Το eyelands όπως κάθε χρόνο από το Νοέμβριο μέχρι το καλοκαίρι δημοσιεύει τα διηγήματα του διεθνούς διαγωνισμού (ελληνικό τμήμα) που διακρίθηκαν στην κατηγορία Επιλογή Eyelands.  Διηγήματα από τον 9ο διαγωνισμό που είχε θέμα «Γύρω στα Μεσάνυχτα». -Η δημοσίευση θα ολοκληρωθεί τον Ιούνιο του 2020. Τα διηγήματα δημοσιεύονται με τη σειρά υποβολής του κειμένου στον διαγωνισμό. Σειρά έχει το:

   Γύρω στα μεσάνυχτα 
της
Ερμιόνης Γιαλύτη

Πρωί. Σηκώνεται από το κρεβάτι αργά, με κάθε μέλος της να κινείται σχεδόν ανεξάρτητα, εξαντλημένη όπως κάθε μέρα και χωρίς την πρωινή λάμψη και ευεξία των διαφημίσεων. Τεντώνεται, γκρινιάζοντας για το ποια η αναγκαιότητα αυτής της τόσο βάρβαρης αφύπνισης.

[Ποια τα πλεονεκτήματά της, τέτοια που μπόρεσαν να την εδραιώσουν τελικά  στο δυτικό πολιτισμό; Τι θα συνέβαινε δηλαδή στον ανθρώπινο οργανισμό, αν μετατοπιζόταν αυτός ο κιρκάδιος ρυθμός 2 ώρες αργότερα; Μήπως δεν θα αποδίδαμε τόσο καλά; Ή μήπως έχει αποδειχτεί από κάποια τεκμηριωμένη έρευνα ότι όσοι ξυπνούν από τις 6 είναι χαρισματικοί και αποτελεσματικότεροι από όσους ξυπνούν στις 8;]…σκέφτεται.

Όπως και να ‘χει, φτάνει μέχρι το μπάνιο για να αντιμετωπίσει το πρωινό της είδωλο στα βάθη του καθρέφτη.

Κάτοπτρο = το αντικείμενο του οποίου η επιφάνεια ανακλά τις ακτίνες φωτός με αποτέλεσμα να σχηματίζεται το είδωλο του περιβάλλοντα χώρου πάνω σε αυτή. Η γωνία πρόσπτωσης μιας δέσμης φωτός είναι ίση με την γωνία ανάκλασης.

[…όχι πρωί πρωί…. Άλλη σκέψη, άλλη σκέψη!]

Τα πρώτα κάτοπτρα ήταν φύλλα μετάλλων, κυρίως αργύρου και χαλκού. Αυτός ο τύπος κατόπτρου ανακλά το 80% του προσπίπτοντος φωτός.

[Έλεος …όχι!]

Τελικά αφού καταφέρνει να αποδεσμευτεί νοητικά από το …πρωινό μάθημα φυσικής, κατεβαίνει στην κουζίνα για τον πρώτο καφέ. [Καμία ενέργεια και απόφαση δεν θα έπρεπε να θεωρείται έγκυρη πριν τον πρώτο καφέ της ημέρας. Νόμος. Θα έπρεπε να είναι θεσμοθετημένη η χρήση του, όπως η στρογγυλή σφραγίδα του κράτους. Καφές. Πριν απ’όλα!]

Στην πρώτη γουλιά, γεύεται με όλες της τις αισθήσεις την αρωματική φρεσκοαλεσμένη ποικιλία.Την απόλαυση διακόπτει το τηλέφωνο. Ολική επαναφορά.

«Ιλόνα, καλημέρα. Τι ώρα θα έρθεις στο Πανεπιστήμιο? Προέκυψε μία έκτακτη συνάντηση πριν από τις προγραμματισμένες διαλέξεις, και …..».

Αναγκαστική επιτάχυνση. Μαζεύει  γρήγορα τα πράγματά της και φεύγει βιαστικά….

