Συνεχίζουμε τις δημοσιεύσεις διηγημάτων που πήραν πρώτο βραβείο σε πρόσφατους διαγωνισμούς μας. Σειρά έχει το σύντομο διήγημα του Χένρυ Ντρίλαν (Μεγάλη Βρετανία), Η Λέσχη των Αναμνήσεων, που πήρε την άνοιξη του 2019 το πρώτο βραβείο του 2ου διαγωνισμού σύντομου διηγήματος. Θα ακολουθήσει ένα ακόμη διήγημα από το βιβλίο που πήρε το μεγάλο βραβείο στα Eyelands Book Awards 2018.

 

Η Λέσχη των αναμνήσεων

Η Λέσχη των Αναμνήσεων συνεδριάζει την άνοιξη, την επομένη ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου, κάτι που σημαίνει ελάχιστα για τους ανθρώπους εκεί, αλλά γι’ αυτήν ειδικά σημαίνει πολλά, γιατί ποτέ δεν θα είναι τόσο «ανοιξιάτικη» με τον τρόπο που είναι σήμερα, στο σπίτι της. Περιμένει έξω, την ημέρα μετά από μια γιορτή που δεν σημαίνει τίποτα, μόνο με ένα ελαφρύ πουλοβεράκι, απίστευτο.

Στη Λέσχη μίλησαν για το πόσο διαφορετική ήταν η γειτονιά

πριν από:

τους ουρανοξύστες

τα πολυώροφα κτίρια

τους γιάπηδες

το παντοπωλείο με το μηχάνημα που φτιάχνει έτοιμο ​​φυστικοβούτυρο

 

Δεν μπορούσε να θυμηθεί αυτή την εποχή, επειδή δεν ζούσε τότε εκεί, ή μπορεί και να μην είχε καν γεννηθεί ακόμη, αλλά της άρεσε να ακούει και να φαντάζεται αυτό τον παλιό κόσμο με τα χαμηλά κτίρια, τα μπανγκαλόου, τους ηλικιωμένους και μια γειτονιά χωρίς μίνι μάρκετ.

Στο τέλος κάθε συνεδρίασης, όλοι μιλούσαν πίνοντας τσάι και το ψωμί από μπανάνα, το οποίο κρατούσε την Έσμε φρέσκια ολόκληρη εβδομάδα.

«Αυτή είναι η Λόρεν», είπε ο Λου στην πρώτη συνάστηση. «Βγαίνει με τον εγγονό μου».

«Τι ωραία που είσαστε εδώ».

«Τι ωραίο να είσαι νέος. Πώς τα βλέπετε τα πράγματα εδώ εσείς οι δύο;

«Είναι τόσο ωραίο να βρίσκομαι εδώ», απάντησε και στην πραγματικότητα μιλούσε για το καλοκαίρι.

Όλοι ήταν τόσο ωραίοι, ειδικά η Έσμε, που μπορούσε να νιώσει πότε η Λόρεν ήταν λυπημένη χωρίς να χρειάζεται να τη ρωτήσει και ήταν τόσο εύκολο να ζεις εκεί που ξέχασε πόσο σιωπηλό έμενε το διαμέρισμα ήταν όταν ήταν στη δουλειά. Ένιωσε να ξαναβρίσκει τον παλιό εαυτό της, απλώς της μπήκε στο μυαλό μια ερώτηση: Τι θα κάνεις εδώ;

Στο πάρτι του τέλους της σεζόν, στο οποίο εκείνος δεν ήρθε και που κατά τη διάρκεια του οποίας σκέφτηκε ότι θα μπορούσε να λιποθυμήσει από τη ζέστη που έκανε, η Λου είπε στη Λόρεν για το πως είχε ακολουθήσει τον φίλο της στη Χάγη για τη δουλειά του και πως επέστρεψε σε μια εβδομάδα.

«Ξέρεις σε τι δεν πιστεύουν στη Χάγη; Στη διασκέδαση».

Ο πρόεδρο της Λέσχης των Αναμνήσεων της τηλεφώνησε μια μέρα μετά την κηδεία.

«Λυπάμαι για την Λου», είπε. «Η γιαγιά σας ήταν ένα τρομερό άτομο».

(Πώς γίνεσαι τρομερό άτομο; Με τα χρόνια; ή μέσα σε ένα βράδυ;)

«Ω, δεν είναι… – ήταν – η γιαγιά του φίλου μου».

«Ω, ναι, η μνήμη μου δεν δουλεύει πια όπως παλιά. Πώς είναι εκείνος;»

Μόνο τώρα προσέχει ότι το φως έχει σταθεροποιηθεί. Αναβοσβήνει πάλι: ΑΝΟΙΚΤΑ ΡΟΛΟΓΙΑ & ΚΛΕΙΔΙΑ – ΑΝΟΙΚΤΑ ΡΟΛΟΓΙΑ & ΚΛΕΙΔΙΑ -ΑΝΟΙΚΤΑ. Δεν είχε προσέξει το κατάστημα πιο πριν, κι όμως ήταν πάντα στη διπλανή πόρτα, κι είχε έρθει τόσες φορές πέρυσι. Θα μπορούσε να πάρει τα καινούργια της κλειδιά από εδώ. Η Εσμέ έρχεται νωρίς και την αγκαλιάζει. Φαίνεται διαφορετική, αλλά ίσως είναι η εντύπωση της Λόρεν, η οποία προσέχει τώρα την απώλεια στα περισσότερα πράγματα, αλλά κυρίως τους ανθρώπους που της αρέσουν. Είναι τόσο ωραίο να σε βλέπω ξανά εδώ, λέει.

«Δεν μπορώ να πιστέψω ότι φορούσες μόνο ένα ελαφρύ πουλόβερ», της λέει. «Κάνει τόσο κρύο για τέτοια εποχή».

Είναι τόσο κρύο για τέτοια εποχή, επαναλαμβάνει στον εαυτό της.

(μετάφραση στα ελληνικά, Γρηγόρης Παπαδογιάννης)

 

βιογραφικό
Ο Χένρι Ντρίλαν είναι ένας συγγραφέας που ζει στο Λονδίνο όπου εργάζεται ως συντάκτης σε ένα περιοδικό για το ντιζάιν. Τον ελεύθερο χρόνο του γράφει διηγήματα και σύντομα διηγήματα ενώ γράφει και ένα μυθιστόρημα. Είναι 25 ετών.