Το νησί έγινε επτά ετών και είναι μια αφορμή για να θυμηθούμε τις συλλογές τα διηγήματα και φυσικά τους συγγραφείς που διακρίθηκαν όλα αυτά τα χρόνια!

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΟΥ 2011: Πρώτη συλλογή που κυκλοφόρησε το φθινόπωρο του 2011 όταν το eyelands συμπλήρωσε τον πρώτο του χρόνο: η ιδέα ήταν να φτιάξουμε ιστορίες για το σήμερα, για τη χρονιά του 2011.  Ο διαγωνισμός ήταν κοινός για έλληνες και ξένους, δεν υπήρχαν δύο διαφορετικά τμήματα, επίσης δεν υπήρχαν ακόμη εκδόσεις Παράξενες Μέρες και η έκδοση έγινε μέσα από το eyelands είναι ίσως η πιο αγαπημένη μας αλλά και με αναπόφευκτες ατέλειες… Τα διηγήματα έκρινε η ομάδα συνεργατών του νησιού (κάποιοι συνεχίζουν ακόμη να διαβάζουν τα διηγήματα του διαγωνισμού…) παρουσίαση φυσικά δεν υπήρξε, ήμασταν εντελώς απροετοίμαστοι για κάτι τέτοιο, ενώ το πρώτο βραβείο που κατέκτησε η 19χρονη τότε Νατάσα Άλι από το Πακιστάν ήταν ένα λάπτοπ του οποίου η αποστολή (με ειδική συσκευασία) στην Σαουδική Αραβία όπου είχε στο μεταξύ μετακομίσει η νεαρή συγγραφέας, τίναξε στον άερα τον φτωχό μας προϋπολογισμό κάνοντας την διοργάνωση αυτή την πλέον …δαπανηρή από όλες!!

Το βιβλίο εκδόθηκε σε πολύ περιορισμένα αντίτυπα και ουσιαστικά μόνο για να δοθεί στους συγγραφείς. Δεν διατέθηκαν αντίτυπά του σε βιβλιοπωλεία και δεν πουλήθηκαν φυσικά πουθενά. Ο πρώτος διαγωνισμός είχε μόνο έξοδα!

Σημειώνουμε την συμμετοχή στη Μικρή Λίστα του Παναγιώτη Φάμελλου που αργότερα θα εκδώσει το βιβλίο του «Μια πτώση πριν το τέλος» από τις Παράξενες Μέρες. Επίσης ο Ευστάθιος Γαϊτανίδης (δεύτερο βραβείο) εξακολουθεί έως και σήμερα να διακρίνεται στους διαγωνισμούς μας. Κείμενό του υπάρχει στη συλλογή Μικρές Επαναστάσεις!

 

Τα βραβεία:

1/Νατάσα Άλι (Πακιστάν) : Διαλείμματα ζωής
2/Ευστάθιος Γαϊτανίδης (Ελλάδα ): Θα θυμάμαι για πάντα
3/Λέιν Άσφελντ (Μ. Βρετανία) : Τραγούδια που ξεχνάμε, τραγούδια που θυμόμαστε

Ειδικές τιμητικές διακρίσεις στις 15χρονες(!) Αναστασία Ρεπούλιου (Ελλάδα): ‘Ένα ημερολόγιο από το παρελθόν και Σάρα Άσιφ (Αυστραλία) για το διήγημα «Αναμνήσεις»

 

ΜΙΚΡΗ ΛΙΣΤΑ  –  ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ

 

 Νησάκι που έχει για φάρο ένα μεθυσμένο γλάρο –  Μαρία Ολυμπίου   (έπαινος)
Απ’ την αρχή –    Αδαμαντία Μπαμπούλα  (έπαινος)
Adries Tatane story,    –      Karen Jennings – Νότια Αφρική (έπαινος)

