Το eyelands, πιστό στις συνήθειές του, παρουσιάζει ένα δείγμα από το έργο του νεαρού ποιητή Θεοφάνη Αθανασόπουλου

«tinder»

Εφαρμογές δικτ-ίωσης

downloading please wait

άνοιγμα

βάλε όνομα

τ’ονομά μου

τ’ονομά σου

τ’ανώνυμο ένα

κανένα

και μια εικόνα

-διάλεξε καλά τη μάσκα σου-

τ’ αχόρταγο μη-δέν σου

για τσέκαρε τώρα

δεν υπάρχει κανένα άτομο κοντά σας

βάλε τοποθεσία

-Οδός: Κενού 33-

κάπου κοντά είν’ ένα ταίρι

για το αταίριαστο μέσα

τώρα;

δεν υπάρχει κανένα άτομο κοντά σας

κάνε και μια καρδιά

μόνο μη βάλεις βέλος

-οι άνθρωποι φοβούνται τις πληγές-

Hello, are you always so wet?

δεν υπάρχει κανένα άτομο κοντά σας

δεν υπάρχει κανένα κοντά

δεν υπάρχει άτομο

δεν

φ.

//

«το διπλό μισό»

ακόμα θυμάμαι

τη μικρή γωνιά της «αγάπης»

το κουρασμένο κρεβάτι

ένας κόσμος -απόκοσμος-

σαν έλειπες

στρίμωχνα ένα κορμί και μία σκέψη

στο μισό -μισώ-

θυμάμαι να με ρίχνεις κάτω

απ’ τον κόσμο σου

να με ιδρώνεις

σ’ εφιάλτες και σιωπές

να μου τραβάς απότομα το σεντόνι

γιατί ποτέ δεν κρύωνα

γιατί από παιδί μου άρεσε ο χειμώνας

ακόμα στο μισό κοιμάμαι

στο δικό σου μισό

για να το βρεις ζεστό

όταν κοιτούσα τα μισόκλειστα σου μάτια

απ’ τα δυο μισά , γεννιόταν ένα ολόκληρο

μισό φιλί

μισό χάδι

μισό δειλινό

μισό σκοτάδι

μισό χαμόγελο

μισό δάκρυ

μισό εαυτό

μισό λεπτό

μισό κενό

τώρα

πολύ μισώ

αυτό το ατέλειωτο μισό

και το πλέον οξύμωρο;

τόσοι έρωτες

τόσα κορμιά

τόσες λαγόνες

τόσα τέλματα

πώς να χωρέσουν σε μισό κρεβάτι;

ποτέ δε ξανάγινε τ’ όνειρο διπλό

κάτι έσπασε

μου έμεινε μόνο να γράφω

για τα δικά σας κρεβάτια

τα μισά

τα ολόκληρα

τ’ αληθινά

τα υποκριτικά

τα αιώνια

φ.

//

“14/2”

κοιτώ το ημερολόγιο

14/2

Α τι ξεχωριστή μέρα!

πόσος καιρός να πέρασε

από τότε που αγαπούσα;

τώρα στο ανιαρό παρόν

τώρα μονάχα αγαπιέμαι

θυμάμαι μόνο το φιλί

στον κρόταφο

άλλοι σκοτώνονται

σ’ εκείνο το σημείο

τα υπόλοιπα

κοινά και ανοίκεια

κι ο έρωτας πλάνητας

μέγας ταξιδευτής

στις απόκρυφες μέρες

του μελλοντικού μας

παρελθόντος

φτάνει δεν ξαναγράφω πια

τέλος!

κάθε φορά που ζωντανεύω

μια στιγμή

πεθαίνω

φ.

//

“Ανάθημα”

ανάβω ένα κεράκι

απ’ τα ανακυκλωμένα

βοήθεια μου

βοήθεια σου

βοήθεια τους

κι όλοι μαζί αβοήθητοι

κοιτώ την Παναγιά

μα δεν έχω μάτια

κάνω να τη φιλήσω

μα δεν έχω στόμα

την ψυχανεμίζομαι

τα μάτια της

αχ αυτά τα μάτια

έκσταση

φόβος

ίλλιγος

τρέχω να φύγω

να σωθώ

παντού ερείπια

μπροστά μια ξεσκισμένη γη

μια αποκάλυψη

κάνω ένα άλμα

χοπ!

Μπρός μου

το ιερό

ανίερο

γι’αυτό που κρύβει

η γυναίκα

η μάνα

η αδερφή

η πόρνη της Βαβυλώνας

ύστερα ακουω

τα πατεριμά

τις ευωδιές

την ντροπή μας

που σκοτώσαμε

τον Θεό

και δεν θα μπορέσει να βρεί

ποτέ

το δημιουργό του 

φ.

//

»Ο απλός άνθρωπος»

ο απλός άνθρωπος

θέλει να κρίνει

όχι να κρίνεται

ο απλός άνθρωπος

χειραγωγείται

και χειραγωγεί

ο απλός άνθρωπος

φοβάται την »αρρώστια»

μα τη φωλιάζει στις ψυχές

ο απλός άνθρωπος

θέλει ν’αγαπιέται

δίχως ν’αγαπά

ο απλός άνθρωπος

λατρεύει την ελευθερία

αλλά μόνο στα βιβλία

ο απλός άνθρωπος

σιχαίνεται τους »ξένους»

κι όχι τον ξένο του εαυτό

ο απλός άνθρωπος

ψάχνει την αλήθεια

όμως μέσα απ’το ψέμα

ο απλός άνθρωπος

κυβερνιέται από άρχοντες

αντί απ’την καρδιά του

ο απλός άνθρωπος

ζητά συγχώρεση

μα δε συγχωρεί

ο απλός άνθρωπος

υψώνει πύργους

για να πέσει στο κενό του

ο απλός άνθρωπος

είναι απλώς άνθρωπος

και του αξίζει

αυτή η τυφλή

απλότητα του απλού

φ.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Ο Θεοφάνης Αθανασόπουλος γεννήθηκε στην Καλαμάτα το 1993. Είναι απόφοιτος του Τμήματος Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων. Έχει συμμετάσχει στο σεμινάριο ¨Ποιητική Συνάντηση¨ με τον Στρατή Πασχάλη. Αυτή τη στιγμή σπουδάζει Συμβουλευτική Ψυχικής Υγείας και συμμετέχει στο σεμινάριο Διόρθωσης και Επιμέλειας Κειμένων με τον Δημήτρη Θάνα.