Συνεχίζουμε την δημοσίευση των ιστοριών της  Επιλογής από τον διεθνή διαγωνισμό με θέμα: Χρώματα, του eyelands. Πρόκειται για τα διηγήματα που διακρίθηκαν και θα δημοσιευθούν μόνο στο eyelands, δύο κάθε μήνα, σε μια σειρά ιστοριών που θα κλείσει τον Σεπτέμβριο του 2017 όταν θα ανακοινωθούν πλέον οι διακρίσεις του επόμενου διαγωνισμού. Σήμερα δημοσιεύεται το διήγημα της Ευαγγελίας Τσιντώμη

 

                                                                             

Όνειρο

 

Εκείνη η στιγμή!Η στιγμή που θα γείρω το κεφάλι μου στο μαύρο μαξιλάρι και θα κλείσω τα μάτια,έτοιμη για πολύχρωμες σκέψεις.

Τί ζητάω μέσα στη νύχτα;

Λίγο φώς στο τόσο σκοτάδι μου!

Να βρίσκομαι σε ένα τοπίο γεμάτο χρώματα και ζωή!Γεμάτο σπίθα και ενέργεια!Την ενέργεια που θα πάρω από το κατακκόκινο ήλιο.Τον ήλιο που απόψε φώτισε μόνο το δικό μου φεγγάρι,μπροστά στο πράσινο χρώμα των δικών μου ματιών.Δεν είναι όμως το συνηθισμένο χρώμα αυτό που έχει η αποψινή πανσέληνος!

Ήταν χρυσαφί,και έντονο.Γύρω γύρω ένας κύκλος κόκκινος το φεγγάρι.Ένα άγριο κόκκινο,έτοιμο να γεμίσει και να σβήσει το χρυσαφί του φώς.

Γιατί γύρισα πάλι στη νύχτα;

Εγώ θέλω χρώμα,θέλω χρώματα!Κάτι από το καφέ μελί των ματιών σου!Κάτι από το πυρόξανθο των μαλλιών σου!Και αυτό το υπέροχο ρόζ των χειλιών σου!Θέλω να τα δώ και να τα ζήσω όλα!

Μαζί σου έμαθα όλα τα χρώματα!Και της χαράς και της λύπης.Και τα φωτεινά και τα σκούρα.Το κόκκινο το έμαθα ένα πρωινό.Ήταν εκείνο το πρωινό που μου είχες φτιάξει το καφέ όπως μου αρέσει,και το συνόδευες με ένα κόκκινο τριαντάφυλλο,πάνω σε έναν κατάλευκο δίσκο.Το ρόζ!Το ρόζ το έμαθα ένα απόγευμα! Ήταν εκείνο το απόγευμα που είχαμε αποφασίσει να με πας μια βόλτα όπου εσύ θες.Επέλεξες κάπου παραθαλάσσια.Να έχουμε έναν καταγάλανο ορίζοντα μπροστά μας.Καθώς περπατούσαμε,μου έδωσες ένα ρόζ μαντήλι για το λαιμό.Φυσούσε ο αέρας και ανέμιζε τόσο όμορφο!Φέγγιζε στα χρώματα του ήλιου.Με μια σου κίνηση μου το πέρασες στο λαιμό.Με φίλησες!

Μου έμαθες όμως και το μάυρο,όταν έσβησες το φώς εκείνο το βράδυ,και με άφησες για πάντα στο σκοτάδι μου.Χαμένη σε μια μάυρη τρύπα.Από τότε προσπαθώ να βγώ.

