Η επιλογή παρουσιάζει τα διηγήματα του 10ου διεθνούς διαγωνισμού διηγήματος (ελληνικό τμήμα) που επιλέχθηκαν για δημοσίευση στο λογοτεχνικό περιοδικό eyelands. Η δημοσίευση αρχίζει κάθε χρόνο τον Οκτώβριο και ολοκληρώνεται το καλοκαίρι. 21 συγγραφείς συμμετέχουν με διηγήματά τους στην Επιλογή. Η δημοσίευση θα γίνει με σειρά συμμετοχής. Τα διηγήματα ανεβαίνουν στο περιοδικό κάθε δεύτερο σαββατοκύριακο (με εξαίρεση το Δεκέμβριο που έχει τρεις δημοσιεύσεις). Αξίζει να σημειωθεί ότι αυτή ήταν η τελευταία χρονιά για το ελληνικό τμήμα του διεθνούς διαγωνισμού διηγήματος άρα και για την επιλογή. Το θέμα του 10ου διαγωνισμού ήταν: «Αριθμοί». Το διήγημα το οποίο έχει σειρά είναι:
Το κουμπί με το νούμερο 22
της Βασιλική Δραγούνη
Το κτίριο 512 ήταν κοντύτερο από τα περισσότερα σε μόλις είκοσι οικοδομικά τετράγωνα, αλλά ότι του έλειπε σε ύψος το αναπλήρωνε με την στιβαρή κατασκευή του. Βλέποντάς το κανείς από ψηλά, ήταν σαν μια λιτή, επίπεδη πλάκα από σκυρόδεμα. Η όψη του ήταν γκρίζα, διάτρητη από ένα πλήθος σχισμών που επέτρεπαν να διεισδύει πολύ λίγο φως και ακόμη λιγότερος αέρας. Οι άνθρωποι κινούνταν μέσα και έξω από τις περιστρεφόμενες πόρτες του σε σμήνη, κάνοντάς το να μοιάζει από μακριά σαν μια τεράστια μυρμηγκοφωλιά. Ήταν σχεδόν όλοι τους ντυμένοι με γκρίζα ρούχα σαν ένα είδος καμουφλάζ μέσα σε όλο αυτό το γκρι που επικρατούσε στην τσιμεντένια ζούγκλα.
Ένας από αυτούς περπατούσε λίγο πιο αργά από τους υπόλοιπους, ο βηματισμός του ήταν λίγο πιο δύσκαμπτος και το δέρμα του λίγο πιο ωχρό. Η διαφορά ήταν τόσο ασήμαντη, ώστε κανένας ανθρώπινος νους δεν θα μπορούσε να αναγνωρίσει κάποια παραφωνία. Ωστόσο, δεν ήταν καθόλου συμπτωματικό το γεγονός ότι η πλατεία μπροστά από το κτίριο 512 ήταν υπό επίβλεψη από Παρατηρητές και όχι από απλούς ανθρώπους. Ο Παρατηρητής νούμερο 33 εντόπισε τη διαφορά μεταξύ του ανθρώπου αυτού και των υπολοίπων που κινούνταν σε ευθυγραμμισμένες αποστάσεις μεταξύ τους και τον ταξινόμησε σε έναν φάκελο με την ετικέτα «Υπό Διερεύνηση». Όλη αυτή η αλληλουχία ενεργειών δεν πήρε παραπάνω από μισό δευτερόλεπτο, ήταν όμως αρκετό για να τον καταδικάσει σε σοβαρή αμφισβήτηση κατά την είσοδό του στο κτίριο 512.
«Johnathan Ramos, παρακαλώ αναφερθείτε στην αίθουσα 11, όροφος 22 για εξέταση». Η ηλεκτρονική γυναικεία φωνή αντηχούσε πάνω από το ηχείο καθώς ο άνδρας έμπαινε στο κτίριο μέσα από τις περιστρεφόμενες πόρτες. Πέρασε το λόμπι και κατευθύνθηκε προς έναν από τους ανελκυστήρες που επέτρεπαν στους Παρατηρητές του κτιρίου να ανεβοκατεβαίνουν τους ορόφους του. Αντέδρασε σαν να μην ήταν κάτι παραπάνω από ένα συνηθισμένο περιστατικό, η έκφρασή του δε φανέρωνε κανένα ίχνος φόβου.