Οδηγώντας μέσα στην κίνηση, περνά αρκετή ώρα σε μία αδιάλειπτη ροή πληροφοριών, δεδομένων σκέψεων. Πάντα φοβάται τη σκέψη της. Ίσως επειδή δεν την καθοδηγεί, δεν την ελέγχει. Απλώς προσπαθεί να τακτοποιήσει τα ατάκτως ερριμένα. Έτσι γίνεται με το δικό της μυαλό. Δύσκολοι συλλογισμοί, περίπλοκοι, συχνά εξαμβλωματικοί, ζητούν επίλυση για να την αφήσουν να προχωρήσει. Είναι βασανιστικό. Υπάρχουν θεραπείες για τόσα πολλά προβλήματα στην ανθρωπότητα, εκτός από έναν αποτελεσματικό τρόπο να δαμάσεις αυτή τη Λερναία Ύδρα.

Έχει πλέον εξοικειωθεί με αυτό το σκηνικό που την αναγκάζει σχεδόν κάθε πρωί να ξαναχτίζει και να…αναδομεί τα κύτταρα του εγκεφάλου της. Για τώρα, μέσα στο αυτοκίνητο, σκέφτεται τα διαδικαστικά της συνάντησης στη δουλειά.

Αργότερα βέβαια, θα χρειαστεί να απαντήσει στον εαυτό της: που βρέθηκε αυτό το μικρό άγνωστο τετράγωνο καθρεφτάκι που ήταν μπερδεμένο ανάμεσα στα βιβλία στην τσάντα της; Χάος.

*************************

Πρωί.Το χειρότερο δεν είναι ότι βρίσκεται να περπατάει στις παγωμένες όχθες ενός ποταμού. Το αληθινά τρομακτικό, είναι που δε θυμάται πως κατέληξε εκεί. Χωρίς να έχει παρεμβληθεί αλκοόλ, ή καμία άλλη παραισθησιογόνα ουσία, η ίδια ακροβατεί για άλλη μια φορά μεταξύ υπαρκτού και φανταστικού, στο δικό της χωροχρόνο.

Ακολουθεί τη γνωστή διαδικασία, ανασυνθέτοντας τα γεγονότα προς τα πίσω. Κοιτάει γύρω της με την ελπίδα να αναγνωρίσει κάτι που να την οδηγήσει στη σωστή πληροφορία. Και τελικά βλέπει από μακριά, ο φάρος να στέλνει ρυθμικά τη δέσμη του προς το μέρος της, ενημερώνοντάς την φιλικά, ότι βρίσκεται στη διπλανή  πόλη.

Άλλη μια κρίση έχει περάσει.  [Όπως και να ‘χει, το πρόβλημα  παραμένει] σκέφτεται.

Κατευθύνεται στον πλησιέστερο σταθμό τρένου, αποφασισμένη να επιστρέψει στην καθημερινότητά της. Ευτυχώς, στην προσπάθεια της γεωγραφικής και νοητικής επιστροφής της, έχει σύμμαχο αυτή την υπέροχη, ανακουφιστική ανωνυμία του πλήθους. Έχοντας ταξιδέψει αρκετά μόνη της, απολαμβάνει αυτή την “πλωτή” διάσταση του να συνυπάρχει, με άγνωστους γύρω, στο πολύβουο ποτάμι μιας ξένης πόλης.

Μέσα στο καθησυχαστικό ρυθμικό ήχο του συρμού, βρίσκει στη δεξιά τσέπη του μπουφάν, κάτι που δεν της είναι οικείο στην αφή. Ανασύρει στο ψυχρό φως του βαγονιού ένα αντικείμενο που τη συνδέει αμέσως με το προηγούμενο βράδυ και όλα όσα συνέβησαν. Ένας αναπτήρας …από το διάσημο jazz bar της πόλης. Όλα εμφανίζονται μπροστά της σταδιακά, περνούν από τα μάτια της σαν φιλμ, στην αρχή αμυδρά και στη συνέχεια με συγκεκριμένες φόρμες και αντιθέσεις, όπως εμφανίζεται αργά μια φωτογραφία στο σκοτεινό θάλαμο.

Γύρω στα μεσάνυχτα…

είχε συναντήσει τον Πωλ…σειρήνες από μακριά, κόσμος συγκεντρωμένος…ακολούθησε η φωτιά στο αυτοκίνητο….