Έχουν περάσει χρόνια και ακόμα περιμένω να μου ανάψεις ένα κερί για να φωτιστεί όλος μου ο κόσμος.Ακόμα να φανείς.Εγώ ακόμα σε ψάχνω,σε ψάχνω σε πίνακες,σε ζωγραφιές..Ψάχνω να δω την ομορφιά που δίνουν και ζωντανέυουν το κάθε τοπίο ξεχωριστά.Σε ψάχνω αλλά μόνο το μαύρο φόντο έμεινε να σε θυμήζει.Θα ήθελα πολύ να ήσουν αλλιώς και να σε θύμηζε εκείνος ο πίνακας που έχω κρεμασμένο στο λευκό τοίχο της κουζίνας μου και το κοιτώ κάθε πρωί.Εκείνος ο πίνακας που έχει αποτυπώσει το φλυτζάνι του καφέ με το τριαντάφυλλο.Το τριαντάφυλλο όμως έχει ξεραθεί,δεν είναι φρέσκο όπως ήταν.Δεν είναι ζωντανό.Το χρώμα του ξεθώριασε με το καιρό.Ήταν κόκκινο,έντονο κόκκινο.Και το κοτσάνι του ήταν καταπράσινο.Δεν έχω λόγια να σου πω,πώς θα ονόμαζα το χρώμα που το κοσμεί τώρα.Και εκείνο το φλυτζάνι του καφέ,ένας μαύρος πάτος και το υπόλοιπο κηλίδες στο πιατάκι.Με καταδίκασες να ζώ στο σκοτάδι.Δεν θα σου περάσει όμως.

Πολλές φορές σκέφτομαι να ήταν τα πράγματα αλλιώς.Μου χάρισες πολύ ωραίες στιγμές όσο ήσουν μαζί μου και ήσουν εσύ!

Χμ!Ξέχασα να πω και για το κίτρινο!Το πιό όμορφο από όλα!Εκείνο το καναρινάκι!Γεμάτο κίτρινη μπογιά!Με δύο μικρές μαύρες κουκίδες για ματάκια!

Ηλιαχτίδα το ονόμασα.Σου άρεσε!

Το δικαιούται άλλωστε τέτοιο όνομα.Το βλέπεις έτσι κίτρινο και ανοίγει η ψυχή σου!Το ακούς να κελαηδά..Έχω να το ακούσω από τότε που με βύθισες στο σκοτάδι μου.Αρρώστησε.Δεν περίμενα όμως για να το ακούσω μέχρι την επόμενη άνοιξη.

Χάθηκα!Η ζωή τους είναι ευχάριστη μέσα στο κλουβί.Και εγώ σε κλουβί ζώ και ας νομίζω πώς είμαι ελεύθερη.Δεν ανοίγουν πια τα φτερά μου.Ήταν τόσο όμορφα και μεγάλα.Πετούσα πολύ ψηλά με αυτά.Μου τα έσπασες,μου τα τσάκισες και στο τέλος μου τα ξερίζωσες μαζί με τη καρδιά μου.

Κράτησέ την,για λίγο θα είναι.Θα βγώ από το σκοτάδι που με έριξες.

Θα δω και πάλι φως.Έναν γαλάζιο ουρανό!Έναν φωτεινό ήλιο.Θα βρέχει,και εγώ θα χαίρομαι και θα ανυπομονώ για τη στιγμή που θα δώ το ουράνιο τόξο.Και αυτή τη φορά θα το ακολουθήσω.

Θα ντυθώ νεράιδα και θα πάω να ψάξω το δικό μου ξωτικό.Θα περπατήσω πάνω στα χρώματα και από εκεί ψηλά,θα το δώ να με περιμένει στην άλλη άκρη.Δεν θα είναι σαν τα άλλα ξωτικά.Θα είναι διάφανο.Θα φέγγει η καθαρή του ψυχή,μέσα απο το αερικό του σώμα.Αυτή τη διαφάνεια θα έχει και στα μάτια.Από εκεί θα βγαίνουν οι λέξεις.Δεν θα έχει μιλιά.Δεν θα έχει ούτε αυτιά για να ακούει.Θα νιώθει μόνο με το άγγιγμά του και από τα διάφανα γεμάτα μάτια του,θα ξεχειλίζουν ένα σωρό λέξεις.Θα με αγκαλιάσει για το καλως όρισμα και θα με νιώσει.Γιατι αυτό ήθελα!

Κάποιον να με νιώσει!

Ήθελα εσένα και εσύ μου το στέρησες…

Για αυτό και εγώ τώρα,νεράιδα με το ξωτικό μου,σε ένα κόσμο,γεμάτο μουσική και χρώματα!Γεμάτο πολύχρωμα συναισθήματα που πηγάζουν κατευθείαν απο τη καρδιά!Δεν υπάρχει λογική.Μόνο μια φωτεινή καρδιά!

