Η επιλογή παρουσιάζει τα διηγήματα του 10ου διεθνούς διαγωνισμού διηγήματος (ελληνικό τμήμα) που επιλέχθηκαν για δημοσίευση στο λογοτεχνικό περιοδικό eyelands. Η δημοσίευση αρχίζει κάθε χρόνο τον Οκτώβριο και ολοκληρώνεται τον Αύγουστο. 21 συγγραφείς συμμετέχουν με διηγήματά τους στην Επιλογή για το 2020.
Η δημοσίευση ακολουθεί τη σειρά συμμετοχής. Τα διηγήματα ανεβαίνουν στο περιοδικό κάθε δεύτερο σαββατοκύριακο. Αξίζει να σημειωθεί ότι αυτή ήταν η τελευταία χρονιά για το ελληνικό τμήμα του διεθνούς διαγωνισμού διηγήματος άρα και για την επιλογή. Το θέμα του 10ου διαγωνισμού ήταν: «Αριθμοί». Το διήγημα το οποίο έχει σειρά είναι:
Η αλληλουχία
της
Ιωάννας Χατζηαντωνίου
Είχε νυχτώσει. Οι κρατούμενοι μπήκαν στα κελιά τους.
«Αύριο είναι η μεγάλη μέρα».
Ο Τσαρλς έγνεψε «επιτέλους».
«Πέντε χρόνια σε αυτό το σκατόμερος δεν είναι και λίγα» είπε ο συγκρατούμενος του και άναψε τσιγάρο. «Βέβαια είχες ελαφρυντικά λόγω του νεαρού της ηλικίας σου. Ληστεία και ξυλοδαρμός. Λίγα σου έβαλαν».
Ο Τσαρλς άναψε και αυτός τσιγάρο. Θα έφευγε. Θα ξανάβλεπε αστέρια στον ουρανό. Θα ξαναοδηγούσε αυτοκίνητο. Θα ξανάτρωγε παγωτό. Θα ξαναζούσε τη ζωή του από την αρχή. Είχε ξαπλώσει αλλά δεν μπορούσε να κοιμηθεί. Θα ήταν η πιο μεγάλη νύχτα της ζωής του. Όταν ξαφνικά άκουσε από δίπλα του ένα
«Ψσσσστ».
Κοίταξε δεξιά και είδε τον Φρέντυ τον συγκρατούμενό του να του γνέφει. Τότε συνειδητοποίησε τις προθέσεις του και γύρισε από την άλλη πλευρά.
«Ψσσστ» του ξανάπε «πρέπει να σου πω κάτι».
«Τι θέλεις;» είπε δυνατά.
«Ησυχία!» φώναξε ο φύλακας.
«Έχω να σου προτείνω κάτι» του είπε ψιθυριστά.
Ο Τσαρλς πλησίασε.
«Υπάρχουν λεφτά. Πολλά λεφτά. Και θα τα μοιραστούμε αν κάνεις αυτό που θα σου πω».
«Δεν με ενδιαφέρουν οι απατεωνιές σου. Αύριο φεύγω».
«Θα εξασφαλίσεις το μέλλον σου. Μιλάω για τεράστιο ποσό. Χρειάζομαι την βοήθεια σου».
«Σε ακούω».
«Θα δωροδοκήσεις τον γιατρό Στάιν».
Ο Τσαρλς ξεφύσηξε.
«Θα τον κάνεις μέρος της συμφωνίας. Θα με βγάλει άρρωστο ώστε θα με αφήσουν και θα μοιραστούμε τα λεφτά δια τρία».
«Χμμ και γιατί να σε πιστέψω;»
«Απλά σκέψου τι θα μπορούσες να κάνεις με ένα τεράστιο ποσό. Τη ζωή που ονειρεύεσαι. Θα έχεις όποια θες. Θα… θα…»
«Εντάξει, εντάξει. Αλλά αν λες ψέματα θα σε φυτέψω εδώ μέσα για όλη σου την ζωή».