  Το τραπέζι –   Κατερίνα Αξούγκα
Απόλυση –    Παναγιώτης Φάμελλος
Σπιλιάδα συναισθημάτων –   Γιάννης Παναγιώτου
On my way, Imaculate R. Mosha   – Τανζανία
Whatever You Want,          Kate Baggott          – Καναδάς
Love At First Site,  Andrew Campbell             – Βρετανία
🙂           Γιώργος Αμπατζίδης
Εντροπία –     Νότα Σεφερλή
Κουτί –   Ελένη Σταμούλη
The battle of the parking place –  Patsy Collins, Βρετανία
Δια βίου –     Γιάννης Γεωργουδάκης
Μητρόπολη 2011 –  Χιόνη Βορεάδη
Μια ιστορία θα σας πω – Ρέα Κέμου
This is Where We Stop,    Niamh O’Kane – Βρετανία
Μια κούκλα για την Πριγκίπισσα – Ρένα Τσόγκα
Ένα βράδυ σαν όλα τ΄άλλα     –    Τατιάνα  Τζινιώλη
The Best and Worst of Years  –    Samantha Rawson – Βρετανία
Στην Παραλία    –      Βασίλης Μαρτσάκης
Pile up     –     Mary Hodges – Βρετανία
Μη με πεις Γιαγιά   – Αγγελική Καραπάνου
2011,  Bello Saheed Olayinka – Νιγηρία
Μοιρασμένη ανάσα – Αντώνης-Δημήτρης Μίλησης

ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΒΡΑΒΕΙΟ ΤΟΥ 2011

Natasha Ali   :   Διαλείμματα ζωής

 

Ι. Άνοιξη

Οι άλλοι στην ηλικία σου, σ’ αυτή την πόλη που δεν θα την έλεγες δική σου, ζεσταίνουν τα χέρια τους με τα καινούργια γάντια που πήραν και φοράνε τα κασκόλ της γιαγιάς τους, τυλιγμένα σφιχτά στο λαιμό γιατί ο χειμώνας της περασμένης χρονιάς είναι ακόμη εδώ, το ίδιο κι οι παγωμένες σταλαγματιές που κρέμονται από τις στέγες.

Υπάρχουν οικογένειες λουλουδιών με μεγάλα πέταλα που απλώνονται στα πεζοδρόμια και φτιάχνουν κέντημα στους πράσινους κήπους. Τα κλωναράκια τους ανεβαίνουν γύρω από τους λαιμούς των χιονανθρώπων με τα περίεργα τους χαμόγελα σαν θηλιές, κι εκεί τους τυλίγουν σφιχτά, τους πνίγουν.

Ένα κορίτσι με δαχτυλίδια και τα μαλλιά στο χρώμα του σταχιού τρέχει κάτω στο δρόμο με κόκκινα μοκασίνια, ‘’έρχεται η άνοιξη’’, γελάει με την ίδια τη νανουριστή μονότονη φωνή της.

(Τα νερά της θάλασσας καταστρέφουν πόλεις στην Ιαπωνία, οι σεισμοί ταρακουνάνε αλαζονικά τη Νέα Ζηλανδία. Αλλά δεν μπορείς να σταματήσεις την άνοιξη, τα αιωνόβια δέντρα υψώνονται πάνω από τους έντρομους ανθρώπους και στη μια χώρα και στην άλλη)

«Είναι μια καινούργια αρχή,» λέει ο αδερφός σου. Ο Σαμ κάνει κύκλους γύρω από το κρεβάτι σου παριστάνοντας ότι είναι πυροτέχνημα ή ρουκέτα, κάτι τέτοιο.

Ρουθουνίζεις, πάντα σοβαρός, το γράφουν κι οι έλεγχοι στο σχολείο αδιάκοπα από τότε που έσβησαν οχτώ κεράκια στη γενέθλια τούρτα σου.

Καπνίζεις το ένα τσιγάρο πάνω στ’ άλλο όλο το χειμώνα, εισπνέεις τον καπνό ανάμεσα σε αζαλέες και γλυσίνες, είναι τόσο απλό.

Η χολιγουντιανή βερσιόν μιλάει για τους έρωτες στα γυμνάσια αλλά δεν υπάρχει έρωτας με την πρώτη ματιά εδώ.

Αλλά ο μύλος που αλέθει τις φήμες δεν είναι μύθος, είναι πραγματικότητα.

Υπάρχει ένα όνομα στα χείλια τα βαμμένα με γκλος, σιγοψιθυρίζεται στους διαδρόμους και τις τάξεις: το δικό σου. Είναι το πρώτο σου εξάμηνο εδώ, και τα νύχια σου είναι μαύρα και κοφτερά, τα ρούχα σου είναι παράξενα, πλέουν σε μια θάλασσα από ματζέντα, θαλασσί και πορφύρα.

Έχoυν ακουστεί διάφορα: ότι είσαι αλκοολικός σε επανένταξη, ότι έχεις παιδί, ότι σε έχουν αποβάλει εικοσιεφτά φορές, ότι είσαι έμπορος ναρκωτικών, ότι είσαι ένας αλήτης, ένας ρεμάλι.