Στο δικό μας κόσμο βλέπαμε βουνά.Σε αυτο τον κόσμο τα περπατάω.τα νιώθω με τα πόδια μου γυμνά.Στο δικό μας κόσμο βλέπαμε θάλλασες και τώρα εγώ τις κολυμπάω,βυθίζομαι με τα μάτια ανοιχτά,σε ένα βυθό πολύχρωμο,γεμάτο ρόζ,κίτρινα,σιέλ κοράλλια.Γεμάτο ψυχές άσπρες που με συνοδεύουν στα ανοιχτόχρωμα νερά!Στα νερά ενός βυθού γαλήνιου! Ήρθε και το ξωτικό μου να με βρεί!Είναι ακόμα πιο όμορφο κάτω από το βυθό.Πέρασε η ώρα και ανησύχησε.Εσύ ποτέ δεν με έψαξες!Χανόμουν για ώρες σε σκοτεινές και βαθιές σκέψεις.Όυτε το χέρι δεν μου άπλωνες για να με σώσεις.Και ήσουν δίπλα μου,ήσουν δίπλα μου να πάρει ο διάολος!Αλλά όσο μαζί και αν είμασταν,εσύ πάντα έλειπες.

Πολύ θα ήθελα να ήμουν μέσα στο μυαλό σου.Να τριγυρίσω και να πειράξω τα τοιχώματα σου,να νιώσω.Τίποτα!Κενό!

Δίψασα!Το ξωτικό μου με έπιασε από το χέρι και με οδήγησε σε μια πηγή.Πόσο όμορφη!Τα μάτια μου έμειναν να κοιτούν αποσβωλωμένα το νερό που κυλάει.Άλλαζε χρώματα.Είχε μικρά ιριδίζοντα στρασάκια,και στο τελείωμα γινόταν έντονο μλπέ με άσπρο.Η γεύση του ήταν γλυκιά.Περίεργη!Μου θύμηζε κάτι από άρωμα κανέλας!Η πηγή ηταν πανέμορφα διακοσμημένη.Ήταν σκαλιστή και γεμάτη σχέδια απο αμπελόφυλλα και πολλά πολλά μικρά σταφύλλια!Ξαφνιάστηκα!Να σήμαινε κατι αυτή η απεικόνιση;!Το νερό έτρεχε μέσα από δύο χέρια.Το ένα να αγκαλιάζει το άλλο,σαν να κρατάνε προσεκτικά μια καρδιά,μια ζωή,μια ανάσα.Ξεδίψασα!Δυο γουλιές ήταν αρκετές!Γέμισε το σώμα μου ζωή!Μαγικό φίλτρο θα μπορούσε να το ονομάσει κανείς!

Η διαδρομή μας είχε πράσινο χρώμα!Τα πόδια μου γυμνά και εγώ ένιωθα την ένταση απο το έδαφος σε όλο μου το κορμί.Βλέπαμε πολύχρωμα,ψηλά δέντρα!Μου φαινόντουσαν περίεργα γιατί τα κοσμούν εκατοντάδες πεταλούδες!Ρόζ,κίτρινες,μωβ,κόκκινες,άσπρες!

Μου θύμησαν ένα καλοκαιρινό πρωινό!Είμασταν στην αυλή ενός παλιού αρχοντικού!Καλεσμένοι σε φίλους.Πίναμε το καφέ μας,μαζί με διάφορα καλούδια που προσφέρονταν στο τραπέζι μας!Δίπλα σου ήρθε μια <ψυχή>.Μια μαύρη πεταλούδα! <Ψυχές> τις ονόμαζαν στην αρχαία Ελλάδα!Πίστευαν πως είναι οι ψυχές των νεκρών!Έτσι και εγώ την παρομοίασα με τη σκοτεινή ψυχή σου!Βγήκε από το σώμα σου και ήρθε κοντά σου για να σου δείξει πόσο όμορφη θα μπορούσε να γίνει σαν θα έφτανε η ωρα να αλλάξει χρώμα η δική σου πεταλούδα,η δική σου <ψυχή>.Εσύ μονάχα την κοίταξες και συνέχισες το πρωινό σου!Την είδα όμως την θλίψη στα μάτια σου!Σε επισκέφθηκε η ψυχή σου!Ήθελε να σου θυμήσει πόσο μαύρη είναι.Δεν είχες κανέναν νεκρό.Δεν περίμενες από κανέναν σημάδι!Καμιά παράξενη παρουσία.Ήταν καθαρά η δική σου σκοτεινή ψυχή!

