Το eyelands όπως κάθε χρόνο από το Νοέμβριο μέχρι το καλοκαίρι δημοσιεύει τα διηγήματα του διεθνούς διαγωνισμού (ελληνικό τμήμα) που διακρίθηκαν στην κατηγορία Επιλογή Eyelands.  Διηγήματα από τον 9ο διαγωνισμό που είχε θέμα «Γύρω στα Μεσάνυχτα». -Η δημοσίευση θα ολοκληρωθεί τον Ιούνιο του 2020. Τα διηγήματα αυτά είναι τα μόνο από τον διαγωνισμό που θα δημοσιευθούν στο περιοδικό με εξαίρεση τα πρώτα βραβεία που θα αναρτηθούν το επόμενο καλοκαίρι. Τα διηγήματα δημοσιεύονται με τη σειρά υποβολής του κειμένου στον διαγωνισμό. Σειρά έχει το:

 Πέντε κύριοι με κοστούμι
της Μαρίας Κόνιαρη

Η Μαρίζα ένοιωθε πανευτυχής για την έκπληξη που ετοίμαζε στα αγαπημένα της φιλαράκια. «Θα κάνουν πάρτι τα χρυσά μου» μονολόγησε χωρίς να δώσει σημασία σε μια γειτόνισσα που την κοίταζε περίεργα και κουνούσε το κεφάλι της. Μία γυναίκα με επώνυμο συνολάκι να κρατά πλαστικές σακούλες με αποφάγια και να παραμιλάει δεν ήταν συνηθισμένη εικόνα.  Λίγο πριν τα μεσάνυχτα έφθασε στο Άλσος Λογγίνου και είδε τον Νταγιάν,  τον αγαπημένο της μονόφθαλμο γάτο,   να τρέχει προς το μέρος της.  Ήξερε ως ένα βαθμό να επικοινωνεί με τα ζώα και τον ένιωσε ανήσυχο.  Οι τρίχες του είχαν σηκωθεί όρθιες και την κάρφωνε με το ένα του μάτι.  Διαισθάνθηκε ότι κάτι συνέβαινε. Σαν ο γάτος να ήθελε να την προειδοποιήσει για κάτι ή σαν να την παρακαλούσε να τον πάρει σπίτι της, όπως σκεφτόταν να κάνει από την ημέρα που η γάτα της η Μαυρούλα της άφησε χρόνους. Άφησε τη μία από τις σακούλες με τα αποφάγια που περίσσεψαν από το γεύμα εργασίας της εταιρείας,  αλλά ο Νταγιάν δεν πλησίασε. Την ακολούθησε με ένα παρατεταμένο νιαούρισμα και γάντζωσε τα νύχια του  στο ακριβό παντελόνι του κουστουμιού της. Ήταν η πρώτη φορά που η Μαρίζα θύμωνε από την συμπεριφορά του αγαπημένου της γάτου.

   «Κακομαθημένε Νταγιάν πολύ θάρρος πήρες τελευταία» μονολόγησε και μπήκε μέσα στο άλσος για να βάλει τα φαγητά στο μέρος που συνήθιζε και ήταν γνωστό στις γάτες τις περιοχής, μαζί με καθαρό νερό. Όμως καμία δεν φάνηκε να βγαίνει από τις φυλλωσιές. «Άργησα και θα βρήκαν αλλού φαγητό» σκέφτηκε και στάθηκε για λίγο να αγναντέψει τα αμέτρητα φώτα από τα καντηλάκια στο Πρώτο Νεκροταφείο. Ένοιωθε την απόκοσμη ατμόσφαιρα του άλσους που τόσο τη γοήτευε και για μια στιγμή θυμήθηκε τη συνάδελφό της που τη συμβούλευε να μην πηγαίνει εκεί μετά τη δύση του ήλιου. Σιγά να μην έβγαιναν στοιχειά ή φαντάσματα τα μεσάνυχτα, όπως άναφέρουν κάποιοι ανόητοι αστικοί μύθοι. Αλλά από την άλλη ίσως να είχε δίκιο η συνάδελφος. Δεν υπήρχε λόγος να βρίσκεται στο μέρος εκείνο χωρίς λόγο νυχτιάτικα. Θα μπορούσε να πέσει θύμα ληστείας.  Έπρεπε να φύγει.  Όμως τα βήματα και οι ψίθυροι που ακούστηκαν από την άλλη άκρη του άλσους την ανάγκασαν να κρυφτεί πίσω από έναν πυκνό θάμνο.

