Το eyelands δημοσιεύει τα βραβευμένα διηγήματα του διεθνούς διαγωνισμού με θέμα «Παράξενοι έρωτες» που διοργάνωσε το περιοδικό μαζί με τις εκδόσεις παράξενες μέρες το 2017. Δημοσιεύουμε σήμερα το τρίτο βραβείο από το αγγλόφωνο τμήμα και αργότερα θα δημοσιευθούν τα άλλα δύο βραβεία. Από το ελληνικό τμήμα θα δημοσιεύσουμε το πρώτο βραβείο στις διακοπές του καλοκαιριού όπως γίνεται κάθε χρόνο. Τα υπόλοιπα διηγήματα που μπήκαν στην μικρή λίστα συμπεριλαμβάνονται στις συλλογές «Παράξενοι έρωτες» (ελληνική έκδοση) και »Strange Love affairs» (αγγλόφωνη). Τα τρία πρώτα βραβεία του διεθνούς τμήματος δημοσιεύονται μεταφρασμένα και στην ελληνική έκδοση.
Ελίζαμπεθ Λέιβις (ΗΠΑ)
Πριν από τον πόλεμο
Προσωπικό αρχείο
Κυρία Μπεατρίς Στίβενς
Σημειώσεις:
- Η ασθενής είναι συχνά δύστροπη ή εχθρική
- Η ασθενής μιλάει τακτικά σε κάποιον που αποκαλεί «Χάρολντ» ή «Χάρι» ένα δημιούργημα των παραισθήσεών της που σημειώθηκε πρώτα από τον Y.R., αργότερα από τον Doctor J.M., κατάσταση που επιδεινώνεται
- Δεν ζουν συγγενείς / στενοί φίλοι
- Ενθάρρυνση της κοινωνικοποίησης και της ρουτίνας, η ασθενής είναι ανησυχητικά αφηρημένη και τελεί υπό σύγχυση
Στη δεκαετία του ’80 υπήρχε μια ατελείωτη παρέλαση από Τζένιφερς, με τα φουσκωτά μαλλιά και τα φούξια καρφάκια. Στη δεκαετία του ’90 ήταν οι Σάρες, που κάπνιζαν σαν φουγάρα και έκαναν φασαρία. Τώρα βρισκόμαστε στο 2008 και το μόνο που ξέρω είναι οι Μάντισον. Μια ατελείωτη παρέλαση από Μάντισον. Οι Μάντισον, με τα βρώμικα μαλλιά τους και τις ξεχειλωμένες μπλούζες τους, παντελώς αδιάφορες για το σώμα μου. Όπως η ηλικία είναι μια δυσάρεστη οσμή, μια υγρή κλανιά στο τέλος της ζωής. Η Μάντισον είναι ένα εξουσιαστικό μουνί με γλυκιά ομιλία.
- Θέλετε να έρθετε σήμερα στο Εργαστήριό μας κυρία Σ.; Θα
φτιάξουμε καπέλα του Άι Βασίλη!
Ανοίγει διάπλατα τα μάτια της και μιλάει αργά.
- Τα Αγγλικά είναι η γλώσσα μου, σκύλα, της πετάω.
Μου αρέσει να βλέπω τις αντιδράσεις τους. Οι Τζένιφερ τινάζουν
τα μαλλιά τους και γουρλώνουν τα βαμμένα με παστέλ χρώματα
μάτια τους. Οι Σάρες γελάνε. Αυτό το νήπιο πιθανότατα θα τρέξει να κλαίει στη μαμά του. Τα παιδιά αυτές τις μέρες είναι πολύ μαλακά. Μαλακά σαν άμμος, μαλακά σαν φτερά που πέφτουν κάτω, μαλακά όπως τα σκατά που πλασάρουν για φαγητό εδώ και μετά με κράζουνε όταν ρίχνω το κουτάλι. Μη βίαιη διαμαρτυρία. Ελεύθερος λόγος. Άντε γαμήσου Μάντισον.