Ξημέρωσε και προφασιζόμενος αδιαθεσία πήγε στο ιατρείο των φυλακών. Εκεί ήταν ο γιατρός Στάιν. Του είπε για τα λεφτά. Για το σχέδιο. Μια λάμψη φάνηκε στα μάτια του.
«Αν όμως μάθω ότι είπατε έστω και μια λέξη θα σας κάνω μια ένεση και θα φανεί σαν ατύχημα».
Ο Τσαρλς στάθηκε στην πύλη. Θα την έβλεπε για τελευταία φορά.
«Καλή κοινωνία» του είπε ο φύλακας.
Έπειτα από ένα μήνα ο Φρέντυ έπαθε καρκίνο στον πνεύμονα στάδιο τέσσερα. Του απέμεναν κάποιοι μήνες ζωής οπότε και αφέθηκε ελεύθερος.
«Είμαι ελεύθερος» ούρλιαζε και αγκάλιαζε τον Τσαρλς.
«Δεν θα έπρεπε. Μπήκες στην τράπεζα και σκότωσες δύο ανθρώπους Φρέντυ. Δεν μιλάμε για απλή ληστεία».
«Έκανα ήδη εφτά χρόνια. Συμμορφώθηκα».
«Φαίνεται πως σας ωφέλησε η φυλακή και τους δύο» είπε ψυχρά ο γιατρός Στάιν.
«Τώρα είσαι ένας από εμάς» του είπε μειλίχια ο Φρέντυ.
«Το σχέδιο. Ποιο είναι το σχέδιο;»
«Ο Ρότζερ Άντερσον. Αυτό είναι το σχέδιο».
«Ποιος είναι αυτός;»
«Μέλος της συμμορίας. Αυτής που έκρυψε τα λεφτά. Αυτός θα μας πει πού βρίσκονται».
«Και γιατί να μας το πει; Πώς και δεν τα κράτησε για τον εαυτό του;»
«Είναι στο ψυχιατρείο» είπε ο Φρέντυ ακτινοβολώντας.
***
Το κανόνισαν. Το Σάββατο που το επισκεπτήριο ήταν περισσότερες ώρες πήγαν να τον επισκεφτούν.
«Έχετε κάποια σχέση με τον ασθενή;» ρώτησε η νοσηλεύτρια.
«Θείος μου» είπε βιαστικά ο Φρέντυ.
«Περίεργο» είπε εκείνη «Κανείς ποτέ δεν τον έχει επισκεφθεί τα τελευταία δέκα χρόνια».
«Ήμουν εξωτερικό».
«Περάστε, αν και δεν νομίζω να έχετε καμία τύχη».
Μπήκαν στο μεγάλο σαλόνι. Ο Ρότζερ Άντερσον ήταν σε αναπηρικό καροτσάκι. Ήταν χοντρός και φαλακρός. Το βλέμμα του όμως κοιτούσε τα πόδια του.
«Ρότζερ» είπε ο Φρέντυ.
«18, 360, 6, 2160, 72».
«Εγώ είμαι, ο ανιψιός σου».
«Μα…» πήγε να πει ο Τσαρλς και έφαγε μια κλοτσιά στο πόδι.
«Ρότζερ…»
«2160, 6, 18, 360, 72».
«Τα λεφτά Ρότζερ».
«72, 18, 360, 2160, 6».
«Πού είναι τα λεφτά Ρότζερ;» είχε αρχίσει να εκνευρίζεται.
«Πού διάολο είναι τα λεφτά;»
«360, 18, 2160, 6, 72».
Ο Φρέντυ τον έπιασε από το λαιμό. «Πού είναι τα αναθεματισμένα τα λεφτά;»
Ο Ρότζερ ούρλιαζε τα νούμερα με διαφορετική σειρά. Τότε η νοσηλεύτρια τους φώναξε.
«Δεν καταλαβαίνετε ότι τον τρομάζετε; Ήρεμα, Ρότζερ, πάμε στο δωμάτιο».
Ο Ρότζερ πιο ήρεμος τώρα έλεγε ακόμη τα νούμερα.
«Είναι συνέχεια έτσι; Έχετε δει τι μπορεί να σημαίνουν τα νούμερα;»
«Όχι, κύριε…»
«Στάιν, γιατρός Στάιν».
