Ο Νοέμβριος ήταν πάντα ο μήνας μας. Η γιορτή, η συλλογή του διαγωνισμού, τα βραβεία και πιο πολύ απ’ όλα οι συναντήσεις μας. Πάντα μου κάνει εντύπωση που τα γενέθλια του eyelands γίνονται αφορμή για να βρεθούμε τόσοι άνθρωποι από τόσες διαφορετικές πόλεις. Όπως, πάντα μου κάνει εντύπωση όταν μαζεύονται άνθρωποι είτε πραγματικά είτε διαδικτυακά με αφορμή κάποια από τις απίθανες ιδέες μας είτε είναι το φεστιβάλ της άμμου είτε κάποια παρουσίαση σε κάποια γωνιά της Ελλάδας ή ακόμη ένα κάλεσμα για διαγωνισμό τον οποίο ανακαλύπτουν άνθρωποι από την Αφρική ή την Αυστραλία.
Είναι πραγματικά δύσκολο να το πιστέψεις όταν επτά χρόνια πριν ξεκινήσαμε από το τίποτα ή έστω από μια απλή ιδέα. Ένα λογοτεχνικό περιοδικό μέσα σε δεκάδες μπορεί και εκατοντάδες άλλα που υπήρχαν και υπάρχουν. Γιατί να επιβιώσει; Έζησε όμως και είναι μια χαρά.
Τι καταφέραμε λοιπόν; Άλλες φορές μοιάζει να είναι πολλά άλλες πάλι ελάχιστα. Δεν μπορώ να πω με σιγουριά. Δεν υπάρχει μετρήσιμη μονάδα για τέτοια πράγματα. Παίζουμε με λέξεις όπως ευαισθησία, συντροφικότητα, αλληλεγγύη και τέτοια άπιαστα και ουτοπικά. Καλούμε τους ανθρώπους να πιστέψουν ότι «παίζει» κάτι που είναι καθαρό και δεν θέλει να τους εκμεταλλευτεί, προσκαλούμε ανθρώπους να συμμετέχουν στα διάφορα που διοργανώνουμε και πάντα υπάρχει η αγωνία αν θα μας πιστέψουν αν θα καταλάβουν τι ακριβώς θέλουμε να κάνουμε αν θα έρθουν να φτιάξουμε κάτι μαζί. Μια παρέα παιδιά που φωνάζει άλλα παιδιά να παίξουνε. Και πού τώρα όλα αυτά; Στην Ελλάδα της κρίσης, της κακομοιριάς, της αρπαχτής, της λαμογιάς… Κι όμως να που δουλεύει αυτό το πράγμα. Εκεί έξω υπάρχουν κι άλλοι σαν κι εμάς, μια αφορμή γυρεύουν μόνο. Και έρχονται.
Τέτοιες μέρες συνηθίζω να γράφω κοιτώντας πίσω ή κάνοντας όνειρα για το μέλλον. Φέτος δεν θέλω να κάνω ούτε το ένα ούτε το άλλο. Πριν εφτά χρόνια βρέθηκαν δυο τρεις που είχαν μια περίεργη ιδέα και κοίτα τώρα πόσοι έγιναν. Τελεία. Αυτά με το παρελθόν. Κι όσο για το μέλλον. Δύο λέξεις. Όσο αντέξουμε.
Κι έτσι απλά κοιτάζω μόνο το παρόν. Περιμένω να έρθουν οι μέρες που θα πάμε στο Πόλις, θα πάρω το μικρόφωνο και θα λέω διάφορες ανοησίες στον κόσμο. Αλλά όλοι δείχνουν κατανόηση. Ξέρουν ότι έτσι είναι οι αυθόρμητες γιορτές και τίποτε άλλο δεν μας χαρακτηρίζει περισσότερο από το αυθόρμητο. Κι είναι τόσο ωραίο να βλέπεις φίλες και φίλους αγαπημένους. Φίλους που τους δημιούργησε αυτή η ιστορία με το eyelands. Κι επίσης είναι τόσο ωραίο να βλέπεις ανθρώπους να ανεβαίνουν στο βήμα και να μιλάνε για τη δουλειά τους, για τα όνειρά τους. Και να είναι πολλοί από αυτούς άνθρωποι που πρώτη φορά τους δόθηκε η ευκαιρία να δουν ένα γραπτό τους να μπαίνει σε βιβλίο.

Ότι κι αν γίνει τα επόμενα χρόνια ξέρω πως κάναμε το σωστό. Προσπαθήσαμε με τις δυνάμεις που είχαμε, με το μυαλό που κουβαλούσαμε να φτιάξουμε κάτι ωραίο. Να φτιάξουμε κάτι καθαρό και, με τον τρόπο του, επαναστατικό, ναι δεν φοβάμαι τη λέξη. Έχω καταλάβει με τον καιρό πόσο σημαντικό είναι να πηγαίνεις έστω και λίγο όσο αντέχεις κόντρα στο ρεύμα. Έχω καταλάβει ότι αυτός ο κόσμος δεν θ’ αλλάξει ποτέ – όσο μπορούμε να δούμε- αλλά τουλάχιστον εμείς κάναμε το καλύτερο που μπορούσαμε. Κι αυτό, το να αντέχεις, είναι τελικά επαναστατικό σ’ ένα κόσμο που όλες οι επαναστάσεις γίνονται πια μόνο στο μιλητό ή στο …ονειρευτό.

Θα μπορούσα βέβαια, πριν από επτά χρόνια να έχω μπλέξει με τις μίζες στα εξοπλιστικά ή κάτι τέτοιο. Θα με έπιαναν εύκολα αλλά τώρα πια θα ήμουν έξω με τα λεφτάκια μου εξασφαλισμένα κάπου. Και θα περνούσα ζωή και κότα.
Δε βαριέσαι.
Έμπλεξα με τη λογοτεχνία. Είμαι ακόμα έξω και έχω πολλές καταθέσεις στην τράπεζα των συναισθημάτων. Όσο να πεις κάτι μετράνε κι αυτές…

 

Γρηγόρης Παπαδογιάννης