   Τα βήματα και οι ψίθυροι ακούγονταν όλο και πιο έντονα μέχρι που πίσω από τα δέντρα εμφανίστηκαν πέντε κύριοι με κοστούμι υπεράνω πάσης υποψίας.  Σκέφτηκε για μια στιγμή ότι τσάμπα φοβήθηκε. Θα μπορούσε να φύγει αλλά η περιέργεια δεν την άφηνε. Ήθελε να μάθει τι γύρευαν όλοι αυτοί μέσα στο άλσος και έτσι παρέμεινε στη θέση της πίσω από τους θάμνους να παρατηρεί.

   Όταν πλησίασαν στο ξέφωτο η Μαρίζα αντιλήφθηκε ανάμεσά τους το Διευθύνοντα Σύμβουλο της φαρμακευτικής που δούλευε,  το Σωτήρη Βασιλείου,  και ένοιωσε τα πόδια της να παραλύουν. Δίπλα του δύο άλλες γνώριμες φιγούρες.  Κάποιο πολιτικό πρόσωπο που εμφανιζόταν συχνά στην τηλεόραση και ένας μεγαλογιατρός που τον γνώριζε από τις συχνές επισκέψεις στην εταιρεία ο Αλέξανδρος Χαϊτίδης. Πίσω ακολουθούσε ένας πασίγνωστος τραγουδιστής και ένας ηλικιωμένος μεγαλοδικηγόρος.   Έκλεισε με τα χέρια της το στόμα μην της ξεφύγει κάποια κραυγή.  Και οι πέντε ήταν γνωστοί με όνομα στην κοινωνία αλλά η Μαρίζα απορούσε πως βρέθηκαν όλοι αυτοί παρέα στο άλσος τέτοια ώρα.

   «Είστε σίγουροι ότι κανείς δεν μας είδε;» ρώτησε ο Βασιλείου τους υπόλοιπους και συνέχισε «Γιατί στην περίπτωση που κάποιος δει ή ακούσει κάτι θα βρεθούμε στη δυσάρεστη θέση να τον εξαφανίσουμε. Είναι ο όρκος που δώσαμε μην το ξεχνάτε»

   «Μου φάνηκε ότι άκουσα ένα θρόισμα στους θάμνους εκεί. Πάμε να δούμε» πρότεινε ο μεγαλογιατρός Χαϊτίδης και έδειξε τον πυκνό θάμνο που πίσω του κρυβόταν η Μαρίζα.

   «Κάποια γάτα θα είναι. Έχει πολλές βρωμόγατες και κάποιοι ηλίθιοι τις ταΐζουν»  παρατήρησε ο νεότερος απ όλους που ήταν ανερχόμενο αστέρι του πενταγράμμου και κρυφός πόθος των κοριτσιών.

   Η Μαρίζα άφησε μια αργή αθόρυβη ανάσα ανακούφισης. Για πρώτη φορά στη ζωή της είδε να την πλησιάζει τόσο κοντά ο θάνατος. Ποιος ξέρει τι θα συνέβαινε αν την ανακάλυπταν να τους παρακολουθεί κρυμμένη πίσω από ένα θάμνο.  Δεν ήθελε ούτε να το σκέφτεται. Ήταν αναγκασμένη να παρακολουθεί ακίνητη και με κομμένη την ανάσα όσα διαδραματίζονταν μπροστά στα μάτια της.  Και έβλεπε πολλά και απίστευτα. Ένα από τα απίστευτα ήταν τα μάτια των καλοντυμένων κυρίων που γυάλιζαν παράξενα στο σκοτάδι.  Αμέσως μετά είδε έναν από την ομήγυρη να σχηματίζει με κιμωλία μία πεντάλφα στο ξέφωτο και να τοποθετούν κεριά γύρω.   Ο Βασιλείου έβγαλε το σακάκι το πουκάμισο το παντελόνι μέχρι που έμεινε εντελώς γυμνός. Το ίδιο έκαναν και οι υπόλοιποι και ταυτόχρονα ψιθύριζαν ακατάληπτες φράσεις.