«Συνεχώς επαναλαμβάνει αυτά τα νούμερα. Τα ίδια με διαφορετική σειρά. Δεν σημαίνουν κάτι απ’ όσο ψάξαμε. Δεν βρήκαμε να ταιριάζουν σε κανένα κωδικό, ούτε είναι συντεταγμένες».
«Θα επανέλθει ποτέ;»
«Πολύ δύσκολο κύριε Στάιν. Απίθανο θα έλεγα. Έχει εγκεφαλική βλάβη από εγκεφαλικό επεισόδιο».
Φεύγοντας από το ψυχιατρείο ήταν όλοι τους πολύ θυμωμένοι.
«Μας ξεγέλασες» είπε ο Τσαρλς στον Φρέντυ «το έκανες για να βγεις από την φυλακή. Σε πιστέψαμε κάθαρμα» είπε και τον βούτηξε από τον λαιμό ρίχνοντας τον κάτω. Άρχισε να τον χτυπάει με τις γροθιές του.
«Ο… ο Βίκραμ» ψέλλισε φτύνοντας αίμα.
«Τι πράγμα;» είπε ο γιατρός Στάιν σταματώντας τον Τσαρλς.
«Ο Βίκραμ ο Ινδός. Αυτός μου εμπιστεύθηκε για τα λεφτά».
«Μα αυτός είναι νεκρός».
«Ήταν στην ίδια συμμορία. Αυτός, ο Ρότζερ και ένας άλλος ο Ιλάι.Μου είπε ότι είχαν κρύψει πολλά λεφτά. Γύρω στο 1εκατομμύριοευρώ. Μου εκμυστηρεύτηκε ότι σχεδίαζε να αποδράσει και με αυτά τα λεφτά να έφευγε για Λατινική Αμερική. Μου πρότεινε να πάω μαζί του. Εγώ πίστεψα πως έπειτα από εφτά χρόνια σε αυτή την σκατότρυπα η τύχη μου χαμογέλασε και πάλι. Όμως βιάστηκα να χαρώ. Όταν ξεκινήσαμε να οργανώνουμε το σχέδιο έμπλεξε σε καυγά και ο Τζάμπο του έσπασε το λαιμό».
«Ναι, το θυμάμαι αυτό» είπε ο Τσαρλς.
«Όμως μου έμεινε το μικρόβιο της ελευθερίας. Γι’ αυτό πήγα σε σένα».
«Δηλαδή δεν έχεις ιδέα που είναι τα λεφτά».
«Ο μόνος που ξέρει είναι ο Ρότζερ».
«Ναι, που βρίσκεται στο ψυχιατρείο και επαναλαμβάνει τους ίδιους καταραμένους αριθμούς» είπε ο γιατρός Στάιν θυμωμένα.
«Και ο Ιλάι;»
«Μάλλον νεκρός. Κάποιος από τους δύο τον έφαγε».
«Οπότε δεν έχουμε καμία απολύτως ιδέα».
«Φύγετε» είπε ο γιατρός Στάιν «αλλάξτε πόλη, χώρα δεν ξέρω πάντως φύγετε. Δεν μιλήσαμε, δεν συναντηθήκαμε ποτέ. Και σε περίπτωση που με αναφέρετε…»
Ήξεραν και οι δύο τι θα ακολουθούσε.
Ο Τσαρλς όμως συνέχιζε να το σκέφτεται για καιρό. Δέκα χρόνια τώρα κανείς δεν είχε επισκεφτεί τον Ρότζερ. Και για να εκπλαγούν τόσο που βρέθηκε συγγενής του σημαίνει ότι δεν είχε συγγενείς. Ή κάποιους που να ενδιαφέρονται. Άρα, σκέφτηκε, ποιος πληρώνει τη διαμονή του στο ψυχιατρείο; Κάποιος που τον θέλει μακριά από τα λεφτά. Το θέμα είναι όμως, ήξερε και άλλος για τα λεφτά;
«Και έτσι πήγα στο ψυχιατρείο» είπε ο Τσαρλς στον Φρέντυ «και ρώτησα την νοσηλεύτρια ποιος πληρώνει την διαμονή του εκεί».
