Η επιλογή παρουσιάζει τα διηγήματα του 10ου διεθνούς διαγωνισμού διηγήματος (ελληνικό τμήμα) που επιλέχθηκαν για δημοσίευση στο λογοτεχνικό περιοδικό eyelands. Η δημοσίευση αρχίζει κάθε χρόνο τον Οκτώβριο και ολοκληρώνεται τον Αύγουστο. 21 συγγραφείς συμμετέχουν με διηγήματά τους στην Επιλογή για το 2020.
Η δημοσίευση ακολουθεί τη σειρά συμμετοχής. Τα διηγήματα ανεβαίνουν στο περιοδικό κάθε δεύτερο σαββατοκύριακο. Αξίζει να σημειωθεί ότι αυτή ήταν η τελευταία χρονιά για το ελληνικό τμήμα του διεθνούς διαγωνισμού διηγήματος άρα και για την επιλογή. Το θέμα του 10ου διαγωνισμού ήταν: «Αριθμοί». Το διήγημα το οποίο έχει σειρά είναι:
//
Οι άριστοι
της
Αγγελικής Χυτήρη
Ο Ρότζερ Τέϊλ πέρασε τον έλεγχο στην είσοδο του κτιρίου της Ομοσπονδίας. Ένα θηλυκό Ρ637, τελευταίο μοντέλο, τον οδήγησε στο ασανσέρ. Τα τριάμισι λεπτά, που χρειάστηκαν για να φθάσουν στον ογδοηκοστό τέταρτο όροφο, πέρασαν παρατηρώντας τα σφιγμένα της χείλη και το στητό στήθος που πάνω του λαμπύριζαν σταγονίτσες ιδρώτα. Το γεγονός ότι το αψεγάδιαστο δέρμα ήταν φτιαγμένο από ένα πολυμερές με βάση την σιλικόνη και κάτω απ’ αυτό βρίσκονταν νανοσωλήνες άνθρακα που μετέφεραν ηλεκτρικά σήματα σε νανοτραντζίστορ, ήταν μια λεπτομέρεια που είχε πάψει από καιρό να τον απασχολεί. Τα θηλυκά Ρο από την σειρά 400 και μετά ήταν κάτι παραπάνω από ελκυστικά και επιπλέον οι αντιδράσεις τους ήταν ιδιαίτερα πολύπλοκες, σε βαθμό που κάποιοι τα θεωρούσαν «πνευματώδη».
Η διάσκεψη είχε ήδη αρχίσει και ο Ρότζερ μπήκε όσο πιο αθόρυβα μπορούσε. Οι κινήσεις του ήταν σταθερές, έδειχναν σιγουριά. Το πρόσωπό του σε καμία περίπτωση δεν πρόδιδε την πραγματική του ηλικία, αλλά αυτό ήταν μια λεπτομέρεια που δεν προκαλούσε πια εντύπωση σε κανένα. Σε ένα προσεκτικό παρατηρητή, η έκφρασή του θα πρόδιδε την ενόχληση που του προκαλούσε αυτή η συνάντηση, όμως κανένας δεν φάνηκε να τον προσέχει. Κανένας εκτός από εκείνη.
Η Λίλιαν Έρμπς, εκπρόσωπος του 67ου τομέα, κάθονταν ακριβώς απέναντι. Τα βλέμματά τους συναντήθηκαν για λίγο. Του έκλεισε συνωμοτικά το μάτι, ένα σύντομο σημάδι αναγνώρισης, ίσως και κατανόησης ή ακόμη και συνενοχής. Όμως τίποτα δεν ήταν βέβαιο γιατί η Λίλιαν βιάστηκε να ξαναφορέσει την ανέκφραστη μάσκα της.Είχαν πάνω από είκοσι χρόνια να συναντηθούν. Τότε ήταν μια ακόμη Άλφα που φιλοδοξούσε να γίνει Άλφα Συν, αλλά είχε περάσει καιρός και όλα είχαν αλλάξει… Όλα, εκτός από την αναστάτωση που ένοιωθε όταν την έβλεπε. Τα μαλλιά της ήταν τώρα κατακόκκινα, κουρεμένα σε κοντό καρέ και η μύτη της, σε πείσμα της μόδας, που ήθελε τις γυναίκες με μικρές ανασηκωμένες μυτούλες, έδινε κατευθείαν το στίγμα της. Η Λίλιαν δεν είχε καμιά πρόθεση να κρυφτεί. Μόλις την έβλεπε κάποιος, καταλάβαινε αμέσως με τι είδους γυναίκα έχει να κάνει. Ίσως να ήταν αυτή ακριβώς η δύναμη που εξέπεμπε, που τον είχε παγιδεύσει. Ήταν τόσο παράλογες οι σκέψεις του γι αυτή τη γυναίκα, ακριβώς όσο παράλογα είναι και όλα τα συναισθήματα. Δε μιλάμε βέβαια για τον φόβο ή την απέχθεια, που σε ένα λογικό βαθμό είχε αποδειχτεί ότι είναι θεμιτά και βοηθούν την επιβίωση. Μιλάμε γι αυτά τα αυτοκαταστροφικά συναισθήματα, που κατέτρεχαν τους ανθρώπους των προηγούμενων αιώνων και που δεν βρέθηκε ούτε ένας θεωρητικός που να μπορεί να τα δικαιολογήσει.