Η διαδρομή μας με το ξωτικό όσο περπατούσαμε,γίνοταν ολοένα και πιο μουντή.Ξεραμένα,κίτρινα,χλωμά φύλλα τσαλακώνονταν σε κάθε βήμα.Ο ήχος τους,μαρτύριο στα αυτιά!Η κόκκινη καρδιά μου,άρχισε να μαυρίζει και να χτυπά δυνατά!Μια λίμνη πιο πέρα είχε στερέψει.Τα δέντρα είχαν μόνο κλαδιά και ήταν αδύνατα και γκρί.Τα λουλούδια ήταν όλα κατσουφιασμένα και ο ήλιος όσο πήγαινε και χανόταν.Τον πεντακάθαρο γαλάζιο ουρανό,του έκλεψε την θέση μια ομίχλη γκρί,αποπνικτική,παχιά!Στο βάθος φαινόταν μια μεγάλη έκταση!Το έδαφος ήταν άγριο και σκασμένο.Σε κάποια σημεία ήταν ζεστο.Σε άλλα έκαιγε.Έχει και σκιάχτρα!Πολλά σκιάχτρα!Πόσο θλιβερή εικόνα.Είχαν αλλάξει τα μάτια μου χρώμα!Μαύρο!Σαν αυτό των δικών σου ματιών.Αυτά που έβλεπα μπροστά μου,σε ένα σκιάχτρο που σου μοιάζει.Τα ξωτικά έχουν αυτή την αυλή ως παραδειγματισμό.Άνθρωποι ζωντανοί αλλά σε αδράνεια!Άνθρωποι με όραμα,αλλά χωρίς καμία υλοποίηση των ονείρων τους!Όλοι μια σκοτεινή ψυχή.Όλοι ίδιοι σαν και εσένα.Τα χέρια ακούνητα.Καμιά κίνηση δεν βγαίνει.Θαρρείς πως έχουν φτερά μα είναι ανίκανα να πετάξουν.Και όλα από επιλογή τους.Δεν αφήνονται να δούν το κόσμο με άλλα μάτια.Έναν κόσμο που είναι ακριβώς δίπλα τους!Ακριβώς μπροστα τους!

Ένας ήχος ξεκίνησε!Άρχισε να μας τρυπάει τα αυτιά.Να πνίγει το μυαλό μας!Δεν ήταν ο ήχος από τα ξερά φύλλα.Ηταν σύννεφα.Πολλά.Μαύρα,γκρί και πυκνά.Άρχισαν να μαλώνουν.Άρχισαν να τρέχουν θυμωμένα πάνω,κάτω!Βρέχει!

Ο ήχος από τα μπουμπουνιτά της λευκής καταιγίδας με ξύπνησε.Τα μάτια μου έμειναν να κοιτούν το ταβάνι.Αναστέναξα με ανακούφιση.

Όνειρο ήταν!

Τινάχτηκα από το κρεβάτι μου,και έτρεξα να κλείσω το ξύλινο καφέ παράθυρο.Η βροχή έσταζε στο περβάζι.Γύρισα το βλέμμα στο κρεβάτι.Σε εκείνα τα σατέν μώβ σεντόνια με τα μαύρα μαξιλάρια.Πουθενά εσύ.Η μεριά σου δεν ήταν ξέστρωτη,δεν ήταν ανακατεμένη.