«Και τι σου είπε;»
«Με κοίταξε με τα γαλάζια της ματιά και μου είπε ότι είναι απόρρητο αλλά θα το έκανε για μένα» του έκλεισε το μάτι.
«Και;»
«Ο Λεντιάν Μετσάι».
«Ο αδερφόςτου Ιλάι» είπε εκστατικά ο Φρέντυ.
«Οπότε θα ξέρει που βρίσκονται τα λεφτά».
Ο Τσαρλς πήγε ξανά στο ψυχιατρείο την επόμενη μέρα. Πλησίασε την νοσηλεύτρια.
«Θέλω την διεύθυνση του Μετσάι».
«Αυτό απαγορεύεται κύριε Μοντγκόμερι» του γέλασε ναζιάρικα.
«Για μένα μπορείς να κάνεις μια εξαίρεση» είπε και την άρπαξε από την μέση.
«Αυτό δεν είναι σωστό κύριε…»
«Γιατί τι είναι σωστό;»
Οι δύο τους έκαναν παθιασμένο έρωτα στην αποθήκη. Έπειτα η νοσηλεύτρια του έδωσε την διεύθυνση.
***
Ο Φρέντυ και ο Τσαρλς θεώρησαν σκόπιμο να μην αναφέρουν τίποτα στον γιατρό Στάιν. Άλλωστε μόνος του έβγαλε τον εαυτό του εκτός. Πήγαν λοιπόν στο τροχόσπιτο που έμενε ο Λεντιάν.
«Πολύ φτωχό σπίτι για κάποιον με τόσα λεφτά» παρατήρησε ο Τσαρλς.
Του χτυπήσαν την πόρτα. Ένας κοκαλιάρης με έντονα μήλα στο πρόσωπο τους άνοιξε.
«Ποιοι είστε;»
«Είμαστε γνωστοί του Ιλάι» είπε ρισκάροντας ο Φρέντυ.
Ο Λεντιάν τότε σήκωσε το πιστόλι που κρατούσε και τους σημάδεψε.
«Είμαστε άοπλοι» είπε ο Τσαρλς με τρεμάμενη φωνή.
«Τι θέλετε;»
«Να μιλήσουμε. Μόνο αυτό».
«Πείτε ότι έχετε να πείτε γρήγορα».
«Ξέρουμε για την συμμορία. Και για τα λεφτά».
Ο Λεντιάν γέλασε. Οι δυο τους τον κοίταξαν απορημένοι.
«Τα λεφτά. Πολύς ντόρος γι’ αυτά τα λεφτά» πήρε μια ρουφηξιά από τον ατμιστή του «Δεν υπάρχουν αυτά τα λεφτά».
«Υπάρχουν. Γι’ αυτό τον κρατάς. Επειδή ξέρει που είναι».
«Και να ήξερε δεν μπορεί να το πει. Τον κρατάω για χάρη του αδερφού μου» έφτυσε «Πιστέψτε με αν υπήρχαν λεφτά θα τα είχα βρει. Ο αδερφός μου πεθαίνοντας δεν μου έγραψε τίποτα για λεφτά».
«Τζίφος δηλαδή».
«Τζίφος. Και τώρα μπορείτε να πηγαίνετε».
Τότε ο Φρέντυ έβγαλε το μαχαίρι του απ’ την τσέπη και το κόλλησε στο λαιμό του Λεντιάν.
«Ο αδερφός σου. Πώς πέθανε ο αδερφός σου;»
«Τον… τον σκότωσε» μιλούσε με προσπάθεια «Ο Ινδός… εκείνος τον σκότωσε».
«Ο Βίκραμ;» ρώτησε ο Τσαρλς.
«Ο Ιλάι, πέθανε στα χέρια μου. Ήταν πολύ αργά. Δεν πρόλαβα να κάνω τίποτα» έκλαιγε. Ο Φρέντυ έβγαλε το μαχαίρι από το λαιμό του.
«Και τη γλίτωσε. Το κάθαρμα τη γλίτωσε».