Ο Ρότζερ συγκέντρωσε την προσοχή του στον ομιλητή. Ο διευθύνων σύμβουλος των τομέων, εξέθετε εκείνη τη στιγμή την κατάσταση που είχε δημιουργηθεί. Η σημαντικότερη τρομοκρατική ομάδα των Βήτα, αυτή που ήταν υπεύθυνη για τα τελευταίο τρομοκρατικό κτύπημα στο κεντρικό κτίριο του 17ου τομέα, είχε ήδη εξαρθρωθεί, διαβεβαίωνε• και αν υπήρχαν ακόμη κάποια υπολείμματα, σύντομα θα εντοπίζονταν. Το πρόβλημα όμως παρέμενε. Μερίδα των Βήτα, άγνωστο με ποιο τρόπο, είχε καταφέρει να απεξαρτηθεί και αρνούνταν να χρησιμοποιήσει το κοκτέιλ. Πυρήνες αντίδρασης εμφανίζονταν πλέον παντού. Οι Βήτα είχαν στην κατοχή τους πρωτόγονα όπλα, που όμως δεν έπαυαν να είναι επικίνδυνα. Η ανάπτυξη της Ιατρικής Τεχνολογίας και της Βιομιμητικής που είχε εξασφαλίσει σε αυτούς, τους Άλφα Συν, μια κατάσταση μακροχρόνιας και υγιούς διαβίωσης, έπρεπε με κάθε τρόπο να συνεχιστεί απρόσκοπτα.Η ασφάλεια και η κοινωνική ευημερία, ήταν το πρώτο μέλημα του Κεντρικού Συμβουλίου. Οι Βήτα δεν ήταν πλέον ωφέλιμοι για το σύστημα, επιβάρυναν το περιβάλλον, σπαταλούσαν δυσεύρετους πόρους και το χειρότερο από όλα: ήταν δύσκολο να ελεγχθούν. Ασφαλώς δεν ήθελε να προεξοφλήσει την απόφαση των συμμετεχόντων, όμως ήταν βέβαιος πως από την στιγμή που θα αντιλαμβάνονταν την έκταση του προβλήματος, οι αποφάσεις που θα έπαιρναν, θα ήταν προς την σωστή κατεύθυνση.
Όλοι γνώριζαν τι ακριβώς σήμαιναν αυτά τα λόγια. Μερικοί σηκώθηκαν όρθιοι και χειροκροτούσαν, κάποιοι άλλοι ψιθύριζαν με τους διπλανούς τους. Η Λίλιαν, χωρίς να κουνηθεί απ’ τη θέση της, παρακολουθούσε ατάραχη τα όσα διαδραματίζονταν μέσα στην αίθουσα, ενώ ο Ρότζερ είχε ακουμπήσει τα χέρια του πάνω στο τραπέζι και τα παρατηρούσε με ενδιαφέρον. Ακολούθησαν ακόμη έξι ομιλητές. Όλοι σχεδόν κινήθηκαν στην ίδια γραμμή. Η συντήρηση των Βήτα στοίχιζε πολύ περισσότερο απ’ όσα προσέφεραν. Λόγω της τελευταίας κατάρρευσης του οικονομικού συστήματος είχαν ελαττώσει την κατανάλωση αγαθών, επιπλέον η ταχεία ανάπτυξη που είχε συντελεστεί τα τελευταία χρόνια στον τομέα της ρομποτικής τους είχε καταστήσει άχρηστους. Το γεγονός ότι οι Βήτα, φυσιογνωμικά τουλάχιστον, δεν είχαν μεγάλες διαφορές με τους Άλφα, δεν έπρεπε να επηρεάσει την απόφασή τους. Όλα έπρεπε να γίνουν με τρόπο ώστε να διασφαλισθεί η σταθερότητα του συστήματος.