Αλλά δεν ξέρουν. Αυτά τα γυμνά κορίτσια, αυτοί οι αλαζονικοί γιατροί, αυτές οι καλοσιδερωμένες νοσοκόμες, κι αυτές οι ξοφλημένες σάρκες που διαλύονται σιγά σιγά πάνω στις αναπηρικές καρέκλες, όλοι αυτοί στην αίθουσα. «Μπεατρίς! Ελάτε να παίξουμε μπριτζ απόψε! Μπριτζ, καπέλα του Άι Βασίλη, και κομπόστες. Αν αυτή ήταν η μεγάλη κορύφωση στο τέλος της ζωής, θα έπρεπε να έχω κόψει το λαιμό μου πριν από χρόνια. Αλλά δεν ξέρουν.
Είμαστε αθάνατοι.
Αγάπη μου, αγάπη μου με ρούμι και κόκα-κόλα, σκας μύτη με γυαλιστερά μαύρα μαλλιά και γυμνό το στήθος. Είσαι το χαμόγελο με το κενό ανάμεσα στα δόντια και είμαι το κόκκινο κραγιόν και μαζί είμαστε η έξαψη του γυμνού δέρματος που εκτίθεται τα μεσάνυχτα στην ησυχία της λίμνης, τα ρούχα μας πεταμένα και ξεχασμένα στην ακτή.
– Σου ‘λειψα, Μπέα;
– Αυτές οι Μάντισον, λέω.
– Σε περίμενα τόσο καιρό. Το πρόσωπό σου σουφρώνει.
Νόμιζα πως μ ‘είχες ξεχάσει.
-Όχι, όχι, αγάπη μου. Ποτέ δεν θα σε ξεχάσω.
Το φιλί μας, το πρώτο ατέλειωτο φιλί μας, είναι το νερό της λίμνης, η τσίχλα φράουλα και τα τσιγάρα, το σύμπαν αποκτά νόημα και οι Μάντισον εξαφανίζονται. Είμαστε οι χαρούμενες, τεμπέλικες καλοκαιριάτικες νύχτες που απλώνονται και ξεδιπλώνονται στον ορίζοντα, κι αναπαράγονται στο άπειρο. Δεν υπάρχουν Γιαπωνέζοι. Δεν υπάρχει Πόλεμος. Το πρόσωπό σου παραμορφώνεται από τον πόνο. Μπορείς πάντα να διαβάσεις τις σκέψεις μου. «Είμαστε δίδυμα. Μην σκέφτεσαι πια αυτούς τους σχιστομάτηδες, Μπέα».
Ο ανόητος εγκέφαλός μου ανακαλεί ένα όπλο, το σκληρό φως φθορισμού, αίμα, το ουρλιαχτό μου που σκεάζει τα πάντα και όλο αυτό καταλήγει σε μια μοναδική αποτρόπαια μνήμη, τη χειρότερη μνήμη. Προτού μπορέσω να το σβήσω, χάνεσαι μέσα στα κύματα.
- Χάρολντ!
Θα συγκεντρώσω όλη την προσοχή μου στο σύρμα μπροστά από την πόρτα για να μην αρχίσω να ουρλιάζω. Οι βίδες είναι πολύ σφιχτά περασμένες στους μεντεσέδες, αλλά μπορώ να τους καταστρέψω με την ένταση του βλέμματός μου. Μπορώ. Για τόλμα να με προκαλέσεις, Μάντισον. Θα το κάψω όλο αυτό το ρημάδι.
Ο Σουεχάρου Κιταμούρα¹ βυθίζεται κάτω από τα κύματα, αναδύεται ως Στάλιν, βυθίζεται και πάλι, αναδύεται ο Μπιν Λάντεν βυθίζεται και πάλι. Ήξερα ότι η Αμερική με μισούσε μετά το τέλος του πολέμου. Πού είναι η εκδίκηση για την Οφούνα*; Γαμημένοι δειλοί.
Η Στέλλα, που μου άρεσε, πέθανε πριν από ένα χρόνο. Σκληρή σαν αλάτι, με μια σκαριά που σημάδευε το αριστερό πόδι της – ξεκινούσε στο μουνί της και τελείωνε κάτω από το γόνατό της. Ο Χασάπης της Λυών είχε κάτι με τα 12χρονα, αλλά ο Κλάους Μπάρμπι ήταν ο άνθρωπος του Θείου Σαμ ενάντια στους Κομουνιστές! Η Αμερική την μισούσε επίσης.