«Είναι νεκρός» είπε κοφτά ο Φρέντυ «Δηλαδή ο Ιλάι πεθαίνοντας δεν σου είπε τίποτα;»
«Μου είπε να πληρώνω την κλινική του Ρότζερ. Δεν μου είπε τίποτα για τα αναθεματισμένα λεφτά που έλεγε ο Ινδός» σκούπισε τα μάτια του «Και τώρα φύγετε. Φύγετε αμέσως».
Απογοητευμένοι ο Φρέντυ και ο Τσαρλς πήραν απόφαση ότι δεν θα βρεθούν ποτέ τα λεφτά. Τότε όμως ο Φρέντυ δέχτηκε μια κλήση στο κινητό του. Άγνωστος αριθμός. Το σήκωσε αλλά δεν μίλησε.
«Φρέντυ, είσαι εκεί;» ήταν ο γιατρός Στάιν.
«Μάθε ότι δεν βρήκαμε τα λεφτά οπότε μην με ξανακαλέσεις».
«Περίμενε μην κλείσεις. Το βρήκα. Τα νούμερα».
«Τι εννοείς;»
Τους είπε να συναντηθούν σε ένα εκθεσιακό κέντρο παραδοσιακών προϊόντων.
«Τα νούμερα που επαναλαμβάνει ο Ρότζερ. Δεν είναι άσχετα. Αν τα βάλεις από την φθίνουσα σειρά προς την αύξουσα θα γίνει 6, 18, 72, 360, 2160 έτσι; Αν τώρα διαιρέσεις το 2160 με το 360 μας βγάζει 6. Αν διαιρέσεις το 360 με το 72 μας κάνει 5 και αν συνεχίσουμε μέχρι το 6 που λέει υποθετικά θα διαιρεθεί με το 2. Το αποτέλεσμα όλων αυτών είναι το 3».
«Και τι μπορεί να σημαίνει το 3;»
«Μόνο ένας τρόπος υπάρχει να το μάθουμε» είπε ο Τσαρλς και οι άλλοι δύο τον κοίταξαν με αγωνία.
«Ο Ρότζερ Άντερσον».
Απογοήτευση ζωγραφίστηκε στα πρόσωπά τους.
«Νόμιζα ότι μιλούσες σοβαρά».
«Μα μιλάω σοβαρά. Δεν μπορεί να μας πει. Να μας δείξει όμως;»
Πήγαν λοιπόν στο ψυχιατρείο. Η νοσηλεύτρια έλειπε. Ευτυχώς γιατί είχε καταλάβει ότι κάτι παίζει. Πήγαν στο μεγάλο σαλόνι. Ο Ρότζερ ήταν στο καροτσάκι του δίπλα στο παράθυρο.
«Ρότζερ» είπε ο Φρέντυ «Εγώ είμαι».
«18, 72, 360, 6, 2160».
«Ναι, ναι καταλάβαμε. Γι’ αυτό ήρθαμε. Πού είναι το 3 Ρότζερ;»
«360, 6, 72, 2160, 18».
Τότε ο Τσαρλς του έδωσε ένα χάρτη της πόλης. «Πού είναι το 3 Ρότζερ;» είπε μαλακά.
Ο Ρότζερ συνέχισε να λέει τα ίδια νούμερα.
«Πολύ ιδανικό για πραγματικό» είπε ο γιατρός Στάιν «Δεν έχει φαΐ παιδιά. Ας πήγαιν…»
«Σσσττ» του είπε ο Τσαρλς.
Ο Ρότζερ είχε πιάσει τον χάρτη. Ακούμπησε το χέρι του σε διάφορα σημεία όμως τελικά κατέληξε στην οδό Ρίτσι. Ενθουσιασμός διαγράφτηκε στα μάτια τους.
«Είδατε;» πανηγύριζε ο Τσαρλς σφίγγοντας τον χάρτη «Είχα δίκιο. Είχα δίκιο διάβολε».
***
Σύμφωναμε τον χάρτη τα λεφτά ήταν σε αυτήν την οδό. Σε ποια πολυκατοικία όμως;
«Στην 3» είπε ο γιατρός Στάιν «αυτό προσπαθούσε να μας πει λέγοντας τα συγκεκριμένα νούμερα».