Έτσι μπορεί βέβαια να εξηγήσει και την απροσδιόριστη μυρωδιά καμένου που έχει μείνει στα ρούχα και στα μαλλιά της.

Η ιδιαιτερότητά της, να ταυτίζεται με τους ήρωες των βιβλίων που διαβάζει, θα μπορούσε να έχει ονομαστεί ειδικά για την περίπτωσή της, πάθηση όπως: «λογοτεχνικός ιδεασμός», «ιδεασμός ταυτοπροσωπίας», ή κάπως έτσι. Σήμερα, για άλλη μια φορά, η σκέψη της ακροβατεί, με τα γεγονότα να μπερδεύονται σε ένα σκοτεινό κουβάρι, που δεν την αφήνει να διακρίνει ξεκάθαρα το περίγραμμα της  πραγματικότητας.

Πρωί.Βρίσκει τον εαυτό της να κρατάει με τα δύο χέρια ένα χάρτινο ποτήρι με μισοτελειωμένο καφέ. Χωρίς ιδιαίτερη έκπληξη, συνειδητοποιεί ότι βρίσκεται πάλι σε κάποιο σταθμό σταθμό τρένων. Αυτή τη φορά Ατότσα, είναι χαρακτηριστικά τα καναρίνια και οι φοίνικες που πρασινίζουν στο ξέφωτο της αποβάθρας. Οι άνθρωποι γύρω, άλλοι χαλαροί, άλλοι πιεσμένοι από τη ρουτίνα, όλοι δείχνουν να αφομοιώνουν την παρουσία της σαν να μην έχει συμβεί τίποτα.  Για άλλη μια φορά, νιώθει να βγαίνει από ένα τέλμα μνήμης. Είναι παράξενο,συχνά όταν «συνέρχεται» από ένα τέτοιο περιστατικό, βρίσκεται σε κάποιο λιμάνι, αεροδρόμιο, αποβάθρα τρένου…. Λες και αυτοί οι σταθμοί «διαμετακόμισης», συμπίπτουν με τους αντίστοιχους του μυαλού της. Από τόπο σε τόπο….δεδομένα χάνονται και επανέρχονται με άλλη σειρά.

Αργά και ασύνδετα, αρχίζουν να αναδύονται τα γεγονότα της προηγούμενης νύχτας. Επώδυνα ή όχι, πρέπει οπωσδήποτε να ανακαλέσει στη μνήμη της πως βρέθηκε εδώ με τα μαλλιά και το δέρμα της ασταρωμένα, με ένα υλικό που έχει αρχίσει να της προκαλεί ασφυξία. Θυμάται πως αργά το βράδυ, έφτιαξε ένα ποτό και βυθίστηκε στην αναπαυτική πολυθρόνα δίπλα στη βιβλιοθήκη. Ανάμεσα σε ένα σωρό σημειώσεις, το μάτι της έπεσε σε εκείνο το βιβλίο με τη φθαρμένη ράχη. Το βαθύ μπλε του χαρτιού που τύλιγε τη μεγάλη δεσμίδα των ταλαιπωρημένων φύλλων, ήταν τόσο σκοτεινό όσο και η ιστορία που περιέγραφε. Ξεκίνησε να διαβάζει, εκεί που ήταν σταματημένος ο σελιδοδείκτης. Αυτό ήταν και το τελευταίο που εντυπώθηκε στη μνήμη της, πριν το απόλυτο κενό.

Εκεί γύρω στα μεσάνυχτα ….

…ψηλαφούσε πάνω της τα ίχνη από το αστάρωμα που της είχαν κάνει ως “ανθρώπινου καμβά” στη γκαλερί πριν λίγες ώρες. Ένιωθε το δέρμα της τραχύ και σχεδόν μπορούσε να πιστέψει ότι έχει ρόζους ξύλου στις λεπτές αρθρώσεις των δαχτύλων και στους αγκώνες της.  Ένιωθε καταβεβλημένη αλλά ήξερε ότι πρέπει να ετοιμαστεί για την έκθεση στην οδό Ρέγιες.

