Το 2016 ο Δημήτρης Θαβώρης μας είχε εντυπωσιάσει με την πρώτη ποιητική του συλλογή «Δρόμος πάλι», (Εντευκτήριο). Στα χνάρια της μεγάλης ποιητικής παράδοσης της πόλης που ζει αλλά ταυτόχρονα και με ένα πού ιδιαίτερο τρόπο γραφής έδωσε το πρώτο στίγμα του ποιητικού του έργου. Πριν από μερικούς μήνες μας πρόσφερε μια ευχάριστη έκπληξη αφού μαζί με τους λιτούς, επιγραμματικούς σχεδόν στίχους το νέο του βιβλίο παρουσιάζει μια άλλη πτυχή του ταλέντου του: τη ζωγραφική. «Ζωγραφυγές» λοιπόν, εικόνες και λέξεις αλληλένδετα στοιχεία ενός ολοκληρωμένου έργου τέχνης όπου κυριαρχεί η ευαίσθητη ματιά ενός αληθινού καλλιτέχνη, (ο Δημήτρης Θαβώρης είναι μουσικός) που όπως κάθε σημαντικός δημιουργός έχει τη δυνατότητα να μας μιλήσει για πολλά χρησιμοποιώντας ελάχιστες λέξεις και να μας συγκινήσει βαθιά με τις μαγικές πινελιές (κυριολεκτικά και μεταφορικά) του ταλέντου του.

Όπως σημειώνει και η εικαστικός Καίτη Στεφανάκη στην εισαγωγή της έκδοσης  «(…) προσεγγίζει την εικαστική αθωότητα του Αλέξη Ακριθάκη και με τον ίδιο τρόπο δεν αφήνει ούτε κι αυτός χιλιοστό ακάλυπτο στον εσωτερικό του χώρο, κάτι σαν horror vacuiτον φόβο του κενού εντός του. Στο μέσα του κοχύλι κατοικεί με ασφάλεια».

 

Στη φωτιά
πρέπει να μπεις
για να ξαναγεννηθείς
ωραίο
παραμύθι

 

Στην ποιητική του Δημήτρη Θαβώρη πρέπει να μπεις για να κερδίσεις πολύτιμες στιγμές παραμυθίας

–

Οι «ζωγραφυγές» γίνονταν πολύ παλιά, στην πρώτη μου νεότητα. Δεν ήμουν καλά εκείνη την εποχή. Με κυνηγούσαν φοβερά τέρατα: η απελπισία, ο φόβος, οι ενοχές, η ερωτική απογοήτευση. Βλέπεις περνούσα μια καθυστερημένη εφηβεία. Ζορίστηκα, έπρεπε να μεγαλώσω απότομα κι εγώ ήμουν πάντα ένα παιδί. Μα στη ζωγραφική βρήκα μια διέξοδο. Εκεί η πραγματικότητα ήταν λίγο πιο εύπλαστη.

(…) Με τον λόγο δεν τα πήγαινα καλά. Οι λέξεις με τραυμάτιζαν σαν δηλητηριώδη βέλη. Σιγά σιγά έμαθα να μη φοβάμαι. Και μέσα από την επιστημονική ενασχόληση με τη μουσική και τη γνωριμία με την ποίηση αγάπησα τελικά και τη γλώσσα. Ναι, κι εκεί μπορούσα να κρυφτώ. Αλλά και να λάμψω με χρώματα ωραία. Έτσι, μετά από καιρό, αποφάσισα να πω την ιστορία των «ζωγραφυγών» με λίγους στίχους για κάθε εικόνα. Κι έγινε αυτό το μικρό βιβλίο. Μέσα απ’ του χρόνου τη φωτιά ξαναγεννήθηκε το παραμύθι. (Δημήτρης Θαβώρης, από την έκδοση)

–

Ο Δημήτρης Θαβώρης γεννήθηκε στα Ιωάννινα το 1975. Από το 1983 ζει στη Θεσσαλονίκη. Είναι απόφοιτος του Τμήματος Μουσικών Σπουδών του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, ενώ έχει σπουδάσει βιολί, ανώτερα θεωρητικά της μουσικής και σύνθεση. Από το 2008 παίζει βιόλα σε διάφορα σύνολα κλασικής μουσικής.  Το διάστημα 2011-2013 έκανε στο Λονδίνο μεταπτυχιακές σπουδές σύνθεσης για τον κινηματογράφο και την τηλεόραση. Έχει συμμετάσχει ως συνθέτης σε παραστάσεις θεάτρου και χορού, ενώ έργα του έχουν παιχθεί στο Λονδίνο και τη Θεσσαλονίκη.

 

Ζωγραφυγές
Σελίδες: 44
Εκδόσεις: Τύρφη

 

Γρηγόρης Παπαδογιάννης