Τα ψέματα και οι μισές αλήθειες σε σκεπάζουν με ένα πέπλο, σαν ασπίδα μυστηρίου και κρύβουν ολότελα αυτό που είσαι. δεν διορθώνεις κανένα ψέμα σ’ αφήνουν ήσυχο, αν κάνουν ερωτήσεις τους χαμογελάς με ένα δόντι σπασμένο που μπορεί να τους κόψει κομμάτια. Μαθαίνουν να κρατάνε τη γλώσσα τους.

Στέκεσαι εκεί έξω, στρίβεις τσιγάρα με επιδέξια δάχτυλα σαν να κρατούν μπαγκέτες στη γιορτή του Mardi Gras. Δαχτυλίδια καπνού ανεβαίνουν στα μαλλιά σου σαν φωτοστέφανα καπνού. Κρυφογελάς, γιατί κανείς δεν πρόκειται να σε περάσει για άγγελο.

Κάποιος βήχει πίσω σου, είναι ένα κορίτσι από το μάθημα της Βιολογίας. Δεν ξέρεις τ’ όνομά της.

«Το κάπνισμα από δεύτερο χέρι σκοτώνει,» λέει. Προσθέτει: «Άλεξ,» σαν να το σκέφτηκε μόλις τώρα.

(Ξέρει τ’ όνομά σου: δεν σε εκπλήσσει αυτό. Αλλά δε νιώθει δέος για σένα, δεν φοβάται, κι αυτό σε κάνει να θέλεις να μάθεις το δικό της.)

Στη βιολογία, η καθηγήτρια επιμένει να εργαστείτε σε ζευγάρια: «Ο τεμαχισμός των βατράχων δεν είναι μια δουλειά που μπορεί να γίνει με έναν μόνο,» ξεφωνίζει.

Η επαναστάτρια σε κοιτάζει καθώς γλιστράς στη θέση δίπλα της.

Αλλά δεν σου λέει να φύγεις και συνειδητοποιείς ότι είναι τόσο ευπρόσδεκτη  εδώ όσο κι εσύ.  Τα ζυγωματικά της είναι έντονα, τα μάτια της σαν τον ωκεανό πίσω από σκούρα τζάμια. Σε μια άλλη ζωή θα μπορούσε να έχει κοντά φουστάκια και πλεχτά μπλουζάκι σε έντονα χρώματα αλλά εδώ είναι απλά πολύ κομψή και αθόρυβη.

Ξεκινάει  μια τομή.

Το όνομά της είναι Χάνα. Δεν ρωτάς και δεν σου το λέει, το τετράδιό της έχει ένα αυτοκόλλητο στη ράχη, Χάνα Α. Τόμας με μαύρα γράμματα.

Σε πιάνει να το κοιτάς, παίζεις ταμπούρλο με τα δάχτυλά σου στην κρύα επιφάνεια του τραπεζιού.

Οι ώρες γίνονται μέρες, γίνονται βδομάδες. «Έτσι δουλεύει ο χρόνος,» είπε κάποτε κάποιος σοφός.

Η Χάνα κάθεται σταυροπόδι στο κρεβάτι σου, τα δάχτυλά της βαμμένα με ινδικό μελάνι. «Οι εργαστηριακές εκθέσεις είναι μια ομαδική προσπάθεια,» στο είχε ξεκόψει.  «Δεν πρόκειται να κάνω όλη τη δουλειά.» (Θα το κάνει. Εσύ ακούς τον Kurt Cobain.)  Δεν είστε ξένοι τώρα πια, περάσατε σε κάτι ανάμεσα σε συνεργασία και σχέση. Σ’ αφήνει να φύγεις με δωρεάν καφέ στην καφετέρια όπου εργάζεται μετά το σχολείο. Θυμάσαι τα γενέθλιά της, τυλίγεις ένα δώρο, με χαρτί από φουσκίτσες και το αφήνεις στο θρανίο της.

Ο Σαμ σου χαμογελάει στο κατώφλι, χτυπάει τα πόδια του στο φθαρμένο χαλί. «Καινούργια αρχή,» λέει με μια γκριμάτσα, του πετάς ένα μαξιλάρι.

(Αλλά τα Μάρλμπορο σου είναι πεταμένα στο καλάθι, κλειστά ακόμη, δώρο από κάτι τύπους με μαλλιά σαν σφουγγαρίστρες.)

—

ΙΙ.Καλοκαίρι

Υπάρχει αλάτι στη γλώσσα σου, στο δέρμα σου.