Ο εκπρόσωπος του 26ου τομέα, ένας κοντός και παχουλός τύπος, ήταν μια φιγούρα που έμοιαζε να βγήκε από άλλες εποχές. Παραδέχτηκε ότι οι Βήτα είναι συναισθηματικά ευάλωτοι, αλλά αυτή ακριβώς η ιδιαιτερότητα, τους καθιστά χρήσιμους στην κοινωνία. «Μήπως αυτούς δεν χρησιμοποιούμε όταν θέλουμε να απολαύσουμε μουσική; Αυτοί δεν είναι που ζωγραφίζουν, που φτιάχνουν γλυπτά, δημιουργούν ταινίες;», αναρωτήθηκε απευθυνόμενος σε ένα ακροατήριο που γίνονταν ολοένα και πιο εχθρικό απέναντί του. Η αποκλίνουσα πρόταση του άνδρα, να ελεγχθούν οι Βήτα μέσω της εμφύτευσης μικροτσίπ, ξεσήκωσε τόσες διαμαρτυρίες που ο πρόεδρος αναγκάστηκε να διακόψει την συνεδρίαση.
Η Λίλιαν επωφελήθηκε από την ευκαιρία και πλησίασε τον Ρότζερ. «Ηλίθια πρόταση έτσι δεν είναι; Αν είναι δυνατόν… να κάνουμε το εμβόλιο σε όλους αυτούς τους καθυστερημένους. ‘‘Ευάλωτοι’’, ωραίος τρόπος να ορίζεις την ηλιθιότητα». Χαμογελούσε, αλλά ο Ρότζερ ένοιωθε ότι θα έτρεμε από αγανάκτηση, αν επέτρεπε συναισθήματα στον εαυτό της. «Η τεχνητή νοημοσύνη μπορεί να κάνει τα πάντα και πολύ καλύτερα μάλιστα. Υπάρχουν δισεκατομμύρια Βήτα. Φαντάζεσαι το κόστος;»
Ο Ρότζερ αρκέστηκε σ’ ένα απροσδιόριστο νεύμα. « Στις ομορφιές σου είσαι Λίλιαν».
Η Λίλιαν τον κοίταξε με ενδιαφέρον, που ίσως να ήταν και πραγματικό. «Δείχνεις κουρασμένος», του ψιθύρισε σχεδόν τρυφερά. «Έμαθα ότι έκανες κάποια επέμβαση στα χέρια…»
«Μια μικρή αντικατάσταση, μόνο κάτω από τον καρπό. Επίσης αλλαγή στους πνεύμονες, ένα νέο τσιπάκι για τις εγκεφαλικές λειτουργίες και είμαι σαν καινούργιος». Δίστασε λίγο, ήξερε ότι δεν είχε κανένα νόημα, όμως ήθελε να το πει. «Ίσως καλύτερα να μην είχα αναρρώσει.»
Η Λίλιαν αγνόησε το σαρκαστικό του ύφος. « Είμαστε Άλφα Συν. Είμαστε τυχεροί που ανήκουμε στους Άριστους και έχουμε υποχρέωση να φροντίζουμε το σώμα μας.Όσο αφορά τη διάσκεψη… είναι πολύ σημαντική. Οι αποφάσεις μας θα καθορίσουν το μέλλον του είδους μας.»
«Ποιο είναι το είδος μας Λίλιαν;» Το ύφος του Ρότζερ δεν ήταν πια σαρκαστικό. Έμοιαζε σαν να υποφέρει πραγματικά αλλά η Λίλιαν δεν είχε το χρόνο να πει περισσότερα. Του υποσχέθηκε ότι θα μιλήσουν αργότερα και γύρισε στη θέση της.