Το στομάχι του αναπήδησε καθώς ο ανελκυστήρας απογειώθηκε προς τα πάνω, πριν ξεκινήσει την κάθοδό του. Δύο Παρατηρητές τον συνόδευαν. Στον τριακοστό όροφο οι πόρτες άνοιξαν για να μπει ένας τρίτος, ο οποίος πάτησε το κουμπί με το νούμερο 22. Οι πόρτες του ανελκυστήρα άνοιξαν και ξανάκλεισαν. Ο Johnathan βρέθηκε μόνος του στον όροφο. Ο όροφος ήταν μεγάλος, με πόρτες σε κάθε πλευρά που είχαν ταμπέλες πάνω τους. Η αίθουσα 11 ήταν η έκτη πόρτα στα δεξιά. Στάθηκε απέξω και επέτρεψε στον σαρωτή να περάσει πάνω από το πρόσωπό του πριν η πόρτα ανοίξει και αποκαλύψει ένα εργαστηριακό, αποστειρωμένο δωμάτιο. Οι τοίχοι ήταν υπόλευκοι, όπως παντού στο κτίριο. Υπήρχε ένα απλό μεταλλικό γραφείο συνδεδεμένο με ένα μαύρο μικρόφωνο και μια μεταλλική καρέκλα. Ο Johnathan κάθισε και περίμενε.
Ένας ομιλητής εμφανίστηκε στην τεράστια οθόνη στο ταβάνι της αίθουσας, κάνοντάς τον να αναπηδήσει τρομαγμένος.
«Καλημέρα Johnathan Ramos, παρακαλώ παραμείνετε στη θέση σας και απαντήστε στο μικρόφωνο. Η εξέταση σας αρχίζει τώρα». Η φωνή ήταν η αρσενική εκδοχή εκείνης που τον είχε καλέσει σε αυτήν την αίθουσα και ο ίδιος αισθάνθηκε ένα ρίγος να διατρέχει τη ραχοκοκαλιά του. Παρόλα αυτά το πρόσωπό του παρέμεινε απόλυτα ανέκφραστο.
«Τι ώρα φύγατε για δουλειά σήμερα το πρωί Johnathan Ramos;» ρώτησε η φωνή και ο Johnathan έσκυψε προς το μικρόφωνο.
«Οκτώ και τέταρτο».
«Και πότε φτάσατε στην πλατεία;»
«Οκτώ και μισή».
«Κάνατε το γύρο της πλατείας με έναν συντονισμένο και επαγγελματικό βηματισμό;»
«Ναι».
Ένα κόκκινο φως αναβόσβησε από το ταβάνι και ο Johnathan αντιστάθηκε στην παρόρμηση να προσθέσει κάτι άλλο. Προφανώς το φως επεσήμανε ένα ψέμα. Κάτι διαφορετικό από την τελειότητα που το περιβάλλον του απαιτούσε πάνω από οτιδήποτε άλλο.
«Ξανά. Κάνατε το γύρο της πλατείας με έναν συντονισμένο και επαγγελματικό βηματισμό;»
«Από όσο είμαι σε θέση να γνωρίζω, ναι».
Αυτή τη φορά δεν αναβόσβησε κανένα φως και η εξέταση συνεχίστηκε.
«Γιατί δεν ήσασταν συγχρονισμένος με τους υπόλοιπους;»
Ο Johnathan δεν απάντησε. Δεν είχε παρατηρήσει ότι είχε ξεφύγει από την τελειότητα που το περιβάλλον του απαιτούσε. Δεν είχε παρατηρήσει ότι πήγαινε πιο αργά σε σχέση με τους άλλους. Ήταν κάτι που δεν είχε σκεφτεί, ήταν ένα «λάθος» που μπορεί και να του κόστιζε ακριβά.
«Ξανά. Γιατί δεν ήσασταν συγχρονισμένος με τους υπόλοιπους;»
«Δεν πρόσεξα ότι είχα ξεφύγει».