Οι μεντεσέδες κινούνται και η Μάντισον προβάλλει το ηλίθιο κοριτσίστικο της πρόσωπο στο δωμάτιό μου. «Πώς πάει, κυρία Σ.; Πώς τα βλέπεις τα πράγματα σήμερα;»
«Παράτα με ήσυχη!» στριγγλίζω.
Η Αμερική σε σκότωσε. Πανηγύρισα όταν ο Fat Man και το Little Boy² εκδικήθηκαν άγρια από τον ουρανό, το ξέρεις αυτό. Σηκώθηκα και χειροκρότησα επευφημώντας το μανιταρένιο, σύννεφο, τι παραπάνω ήθελες να κάνω; Ξέρω για τα πειράματα με τα ζωντανά ζώα, ξέρω για τη σφαγή στην Σουραμπάγια³. Θα έπρεπε να βυθίσουμε αυτή την άθεη βρώμικη χώρα στον πάτο του Ειρηνικού. Τώρα πια Αμερική ξέρεις ότι οι δίκες ήταν μια παρωδία. Αμερική, τι έγινε με το Ινδιανάπολις⁴; (αμερικανικό θωρηκτό, με πλήρωμα 1.996 ανδρών, που βυθίστηκε από ένα ιαπωνικό υποβρύχιο το 1945) … Αλλά είναι εκείνοι οι Ρώσοι, έτσι; Αλλά είναι εκείνοι οι καμηλιέρηδες, σωστά; Πίνουν πετρέλαιο σε φλιτζάνια τσαγιού που κρατάνε με τα ροζέ δάκτυλά τους, λατρεύοντας τον προφήτη τους. Αμερική, αλλάζεις γνώμη πιο εύκολα από ό, τι μια πόρνη αλλάζει πελάτες. Πονάει το στομάχι μου, Χάρολντ. Όχι, δεν μπορούσα να κάνω τίποτε περισσότερο.
Στους εφιάλτες μου, το φεγγάρι του Σεπτέμβρη έχει κόκκινο χρώμα της φωτιάς κι εγώ ψάχνω ξέφρενα στην επιφάνεια της λίμνης, φωνάζοντας το όνομά σου μέχρι να σπάσουν οι χορδές μου και φτύνω αίμα μέσα στο ρυάκι. Στην ακτή ο Χιροχίτο και ο Τρούμαν παίζουν μπριτζ, τα μπατζάκια των παντελονιών τους ανεβασμένα και τα γυμνά δάχτυλα των ποδιών τους χωμένα στη λάσπη. «Είναι απλώς θέμα πολιτικής», λέει ο καλός παλιός Χάρι, «ξέρουμε ότι δεν θέλατε να τους κάνετε κακό αγόρια μου».
«Όμως τους κάνατε κακό αγόρια μου», λες, ξεπροβάλλοντας.
«Ναύτη! Χαιρετίζουμε τις υπηρεσίες σας», λέει ο Χάρι, σηκώνοντας το καπέλο του.
«Λέγε με Χάρολντ», απαντάς.
«Λέγε με: Ο ‘’Δώστε τους την κόλαση’’, Χάρι», απαντά ο Χάρι. «Και τους δώσαμε κόλαση!» Σηκώνει τα χέρια του. «Μπουμ!!!»
«Γενναίοι Γιάνκηδες Καθάρματα», τραγουδάει ο Χιροχίτο με ένα χαμόγελο που χωρίζει το πρόσωπό του με γκροτέσκο τρόπο.
Γενναίοι Γιάνκηδες Καθάρματα. Οι δικές μου κραυγές.
«Πάρε με μαζί σου, αγάπη μου!»
Απαντάς με ένα σύννεφο από φυσαλίδες από τα βαθιά και βλέπω τα μαλλιά σου να στροβιλίζονται στις αποχρώσεις του θολού καφέ και πράσινου. Ήμασταν πάντα 19. Θα είμαστε 19 στους αιώνες των αιώνων αμήν. Το αισθάνομαι στα κόκκαλά μου, αγάπη μου, σαν το χιόνι του Γενάρη.