Έβαλε μια καπαρντίνα στο χρώμα της ώχρας και βγήκε. Φτάνοντας, ανέβηκε τους ορόφους με την εύθραυστη αίσθηση ενός πορσελάνινου γλυπτού.  Χτύπησε την πόρτα, αν και φαινόταν ….ακατοίκητο το διαμέρισμα στην αρχή. Σιωπή. Περίμενε ότι ίσως να ακούγονταν βήματα, ομιλίες, ή έστω κάποιο ίχνος δραστηριότητας. Χτύπησε ξανά και αυτή τη φορά το ξερό κροτάλισμα από το κουδούνι έκανε να φαίνεται ακόμη πιο έρημο το διαμέρισμα. Σαστισμένη κοίταξε την ώρα, λες και αυτή ήταν κατά οποιονδήποτε τρόπο μια απάντηση στο πρόβλημα.

‘Ένιωσε ένα ρίγος να τη διαπερνά. Κατέβηκε τα σκαλιά αργά… αναρωτήθηκε τι θα μπορούσε να έχει συμβεί. Βγήκε στο δρόμο και κάλεσε το γραφείο της εκδήλωσης. Ένα ηχογραφημένο μήνυμα την ειδοποιούσε ότι ο αριθμός δεν αντιστοιχούσε σε συνδρομητή. Κι όμως. Ήταν παραπάνω από ξεκάθαρο ότι τα είχε κάνει όλα σωστά. Όλες τις φορές που ετοιμάζονταν για έκθεση ανθρώπινων καμβάδων, ακολουθούσαν τις ίδιες διαδικασίες. Βυθίστηκε σε ένα ερωτηματικό, από το οποίο δε βγήκε παρά μόνο για να απαντήσει στον ξαφνικό χαιρετισμό ενός νεαρού.

–              Κυρία Μπένετ! Χαίρομαι που σας βλέπω. Λείψατε αρκετές ημέρες από τη Σχολή, νόμιζα πως ήσασταν στο εξωτερικό.

–              …

–              Κυρία Μπένετ; Είστε καλά;

–              Μάλλον με μπερδεύετε με κάποια άλλη.

Στο πρόσωπο του νέου σχηματίστηκε μία έκφραση αβεβαιότητας και συστολής. Καθώς θα ήταν αγένεια να επιμείνει, ζήτησε συγνώμη και έκανε μεταβολή. Δεν απέφυγε βέβαια καθώς απομακρυνόταν να κοιτάξει πίσω, σε μία τελευταία προσπάθεια να επιβεβαιώσει ή να απορρίψει την αρχική του εντύπωση.

Εκείνη είχε μείνει σαν χαμένη. Άρχισε να περπατάει προς το αυτοκίνητο και σκεφτόταν πως η ζωή μοιάζει συχνά, μια εντελώς αφηρημένη έννοια. Όπως τώρα, που χωρίς να γνωρίζει τι έχει πάει στραβά αυτή τη νύχτα, πήγαινε σε ένα ραντεβού που «δεν είχε», σε μια κατοικία που «δεν υπήρχε».  Με αυτή την τελευταία σκέψη της, επέστρεψε στο μπαρ του ισογείου και ρώτησε για το διαμέρισμα του 2ου ορόφου. «Μα είναι άδειο εδώ και ενάμιση χρόνο» την ενημέρωσε ο ιδιοκτήτης, με ένα βλέμμα απροσδιόριστης ανησυχίας.

Σαστισμένη ακόμη περισσότερο από αυτή την πληροφορία, κατάλαβε ότι κόπηκε κάθε νήμα που μπορούσε να ανασυνθέσει το σκηνικό. Το μόνο που της έμενε ήταν να επιστρέψει σπίτι και να περιμένει κάποιο τηλεφώνημα, που θα ξεδιάλυνε αυτό το μπέρδεμα. Κάτι το οποίο δεν συνέβη ποτέ….