ο ουρανός είναι ένα κίτρινο που πήρε φωτιά, ο ήλιος συμμαζεύει τα μαλλιά σου, λωρίδες από πορτοκαλί και κόκκινο διασταυρώνονται με τις κιτρινωπές κλειδαριές. Σε κάνει να σκέφτεσαι για τους κολασμένους στην Κόλαση του Δάντη, και την Χάνα να κάθεται στη βεράντα της και να διαβάζει.

Είναι ξαπλωμένη στην άμμο, κάνει κινήσεις που μοιάζουν με ψαλιδιές με τα πόδια και τα χέρια της. «Εκείνοι είναι άγγελοι του χιονιού, Χάνα,»  λέει ο Σαμ. Είναι ξυπόλητος, κόκκοι άμμου φτιάχνουν σχέδια στα πόδια του.

Είσαι ξαπλωμένος ανάσκελα στο νερό, επιπλέεις ακίνητος. Υπάρχουν πράγματα που ακούς, το γέλιο ενός παιδιού, το στρίγκλισμα των γλάρων, το θρόισμα των κυμάτων. Αλλά το θέμα είναι: είναι εντάξει. είσαι εντάξει. Έχει περάσει τόσος καιρός από τότε που μπορούσες να βάλεις αυτές τις λέξεις μαζί και η αποκάλυψη αυτή σε αφήνει έκθαμβο.

Ο ερχομός των αστεριών στο νυχτερινό ουρανό καθρεφτίζεται στα μάτια σου. Αρχίζεις να κολυμπάς προς την ακτή, και πίσω στους αγγέλους της άμμου σου.

Σου μαθαίνει λέξεις όπως δοξυριμπονουκλεϊκό Οξύ και χρωμοσώματα. εσύ κάνεις μιμήσεις του Τζέιμς Ντιν που την κάνουν και γελάει. («Το να μαθαίνεις είναι υπέροχο πράγμα,» δήλωσε κάποτε ο δάσκαλός σου των ισπανικών, και συμφωνείς απόλυτα)

Τα πράγματα γίνονται ακόμη πιο φωτεινά το ηλιοβασίλεμα, παντού υπάρχουν χαμόγελα. Τα παγωτίνια που λιώνουν και κολλάνε στα δάχτυλα, τα καπέλα, τα γυαλιστερά παιχνίδια.

Αλλάζεις το δερμάτινό σου με πιο φωτεινά χρώματα. Η Χάνα λύνει τα μαλλιά της. Έχουμε γίνει κι οι δυό ελαφρύτεροι, σκέφτεσαι.

Πλέκει τα δάχτυλά της με τα δικά σου.

(Σε άλλες χώρες γίνονται συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας, οι Αιγύπτιοι, οι Τυνήσιοι, οι Λίβυοι μάχονται. Οι νέοι ακονίζουν κοφτερά μαχαίρια και ακόμη πιο κοφτερά χαμόγελα, εσείς χορεύετε περνώντας μέσα από τους διαδρόμους του υπαίθριου κλαμπ. Μια χαραγματιά έχει ανοίξει και μεγαλώνει, κάποτε θα φτάσει ως το κέντρο του πλανήτη. Αλλά εσύ, τώρα, τούτη την ώρα, χορεύεις. Είσαι παιδί ακόμα, στο κάτω κάτω)

Η Χάνα πετάει στην Ελλάδα για ένα μήνα, υπάρχει ένα πράγμα που νιώθεις και που ποτέ πριν δεν το έχεις νιώσει: απουσία. Η εγωκεντρική σου μοναξιά,

 

οι τοίχοι που έφτιαξες γύρω σου καταρρέουν. Ακόμα φαντάζεσαι τον εαυτό σου σαν ένα Πάτρικ Βερόνα αλλά αυτό δεν είναι παρά μια στολή απ’ όσες έχεις δοκιμάσει.

 

Υπάρχει ένα ημερολόγιο στον τοίχο σου. Χαράζεις μια διαγώνια γραμμή διαγράφοντας άσπρα κουτάκια.

«Αντίστροφη μέτρηση,» λέει ο Σαμ.

 

«Για το καλοκαίρι» του έχεις έτοιμη την απάντηση. (Εντάξει, τα μικρά ψέματα, δεν πληγώνουν, δεν κάνουν κακό, έτσι δεν είναι;)

 

Ο Σαμ γελάει

 

Αεροπλάνα πετάνε πάνω από το κεφάλι σου καθώς περιμένεις τη Χάνα.

