.. // Ο Γρηγόρης Παπαδογιάννης γράφει για τις ταινίες : Loving Vincent, Blade Runner 2049, Επαναστάτης στη σίκαλη, Καυγάς στο Μπλοκ 99, Under the Sun, Η λιακάδα μέσα μου//…

 

LOVING VINCENT – Χειροποίητο κομψοτέχνημα

Αν έπρεπε να ξεκινήσουμε από την υπόθεση τα πράγματα είναι απλά: ο Αρμάν Ρουλέν, γιος ενός αγαπημένου φίλου του Βίνσεντ Βαν Γκονγκ πείθεται από τον πατέρα του να παραδώσει ένα γράμμα -το τελευταίο που έγραψε ο ζωγράφος στον αδερφό του, Τεό, λίγο πριν από το θάνατό του. Ο νεαρός που δεν είχε καμία εκτίμηση στον Βαν Γκογκ ούτε ως ζωγράφο ούτε ως άνθρωπο φεύγει με βαριά καρδιά και αρχίζει την αναζήτηση πρώτα του αδερφού του –που όμως έχει και αυτός πεθάνει λίγο καιρό μετά τον θάνατο του Βίνσεντ, και στη συνέχεια οποιουδήποτε μπορεί να έχει κάποια σχέση με τον ζωγράφο ή τον αδερφό του ώστε να μην πάει χαμένος ο κόπος του. Σιγά σιγά όμως ρωτώντας διάφορα και μιλώντας με διάφορους ανθρώπους όχι μόνο αρχίζει να καταλαβαίνει πόσο σημαντικός στ’ αλήθεια ήταν ο «τρελός» ζωγράφος αλλά του γίνεται τελικά εμμονή να λύσει το μυστήριο που καλύπτει τον θάνατό του. Ήταν ένας τυχαίος θάνατος; Ήταν αυτοκτονία; Ήταν δολοφονία;

Μας ενδιαφέρει και εμάς ως θεατές, φυσικά. Αλλά από ένα σημείο και πέρα καταλαβαίνεις ότι δεν είναι αυτό που έχει σημασία. Νιώθεις ότι δεν ήταν φτιαγμένος για να ζήσει πολύ σε αυτό τον κόσμο έτσι κι αλλιώς. Καταλαβαίνεις ότι δεν ο τρόπος που πέθανε το θέμα μας αλλά ο τρόπος που έζησε και ακόμη περισσότερο ο τρόπος που σκόρπισε τα χρώματα της μεγαλοφυίας του.

Αυτά τα χρώματα για να ασχοληθούμε με το πραγματικό μεγαλείο αυτής της ταινίας γίνονται απίστευτα οικεία με τον μαγικό τρόπο που έχει κινηματογραφηθεί.  Πρόκειται για την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία που έγινε όλη με ζωγραφική στο χέρι. Χρειάστηκαν σύμφωνα με τους παραγωγούς της ταινίας 125 ζωγράφοι να βάλουν το ταλέντο τους για να ολοκληρωθεί αυτό το απίθανο επίτευγμα το οποίο ελάχιστα μπορεί να αποδοθεί με λόγια. Και δεν υπάρχει και λόγος.

Αρκεί να πω ότι η ταινία λειτουργεί ως μύηση για την τέχνη του μεγάλου ζωγράφου. Και είναι ο ιδανικότερος τρόπος να την προσεγγίσεις. Οπότε, δικαιολογημένα γράφω -για πρώτη φορά αυτή τη σεζόν το κλισέ: Μη χάσετε αυτή την ταινία!

-Το σενάριο και η σκηνοθεσία είναι της Ντορότα Κομπιέλα και του Χιου Γουέλτσμαν, η παραγωγή από τις εταιρείες BreakThru Films της Πολωνίας και Trademark Films της Βρετανίας.  Πρωταγωνιστούν: Ντάγκλας Μπουθ, Έλινορ Τόμλινσον, Σίρσα Ρόναν, Τζερόμ Φλιν, Κρις Ο’Ντάουντ / Τεχνική: Κινούμενη ελαιογραφία / Συμπαραγωγή Πολωνίας-Ηνωμένου Βασιλείου με τη συμμετοχή του Κατάρ / Διάρκεια: 94 λεπτά

*

Βραβεία

Βραβείο Κοινού – Διεθνές Φεστιβάλ Κιν/φου Ταινιών Animation του Ανσί, 2017 /Καλύτερο Τρέιλερ Animation, Καλύτερα Γραφικά σε Τρέιλερ – Βραβεία Χρυσό Τρέιλερ, 2017 /Βραβείο Καλύτερης Ταινίας Animation – Διεθνές Φεστιβάλ Κιν/φου της Σανγκάης, 2017/ Βραβείο Κοινού – Φεστιβάλ Κιν/φου Ostend, Βέλγιο, 2017

