Το καλοκαίρι τέλειωσε με τη μουσική των Εράν στην Αχιβαδόλιμνη της Μήλου. Κάτω από τα δέντρα, πάνω στην άμμο, μέσα στη νύχτα, με το φεγγάρι νυσταγμένο ακόμα μόλις να ξεπροβάλλει. Όταν άρχισαν ήταν Αύγουστος όταν τέλειωσαν είχε γίνει Σεπτέμβριος. Δεν έχω ιδέα πόσοι είχαμε μείνει. Δεν θα το μάθουμε ποτέ και δεν έχει σημασία. Οι ίδιοι οι μουσικοί μας ζήτησαν κάποια στιγμή να σβήσουμε το τελευταίο μικρό φωτάκι, και συνέχισαν απτόητοι να παίζουν στο σκοτάδι. Κι η μουσική ακουγόταν ακόμη πιο γλυκιά. Κι έμοιαζε να βρίσκεται ο καθένας στο δικό του αστέρι.
Έγινε άλλη μια φορά, για τέταρτο στη σειρά καλοκαίρι αυτό το μικρό θαύμα να μπορέσουμε να ανταμώσουμε, περισσότεροι μάλιστα από κάθε άλλη φορά, άνθρωποι που κουβαλάμε αυτή την τρέλα και μπορούμε ακόμη να φτιάχνουμε όχι παλάτια αλλά αναμνήσεις στην άμμο. Οι οποίες αντέχουν  και περισσότερο από τα παλάτια μπορώ να σου πω. Αλλά πόσοι μπορούν να το νιώσουν;

«Μακάρι να βρίσκετε πάντα στη ζωή σας την ομορφιά που μας χαρίσατε απόψε», ευχήθηκα στους μουσικούς, κι ύστερα τράβηξε καθένας το δρόμο του μέσα στη νύχτα  για να αντιμετωπίσει το φθινόπωρο που ως γνωστόν είναι η εποχή του ρεαλισμού και της επιστροφής στα γνωστά.

«Φεστιβάλ της Άμμου». «Μάλιστα. Και τι θέλετε;» «Τίποτα». Κάθε φορά που ενημερώνουμε κάποιον αρμόδιο (απλώς για να μην τον βρούμε μπροστά μας) κάποιον αρμόδιο του οτιδήποτε (οι αιώνιοι εκπρόσωποι του μεγάλου τίποτε) τον βλέπεις να παγώνει για λίγο και μέσα στο μυαλό του διαβάζεις τους υπολογισμούς που κάνει ο ανθρωπάκος. «Τόσο επί τόσο διά τόσο συν τόσο…» Φτάνει πάντα στο ίδιο αποτέλεσμα. Το ανήκουστο: Κάνουν κάτι και δεν βγάζουν τίποτε απ’ αυτό. Οι άνθρωποι είναι διεστραμένοι. Ας τους πάρω με το μαλακό να φύγουνε να ησυχάσουμε…

Τα ίδια και στη Γαύδο, τα ίδια και στα Κουφονήσια, τα ίδια και στη Μήλο. Εμείς συνεχίζουμε να τους ενημερώνουμε κι εκείνοι συνεχίζουν να μην καταλαβαίνουν. Πώς γίνεται να μην υπάρχει στην άκρη κάποιο συμφέρον, κάποια κονόμα, κάποιο πρόγραμμα, κάτι βρε αδερφέ, στην Ελλάδα ζεις. Από πού ήρθαν αυτοί οι άνθρωποι;

Ήρθαμε από το πουθενά. Μην ανησυχείτε όμως. Μαζί σας δεν θα συναντηθούμε ποτέ. Ευτυχώς. Γιατί έτσι μένουμε μόνοι μέσα στη νύχτα και καμιά φορά νιώθουμε ευτυχισμένοι.

Καλή αντάμωση το άλλο καλοκαίρι.

 

Γρηγόρης Παπαδογιάννης