Πρωί: Βρέχει, αλλά εκείνη δε φαίνεται να το αντιλαμβάνεται, παρά μόνο οπτικά. Λες και οι σταγόνες της βροχής αστοχούν και δεν την πετυχαίνουν. Προσπαθεί να συνθέσει από την αρχή αυτήν εδώ τη μέρα, τον τόπο, και να κάνει τον επαναπροσδιορισμό. Έχει μάθει πια πόσο περίπου διαρκεί η ανάκαμψη και δεν την πιάνει πανικός. Είναι κι αυτό μια μορφή …εκπαίδευσης.

Η ισορροπία μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας είναι πολύ λεπτή, όταν το ένα τρέφεται από το άλλο. Συχνά, όταν διαβάζει, οι λέξεις των βιβλίων νιώθει να διαπερνούν το μυαλό της, να περνούν από τη ζωή της και να γίνονται πραγματικότητα. Νιώθει σαν να είναι η ίδια, το μέσο για τη μεταφορά του ιδεατού στο υπαρκτό.  Όταν επιστρέφει στην κανονική της ζωή, καλείται να ανασυνθέσει το σενάριο: σε ποιες καταστάσεις βρέθηκε, πως ξόδεψε εκείνο το ανορθόδοξο διάλειμμά της, αν κινδύνεψε, τι έφερε πίσω μαζί της. Έτσι και τώρα.

 

Εκεί γύρω στα μεσάνυχτα ….

Περπατούσε στη μέση του δρόμου και καθώς είδε σε μια γιγαντοοθόνη ενός μεγάλου εμπορικού κέντρου μια αλλόκοτη μορφή να προβάλλει, πάγωσε. Εκεί πάνω στις  βρεγμένες πλάκες του πεζοδρομίου, ένιωσε κάθε μία φλέβα της να αδειάζει για λίγο και να γεμίζει ξανά από την αρχή. Ήταν σαν φυσαλίδες κρύου αέρα να περνούσαν ταυτόχρονα  από όλα τα  αιμοφόρα αγγεία  της και να δημιουργούσαν ένα ψυχρό συναγερμό σαν μυρμήγκιασμα. Πιο έντονο το ένιωθε στους κροτάφους και στο εσωτερικό από τους αγκώνες της. Ήταν σαν να σταματούσε και να ξανάρχιζε ο σφυγμός της με μεγάλες παύσεις και ακανόνιστο σφυροκόπημα αμέσως μετά.

«Εκδίπλωση» μονολόγησε στη μέση του χάους έχοντας καρφωμένα τα μάτια στην οθόνη του πολυώροφου κτιρίου. «Μια εκδίπλωση της επόμενης χρονικής χορδής». Άρχισε να τρέμει, σαν να ένιωθε κρύο σε θερμοκρασία 40 βαθμών Κελσίου. Ένιωθε τον ίδιο τρόμο βλέποντας ξανά τη γυναίκα με το μισό πρόσωπο. Τη «γυναίκα της Ιερουσαλήμ»  με τρύπες στη θέση των ματιών. Παρέλυσε εκεί στη μέση της λεωφόρου με τους περαστικούς να την κοιτούν ανήσυχοι και κάποιοι κάτι έδειχναν να τη ρωτούν χωρίς όμως να ακούει τη φωνή τους. Εξακολουθούσε να παρακολουθεί την οθόνη, όπου τώρα εμφανίζονταν έγχρωμα pixel από διαφημίσεις.

Χωρίς να το αντιληφθεί, είχε αρχίσει να τρέχει στις άκρες από τα δικά της μάτια, ένα υγρό αλμυρό που στην αρχή δεν μπορούσε να διαχωρίσει αν είναι ιδρώτας από την αγωνία, ή αν ήταν δάκρυα. Ακούμπησε ασυναίσθητα τα δάχτυλά της στο μάγουλο, μάζεψε μια σταγόνα, την κοίταξε παραξενεμένη και  αποφάσισε πως ήταν το δεύτερο.

Έγινε μια έκρηξη βουβή μέσα της. Δε μπορούσε να αντιληφθεί τη μέρα, το χώρο, την ώρα, το μόνο που ένιωθε ήταν εκείνος ο ανυπέρβλητος φόβος  που της προκαλούσε ο ανοιχτός δίαυλος ζωντανής επικοινωνίας με το πολύ μακρινό παρελθόν της ανθρωπότητας.  Η εκδίπλωση. Η τρομακτική ανακάλυψη ότι ανοίγοντας διαδοχικές χορδές χρόνου, μπορείς να ανασυνθέσεις καταστάσεις, γεγονότα, πρόσωπα του παρελθόντος. Του πολύ μακρινού παρελθόντος.

