Ο πρώτος νικητής του διαγωνισμού απαντάει στις ερωτήσεις του Γρηγόρη Παπαδογιάννη

Όπως κάθε χρόνο τέτοια εποχή κάνουμε μια πρώτη … γνωριμία με τον νικητή  / νικήτρια του πρώτου βραβείο στο διαγωνισμό του eyelands. Αυτή τη χρονιά ήταν ο Ιωσήφ Χατζηιωακειμίδης από τη Θεσσαλονίκη. «Το νυχτερινό λεωφορείο με επιβάτη τον κύριο Πηρς», το διήγημα που έστειλε για τον 9^ο διαγωνισμό με θέμα «Γύρω στα μεσάνυχτα», τον πήγε μέχρι …το μεγάλο βραβείο.  Προηγουμένως  είχαμε την ευκαιρία να τον ακούσουμε να διαβάζει ένα άλλο δικό του κείμενο για το φεστιβάλ της Άμμου. Και όπως αποδεικνύεται από τη συνέντευξη που θα διαβάσετε παρακάτω, το eyelands ήταν το πρώτο περιοδικό στο οποίο έστειλε κείμενό του.  Και τώρα έφτασε στο βραβείο. Και όπως λέει κι ο ίδιος στο βιογραφικό του…  «Συνεχίζεται».

Συγχαρητήρια πρώτα απ’όλα. Οι ερωτήσεις μας στον συγγραφέα που παίρνει το βραβείο κάθε χρόνο ξεκινάνε ….παραδοσιακά από το πώς ένιωσες όταν έμαθες ότι είσαι ο  νικητής του διαγωνισμού.

Ευχαριστώ πολύ  και είμαι ιδιαίτερα εντυπωσιασμένος από τη διαδικασία.

Bρισκόμουνστο σχολείο, όταν το έμαθα. Το κινητό το κοίταξα στο διάλειμμα. Είδα το λέξη βραβείο. Μετά είδα τη λέξη Αγγελάκι, μετά είδα την κατάταξη. Μετά έβαλα τα στοιχεία στη σειρά. Ενθουσιάστηκα  και το έδειξα. Ήταν μεγάλη η χαρά μου. Φίλησα και μια συνάδελφο που ήταν εκεί! Είναι σημαντικό να βραβεύεσαι σε λογοτεχνικό διαγωνισμό.

Είναι η πρώτη φορά που κερδίζει το βραβείο κάποιος από τη Θεσσαλονίκη. Μίλησέ μας για την πόλη σου. Γεννήθηκες και ζεις εκεί έτσι δεν είναι;

Αυτό είναι έτσι και δεν αλλάζει. Η πόλη είναι πάνω μου, και θετικά και αρνητικά, διότι περιστρέφεται γύρω από μνήμες, οι οποίες είναι καλές, κακές, ανανεωμένες ή και αδιάφορες. Οι μνήμες έχουν θερμοκρασία και είναι οι άνθρωποι επίσης που πάνε μαζί με τον τόπο. Βλέπεις ένα κόκκινο παγκάκι στην παραλία νοερά, γιατί πια δεν είναι εκεί, και σου κάνει εικόνα, σκηνή ή και ολόκληρη ταινία.  Δεν έχει σημασία που το παγκάκι δεν είναι πια εκεί, εσύ το βλέπεις. Οι άνθρωποι, τα σημεία στην πόλη μου και ο χρόνος: παρελθόν, παρόν και μέλλον, είναι για μένα σημαντικά. Με απασχολεί για παράδειγμα το γεγονός ότι τα παγώνια στη Μονή Βλατάδων, στην Άνω Πόλη, όπου γεννήθηκα και είναι το πατρικό μου, τα έχουν πια περιορισμένα, ενώ εγώ τα θυμάμαι  ελεύθερα. Το σκέφτομαι αυτό. Στο πάρκο Χαριλάου έγινε προσφάτως ανακαίνιση. Εγώ ,όμως, εξακολουθώ και βλέπω το άγαλμα ενός κρητικού μακεδονομάχου, που το έχουν μεταφέρει πια και δεν είναι στο πάρκο, στην Παπαναστασίου , και το σημείο στο πάρκο που άραζε η κινητή βιβλιοθήκη της Χ.Α.Ν.Θ για μένα υπάρχει.  Το μέγαρο Στάιν για μένα στην Καλαποθάκη είναι περισσότερο οι φίλοι μου, το επισκεπτόμουν, όταν εργαζόταν κάποιος φίλος μου στο μπαρ. Η ιστορία του κτηρίου ήρθε αλλιώς. Η πόλη είναι πόρτες, ο καθένας ανοίγει κάποιες  στιγμές, και το περιεχόμενο είναι διαφορετικό για τον καθένα μας. Η πόλη μου είναι οι γραμμές λεωφορείων, το 10, 11, 31 και η σχέση τους με την παλιά μου γειτονιά, τη Χαριλάου. Μπορώ αντί για το 10 να πάρω εναλλακτικά το 11 ή το 31. Το μετρό θα κάνει αυτή τη σχέση και υπόγεια, και η πόλη θα βρίσκεται πάνω σου, αλλά και όταν είσαι πάνω, η πόλη θα βρίσκεται πια και κάτω σου ζώσα. Εννοώ ότι δεν θα είναι μόνο η βυζαντινή ή η ρωμαϊκή Θεσσαλονίκη  υπογείως. Υπόγειος νέος κόσμος. Τελικά, μένεις στη Θεσσαλονίκη και τη γνωρίζεις. Ο καθένας γνωρίζει την εκδοχή του. Είναι επιλογή η οπτική της πόλης.

