματα, του eyelands. Πρόκειται για τα διηγήματα που διακρίθηκαν και θα δημοσιευθούν μόνο στο eyelands, δύο κάθε μήνα, σε μια σειρά ιστοριών που θα κλείσει τον Σεπτέμβριο του 2017 όταν θα ανακοινωθούν πλέον οι διακρίσεις του επόμενου διαγωνισμού. Σήμερα δημοσιεύεται το διήγημα του Ηλία Στεργίου με τίτλο:

Γαλάζιο

–  Μαμά, τι χρώμα έχει ο πόνος;

Κοιτάω την αντανάκλαση της κόρης μου στον καθρέφτη. Τα ξανθά σγουρά μαλλάκια της είναι πιασμένα κοτσίδες. Με κοιτάει με αυτά τα υπέροχα γαλάζια μάτια της και μου χαμογελά. Γυρνάω με λαχτάρα να την αγκαλιάσω, μα δεν είναι κανείς δίπλα μου. Είναι μονάχα εκείνος ο ήχος, που μου τρυπάει πάλι το κεφάλι. Ένας λυγμός ανεβαίνει στον λαιμό μου και τα μάτια μου πλημυρίζουν με δάκρυα. Σφίγγω τα χέρια γύρω από την κοιλιά μου σε μια άδεια αγκαλιά.

Στο νου μου έρχονται τα τρομακτικά, τεράστια λευκά φώτα του χειρουργείου. Έχω μπει εσπευσμένα στο νοσοκομείο, ο γιατρός μου λέει ότι κάτι δεν πάει καλά με την εγκυμοσύνη μου. Προσπαθώ να ηρεμήσω, ο Παναγιώτης μου κρατάει το χέρι και μου λέει ότι όλα θα πάνε καλά. Θυμάμαι τα βλέφαρά μου να βαραίνουν από την νάρκωση και εγώ να έχω γαντζωθεί από το μανίκι του γιατρού.

-Το παιδί μου γιατρέ, λέω μέσα στα αναφιλητά μου. Σώσε το παιδί μου….

Το πρώτο πράγμα που θυμάμαι καθώς συνέρχομαι, είναι τα θλιμμένα πρόσωπα γύρω μου. Επικρατεί μια νεκρική βουβαμάρα στο δωμάτιο. Η απρόσωπη φωνή της νοσοκόμας  που εμφανίζεται στην πόρτα,  μου ανακοινώνει ψυχρά ότι το μωρό γεννήθηκε νεκρό…

Πιάνομαι από τα έπιπλα γύρω μου να μην πέσω. Περπατάω με δυσκολία μέχρι την ανοιχτή βεράντα. Χρειάζομαι απεγνωσμένα αέρα.

-Μαμά, τι χρώμα έχει η σκλήρυνση; με ρωτάει πάλι εκείνη η παιδική φωνούλα μέσα στο κεφάλι μου.

Έχει περάσει ένας χρόνος και είμαι πάλι στον κρύο θάλαμο του νοσοκομείου. Η υγεία μου πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο. Υποθέτω ότι είναι από το άγχος και την κούραση. Δεν έχω περάσει και λίγα, οι πληγές μου είναι ακόμα νωπές. Πηγαινοέρχομαι νευρικά, σαν θηρίο ανήμερο στο κλουβί του. Ο Παναγιώτης, εκεί δίπλα μου, να μου βεβαιώνει και πάλι, ότι όλα θα πάνε καλά. Η μυρωδιά του αντισηπτικού στην ατμόσφαιρα είναι έντονη, μου έρχεται αναγούλα.  Μας πλησιάζει ο γιατρός κρατώντας ένα φάκελο στα χέρια.

-Σκλήρυνση κατά πλάκας, μου λέει και η ψυχή μου φλέγεται. Ξαφνικά, η γη μου φαίνεται πολύ μικρή για να κρατήσει το βάρος μου. Τα μάτια μου δεν προλαβαίνουν να στεγνώσουν, απλώνω το χέρι να πιαστώ, μα βρίσκω μόνο κενό….

-Μαμά, τι χρώμα έχει η αγάπη;

Κλείνω τα αυτιά μου και ουρλιάζω δυνατά. Κανείς δεν μ’ ακούει όμως. Το μοναδικό μου στήριγμα, το αποκούμπι μου, δεν είναι πια εδώ. Μετά από εκείνη την ημέρα, όλα άλλαξαν. Κανείς μας, τίποτα πια δεν ήταν το ίδιο. Φωνές και τσακωμοί, ένας φαύλος κύκλος σε εφιαλτικές διαδρομές. Και ένα πρωί, έτσι απλά, έφυγε και δεν τον ξαναείδα από τότε. Όλος μου ο κόσμος γκρεμίστηκε και πέρασα μήνες, βυθισμένη μέσα στην απόγνωση, αρνιόμουν οτιδήποτε θα μου έκανε καλό. Ένα αδυσώπητο μαρτύριο και μέσα σε όλα, να αναρωτιέμαι:

-Γιατί σε μένα;

Κατάντησα σκιά του εαυτού μου, όλο μου το είναι  έχει νεκρώσει, δεν αισθάνομαι πια τίποτα.

-Μαμά, τι χρώμα έχει η ελπίδα;

-Σταμάτα σε παρακαλώ! φωνάζω και σωριάζομαι στο παγωμένο τσιμέντο.

Κλαίω με αναφιλητά, τρέμω ολόκληρη και δεν μπορώ να ηρεμήσω. Η κόρη μου με κοιτά με τα τεράστια γαλάζια της ματάκια και παρ’ όλα αυτά, μου χαρίζει ένα τεράστιο χαμόγελο και μου πιάνει το χέρι. Ο αέρας γίνεται πιο κρύος μα δεν θέλω να μπω μέσα. Όλα γύρω μου, μου θυμίζουν τελειωμένες καταστάσεις, μα πλέον τις θεωρώ αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μου. Δεν γίνεται και αλλιώς. Ξέρω ότι αυτές είναι που μας κρατάνε τελικά ζωντανούς.

Σφίγγω ακόμα πιο πολύ τα χέρια γύρω μου και κλείνω τα μάτια. Είναι χειμώνας, κάνει κρύο μα το ξέρω, κάποια στιγμή, θα έρθει και η άνοιξη…..

Ηλίας Στεργίου

Γεννημένος το 1975, είμαι παντρεμένος με μια ομολογουμένως πολύ υπομονετική γυναίκα, και έχουμε δύο ανήλικα αγόρια. Η δουλειά μου, ιδιωτικός υπάλληλος, συντηρητης δικτύου κινητής τηλεφωνίας και η αγαπημένη μου ασχολία, ταιριαστής ονείρων και  αρχιτεκτονική ονειρικών τόπων σε χαρτί. Αγαπημένος μου ήρωας ο – παραγνωρισμένος – Δον Κιχώτης.

 

 

ΕΠΙΛΟΓΗ EYELANDS 

 

Επόμενα διηγήματα που περιλαμβάνονται στην επιλογή και θα δημοσιευθούν στο eyelands.gr είναι:

ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ

Τσιντώμη Ευαγγελία – Όνειρο

Ιγνάτιος Μηλιόρδος – Χρώμα – χρήμα ένα γράμμα διαφορά

 

Η σειρά δημοσίευσης των διηγημάτων ακολουθεί την χρονική σειρά υποβολής τους στο διαγωνισμό.