***

BLADE RUNNER 2049 / Σκιές του παρελθόντος

Υποθέτω ότι ένας νεαρός θεατής θα εντυπωσιαστεί από την καινούργια εκδοχή του Blade Runner, αφού θα την δει χωρίς το… βάρος του παρελθόντος. Θα μαγευτεί από όλη αυτή την ατέλειωτη σειρά εκπληκτικών σκηνικών, είναι πολύ πιθανό να του κεντρίσει το ενδιαφέρον η ιστορία που εκτυλίσσεται μεγαλόπρεπα μπροστά στα μάτια του και αν δεν ενθουσιαστεί πάντως θα περάσει καλά στην αίθουσα. Δεν ισχύει το ίδιο για όσους είδαν στην εποχή του την κλασική πλέον ταινία του Ρίντλεϊ Σκοτ βασισμένη στον κλασικότατο και μέγιστο αμερικανό συγγραφέα επιστημονικής φαντασίας Φίλιπ Ντικ.

Ίσως φταίνε όλα αυτά που έχουμε δει και ακόμη περισσότερο φανταστεί όλα αυτά τα χρόνια που μεσολάβησαν αλλά η ταινία δεν πλησίασε καν στο να μου μεταδώσει κάτι από το δέος που μου είχε προκαλέσει η προηγούμενη. Καταπληκτικά σκηνικά αλλά το στόρι έμοιαζε να υπάρχει μόνο και μόνο για να τα υποστηρίξει αντί να γίνει (όπως θά ΄πρεπε) το αντίθετο.

Επίσης δεν καταλαβαίνω γιατί έπρεπε να γυριστεί με τέτοιες εικαστικές εμμονές αναπαριστώντας ένα μέλλον που είναι αρκετά κοντά μας και (ποτέ δεν ξέρεις αλλά) θα τη διαψεύσει αν δεν το έχει κάνει ήδη. Καλή προσπάθεια  λοιπόν αλλά τίποτε που να γράψει ιστορία (ή έστω να συνεχίσει) την ιστορία της προηγούμενης.

Πρωταγωνιστούν: Ράιαν Γκόσλινγκ, Χάρισον Φορντ / Σκηνοθεσία: Ντενί Βιλνέβ / Διάρκεια: 163′

 

 

***

ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗΣ ΣΤΗ ΣΙΚΑΛΗ/ Μάθημα συγγραφής

Η ζωή του συγγραφέα Τζ. Ντ. Σάλιντζερ που έγινε διάσημος πολύ νέος με τον «Φύλακα στη σίκαλη», τη δεκαετία του ’50 και τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής του έζησε απομονωμένος σε ένα «κάστρο» σε μια απρόσιτη περιοχή του Νιου Χάμσαϊρ.  Η αφήγηση ξεκινάει από τα χρόνια που ο συγγρφέας προσπαθεί να βρει την λογοτεχνική «φωνή» του και τελειώνει όταν αρχίζει η εθελοντική του απόμόνωση από τον κόσμο. Η ταινία του Ντάνι Στρονγκ είναι μια καλοφτιαγμένη παραγωγή που δεν ασχολείται ιδιαίτερα με την απόφαση του συγγραφέα να εξαφανιστεί από τον δημόσιο βίο –αφήνει να εννοηθεί ότι ήταν αποτέλεσμα της ενασχόλησής του με τον βουδισμό- και μένει στην προσπάθειά του να ανακαλύψει τον εαυτό του μέσα από το γράψιμο να διώξει τους εφιάλτες του πολέμου και να καταφέρει να φτιάξει το «μεγάλο» μυθιστόρημα. Κι έτσι όμως έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για κάθε άνθρωπο που ονειρεύεται να γίνει συγγραφέας γιατί μεταφέρει πιστά την αγωνία, τις απογοητεύσεις και τις αναπόφευκτες εμμονές ενός νέου συγγραφέα –και θα μπορούσε να είναι κάθε συγγραφέας στη θέση του. Με αυτή την έννοια η πιο κρίσιμη στιγμή της ταινίας είναι όταν ο μέντοράς του, σε μια στιγμή που τα έργα του Σάλιντζερ απορρίπτονται από παντού του θέτει το βασικό ερώτημα: Θα συνέχιζες να γράφεις ακόμη κι αν ήξερες ότι κανένα από τα κείμενά σου δεν θα εκδοθεί ποτέ; Αυτό είναι μια ερώτηση που κάθε νέος άνθρωπος που θέλει να γίνει συγγραφέας (με ή χωρίς μέντορα) πρέπει να την υποβάλλει στον εαυτό του και πρέπει να απαντήσει  ειλικρινά. Με μια έννοια ο νεαρός Σάλιντζερ απάντησε και στις δύο πτυχές αυτής της ερώτησης και με το διάσημο έργο του και ιδίως με την θρυλική του απομόνωση. Δεν μπορώ να ξέρω λοιπόν πόσο θα ενδιαφέρει γενικά το κοινό μια ταινία που μιλάει για όλα αυτά που στοιχειώνουν ένα συγγραφέα αλλά για κάποιον που γράφει είναι μια εξαιρετική επιλογή. Στο κάτω κάτω μιλάμε για τον Φύλακα στη Σίκαλη, ένα από τα πιο σημαντικά βιβλία που υπάρχουν στην πεζογραφία των Ηνωμένων Πολιτειών – προσωπικά ένα βιβλίο που ποτέ δεν έπαψα να διαβάζω ξανά και ξανά.