Πότε άρχισες  να ασχολείσαι με το γράψιμο;

Αυτή είναι μια δύσκολη ερώτηση. Είμαι φιλόλογος και είναι δεδομένο ότι κατά κάποιο τρόπο έχω κάτι γράψει. Έχω κάνει μαθήματα μεταπτυχιακού τύπου, άρα υπάρχει η έξωθεν καλή μαρτυρία, ότι αυτός κάτι θα γράφει.  Πάντως, το διάβασμα και το γράψιμο είναι μία από τις ενασχολήσεις μου. Προϋποθέτει το γράψιμο το διάβασμα, αλλά και το τροφοδοτεί. Η γραφή είναι μελέτη. Σκέψη. Δοκιμές. Θέλει και ταλέντο. Πάντα κατά καιρούς από πολύ μικρή ηλικία γράφω κάτι, κυρίως δοκιμάζω και πειραματίζομαι, δεν μένω συνήθως ικανοποιημένος. Μετά το ξεχνάω αυτό. Είναι αυτό που λέμε, ο νόστος του Οδυσσέα αναστέλλεται. Σαν να σταματάει η τσίκνα της θυσίας στη νεφελοκοκκυγία και δε φτάνει ποτέ στους θεούς, μέχρι να λυθεί το πράγμα και να προχωρήσει. Πάντα θα γράφω με έναν τρόπο.

Συμμετείχες  και άλλες  φορές σε διαγωνισμούς του eyelands και έχεις μάλιστα διακριθεί. Πες μας κάποια πράγματα για το … παρελθόν της σχέσης σου με το eyelands.

Πρώτη φορά που έστειλα κείμενό μου ήταν στο eyelands, και δεύτερη φορά επίσης, και τρίτη φορά επίσης.  Ήθελα να δοκιμάσω τα λογοτεχνικά κείμενά μου και η θεματολογία είναι άριστη. Η επιλογή των θεμάτων «κλικάρει» κάποιον που θέλει να γράψει. Πλέον η σχέση είναι συναισθηματική, και βλέπω και τις ευκαιρίες, ιδιαίτερα σε νέους συγγραφείς, όπως εγώ. Αυτό δεν είναι αυτονόητο ούτε και δεδομένο στη μικρή μας χώρα. Κείμενό μου ήδη έχει εκδοθεί στις ιστορίες της άνοιξης, μια πολύ ωραία συλλογή, και έπεται συνέχεια, με τις ιστορίες από το φεστιβάλ της άμμου στη Χαλκιδική, όπου θα υπάρχει ένα διήγημά μου,  και φυσικά το διήγημα μου στον 9ο διαγωνισμό διηγήματος του eyelands πήρε την πρώτη θέση και είμαι πολύ χαρούμενος γι αυτό.

Συμμετείχες όμως και στο φεστιβάλ της Άμμου φέτος στη Χαλκιδική. Πώς ήταν αυτή η εμπειρία;

Η εμπειρία είναι αυθόρμητη, φυσική και επανερχόμαστε πίσω σε αυτό που ονομάζεται προφορική μετάδοση ιστοριών, όλοι γύρω και οι αφηγητές στη μέση, σαν αοιδοί ή τραγουδιστές του Ερωτόκριτου, το φεστιβάλ είναι κοντά στην παράδοση μας  και στο βάθος της ψυχής του ανθρώπου.

