Το eyelands εύχεται Καλό Πάσχα και σας προσφέρει σε πρώτη δημοσίευση ένα διήγημα της πολυβραβευμένης – μας, Αναστασίας Δεουδέ. Το διήγημα είναι ανάμεσα σε εκείνα που διακρίθηκαν στον πρόσφατο διαγωνισμό σύντομου διηγήματος με θέμα την Άνοιξη και θα υπάρχει μαζί με τα υπόλοιπα στη συλλογή «Ιστορίες της Άνοιξης». Πρώτη παρουσίαση το Σάββατο 4 Μαΐου, στις 6 το απόγευμα με προσκεκλημένους όλους τους συγγραφείς στο Polis Art Cafe στην Αθήνα. Σημειώνουμε ότι η Αναστασία Δεουδέ εκτός από το γεγονός ότι ήταν η νικήτρια του διαγωνισμού του eyelands για το 2016, είναι μία εκ των δύο συγγραφέων που έχουν τρεις διακρίσεις στους τέσσερις διαγωνισμούς σύντομου διηγήματος που διοργανώσαμε και φυσικά συμμετοχές στα αντίστοιχα βιβλία.

 

Αναστασία Δεουδέ

Εαρινοποίηση ή Μια επανάσταση

Επιστρέφει με τη γεύση του τέλους στο στόμα.

Στο λεωφορείο η θέση προσφέρεται ως δώρο εξ ουρανού, τον οποίο αποφασίζει να κοιτά σε όλη τη διαδρομή. Ικέτιδα. Το κεφάλι ακουμπισμένο στο λεριασμένο τζάμι και τα μάτια καρφωμένα σε μια γαλάζια φλοίδα, που ενίοτε κρύβεται από τα πιο άσχημα μπαλκόνια της Αθήνας. Ιωάννου Δροσοπούλου με κατεύθυνση προς Γαλάτσι. Πολυκατοικίες σε εγκατάλειψη. Τοίχοι μαδημένοι, πορτοπαράθυρα χαλασμένα, σκοινιά απλώστρας χαλαρωμένα με βρώμικα ξερά πιατόπανα παρατημένα, σφουγγαρίστρες κρεμασμένες σε σκουριασμένα κάγκελα που καταρρέουν από την οξείδωση.  Χαμηλότερα, κατάλοιπα παλιών αγώνων,  συνθήματα άκαιρα, μαγαζιά ξενοικιασμένα, ρολά κατεβασμένα, αφίσες ξεσκισμένες, κάδοι σκουπιδιών λιγδιασμένοι, σκόνη και καυσαέριο τριάντα ετών έχουν καλύψει τα πιο κακότεχνα, τα πιο κακοδομημένα  κτίρια της νοητής δυτικής οριογραμμής της Κυψέλης. Η ιδιοκτήτρια μεσαία μικροαστική τάξη κείτεται παραπέρα στο Β΄ νεκροταφείο και οι νέοι κάτοικοι έχουν μεταφέρει με δόξα και τιμή την τριτοκοσμική τους αντίληψη στο φαίνεσθαι του δρόμου. Καταπίνει φαρμάκι.

Στο Γαλάτσι ψηλά με νύχια και με δόντια διατηρεί μισόν αιώνα τώρα την παλιά μονοκατοικία. Πρασινάδες, γλάστρες, οπωροφόρα, ανθοφόροι θάμνοι, ελιές στο πεζοδρόμιο. Τρίζει η αυλόπορτα, τρίβεται η σιδερένια πόρτα της βεράντας στα σκούρα μωσαϊκά, η κρεβατίνα σε λίγο θα θέλει κλάδεμα, διότι όπως έλεγε κι ο πάππος «Γενάρη μήνα κλάδευε, φεγγάρι μην κοιτάζεις…». Οι λεμονιές κατάφορτες, ένα κίτρινο σαγηνευτικό, έτοιμο να εκτοξεύσει τα αιθέρια έλαιά του και η λεπτή μυρωδιά του να γιατρέψει την πληγή του πένθους του τέλους.