«Αυτό σημαίνει ότι δεν δώσατε τη δέουσα προσοχή στους κανονισμούς;»
Ο Johnathan έγνεψε, μην τολμώντας να μιλήσει. Η οθόνη έσβησε και η πόρτα πίσω του άνοιξε διάπλατα. Σηκώθηκε αδέξια από την καρέκλα του και περπάτησε προς την ανοιχτή πόρτα. Ο όροφος ήταν άδειος, τέλειος μέσα στην απλότητά του. Ο Johnathan επιτάχυνε το βήμα του, κατευθυνόμενος προς τον ανελκυστήρα.
Το στόμα του παρέμεινε ανέκφραστο παρά το γεγονός ότι τα δόντια του χτυπούσαν από φόβο. Πάτησε το κουμπί για να καλέσει τον ανελκυστήρα. Ίσιωσε τους ώμους του και περίμενε. Καμία ένδειξη. Ο πανικός άρχισε να τον κυριεύει αλλά το αγνόησε. Πάτησε ξανά το κουμπί. Καμία ένδειξη και πάλι. Συνέχισε να περιμένει.
Από το λόμπι τρεις Διεκπεραιωτές μπήκαν στον ανελκυστήρα και πάτησαν το κουμπί με το νούμερο 22. Τα σώματα τους ήταν εγκιβωτισμένα σε Hazmat αλεξίσφαιρες στολές και τα πρόσωπά τους καλύπτονταν από χειρουργικές μάσκες. Στον όροφο 22 η πόρτα του ανελκυστήρα άνοιξε και ο Johnathan Ramos άφησε τη δική του μάσκα τελειότητας να καταρρεύσει. Κανένας από τους ορόφους 21 και 23 δεν άκουσε τις κραυγές του.
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΥΓΓΡΑΦΕΩΣ
Η Βασιλική Δραγούνη γεννήθηκε στην Αθήνα. Έχει σπουδάσει Αγγλική Φιλολογία στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, Ευρωπαϊκή Συγκριτική Λογοτεχνία στο Πανεπιστήμιο της Γάνδης (Βέλγιο) και έχει μεταπτυχιακό στις Διεθνείς και Ευρωπαϊκές Σπουδές από το Πανεπιστήμιο Πειραιώς. Εργάζεται στον αεροπορικό χώρο. Ποιήματα και διηγήματά της έχουν βραβευθεί σε Πανελλήνιους και Διεθνείς λογοτεχνικούς διαγωνισμούς και έχουν εκδοθεί σε συλλογικά έργα (ανθολογίες και ποιητικές συλλογές) καθώς και σε λογοτεχνικά περιοδικά. Ποιήματα και κείμενά της δημοσιεύονται σε λογοτεχνικές ιστοσελίδες και σε ψηφιακές εκδόσεις του διαδικτύου. Έχει εκδώσει τέσσερις ποιητικές συλλογές: «Πτήση στο Φως», «Σελήνη στον Σκορπιό», «Τοπία του Είναι» και «Από Ένστικτο», με τις Εκδόσεις Πνοές Λόγου και Τέχνης. Είναι διαχειρίστρια του λογοτεχνικού ιστολογίου artifactspirit.blogspot.com
Η σειρά των διηγημάτων (με σειρά συμμετοχής)
ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ
Ούτε μία στο εκατομμύριο – Ρένα Λασπίτη
Τα νούμερα – Μαρία Μαρούτα
ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ
Δίδυμοι πρώτοι – Σοφία Νικολιδάκη
Ο κύριος Νίκος – Παντελής Τζανουδάκης
ΜΑΡΤΙΟΣ
Η αλληλουχία – Ιωάννα Χατζηαντωνίου
Στο δώδεκα – Στέλλα Τσίγκου
ΑΠΡΙΛΙΟΣ
Η Μαρία μου – Δώρα Καντζιλιέρη
Οι άριστοι – Αγγελική Χυτήρη
ΜΑΙΟΣ
Το 7 για το καλό – Κλαίρη Κανελλοπούλου
Γλυκόπικρο -Κατερίνα Κρυστάλλη
ΙΟΥΝΙΟΣ
Η μεταμόρφωση – Φανή Βούλτσου
Ο μικρός μαύρος πίνακας – Μιχάλης Μακόγλου
ΙΟΥΛΙΟΣ
Στο τεσσαρακοστό πέμπτο χιλιόμετρο της Αττικής Οδού -Κωνσταντίνος Ν. Κιούσης
Ξεραμένο αίμα – Καλλιόπη Παπαδοπούλου
eyelands.gr 