Το βραβείο σου μεταξύ άλλων σε στέλνει για διακοπές στη Νότια Κρήτη.  Έχεις επισκεφθεί ξανά το νησί;

Όχι, αν και έχω πολλούς φίλους κρητικούς από τα φοιτητικά μου χρόνια. Εξάλλου το υποκοριστικό μου, αν και όχι κρητικός, είναι Σήφης.  Είμαι έτοιμος να το επισκεφτώ με την οικογένεια μου και με μεγάλη  μου χαρά. Η Κρήτη ιστορικά είναι κοντά στη Μακεδονία, αν και γεωγραφικά είναι μακριά. Ως προσφυγικής καταγωγής, πόντιος, νιώθω κοντά με τους κρητικούς.

 

Ποια είναι τα σχέδιά σου σχετικά με τη γραφή; Έχεις έτοιμο κάποιο κείμενο προς έκδοση;

Έχω ένα μονόπρακτο θεατρικό έτοιμο, ο τίτλος του είναι ΤΙΛΤ, ένα ωραίο, κατά τη γνώμη μου,  κείμενο.  Σκοπεύω, όμως,  να γράψω πιθανά νουβέλα για τις εκδόσεις παράξενες μέρες και με την ευκαιρία που μου δίνετε χάρη στην πρώτη θέση. Έχω κάποιες ιδέες που επεξεργάζομαι ήδη. Την άνοιξη και το καλοκαίρι που θα έχω περισσότερο χρόνο να εργαστώ συστηματικά.  Αυτά θα τα δούμε.

 

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ: ΙΩΣΗΦ (ΣΗΦΗΣ) ΧΑΤΖΗΙΩΑΚΕΙΜΙΔΗΣ

Γεννήθηκα στην Άνω Πόλη, στη Θεσσαλονίκη, εντός των τειχών, τον Απρίλη. Πήγα σχολείο στη Χαριλάου, που πάντα επιστρέφω με έναν τρόπο. Είμαι μάχιμος φιλόλογος Λυκείου, στα δυτικά της πόλης. Μ’ αρέσει το διάβασμα, το γράψιμο, και με μαγεύει το ποδόσφαιρο. Ακόμη παίζω σε κάθε ευκαιρία στο σχολείο με τους μαθητές. Το γράψιμο είναι ανάγκη που δεν μπορείς να της  ξεφεύγεις πάντα. Είναι ο ικέτης που σου πιάνει το γόνατο και δεν μπορείς να του αρνιέσαι συνεχώς. Η δημιουργική γραφή στη Φλώρινα το 2008, στο νεοϊδρυθέν μεταπτυχιακό,ήταν μια ευκαιρία να συναντηθώ και με άλλους. Η συναναστροφή ήταν το ταμείο μου.  Ανήσυχος και με όρεξη για γνώση, εν παραλλήλω, πέτυχα στις απαιτητικές εξετάσεις του μεταπτυχιακού του τμήματος θεάτρου στο Α.Π.Θ. στην Παραστασιολογία-Δραματολογία. Δύο μεταπτυχιακές εργασίες με κοινή συνισταμένη τον Κύκλωπα, Πολύφημοι Κύκλωπες και Κύκλωπας Σατυρικός. Παράλληλα, έκανα τις απόπειρες μου στην κλασική φιλολογία, με εισηγήσεις στο Σεμινάριο Ομηρικής Φιλολογίας, το 2006, 2007 και 2008, με δημοσιευμένες τις εισηγήσεις. Έχω δημοσιεύσει στο 1ο τεύχος του έντυπου τότε Λεξιτανιλ, το 2009, περιοδικό των ασκούμενων μεταπτυχιακών φοιτητών. Ακόμη έλαβα μέρος ως εισηγητής στο Συνέδριο Φιλολογίας το 2013 στην Αθήνα, στην Αίθουσα Παρνασσός, με Θέμα: ο Θουκυδίδης Σκηνοθέτης και δραματικός συγγραφέας και το 2015 με Θέμα Ιχνευταί του Σοφοκλή. Το 2019 εισηγήθηκα στο 4ο Διεθνές συνέδριο δημιουργικής γραφής στην ευτοπική Φλώρινα με τίτλο: Οι Εικόνες ως Εργαλείο Προσέγγισης της Γραπτής Αφήγησης. Η συναισθηματική μου σχέση με τις Παράξενες μέρες ξεκίνησε με τις Ιστορίες της Άνοιξης με το διήγημά μου, Χαϊκού στο μονοπάτι με τις ανθισμένες κερασιές, συνεχίστηκε με το διήγημα μου από το 5ο Φεστιβάλ Άμμου στο Ποσείδι, Το Καλοκαίρι το Κρέας Σαπίζει βρεγμένο, και εξελίσσεται με το διήγημά μου, το οποίο πήρε το «αγγελάκι» των eyelands στον 9ο διαγωνισμό διηγήματος για τις Παράξενες Μέρες, Το νυχτερινό λεωφορείο με επιβάτη τον κύριο Πηρς. Συνεχίζεται…