Στάθηκαν μπροστά από την παμπάλαια πολυκατοικία. Ήταν τόσο παλιά που η πόρτα της εισόδου δεν κλείδωνε. Μπήκαν μέσα και πήγαν στο διαμέρισμα 3 όμως τους άνοιξε ένα κοριτσάκι. Φοβισμένο πήγε να φωνάξει την μαμά του. Εκείνοι τότε έφυγαν βιαστικά.
«Στο 6» είπε ο γιατρός Στάιν « το 6 είναι ο πρώτος αριθμός της αλληλουχίας του Ρότζερ. Και είναι και το 3 πολλαπλασιασμένο με το 2»
Χτύπησαν το κουδούνι. Καμία απόκριση.
«Είναι άδειο. Γίναμε πλούσιοι παιδία».
Ο Φρέντυ έβγαλε το μαχαίρι του και με λίγη προσπάθεια η αρχαία κλειδαριά δεν άντεξε. Το διαμέρισμα ήταν σε άθλια κατάσταση. Σίγουρα δεν ήταν κατοικήσιμο.
Ο Τσαρλς όμως είδε κάτι παράξενο. Στο σκούρο τραπέζι υπήρχαν φρέσκα ίχνη από δάχτυλα.
Ο Φρέντυ κατευθύνθηκε προς το μεγάλο μπαούλο. Έβαλε στον τροχό της κλειδαριάς του τον κωδικό 33 και ακούστηκε ένα τικ. Όλο προσμονή πήγε να το ανοίξει και τότε πετάχτηκε ο Τσαρλς.
«Μην το ανοίξεις» του ούρλιαξε και έπεσε πάνω του απομακρύνοντάς τον την ώρα που το άνοιγε. Η έκρηξη ήταν γερή. Τα τζάμια και οι πόρτες έγιναν θρύψαλα ενώ σειρήνες άρχισαν να ακούγονται.
«Είστε καλά;» ρώτησε ο γιατρός Στάιν.
«Το χέρι μου. Διάβολε νομίζω ότι έσπασα το χέρι μου» έκλαιγε ο Φρέντυ.
«Ήταν παγίδα. Μα ποιος άλλος ήξερε;»
«Ο Λεντιάν» είπε ο Φρέντυ «αυτός τα έστησε όλα. Πρέπει να πάω νοσοκομείο».
«Δεν ρισκάρουμε τώρα. Είμαι γιατρός. Θα σε φροντίσω».
***
Μετά από κάποιες ώρες πήγαν στο τροχόσπιτο του Λεντιάν.
«Μας την έστησες» είπε ο Τσαρλς.
Ο γιατρός Στάιν τον σημάδευε με το υπηρεσιακό του περίστροφο.
«Και… αρχίζει το σόου» είπε ο Λεντιάν.
Τότε εμφανίστηκε η νοσηλεύτρια από το ψυχιατρείο. Ο Τσαρλς έχασε την γη κάτω από τα πόδια του «Δεν… δεν είναι δυνατόν».
«Τι νόμιζες ότι έχεις την ακαταμάχητη γοητεία;»
«Τα λεφτά είναι δικά μας» είπε μια γνώριμη φωνή.
Δεν υπήρχε περιγραφή που να δηλώνει πως ένιωσαν και οι τρεις τους αντικρίζοντας τον. Μπροστά τους στεκόταν ο Ρότζερ Άντερσον.
«Φτιάξαμε αυτό το εύκολο παζλ με τα νούμερα. Έπρεπε να γίνει πιστευτό» τους είπε.
«Μα πώς το ξέρατε από την αρχή;»
«Ο Τζάμπο» γέλασε ο Λεντιάν «Αυτός μου είπε για το σχέδιο του Βίκραμ. Ότι σχεδίαζες να πάρεις τα λεφτά μας».
«Ωραία, τα μοιραζόμαστε και λήγει όλο εδώ» είπε ο γιατρός Στάιν.