Η Μαρίζα είχε την εντύπωση ότι έβλεπε έναν τρομερό εφιάλτη και σύντομα θα χτυπούσε το ξυπνητήρι και θα ετοιμαζόταν για μια ακόμα πληκτική μέρα στη δουλειά. Δεν μπορεί να ήταν αληθινά όσα έβλεπε. Αν δεν ήταν εφιάλτης σκέφτηκε να πάει στον ψυχίατρο και να του πει για τις παραισθήσεις που είχε.  Έκλεισε τα μάτια να μη βλέπει άλλο. Ο χρόνος κυλούσε βασανιστικά αργά πίσω από το θάμνο και οι πέντε τύποι παρέμεναν εκεί τσίτσιδοι γύρω από την πεντάλφα να λένε φράσεις σε μία παράξενη γλώσσα.

«Σατανιστική τελετή!  Παναγίτσα μου κάνε να τελειώσουν γρήγορα, να βρακωθούν και να φύγουν. Να πάω επιτέλους στο σπιτάκι μου. Θα σου ανάψω μια λαμπάδα σαν το μπόι μου την ερχόμενη Κυριακή στην Τήνο» προσευχήθηκε και με τα δυο της χέρια έσφιξε το χρυσό σταυρό που φορούσε πάντα στο λαιμό της.  Όμως μετά το τελετουργικό  οι τύποι ντύθηκαν και πλησίασαν ακόμα περισσότερο προς το μέρος που είχε κρυφτεί.  Είδε το αφεντικό της να κάθεται στο παγκάκι που ήταν ακριβώς μπροστά στο θάμνο μαζί με τον ηλικωμένο διάσημο δικηγόρο οι υπόλοιποι έκατσαν στο γρασίδι. Οι πιθανότητες να την ανακαλύψουν είχαν αυξηθεί επικίνδυνα.

«Η αδελφότητα μας,  μας συνέστησε την προώθηση του φαρμάκου vacelarin για την οστεοπόρωση.  Στα ιατρικά συνέδρια συστήνουμε σε όλους του γιατρούς να το συνταγογραφούν ακόμα και προληπτικά σε γυναίκες που βρίσκονται σε κλιμακτήριο» Έτσι άρχισε τη συζήτηση ο Βασιλείου και στη συνέχεια άρχισε να εκθέτει με επιστημονικούς όρους μια σειρά από κρυφές και μακροχρόνιες παρενέργειες που θα είχε το φάρμακο αυτό. Ύστερα πήρε το λόγο ο γιατρός Χαϊτίδης.

«Θα ονομάσουμε το μωσαϊκό των παρενεργειών Σύνδρομο Βολντενστάν αυτοάνοσο και ανίατο. Όταν ακούει το ανθρώπινο κοπάδι τέτοια βαρύγδουπα ονόματα παραλύει από το φόβο. Έτσι εσείς οι πολιτικοί θα μπορείτε να επιβάλλετε ανενόχλητοι τα μέτρα που θα σας υποδείξουν τα ανώτερα μέλη της αδελφότητάς μας. Γιατί οι άνθρωποι που ασχολούνται με την αρρώστια τους γίνονται φρόνιμοι σαν αρνάκια»

«Τόση ώρα μιλάς για γυναίκες κατά κανόνα. Έχουμε όμως και τους άντρες τι θα κάνουμε με αυτούς;» διαμαρτυρήθηκε ο πολιτικός.

«Γίνονται εργαστηριακές έρευνες και θα κυκλοφορήσει ένα άλλο φάρμακο για τον προστάτη που θα προκαλεί και αυτό σύνδρομο Βολντενστάιν» δήλωσε με ενθουσιασμό ο γιατρός Χαϊτίδης και συνέχισε “Όταν ολοκληρωθεί το σχέδιο μας θα υποχρεώσουμε όλους τους πολίτες άνω των σαράντα ετών να κάνουν τις απαραίτητες εξετάσεις και να παίρνουν πιστοποιητικό το οποίο θα είναι απαραίτητη προϋπόθεση για να συνεχίσουν να εργάζονται ή ακόμα και να βρουν νέα εργασία. Οι παρενέργειες θα αποδίδονται στην ηλικία και στη φθορά του χρόνου”.