 

Βρίσκεται μέσα σε κάθε αλουμινένιο τέρας που περνάει πάνω απ’ τη στέγη σου. Ξαπλώνεις πάνω στις σανίδες και παρακολουθείς. (Την περασμένη χρονιά υπήρχε ένα τραγούδι που έλεγε: ‘’Μπορούμε να προσποιηθούμε ότι τα αεροπλάνα στον νυχτερινό ουρανό είναι πεφταστέρια; Θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω μια τέτοια ευχή τώρα αμέσως.’)

 

Είναι μια χρυσή ομίχλη, η Χάνα, όταν τη βλέπεις, με το μπρούτζινο χρώμα στο σώμα και τα μαλλιά. Άλλαξε τα χοντρά γυαλιά της με φακούς επαφής. Σε κοιτάζει με μάτια σαν τον ωκεανό, μεγαλύτερα απ’ όσο τα θυμόσουν πίσω από το τζάμι από τα χοντρά γυαλια.

«Μου έλειψες,» ψιθυρίζει.

«Μου λείπεις,» απαντάς. Ίσως να πρόσεξε την αλλαγή στο χρόνο, πάντως δεν κάνει κανένα σχόλιο. Ούτε κι εσύ δεν λες τίποτε άλλο.

Η Χάνα είναι η Χάνα αλλά η Χάνα δεν είναι πια η Χάνα.

Είναι διαφορετική.

Βλέπεις, το θέμα είναι: δεν είσαι ο μοναδικός που το πρόσεξε.

—

 

III. Φθινόπωρο

Το φθινόπωρο είναι σαν τον φοίνικα που καίγεται.

Τα δέντρα, τα φύλλα παίρνουν μόνα τους χρώμα και γίνονται κόκκινα και πορτοκαλιά και καφέ, προτού αποσυντεθούν σε σκόνη και στάχτες.

Τα πράγματα αλλάζουν, ένα συναίσθημα που πολλοί το’ χουν τραγουδήσει.

 

Στο τραπέζι υπάρχεις εσύ και τα τετράδιά σου. Με πολύπλοκα διαγράμματα και κατατοπιστικές έγχρωμες εικόνες. Η Χάνα είναι μακριά, σε ένα άλλο τραπέζι. Οι άλλες θέσεις είναι κατειλημμένες από τα φωτεινά μάτια και τα γυαλιστερά μαλλιά των κλασικών αμερικανών πολιτών.

Ο μύλος με τις φήμες έχει πάρει μπρος και πάλι. Όλοι έχουν ακούσει την ιστορία για ένα αγόρι που το λένε Ράιαν και ένα κορίτσι που το λένε Χάνα.

Ο Ράιαν είναι στην τελευταία χρονιά, είναι ξανθός, με γαλανά μάτια.

Είναι μαζί στο εργαστήριο τώρα.

Κάποια πράγματα είναι αναπόφευκτα, κάποτε συναντιέστε στις βρύσες.

«Δεν μιλάμε πια,» λέει η Χάνα. Τα δάχτυλά της σαρώνουν τα μανίκια σου.

 

Μισοχαμογελάς, αλλά μετά αλλάζεις ταχύτητα.

«Δεν ήξερα ότι σε ενδιέφερε,» λες. Ο τόνος σου είναι άρρωστα γλυκός, ένα ζαχαρένιο δαμάσκηνο ντυμένο με απαλά νεραϊδένια χρώματα όπως ο ουρανός ολόγυρα, συλλογιέσαι.

(Άγγελοι πριν και νεράιδες τώρα. Η Χάνα βγάζει προς τα έξω αυτή την πλευρά σου, φαίνεται, τουλάχιστον είναι συνεπής σ’ αυτό.)

Η Χάνα δεν λέει τίποτε. Πριν, ήσουν πάντα εσύ ο σιωπηλός, ενώ η Χάνα μιλούσε για επιστήμη και άλλα μεταμοντέρνα θαύματα, είναι για να γελάς -μόνο που δεν είναι καθόλου αστείο.

Μέσα στα σύνορα του μυαλού σου, παραδέχεσαι ότι γίνεσαι παράλογος. Αλλά, σκέφτεσαι πάλι, δεν είσαι ο μόνος.

 

Ο Σαμ κάθεται στη βεράντα σου καθώς ανοίγεις δρόμο ανάμεσα στα φύλλα.  «Η αλλαγή είναι καλό πράγμα,» διαβάζει δυνατά από τα φυλλάδια που είναι πεταμένα κάτω από την εξώπορτα.