Φόρεσα την αγαπημένη μου σατέν,μπορντό ρόμπα και βγήκα από το δωμάτιο.Περπάτησα ξυπόλητη ώς το χώλ.Κοντοστάθηκα στα μέσα της διαδρομής.Μου μύρισε φρεσκοψημμένος καφές!Συνέχισα!Στο πάγκο της κουζίνας,τοποθετημένος ένας λευκός δίσκος και μια κούπα του καφέ.Ένα κατακόκκινο,ζωντανό τριαντάφυλλο και ένα κίτρινο σημείωμα.,<Κοίτα πίσω σου> έγραφε.Ήπια μια γουλιά καφέ και γύρισα το βλέμμα προς το τραπεζάκι.Μια χαριτωμένη χαρτοσακούλα δώρου με πολύχρωμες πεταλούδες!Ήμουν ξύπνια!Δεν μπορεί να το ζώ σε όνειρο!Με τσίμπησα και χαμογέλασα.Άνοιξα τη χαρτοσακούλα.Το χέρι μου βυθύστηκε αργά μέσα σε αυτήν.Ένιωσα κάτι απαλό και μεταξένιο.Μα πόσο ωραία αίσθηση σου δίνει το μετάξι στο δέρμα.Αυτή η υφή!Καθώς ξεπρόβαλε το χέρι μου αργά,εμφανίστηκε να κρατάει ένα μαντήλι.Ένα ρόζ μαντήλι. <Δεν μπορεί> σκέφτηκα.Σώπασα για μια στιγμή.Σκέφτηκα πώς τώρα θα ήταν η σειρά της Ηλιαχτίδας!Να ακούσω το καναρίνι μας!Να την δω!Τίποτα!Μόνο ο ήχος της βροχής να χτυπά με μανία στα τζάμια.Ανακουφήστικα.Ευχάριστος αναστεναγμός.

Βγήκα στην αγορά.Σταμάτησε η βροχή και καταλάβαινες τη ψύχρα στο ανατριχιασμένο σώμα.Έριξα τη μπλέ ζακέτα με χρυσαφί και άσπρες λεπτομέρειες στους ώμους μου.Ήταν η αγαπημένη μου άλλωστε.Ένα από τα δώρα του και αυτή!Βγήκα να μαζέψω χρώματα.Λίγο πράσινο από τα φύλλα και καφέ από τους κορμούς των δέντρων.Μπλέ από τον ουρανό και άσπρο από τα σύννεφα.Κίτρινο,πολύ κίτρινο από τον ήλιο.Είχε βγει!Τα σύννεφα αποφάσισαν να αποχωρήσουν για να παίξει και αυτός το ρόλο του εκείνη την ημέρα.Μια μέρα που μοσχοβόλαγε φρέσκο χώμα και αποπνικτική πρασινάδα!Μάζεψα και λίγο απο το χρώμα των σαλιγκαριών.Είναι μπερδεμένα τα χρώματά τους και μου αρέσει πολύ αυτή η αναστάτωση που σου προκαλούν.Επίσης ξέρω πώς βασίζονται στην αίσθηση της αφής και της οσμής,καθώς έχουν περιορισμένη όραση.Μου αρέσουν αλλά δεν τα τρώω!Δεν θα άντεχα να αφαιρέσω αυτό το περιελιγμένο όστρακο απο το οποίο προφυλάσσονται και να μείνει μισή η ομορφιά τους!Όχι!

Μάζεψα και το κόκκινο από μια πληγή στο χέρι που έξυσα άθελά μου.Κράτησα όλα τα χρώματα στο χέρι και ανηφόρησα για το σπίτι.

Άνοιξα τη μαύρη καγκελόπορτα της αυλής με το πράσινο κλειδί.Συνέχισα προς την πόρτα και χρησιμοποιήσα το μώβ κλειδί για να την ανοίξω.Μου αρέσουν πολύ τα χρώματα και θεωρώ πώς επιβάλλεται στα μάτια μου να τα βλέπω παντού μέσα στη καθημερινότητά μου.Ανέβηκα τα ξύλινα σκαλοπάτια που τρίζουν ενοχλητικά σε κάθε μου βήμα και πήγα προς τη κουζίνα.Τρίτο ντουλάπι δεξιά.Αυτό με τα πολύχρωμα χαρτάκια αυτοκόλλητα πάνω,γεμάτα σημειώσεις.Το άνοιξα και έβγαλα το μοναδικό μου βάζο για να τοποθετήσω τα φρέσκα μου μπουμπούκια από πολύχρωμα τριαντάφυλλα.Τα βούτηξα μέσα στο νερό και τα άφησα να κοσμούν το δωμάτιο του ατελιέ μου.Έκατσα,πήρα και το κρύο φλιτζάνι του καφέ μου τώρα πια,και έπιασα ένα κενό και άδειο λευκό καμβά.Θα ζωγράφιζα το όνειρό μου!Η παλέτα μου είχε όλων των ειδών τα χρώματα.Δεν το είχα ξεχάσει.Ακόμα το θυμάμαι!