Οι εικόνες από την επίσκεψη στο γυναικολόγο πέρασαν σαν κινηματογραφική ταινία μπροστά από την οθόνη του μυαλού της Μαρίζας.   Ο γιατρός αυστηρός και βλοσυρός της περιέγραφε ένα ζοφερό μέλλον. «Η νεότητα πέρασε κυρία μου όπως όλα τα ωραία πράγματα στη ζωή, ήρθε η παρακμή και ο μαρασμός» Της έγραψε χάπια για την οστεοπόρωση να παίρνει προληπτικά. Είχε τη συνταγή στην τσάντα της αλλά δεν είχε διαβάσει ποια ήταν. Άλλο ένα σοκ και θα σωριαζόταν λιπόθυμη. Θα την ανακάλυπταν και θα τη σκότωναν. Προσευχήθηκε και πάλι σφίγγοντας το σταυρό της στις χούφτες της. «Να φύγουν Παναγίτσα μου». Όταν τους είδε να απομακρύνονται από κοντά της έβγαλε μια ανάσα ανακούφισης.

Βγήκε από το άλσος τρέχοντας και είδε τον Νταγιάν χαρούμενο με την ουρά σηκωμένη σαν κεραία να τρίβεται στα πόδια της. Τον πήρε αγκαλιά και κατευθύνθηκε προς το σπίτι της  στις αρχές της οδού Μάρκου Μουσούρου. Ήταν μάρτυρας ενός μεγάλου μυστικού που συνοδευόταν με σατανιστική τελετή με πρωταγωνιστές πρόσωπα υπεράνω πάσης υποψίας. Που να το πει και ποιος να την πιστέψει.

Γύρισε σπίτι και έβγαλε τη συνταγή του γιατρού από την τσάντα της .  Έκπληκτη διάβασε ότι το φάρμακο ήταν το vacelarin.  Έσκισε το χαρτί και το πέταξε στα σκουπίδια. Αγκάλιασε τον Νταγιάν που γουργούριζε από χαρά. Μετά από όσα είδε άκουσε και ένοιωσε τίποτα δε θα ήταν πια το ίδιο.  Έπρεπε να πάρει αποφάσεις. Το σύμπαν όπως το ήξερε είχε καταρρεύσει μέσα σε λίγη ώρα.  “Πως θα πάω αύριο στη δουλειά;” αναρρωτήθηκε και πάγωσε στη σκέψη ότι θα αντικρύσει το Βασιλείου.  Η λαμπρή καριέρα, τα ακριβά συνολάκια, τα γεύματα εργασίας ήταν μάταια πλέον. Στα μάτια της ήρθε η εικόνα ενός αγαπημένου συναδέλφου της που αυτοκτόνησε πριν έξι μήνες. Τελευταία φορά που τον είδε της είχε ζητήσει να βγούν γιατί είχε να της πει κάτι πολύ σοβαρό αλλά δεν πρόλαβε……..”Ίσως τον αυτοκτόνησαν” σκέφτηκε και ένιωσε μια παγωνιά να διαπερνά το κορμί της.  Κατέβασε τις βαλίτσες και άρχισε να τις γεμίζει με ότι έβρισκε μπροστά της. Πρώτος προορισμός Τήνος για να εκπληρώσει το τάμα και μετά στα πάτρια εδάφη στην Ιεράπετρα. Εκεί που οι παιδικοί φίλοι της καλλιεργούσαν εξωτικά φρούτα με παράξενα ονόματα.

Την επομένη δήλωσε παραίτηση με πρόφαση κάποιο σοβαρό πρόβλημα υγείας της μητέρας της.   Δεν δέχτηκε ούτε τα χρήματα που της πρόσφεραν σαν αποζημίωση  και σαν μπόνους για τις υπηρεσίες που είχε προσφέρει όλα αυτά τα χρόνια. Ήθελε μόνο να φύγει όσο γινόταν πιο γρήγορα από την από την εταιρεία, αλλά και από την Αθήνα και να μη γυρίσει ποτέ ξανά.