Κλωτσάς ακόμη πιο άγρια τα φύλλα.

 

(Ύστερα το βήμα σου γίνεται πιο αργό μέσα στο λόφο με τα φύλλα στο χρώμα της σκουριάς, σαν ένα νυσταγμένο βραδύποδα που ετοιμάζεται να πέσει σε χειμέρια νάρκη. Τα φύλλα διαλύονται μόλις αγγίζουν το δέρμα σου καθώς επαναλαμβάνεις μέσα σου, η αλλαγή είναι καλό πράγμα, η αλλαγή είναι καλό πράγμα, αλλαγή είναι καλό, οι φοίνικες ξαναγεννιούνται από τις στάχτες τους.)

 

 

1. Χειμώνας

Οι χιονάνθρωποι με τα σκούρα μάτια είναι ξανά εδώ, οι στρατοί του χειμώνα ξαναπαίρνουν περιοχές από αγριόχορτα που πεθαίνουν. Άλλα πράγματα που επιστρέφουν: μπλε χείλια, κρύα δάχτυλα,  αρρώστιες τόσο αδίστακτες όσο οι άγριοι άνεμοι που δαγκώνουν σάρκα και δέρμα.

Η μητέρα σου πλέκει ιστορίες για μάγισσες του χιονιού και παιδιά με κόκκινα μάγουλα. Ο Σαμ τις καταβροχθίζει ολόκληρες αλλά εσύ είσαι πολύ γέρος, έχεις μεγαλώσει πολύ εδώ και κάποιο καιρό. (Θυμάσαι το Βασιλικό Γάμο, στα διεθνή νέα, τον τρόπο που οι λέξεις στα παραμύθια της πραγματικής ζωής αποσπούν το βλέμμα από τον εαυτό σου.)

Υπάρχει μια λίστα που έφτιαξες κάποτε, από όλα τα πράγματα που απεχθάνεσαι και τα παραμύθια ήταν στα είκοσι πρώτα. Όταν η Χάνα ρώτησε, της είπες ότι σε κάθε ιστορία εσύ ήσουν με τους κακούς κι αυτοί δεν νικούσαν ποτέ. Η μητριά της Χιονάτης δεν διάλεξε να γεννηθεί πιο άσχημη από αυτήν, σκεφτόσουν ψάχνοντας μια λογική εξήγηση.

Εδώ είναι η ανομολόγητη αλήθεια που κράτησες για σένα: στην πραγματική ζωή δεν είσαι Σταχτοπούτα, όλοι είμαστε οι κακομούτσουνες ετεροθαλείς αδερφές της.

Ένα διάλειμμα:

Ο Σαμ σου λέει, «Στην τελευταία ταινία με τη Σταχτοπούτα κάποια από τις αδερφές της είχε κι αυτή ευτυχισμένο τέλος.»

 

Ωχ. Ωχ .

 

Αναστενάζεις: πρέπει να κατάπιες ένα διάφανο χάπι

 

Έξω από το παράθυρό σου, ο πλανήτης έχει βαφτεί λευκός, λευκά πεζοδρόμια, λευκοί λεωφόροι, δέντρα, αυτοκίνητα.

 

Το λευκό είναι το χρώμα των στρατιωτών του χειμώνα, ναι, αλλά στα Αγγλικά της πέμπτης σου δίδαξαν ότι επίσης αντιπροσωπεύει την ειρήνη και την αρμονία.  (Λευκές σημαίες, λευκά περιστέρια και λοιπά.)

 

Το τέλος ενός πράγματος σημαίνει την αρχή ενός άλλου, η τραχιά φιγούρα του χειμώνα ξεθωριάσει με τον ερχομό της άνοιξης –

– και η άνοιξη είναι μια καινούργια αρχή.

(Δεν το ξέρεις ακόμη αλλά σε ένα μήνα ή δύο, θα πέσεις πάνω στη Χάνα στη μέση ενός διαδρόμου. Το μέτωπό σου θα αποκτήσει ένα μώλωπα σε λουλακί χρώμα, αυτό θα γίνει λίγο πιο μετά, αλλά εκείνη τη στιγμή η Χάνα θα σου χαμογελάσει, λίγο διστακτικά, και συ θα ξεχάσεις τα προβλήματα του περασμένου χρόνου και θα της αντιγυρίσεις το χαμόγελο. Χάρτινα αεροπλάνα θα πετάνε πάνω από τα σκυμμένα κεφάλια σας με τα λευκά τους φτερά απλωμένα όπως εκείνα των περιστεριών)