–

Rebel in the Rye / Σενάριο – Σκηνοθεσία:Ντάνι Στρονγκ / Πρωταγωνιστούν: Νίκολας Χουλτ, Κέβιν Σπέισι, Σάρα Πόλσον, Ζόι Ντόιτς / Διάρκεια :106’

trailer: https://www.youtube.com/watch?v=tOTCThYkccs

***

ΚΑΥΓΑΣ ΣΤΟ ΜΠΛΟΚ 99 / Μην μπλέξετε…

Δεν με συγκίνησε ιδιαίτερα η προσπάθεια του Βινς Βον να αποδείξει ότι έχει μεγαλύτερες υποκριτικές δυνατότητες από όσο έχει δείξει ως τώρα σε διάφορες πετυχημένες και μη κωμωδίες. Εστιάζω στον ηθοποιό γιατί η ταινία ως υπόθεση είναι πολύ σκοτεινή (και με αυτό δεν εννοώ υποβλητική ατμόσφαιρα αλλά συνεχή νοηματικά κενά στο σενάριο) και ως φιλμάρισμα μοιάζει να μιμείται διάφορα άλλα νεο-νουάρ καταλήγοντας όμως σε μια αποθέωση της ωμής βίας που θυμίζει έντονα video game. Η ταινία προβλήθηκε σε διάφορα φεστιβάλ χωρίς να αποκομίσει κάποιο βραβείο. Θα ήθελε βέβαια πολύ να είναι μια σινεφίλ ταινία, αλλά το μόνο υποβλητικό είναι το ξύλο που πέφτει, έτσι στην καλύτερη περίπτωση θα γίνει κάποτε καλτ…

Πρωταγωνιστούν: Βινς Βον, Ντον Τζόνσον, Τζένιφερ Κάρπεντερ / Σκηνοθεσία: Σ. Κρεγκ Ζάλερ / Διάρκεια: 132′

 ***

UNDER THE SUN  / Στο απόλυτο σκοτάδι

Ντοκιμαντέρ για την Βόρειο Κορέα γυρισμένο με την έγκριση του καθεστώτος όπου όμως ο Ρώσος σκηνοθέτης Βιτάλι Μάνσκι έχει την έμπνευση να αφήσει την κάμερα συνεχώς ανοιχτή και έτσι μας αποκαλύπτει όχι αυτά που θέλουν οι κρατικοί ασφαλίτες να κινηματογραφήσει αλλά τον τρόπο με τον οποίο προσπαθούν να «σκηνοθετήσουν» μια ταινία-ύμνο για τη χώρα τους. Το αποτέλεσμα είναι ζοφερό. Η ταινία ενδείκνυται λοιπόν μόνο για όσους αντέχουν να δουν αυτά που ήδη ξέρουν ή υποψιάζονται. Αν και στην πραγματικότητα αυτές τις ταινίες θα έπρεπε να τις βλέπουν –υποχρεωτικά!- οι νοσταλγοί και απολογητές παρόμοιων καθεστώτων που υπήρχαν και υπάρχουν άφθονα δεξιά και αριστερά στο χάρτη.

Διάρκεια: 106′

***

/Η ΛΙΑΚΑΔΑ ΜΕΣΑ ΜΑΣ – Μακριά κι αγαπημένοι

Δεν είδα καμιά λιακάδα ούτε καν μια αχτίδα ενδιαφέροντος όσο παρακολούθησα αυτή την αφόρητα γαλλική (με την κακή έννοια) ταινία της Κλερ Ντενί που έχει κάνει πολύ καλύτερα πράγματα στο σινεμά. Ακόμη περισσότερα έχει δώσει με υπέροχες ερμηνείες η Ζυλιέτ Μπινός και είναι ελαφρώς θλιβερό να την βλέπεις να παλεύει να δώσει υπόσταση σε αυτό το κακό σενάριο. Η υπόθεση είναι το μάταιο κυνήγι του τέλειου  έρωτα (ή τέλος πάντων του υποφερτού αρσενικού) από μια γυναίκα που περνάει την κρίση της μέσης ηλικίας. Δυστυχώς καθένας από τους ερωτικούς της συντρόφους είναι χειρότερος από τον άλλον. Αλλά τα βάσανά της δεν είναι τίποτα μπροστά σε εκείνα του θεατή. Ανούσιες, προβλέψιμες και θανατερά βαρετές σκηνές. Όπως λέει και η ίδια η Μπινός σε κάποιο σημείο της ταινίας σε κάποιον πολυλογά εραστή της: Νόμιζα ότι δεν θα σταματήσεις ποτέ να μιλάς.

Με κατέλαβε ο ίδιος φόβος και έφυγα από την αίθουσα προτού καν δω αν τα κατάφερε τελικά.

***