Στις εννιά μέρες στην ορεινή πατρίδα της βράζανε σιτάρι και το πηγαίνανε στο μνήμα. Ο παπάς το διάβαζε δίνοντας ελπίδα στους ζώντες τους περιλυπόμενους για την ανάσταση και τη μέλλουσα ζωή.

Κατεβαίνει στην αποθήκη. Ντενεκάκια του νες καφέ, κουτιά πλαστικά της βανίλιας, βαζάκια από κομπόστες, κόκκινα κονσερβάκια του πελτέ ΚΥΚΝΟΣ, συσκευασίες των CAPRICE, κυπελάκια από ΑΓΕΛΑΔΙΤΣΕΣ, ΜΙΝΕΡΒΕΣ, κάτι ντενεκέδες του λαδιού από το χωριό, σε πλήρη παράταξη. Πλένει, τρίβει, καθαρίζει, γυαλίζει. Με σφυρί και πρόκα ανοίγει τρυπούλες στον πάτο.

Το Σάββατο στα Τουρκοβούνια σκαλίζει πυρετωδώς. Μαζεύει χώμα με το φτυαράκι, γεμίζει τα τσουβαλάκια που μεταφέρει τα καρύδια απ’ το χωριό. Δυο είναι αρκετά. Και στο φυτώριο, πριν το άλσος του Βεΐκου μπαίνει και αγοράζει βολβούς φρέζιας. Μπορεί και πεντακόσιους. Όσους είχε το μαγαζί. Βολβούς που σε δυο μήνες, μέσα Μάρτη δηλαδή, και όλο τον Απρίλη, μπορεί και λίγο Μάη θα ανθοφορούν και θα ευωδιάζει ο τόπος. Κόκκινες, λιλά, κίτρινες, λευκές, μωβ, υπόλευκες, ζαχαρί. Πρώτα θα βγουν τα σπαθίφυλλα ευθυτενή φυλλάρια και στη συνέχεια τα ευγενή, αξιοπρεπή εν τη ταπεινότητά τους ανθοφόρα κοτσανάκια τους. Για να μυτίσουν δειλά στην αρχή, αγέρωχα στη συνέχεια τα ευώδη πανέμορφα χωνάκια, που κάποτε κοσμούσαν όλα τα παρτέρια των μονοκατοικιών της περιοχής Κυπριάδου, Πατησίων, Προμπονά και Γαλατσίου.

Γράφει στον υπολογιστή περιληπτικά το πώς γίνεται η φύτευση και παίρνει τους δρόμους. Τα τσουβαλάκια, τα ντενεκάκια, τους  βολβούς. Η απόγνωση γίνεται ελπίδα. Στην Ιωάννου Δροσοπούλου χτυπά κουδούνια στις πολυκατοικίες. Μαυρούλες, γιαγιούλες, Πακιστανοί, Αφγανοί, άνεργοι, άρρωστοι, γερασμένες συνταξιούχες καθηγήτριες, όποιοι τέλος πάντων άνοιξαν, πήραν τα δώρα για τα μπαλκόνια τους.

Για να έρχεται η Άνοιξη εφεξής κάθε χρόνο. Η «εαρινοποίηση» είναι μια επαναστατική πράξη ζωής.

9/2/2019

 

 

Αναστασία Δεουδέ

 Από το 1962 και από γονείς ορεινούς Αξιώτες, έχω την ευτυχία να υπάρχω. Αξιώθηκα μιας υπέροχης θυγατέρας, της Σοφίας και πολλών πολλών συγγραφικών πονημάτων. Οι Γεωπονικές σπουδές μου, το βιοποριστικό μου επάγγελμα ως εκπαιδευτικού και τα «πάθια της ζωής», με έχουν κοντά μισόν αιώνα τώρα συγγραφικά ετοιμοπόλεμη.