«Μπέιζμπολ», λες, σκουπίζοντας το πρόσωπό σου με την παλάμη του χεριού σου που θα είναι αιώνια νεανικό.
Ξύλινες εξέδρες, ζεστός μεσημεριανός ήλιος, τραγανιστό τηγανιτό κοτόπουλο, σαρσαπαρίλα και ουίσκι όλα ανακατεμένα μέσα μου, «μια γουλιά μόνο», με προειδοποίησε ή Τζέιν, «αλλιώς θα απλώνεις τα πόδια σου σαν άντρας και θα δείξεις τα απόκρυφά σου σε όλους».
Δεν θέλαμε να είμαστε σαν τους ναύτες, θέλαμε να είμαστε μαζί τους, ειδικά σαν αυτούς τους ναύτες και ειδικά σαν εσένα αγάπη μου, με τη ριγέ φανέλα και το μάγκικο στυλάκι σου.
Κοκκινίζεις καθώς σκαλίζω τη λέξη «αγάπη μου» με κόκκινο κραγιόν μέσα στις σκέψεις μου και σου την στέλνω με ένα φιλί. Το χέρι σου ανεβαίνει στη θηλή μου και καταπνίγω την επιθυμία μου να το σταματήσω.
«Μπέα», λες. «Θα είμαστε πάντα εραστές».
Μη λες ότι θα με παντρευτείς μετά τον πόλεμο. Στέλνω συνέχεια τηλεγραφήματα και ψάχνω να βρω τις αλλαγές στη διάθεσή σου. Αν σε πιέσω πολύ θα μπορούσες να εξαφανιστείς για πάντα.
«Δεν υπάρχει πόλεμος», λες ήρεμα. «Υπάρχει μόνο αυτό το σημείο. Το υπόλοιπο είναι η σκόνη τα όνειρα».
Οι Μάντισον είναι αρκετά κακές, αλλά τώρα στέλνουν μέσα και τους Πακιστανούς. Προσπαθούν να με σπάσουν.
«Καλημέρα κυρία Στίβενς». Αν ένας έγχρωμος μπορεί να γίνει πρόεδρος, υποθέτω ότι μπορεί οποιοσδήποτε πλέον να είναι γιατρός. Δεν μου αρέσει η κοψιά του. Η Μάντισον φαίνεται ανήσυχη, η ηλίθια.
«Το καλή, πού σκατά το είδες, δόκτορ Κάρι;»
Σταματάει και παίρνει μια βαθιά ανάσα. «Το έχουμε ξαναπεί αυτό. Το όνομά μου είναι ο Δρ. Πατέλ».
«Πού έμαθες ιατρική, Κάρι;» ρωτάω. Το χέρι του που κρατάει τη βελόνα σηκώνεται προς το μέρος μου και ανάθεμά με αν κάτσω να με κάνει μαξιλάρι για τις καρφίτσες του.
«Στο AIIMS, κυρία Στίβενς», λέει.
«Δεν μιλάω ούτε πακιστάνικα ούτε αραβικά».
«Είναι η Ιατρική του Πανεπιστημίου της Ινδίας, κυρία Στίβενς».
«Τι σκατά είναι αυτά;» Κρύβω το χέρι μου πίσω. «Μην με αγγίζεις με τη βρωμοβελόνα σου! Μην με πλησιάζεις! Ο δόκτορ Κάρι κάνει πίσω και μουρμουρίζει κάτι στη Μάντισον, που συμφωνεί. Υποταγμένη ηλίθια σκύλα. Μαλάκιο.
«Με ποιον ήταν οι πακιστάνοι στον πόλεμο;»
Το παίζει μουγγός, αρνείται να απαντήσει.
«Οι έγχρωμοι πάντα τα βρίσκουν μεταξύ τους, έτσι δεν είναι; Εσείς ήσασταν με τους σχιστομάτηδες, έτσι;»
«Κατά τη διάρκεια του δεύτερου παγκόσμιου πολέμου, κυρία Στίβενς», λέει, και το όνομά μου ακούγεται σαν μια αηδιαστική βρισιά. Μπορώ να αισθανθώ το μίσος που ξεχύνεται μέσα από τους πόρους του, είναι σχεδόν υγρός από οργή. «Κατά τη διάρκεια του πολέμου, αγωνιστήκαμε με τους Συμμάχους στη Νοτιοανατολική Ασία. Ήμασταν στο πλευρό σας».