Ξεκίνησα!Έχω βάλει και το αγαπημένο μου κομμάτι να ακούγεται! <Χρώματα> ο τίτλος αυτού.Μμμ,μα τί ωραία έμπνευση!

Ξαφνικά ένας ήχος από το βάθος της εξώπορτας θυμήζει το κελάηδημα της Ηλιαχτιδας!Γέλασα σαρκαστικά μπορώ να πώ γιατί θυμήθηκα το όνειρό μου!Δεν θέλω να πιστεύω σε τέτοιες συμπτώσεις,ούτε και να συνδυάζω γεγονότα.Δεν ξέρω αν όλα γίνονται για κάποιο λόγο.Ακούω τον ήχο των κλειδιών να ανοίγουν την πόρτα.Είναι αυτός!Ξεπροβάλλει από τις σκάλες ο αγαπημένος μου.Κοντοστέκεται στη πόρτα του ατελιέ και μου χαμογελά.Μου έλειψε το χαμόγελό του από τη τελευταία φορά,και ας ήταν που μου το χάρισε την προηγούμενη νύχτα,συνοδεύοντας τη καληνύχτα του με ένα φιλί.Κρατούσε στο δεξί του χέρι ένα χαριτωμένο λευκο κλουβάκι.Μέσα ένα κίτρινο καναρινάκι!Πριν προλάβω να αντιδράσω μου αναφώνησε πως θα ήθελα να το ονομάσουμε. <Ηλιαχτίδα> προσφώνησα χωρίς να το πολυσκεφτώ,και με έλουσε μια ευχάριστη ανεξήγητη χαρά.Χαιρόμουν τόσο που την ξανά άκουγα και ας ήταν σε ένα όνειρο που την έιχα ζήσει!Χαιρόμουν που ξανά έβλέπα το κίτρινο αυτό χρώμα με τις δύο μαύρες κουκίδες για ματάκια!Πόσο το χάρηκα!Θα έχω ευθύνη τώρα πια για αυτό το πλασματάκι!Αγκάλιασα τον αγαπημένο μου και τον ευχαρίστησα όσο πιο θερμά μπορούσα.Πού να ήξερε!

Ξαφνικά σκέφτηκα,μήπως θα έβγαινε το όνειρό μου αληθινό;Μήπως θα έπρεπε να αρχίζω να φοβάμαι;Θα ξεχαστώ!Δεν δίνω σημασία στα όνειρα.Μα πώς γινόταν όμως μέσα σε μια μέρα να έχω τόσα σημάδια τα οποία προέρχονταν από αυτό;Να είναι άραγε προμήνυμα για κάτι;!Παύω να σκέφτομαι!Ξεχνιέμαι!