Κοίταξε γύρω της με μια μετέωρη αίσθηση, χωρίς να ξέρει τι ακριβώς αναζητάει με το βλέμμα. Δε ήταν σε θέση να γνωρίζει σε τι χρησίμευαν τα ταξί, τα αυτοκίνητα, τα μαγαζιά. Το μυαλό της ήταν σε πλήρη αποδόμηση, δε ήξερε τι ακριβώς χρειαζόταν να κάνει. Τη στιγμή εκείνη  ένιωσε ένα ίλιγγο, μια δίνη  να στροβιλίζει τα κτίρια γύρω της με ταχύτητα που της προκαλούσε ναυτία. Άκουσε ένα βόμβο διακεκομμένο, που μετατράπηκε σε συνεχόμενο ….και έσβησαν όλα.

 

***************************

Η  χημική σύνθεση των δακρύων είναι διαφορετική, ανάλογα με τα συναισθήματα που τα προκαλούν. Στο μικροσκόπιο μπορεί κανείς να διακρίνει κρυστάλλους πολύ διαφορετικούς σε γεωμετρία, εάν είναι δάκρυα χαράς, λύπης, ή μια αλλεργία. Αυτή είναι η πρώτη σκέψη της μόλις ανοίγει τα μάτια σε ένα άγνωστο χώρο.

«Πού βρίσκομαι;» ρωτάει ευγενικά τη νοσοκόμα που της ρυθμίζει τον ορό

«είστε στο νοσοκομείο ……. είχατε ένα λιποθυμικό επεισόδιο, τίποτα σοβαρό μην ανησυχείτε».

Τα μάτια της στρέφονται στον ορό πάνω από το κρεβάτι και μετά κοιτάει ξανά την κοπέλα με ένα ερωτηματικό ξεκάθαρης απορίας.

«Όλα καλά» της χαμογελάει εκείνη καθησυχαστικά «ωστόσο, υπάρχει κάποιος που θα θέλατε να ενημερώσω;»

Αστραπιαία συνδέεται με τις τρέχουσες συνθήκες της ζωής της. Ξαφνικά επανέρχεται η αναγκαιότητα να ανακτήσει στοιχεία όπως τι μέρα είναι, τι ώρα, πως θα ανοίξει το κινητό της τηλέφωνο, πότε θα επιστρέψει σπίτι της. Γέρνει πίσω στο κρεβάτι και κλείνει τα μάτια της σε μια προσπάθεια να έρθει σε επαφή ξανά με τις βασικές λειτουργίες του  νου. Δεν θέλει να το αναλύσει, νιώθει ήδη κατάκοπη και σχεδόν απογοητευμένη.  Τη νύχτα είχε χαθεί στο κενό  για άλλη μια φορά.

Οι γιατροί όλο το επόμενο διάστημα, ενημέρωναν ότι οι πιθανότητες κυμαίνονταν από μια απλή  υπερκόπωση, έως και κάτι πιο σοβαρό στο κεφάλι. Αιώνες μετά και δεκάδες ιατρικές εξετάσεις αργότερα, διαπιστώθηκε πως δεν υπήρχε τίποτα παθολογικό. «Φυσικό. Τι θα έβρισκαν; Ταύτιση με τους ήρωες των βιβλίων;» σκεφτόταν. Θα ήταν γελοίο, ιδιαίτερα για μια καθηγήτρια Πανεπιστημίου.

Ο καιρός περνούσε και όλα άλλαζαν στο δικό τους ρυθμό, ο οποίος παρέμενε πάντα μια άγνωστη μεταβλητή…..