«Ψεύτη! Φύγε από δω με τα ψέματά σου και τη βρώμο-βελόνα σου», φωνάζω.
Αύριο θα έρθει μια Μάντισον και θα μου εξηγήσει ότι ο συγκεκριμένος δρ. Κάρι ζήτησε να μετατεθεί αλλού.
«Δεν μπορείς να του φέρεστε λίγο πιο καλά;» με ρωτάει. «Είμαστε στο 2010 και σήμερα μπορεί οποιοσδήποτε να είναι γιατρός ή νοσοκόμα ή οτιδήποτε άλλο. Είδατε τον Πρόεδρό μας; Είναι μαύρος, κυρία Σ. Προσπαθήστε να είστε λίγο πιο ευγενική, εντάξει;»
Ναι, έχω δει αυτόν που λέει ‘’πρόεδρό μας’’. Που προσκαλεί τα αγόρια να παντρευτούν με αγόρια. Και κορίτσια με κορίτσια επίσης!
«Σκόνη και όνειρα», μου ψιθυρίζει στο αυτί μου. «Έλα στη λίμνη μωρό. Ξαναγύρνα στον πραγματικό κόσμο».
Δεν θα πω ποτέ ποιο είναι το μέρος μας, αγάπη μου. Όχι στον πραγματικό κόσμο.
Ξέρεις ότι κυριαρχεί στις σκέψεις μου.
Ξέρω. Αναστενάζεις. Η τηλεόραση με το τυφλό της μάτι γυρισμένο προς το μέρος μου εκτοξεύει πράσινο φως για μια στιγμή, σαν να φωτίζεται από το φεγγάρι της συγκομιδής. Εσύ ακούς.
Η αυτοκτονία είναι η πιο παράλογη λέξη.
Ξέρω.
Το ισχυρότερο και πιο όμορφο. Ναύτη μου, τσακισμένε.
Αγάπη μου.
Μην εξηγείς Ξέρω ότι ήταν εκείνοι οι Γιαπωνέζοι που το έκαναν.
Πολλά αγόρια δεν επέστρεψαν.
Αλλά το αίμα, Χάρολντ. Το αίμα.
Πολλά αγόρια δεν επέστρεψαν.
Το αίμα, Χάρολντ.
Ξέρω αγάπη μου
Εύχομαι να είχες πεθάνει εκεί, σε αυτό το στρατόπεδο.
Κι εγώ.
«Το μάθατε κυρία Σ.;» Αυτή η Μάντισον είναι χαρωπή και πολιτικοποιημένη. Οχι όπως στη δεκαετία του ’60, όταν φώναζαν «φονιάδες μωρών» από τις στέγες, αλλά με μια νέα πολιτική. Μια αισιόδοξη πολιτική. Αν ήταν πιο ριζοσπαστική, θα μπορούσα να το καταπιώ. Ποτέ δεν μπορούσα να αντέξω αυτές που έκαιγαν σουτιέν, καταλάβαινα όμως τους αντιρρησίες συνείδησης. Όταν τελειώσουν οι ψευδαισθήσεις, το βλέπεις πεντακάθαρα: Η Αμερική δεν θα σε βοηθήσει. Μετά τον πόλεμο, ίσως να είσαι κι εσύ νεκρός. Το Βιετνάμ ήταν απλώς ένα τζαζέ ριμέικ ενός παλιού τραγουδιού Αυτό είναι όλο.
Δεν είναι ριζοσπάστρια. Είναι απλώς ένας βολεψάκιας, κάποιος που χαμογελά από το περιθώριο και παρακολουθεί τον κόσμο να αλλάζει. Ποτέ δεν βάζει τα χέρια της στη βρωμιά. Θυμάμαι που έβλεπα ένα γενναίο αγόρι στην τηλεόραση κάποτε, έναν ολόκληρο κόσμο μακριά. Τον ονόμασαν Tank Man⁵. Κινέζος, ξέρετε. Οι γιαπωνέζοι τους σκότωσαν και αυτούς στον πόλεμο. Αυτή η Μάντισονπου τα βρήκε τα γαλόνια της;
«Το ‘μαθες; λέει η Μάντισον. «Έχουμε καινούργιο πρόεδρο».