Περασε η ώρα και εγώ είχα μείνει να κοιτώ την Ηλιαχτίδα!Ήταν σε κλουβί,μα φαινόταν τόσο χαρούμενη,τόσο ξέγνοιστή.Να ήξερα πώς γινόταν αυτό άραγε!Γίνεται να είναι κανείς ένας χαρούμενος φυλακισμένος!Έπεσε ο ήλιος και έφτασε η νύχτα.Χρειαζόμουν μια πικέ κουβερτούλα!Έβγαλε ψύχρα.Έτσι όπως άνοιγα το μεσσαίο φύλλο της ντουλάπας,κοίταξα το είδωλλό μου στο καθρέφτη.Δάγκωσα χαιδευτικά τα ρόζ χειλάκια μου,σκεπτόμενη το όνειρό μου!Έβγαλα από μέσα τη μπορντό πικέ κουβέρτα.Έσβησα το φώς και άφησα πίσω μου το σκοτεινό δωμάτιο!Στη διαδρομή στο χώλ άναψα ένα μικρό φωτιστικό με ένα μουντό κιτρινωπό χρώμα.Χύθηκα στο καναπέ και με σκέπασε το χάδι της πικέ κουβέρτας!Ο φωτισμος και η ατμόσφαιρα στο σαλόνι ήταν κατάλληλα για να ταξιδέψω τις σκέψεις μου σε πολύχρωμα τοπία.Αυτό και έκανα!Η διαδρομή ήταν μεγάλη.Η ώρα πέρασε και εγώ ονειρευόμουν ακόμα καταπράσινες,απέραντες εκτάσεις.Ονειρευόμουν ένα τρελό χορό σε μια πολύχρωμη και ιριδίζον βροχή!Σκεφτόμουν χιόνι να πέφτει και να αφήνει τα πιό όμορφα γκράφιτι στους τοίχους κάποιων ξεχασμένων χαμόσπιτων.Πόσο πιό όμορφος θα ήταν ο κόσμος τότε!Τα μάτια μου κλείνουν σιγά σιγά.Θα κοιμηθώ με τις ωραιότερες σκέψεις αυτή τη νύχτα!Θα αναπολήσω τις ευχάριστες στιγμες από το όνειρό μου,θα θυμηθώ το ξωτικό μου!Δε θα αφήσω καμιά σκέψη και καμιά ανάμνηση να ξεχαστείΘυμήθηκα την αυλή των ξωτικών!Δε θα κρατάω άλλο πόνο μέσα μου!Μου κάνει κακό!Δεν θελω να είμαι ένας άνθρωπος που θα ζεί σαν σκιάχτρο!Δε θα βυθίζομαι σε μαύρους κήπους,παραμόνο σε πολύχρωμες εικόνες!Ο αγαπημένος μου κοιμάται!Δε θα του χαλάσω το όνειρο!Δε θα τον ξυπνησω όσο και αν τον θέλω δίπλα μου αυτό το βράδυ!Στη μεριά του!Θα τον αφήσω στο καναπέ.Τον σκέπασα με τη πικε κουβέρτα!Του έδωσα το πιό ζεστό μου φιλί για καληνυχτα κ αποχώρησα!Το δωματιο έφεγγε.Είχε ένα μικρό σιέλ λαμπάκι!Μπήκα κάτω από τα σκεπάσματα γυμνή!Ήταν ένας τρόπος που με εξιλέωνε!Άδειαζα και το πρωί σηκωνόμουν γεμάτη και έτοιμη για μια καινούρια ζωή σαν να ξαναγεννιόμουν!Ένιωθα πολύ όμορφα!Τα είχα όλα!Είπα μια καληνύχτα στον εαυτό μου!Όλα ήταν ένα όνειρο!Εκλεισα τα μάτια και ξεκίνησα το ταξίδι μου

 

 

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Γεννήθηκα και μεγάλωσα μέχρι τα 15 μου χρόνια στην Αθήνα. Ο δρόμος με οδήγησε στη πορεία στις Σέρρες(τόπος καταγωγής άλλωστε). Λατρεύω τη συγγραφή απο πολύ μικρή. Λατρεύω να διαβάζω διηγήματα και πολλές φορές να ταυτίζομαι με αυτά. Ζω στη Γερμανία εδώ και τέσσερα χρόνια. Είμαι παντρεμένη και έχω δύο παιδιά. Ο χρόνος μου μοιράζεται σε αυτά και στην ανάγκη που εχώ να γράφω ιστορίες. Έχω τελειώσει τη νοσηλευτική.

 

ΕΠΙΛΟΓΗ EYELANDS

 

Επόμενα διηγήματα που περιλαμβάνονται στην επιλογή και θα δημοσιευθούν στο eyelands.gr είναι:

Ιγνάτιος Μηλιόρδος – Χρώμα – χρήμα ένα γράμμα διαφορά

 

Η σειρά δημοσίευσης των διηγημάτων ακολουθεί την χρονική σειρά υποβολής τους στο διαγωνισμό.