//Το eyelands έκλεισε οκτώ χρόνια, οι παράξενες μέρες έγιναν έξι, το φεστιβάλ της άμμου τέσσερα και εμείς αναζητάμε πάντα την επόμενη μέρα σε μια αιωνίως δύσκολη εποχή//

Μια εβδομάδα μετά τα γενέθλια του eyelands  η εύκολη λύση είναι να κάνεις διάφορους απολογισμούς. Να μετράς και να ξαναμετράς το χρόνο και να παίρνεις θάρρος, για λίγο ή για πολύ από όσα έχουν γίνει. Πλησιάζει άλλωστε και το τέλος ενός ακόμη χρόνου. Αλλά νομίζω ότι αρκεί που είμαστε ακόμη εδώ. Ακούγεται θλιμμένο ή αισιόδοξο, όλα είναι θέμα της οπτικής γωνίας από την οποία κοιτάζεις τα πράγματα…

Ήταν ωραίο που γνωρίσαμε νέους ανθρώπους στην παρουσίαση της συλλογής «Αποσκευές». Γνωρίσαμε ανθρώπους που για πρώτη φορά είδαν γραπτό τους να δημοσιεύεται σε ένα βιβλίο. Είναι πάντα ξεχωριστό αυτό. Αλλά και το συναίσθημα να συναντάς ανθρώπους που συνεχίζουν να συν-πορεύονται μαζί μας όλα αυτά τα χρόνια έστω τα περισσότερα είναι κι αυτό πολύτιμο. Και η στιγμή της απονομής του μεγάλου βραβείου, με δύο ανθρώπους τον περυσινό νικητή και την φετινή νικήτρια Δέσποινα Χαραλαμπίδη (φωτογραφία) που τους παρακολουθήσαμε εδώ και αρκετά χρόνια να ανεβαίνουν σκαλί σκαλί προς τη μεγαλύτερη διάκριση που έχουμε, ήταν πραγματικά συγκινητική. Το ίδιο άλλωστε και η παρουσίαση του βιβλίου του Θωμά Μυλωνά την επόμενη μέρα στη Χαλκίδα. Με μια μεγάλη αίθουσα ασφυκτικά γεμάτη από κόσμο που ήρθε να παρακολουθήσει μια παρουσίαση με ομιλητές που ήξεραν για ποιο πράγμα ήθελαν να μιλήσουν, που δεν εκπλήρωναν υποχρέωση, που μίλησαν απλά και ζεστά και όμορφα. Κι ακόμη είδαμε τα θεατροποιημένα κείμενα του βιβλίου.να ζωντανεύουν από «ερασιτέχνες» ηθοποιούς με τέτοια ευαισθησία που προσωπικά δεν έχω συναντήσει στις μόνιμα βαρετές θεατροποιήσεις των «επαγγελματιών» στις καθιερωμένες και συμβατικές παρουσιάσεις. Είναι ωραίο να κάνεις κάτι διαφορετικό. Δεν θέλει κόπο, θέλει απλώς να πιστεύεις αυτό που κάνεις κι έτσι να δώσεις τον καλύτερο σου εαυτό.  Αυτή είναι η συνταγή. Απλή δεν είναι;
Στο ενδιάμεσο συναντηθήκαμε με τους ανθρώπους της …άμμου. Άλλη μια έκπληξη να έρθουν τόσοι άνθρωποι, αρκετοί από αυτούς να ταξιδέψουν μάλιστα για αρκετές ώρες για να τιμήσουν την παρουσίαση αυτού του ταπεινού (ως πρόθεση) βιβλίου και μαζί του πιο ονειροπαρμένου φεστιβάλ που υπάρχει στη χώρα μας. Και κλείνοντας εκείνη την παρουσίαση αρχίσαμε να προτείνουμε νησιά για το επόμενο φεστιβάλ. Να ονειρευόμαστε παραλίες στην καρδιά του χειμώνα. Αυτό πιστεύω ότι τα λέει όλα.

Αντέχει κάποιος να ζει και να πορεύεται με τέτοιο τρόπο; Τι κερδίζει; Πώς μπορεί να συνεχίζει να ονειρεύεται και ταυτόχρονα να προσπαθεί να επιβιώσει σε έναν τέτοιο κόσμο; Στην πραγματικότητα δεν μπορεί. Με λογικούς όρους όλα αυτά που αγαπάμε και ονειρευόμαστε απλώς δεν υπάρχουν. Όλα αυτά που κάνουμε και δεν έχουν κανένα πρακτικό αντίκρυσμα είναι απλώς έξω από το κάδρο της «πραγματικότητας».

Αλλά έχουμε πάντα την ποίηση, έτσι δεν είναι; Υπάρχουν πάντα τα λόγια που μας σημάδεψαν και βρήκαν το χώρο μέσα μας για να καταλάβουμε καλύτερα με ποιο τρόπο (οφείλουμε να) υπάρχουμε,   και ποιο είναι το αντίδοτο στη θλίψη της κάθε μέρας. Ευτυχώς υπάρχουν οι ποιητές για να μας δείχνουν το δρόμο.

Ναὶ ἀγαπημένη μου,
ἐμεῖς γι᾿ αὐτὰ τὰ λίγα κι ἁπλὰ πράγματα πολεμᾶμε
γιὰ νὰ μποροῦμε νά ῾χουμε μία πόρτα, ἕν᾿ ἄστρο, ἕνα σκαμνὶ
ἕνα χαρούμενο δρόμο τὸ πρωὶ
ἕνα ἤρεμο ὄνειρο τὸ βράδι.
Γιὰ νά ῾χουμε ἕναν ἔρωτα ποὺ νὰ μὴ μᾶς τὸν λερώνουν
ἕνα τραγούδι ποὺ νὰ μποροῦμε νὰ τραγουδᾶμε

(Τάσος Λειβαδίτης, Αυτό το αστέρι είναι για όλους μας)

 

Γρηγόρης Παπαδογιάννης