Πολύ αργότερα, ήρθε η αποκάλυψη και η συνειδητοποίηση του τι κοινό είχαν όλες αυτές οι παρεκκλίσεις του μυαλού και της προσωπικότητάς της. Σε ποιο σημείο έβρισκαν κοινό τόπο όλα αυτά τα επεισόδια…. Στην απαρχή τους. Στην ώρα. Εκεί γύρω στα μεσάνυχτα …Την ώρα που μια χρονική ενότητα ερχόταν να εκτοπίσει μια άλλη. Την ώρα που το δεύτερο οκτάωρο της μέρας έδινε τη θέση του στο τρίτο, εκείνο που οι άνθρωποι έχουμε ορίσει ως το πιο …ξεκούραστο και το πιο αμέτοχο στις αποφάσεις της ζωής μας.

Για εκείνη όμως, ήταν πάντα το πιο ανατρεπτικό και το πιο σκοτεινό και ανερμήνευτο χρονικό σημείο… εκεί γύρω στα μεσάνυχτα….

 

 

********************

–              Όχι, δεν παίρνω άλλα φάρμακα

–              Μα δεν είναι στο χέρι σου. Πραγματικά. Αν κάποια στιγμή με πείσεις ότι δεν τα χρειάζεσαι πια, τότε να είσαι σίγουρη πως πρόθυμα θα δεχτώ να σταματήσεις. Προς το παρόν το μόνο δεδομένο που έχουμε, είναι άλλη μία κρίση που κράτησε πάνω από 8 ώρες. Θα μπορούσε να έχει συμβεί και κάτι χειρότερο στη διάρκειά της.

–              Απογοητεύτηκα περισσότερο, παρά τρόμαξα αυτή τη φορά. Είχαν περάσει μερικές εβδομάδες ήσυχα και σκέφτηκα ότι δεν θα συνέβαινε ξανά.

–              Μα ακριβώς γι’αυτό επιμένω ότι πρέπει να τα πάρεις. Τα χάπια είναι προς το παρόν ο μόνος ασφαλής τρόπος να οριοθετήσουμε το πρόβλημα.

–              Ωραία, ωραία…. «ουδέν μονιμότερον του προσωρινού»

–              Σε παρακαλώ, κάνε αυτό που συμφωνήσαμε και κράτα σημειώσεις όποτε μπορείς

–              Καλά… Σε χαιρετώ. Θα σε κρατώ ενήμερο – αν θυμάμαι την επόμενη φορά ποιος είσαι, ποια είμαι, που βρίσκομαι….κλπ

–              Αχ αυτό το μαύρο χιούμορ σου!

Απρόθυμα έκλεισε το ακουστικό.

Άπλωσε το χέρι στη βιβλιοθήκη…

Πλησίαζε η γνωστή ώρα… εκεί γύρω στα μεσάνυχτα.

////////////////////

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Η Ερμιόνη Γιαλύτη είναι πτυχιούχος ΑΠΘ (Σχολή Θετικών Επιστημών – Τμήμα Γεωλογίας). Διπλωματική Εργασία στον Τομέα Υδρογεωλογίας & Φυσικής Γεωγραφίας. Έχει δικό της γραφείο Μελετών και συνεργάζεται με Ιδιωτικούς και Δημόσιους Φορείς. Έχει επίσης εργαστεί ως Πιστοποιημένος Εκπαιδευτής Ενηλίκων (ΕΟΠΠΕΠ, Σύμβουλος Επαγγελματικού Προσανατολισμού  και  Σύμβουλος σε συνεργάτες – νέους επιστήμονες, όσον αφορά γεωτεχνικά έργα και μελέτες.

//////////////////

ΕΠΟΜΕΝΕΣ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ

ΜΑΡΤΙΟΣ

Το πρώτο αστέρι – Αθανασία Ρόβα

ΑΠΡΙΛΙΟΣ

Αναλαμπή – Άννα Καρακατσάνη

Πρωταγωνιστές – Αναστασία Μπαμπούλα

ΜΑΙΟΣ

Ο ήχος της επιμονής – Κωνσταντίνος Αυγερινάκης

Αόρατος κλέφτης – Δημήτρης Πολίτης

ΙΟΥΝΙΟΣ

Το πείραμα – Αγγελική Μπομπούλα

Το βραβείο – Κάλι Κεχαγιά