«Αυτόν που είναι ασπρόμαυρος σαν μπισκοτάκι Oreo;»
«Ελάτε τώρα, κυρία Σ., Αυτή δεν είναι γλώσσα που πρέπει να χρησιμοποιείτε. Είμαστε στο 2012! Ο Πρόεδρος Ομπάμα εξελέγη για δεύτερη θητεία. Σκεφτήκατε ποτέ ότι κατά τη διάρκεια της ζωής σας θα βλέπατε έναν μαύρο πρόεδρο, που θα εκλεγόταν για δύο συνεχόμενες φορές στον Λευκό Οίκο; Σας είχε περάσει ποτέ από το μυαλό;
«Θεέ μου, όχι».
«Κυρία Σ.», λέει η Μάντισον. «Κοίταξέ με». Το πρόσωπό της είναι τσιτωμένο και το φρύδι ανασηκωμένο. Ο μικρή κυρία ακτιβίστρια έχει ένα μεγάλο κουμπί στο στήθος. Γράφει: «Ναι, μπορούμε».
«Κυρία Σ.», πρέπει να αφήσετε τους ανθρώπους να σας βοηθήσουν.
«Άντε γαμήσου φύγε από εδώ, παλιοπουτάνα».
Βγάζει σιωπηλά το κουμπί της και το βάζει στο κρεβάτι μου χωρίς να χάσει την επαφή με τα μάτια μου.
« Μάντισον», λέω
«Το όνομά μου είναι Μόνικα», λέει.
« Άφησέ με μόνη μου γαμημένη Μάντισον».
«Κλαις, καλή μου», λέει.
Ακριβώς όπως όλες οι Μαντισον.
«Ήταν ένας τρομερός εφιάλτης», το χέρι σου αγγίζει το μάγουλό μου. «Παραμέρισε τη γροθιά σου αγάπη μου. Ασε με να δω».
Στο φεγγάρι του Σεπτέμβρη ένα κόκκινο και μπλε κουμπί αναβοσβήνει και με πιάνεις πιέζοντας τα δάχτυλά μου πάνω από αυτό προτού προλάβω να τα τραβήξω.
«Σκόνη», μου λες. «Σκόνη και όνειρα μωρό. Μην τους πιστεύεις».
Τον παρακολουθώ καθώς κατεβαίνει αργά αργά στο βυθό, χάνεται στο σκοτεινό νερό.
Έχεις το χαμόγελο με το κενό, εγώ είμαι το κόκκινο κραγιόν. Δεν ξέρουν το μυστικό. Είμαστε αθάνατοι.
1.Σουεχάρου Κιταμούρα: νοσοκόμος στο στρατόπεδο της Οφούνα, στην Ιαπωνία, τον Β’ Παγκ. Πόλεμο. Θεωρήθηκε υπαίτιος για το θάνατο τεσσάρων κρατούμενων.
- Fat Man and Little Boy: Κωδική ονομασία της ατομικής βόμβας που έπεσε στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι
- Σουραμπάγια: Νησί της Ιάβα όπου το 1942, οι Ιάπωνες συνέλαβαν 200 στρατιώτες και τους πέταξαν κλεισμένους σε κλουβιά στους καρχαρίες
- USS Indianapolis: Αμερικανικό θωρηκτό που τορπιλίστηκε από ένα ιαπωνικό υποβρύχιο το 1945 και βυθίστηκε σε λίγα λεπτά. Από τους 1996 επιβαίνοντες επέζησαν οι 317. Ήταν η μεγαλύτερη ναυτική απώλεια στην ιστορία των ΗΠΑ. Τα συντρίμμια βρέθηκαν τον Αύγουστο του 2017.
- Tank Man: Αναφορά στον νεαρό κινέζο διαδηλωτής ο οποίος τοποθέτησε το σώμα του μπροστά από ένα τανκ στις 5 Ιουνίου 1989, δύο ημέρες μετά την βίαιη καταστολή της φοιτητικής εξέγερσης στην πλατεία Τιεν Αν Μεν στο Πεκίνο.
eyelands.gr 