Στο καράβι ένας αέρας ελευθερίας φυσούσε.  Ήταν το αεράκι που κάνει η σελίδα της ζωής όταν γυρίζει. Μια νέα αρχή μακριά απ όλα. Ένιωθε χαρούμενη και ας είχε χάσει τα πάντα. Μόνο η μορφή του συναδέλφου που αυτοκτόνησε ερχόταν συχνά στα μάτια της για να υπενθυμίσει το χρέος. Κρατούσε ένα μυστικό πιο βαρύ από τις αποσκευές που μετέφερε. Έπρεπε κάτι να κάνει με αυτό. Έσφιξε το γάτο στην αγκαλιά της και κοίταξε την ασημένια γραμμή που έκανε το φεγγάρι όπως καθρεφτιζόταν στη θάλασσα. Η λύση είχε βρεθεί.

Μόλις εγκαταστάθηκε στο πατρικό της έγραψε στον υπολογιστή ένα γράμμα.  Το μετέφρασε σε αγγλικά και αραβικά. Το τύπωσε σε αμέτρητα αντίτυπα, το έκλεισε σε μπούκάλια και άρχισε να τα πετάει  ένα ένα στη θάλασσα.  Να τα πάρει ο αέρας, να τα ξεβράσει σε κάποια ακτή με την ελπίδα κάποιοι να το διαβάσουν.

“Εσύ που διαβάζεις αυτό το γράμμα μην αναζητήσεις ποτέ αυτόν που το έγραψε. Ψάξε να βρεις μόνος σου την άκρη αν πιστεύεις πως όλα αυτά είναι αλήθεια. Αν δεν τα πιστεύεις αγνόησέ το και πες πως κάποιος τρελός έριξε στη θάλασσα μπουκάλια με μηνύματα”

 

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΥΓΓΡΑΦΕΩΣ
Ονομάζομαι Μαρία Κόνιαρη του Θεοφάνους και εργάζομαι στο Υπουργείο Εσωτερικών στη διεύθυνση Ιθαγένειας. Είμαι πτυχιούχος του τμήματος  Οικονομικών Επιστημών του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Είμαι απόφοιτος της Ζ΄ Εκπαιδευτικής Σειράς της Εθνικής Σχολής Δημόσιας Διοίκησης . Το 2005 υποστήριξα τη διδακτορική διατριβή μου στο Πάντειο Πανεπιστήμιο με τίτλο ΔΟΜΗΣΗ ΚΑΙ ΑΣΚΗΣΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ.  Βαθμός Άριστα ομόφωνο από την επταμελή επιτροπή. Η διδακτορική διατριβή μου βρίσκεται στο αρχείο διδακτορικών διατριβών και όποιος επιθυμεί μπορεί να τη διαβάσει on line από τον παρακάτω σύνδεσμο.  https://www.didaktorika.gr/eadd/handle/10442/14503. Είμαι σπουδάστρια της σχολής Tabula rasa και έχω δημοσιεύσει διηγήματα στο blog της σχολής. Συμμετείχα με το αστυνομικό διήγημα “ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΥΠΟΘΕΣΗ”  στο βιβλίο “Εικοσιοκτώ λόγοι για να πεθάνεις” που εκδόθηκε πρόσφατα από τις εκδόσεις  I WRITE.

 

 

ΕΠΟΜΕΝΕΣ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ

ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ

Η νύχτα που η Χιονάτη νίκησε την Μόρα – Γιάννα Χατζημιχαήλ

η τύχη του φτωχού – Χρήστος Αθανασόπουλος

ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ

Άδειο δωμάτιο – Γιώτα Αναγνώστου

Ο κύριος Α. – Ελένη Καρφάκη

ΜΑΡΤΙΟΣ

Γυρω στα μεσάνυχτα – Ερμιόνη Γιαλύτη

Το πρώτο αστέρι – Αθανασία Ρόβα

ΑΠΡΙΛΙΟΣ

Αναλαμπή – Άννα Καρακατσάνη

Πρωταγωνιστές – Αναστασία Μπαμπούλα

ΜΑΙΟΣ

Ο ήχος της επιμονής – Κωνσταντίνος Αυγερινάκης

Αόρατος κλέφτης – Δημήτρης Πολίτης

ΙΟΥΝΙΟΣ

Το πείραμα – Αγγελική Μπομπούλα

Το βραβείο – Κάλι Κεχαγιά