«Δεν μας τα λες καλά γιατρουδάκο» είπε ο Ρότζερ βγάζοντας και αυτός το όπλο του.
Τα αίματα άναψαν και δεν έγινε γνωστό ποιος πυροβόλησε πρώτος. Οι σφαίρες έπεσαν όλες μαζί.
Έπειτα από πόση ώρα; Ο Φρέντυ κατάφερε να σηκωθεί γεμάτος σκόνη και με το πόδι του να έχει χτυπηθεί από σφαίρα. Το σπασμένο του χέρι είχε πρηστεί.
Μα τι είχε συμβεί; Κοίταξε γύρω του. Όλοι ήταν πεσμένοι. Σκούντησε τους συντρόφους του μα δεν ανέπνεαν. Ήταν νεκροί. Τους έκλεισε τα μάτια και έβγαλε μια κραυγή αγωνίας. Ξαφνικά άκουσε ένα βήξιμο. Η νοσηλεύτρια. Ήταν ζωντανή. Πήγε να την βοηθήσει. Της έφερε λίγο νερό από το τροχόσπιτο. Είχε χτυπηθεί στον ώμο από σφαίρα.
«Εμείς μείναμε ε;» του είπε και πήγε να πιάσει το πεσμένο όπλο δίπλα στο πόδι της. Ο Φρέντυ δεν έκανε κίνηση να την σταματήσει. Ας τέλειωναν όλα εδώ. Όμως εκείνη έβαλε το χέρι στην τσέπη της και έβγαλε το πακέτο των τσιγάρων της.
«Μου δίνεις ένα;»
Τον πήγε λοιπόν στο μέρος που ήταν θαμμένα τα λεφτά. Αυτά τα καταραμένα λεφτά. Ο Φρέντυ πήρε τα μισά και έκανε μεταβολή φεύγοντας. Είχε απομακρυνθεί αρκετά όταν ξαφνικά άκουσε την νοσηλεύτρια να του φωνάζει. Εκείνος κοντοστάθηκε.
«Περίμενε. Θέλω να έρθω μαζί σου».
Λέγεται ότι αγόρασαν κάμπριο και πήγαν στην Λατινική Αμερική για μια νέα ζωή. Κανείς δεν τους ξανάδε.
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
Ονομάζομαι Ιωάννα Χατζηαντωνίου και κατάγομαι από την Ρόδο όπου και μεγάλωσα. Μεγαλώνοντας στο νησί έμαθα ότι ο άνθρωπος πρέπει να έχει ανοιχτούς ορίζοντες. Να μην περιορίζεται από όρια. Σπούδασα ψυχολογία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και έκανα ειδίκευση στην συστημική ψυχοθεραπεία που είναι άμεσα συνδεδεμένη με όλες τις τέχνες. Η σχέση μου με το γράψιμο ξεκίνησε από μικρή ηλικία αρχικά γράφοντας εφηβικά στιχάκια στα τετράδια και έπειτα ολοκληρωμένα διηγήματα. Έχω εκδώσει κάποια από αυτά. Ασχολούμαι επίσης με την ζωγραφική, φτιάχνω κοσμήματα και έχω τρεις γάτες.
//
Η σειρά των διηγημάτων που θα δημοσιευθούν
ΜΑΡΤΙΟΣ
Στο δώδεκα – Στέλλα Τσίγκου
ΑΠΡΙΛΙΟΣ
Η Μαρία μου – Δώρα Καντζιλιέρη
Οι άριστοι – Αγγελική Χυτήρη
ΜΑΙΟΣ
Το 7 για το καλό – Κλαίρη Κανελλοπούλου
Γλυκόπικρο -Κατερίνα Κρυστάλλη
ΙΟΥΝΙΟΣ
Η μεταμόρφωση – Φανή Βούλτσου
Ο μικρός μαύρος πίνακας – Μιχάλης Μακόγλου
ΙΟΥΛΙΟΣ
Στο τεσσαρακοστό πέμπτο χιλιόμετρο της Αττικής Οδού -Κωνσταντίνος Ν. Κιούσης
Ξεραμένο αίμα – Καλλιόπη Παπαδοπούλου
eyelands.gr 