Η συνεδρίαση συνεχίστηκε ακριβώς στο ίδιο μοτίβο, μέχρι που ο πρόεδρος της έδωσε τον λόγο. Τίποτα απ’ όσα είπε δεν διέφεραν από τους λόγους που είχαν εκφωνήσει οι προηγούμενοι ομιλητές. Ήταν το ύφος και το πάθος στη φωνή της, καθώς και η κάπως γραφική ιδιαιτερότητα, να χρησιμοποιεί εξίσου επιδέξια αδιάσειστα επιστημονικά δεδομένα με αγνώστου ταυτότητας αποφθέγματα, που ανάγκασε όσους ήταν στην αίθουσα να την παρακολουθούν μαγεμένοι. «Οι περισσότεροι από τους παρευρισκόμενους, πριν από τριάντα χρόνια, είχαν ψηφίσει την κατάργηση των ομάδων Δέλτα και Γάμα. Θυμηθείτε τους Δέλτα, αυτές τις θλιβερές υπάρξεις. Κτηνώδεις και αποκρουστικές. Ατελείς και φορείς ασθενειών. Κυριαρχούμενες από ζωώδη ένστικτα και με στοιχειώδεις δυνατότητες επικοινωνίας. Δεν φαντάζομαι να λείπουν σε κάποιον από σας;»
Ψίθυροι και γέλια ακούστηκαν στην αίθουσα. «Θυμηθείτε και τους Γάμα. Υποτυπώδης νοημοσύνη, απείθεια, τεμπελιά. Ικανοί μόνο για κατώτερες εργασίες. Όταν εφευρέθηκαν τα ρομπότ της σειράς 110, δεν είχαν κανέναν λόγο ύπαρξης και φυσικά κανείς δεν αντέδρασε στην κατάργησή τους». Η Λίλιαν σηκώθηκε όρθια και πατώντας ένα κουμπί ενεργοποίησε τη μεγάλη οθόνη. Όλοι έστρεψαν το κεφάλι τους και κοίταζαν με προσοχή τα διαγράμματα.
«Η εξέλιξη του πολιτισμού στηρίχθηκε στους αριθμούς. Με τους αριθμούς κατανοήσαμε την λειτουργία του σύμπαντος, της κοινωνίας, του ίδιου του ατόμου. Στους αριθμούς στηρίχθηκε η ανθρωπότητα για να δημιουργήσει την Τεχνητή Νοημοσύνη. Οι αριθμοί είναι υπεύθυνοι για κάθε επίτευγμα». Σταμάτησε για λίγο και με μια δραματική κίνηση έδειξε την οθόνη. «Αν κατανοήσουμε τις μαθηματικές σχέσεις, μπορούμε να κατανοήσουμε και να ερμηνεύσουμε τα πάντα. Ο αριθμός είναι η ουσία της αλήθειας κι αυτή η αλήθεια βρίσκεται εδώ, μπροστά σας ξεκάθαρη κι απαλλαγμένη από κάθε αμφιβολία ή αμφισβήτηση», συνέχισε. «Το κοκτέιλ ενός μήνα για εκατό Βήτα, κοστίζει όσο το εμβόλιο ενός έτους για έναν Άλφα και είναι όσο ακριβώς το μηνιαίο κόστος συντήρησης για έναν Άλφα Συν». Η Λίλιαν επανέλαβε τα νούμερα που εμφανίζονταν στα διαγράμματα και αφού βεβαιώθηκε ότι όλοι είχαν εντυπωσιαστεί με τα δεδομένα που παρουσίαζε, προχώρησε σε μια επόμενη διαφάνεια. «Ας μιλήσουν και πάλι οι αριθμοί για το περιβαλλοντικό κόστος». Σ’ αυτό το σημείο, η Λίλιαν μίλησε για τα επίπεδα διοξειδίου του άνθρακα και μεθανίου κατά τον 20ο και 21ο αιώνα για τις αλλαγές και τις θυσίες που χρειάστηκε να γίνουν ώστε να μειωθούν τα επίπεδα στην ατμόσφαιρα. Ανέλυσε τα διαγράμματα σχετικά με το περιβαλλοντικό κόστος διατροφής και διαβίωσης των δισεκατομμυρίων του πληθυσμού και ετοιμάστηκε να δώσει το τελειωτικό χτύπημα. «Το αίτημα της διασφάλισης του περιβάλλοντος και των φυσικών πόρων, δεν μπορεί να συνυπάρχει με μία αμφισβητούμενης μορφής φιλανθρωπία. Για χρόνια προσπαθούμε, με μεγάλο κόστος, οικονομικό αλλά και περιβαλλοντικό, όπως απέδειξα, να τους κρατήσουμε ευχαριστημένους και λειτουργικούς. Ακόμη κι αν αντιμετωπιστεί η τρομοκρατία, που φυσικά και αυτό θα απαιτήσει τεράστιους πόρους, θα πρέπει να αναρωτηθούμε, ποιος είναι ο λόγος ύπαρξης αυτής της μορφής. Για ποιο λόγο, χρειαζόμαστε τους Βήτα; Σε τι ωφελούν την ανθρωπότητα;Η κοινωνία μας δημιούργησε μια τεράστια τάξη όχι απλά περιττών αλλά και επιβλαβών ατόμων. Κάθε Άλφα Συν και κάθε Άλφα είναι κεφάλαιο για τον πολιτισμό μας. Οι Άλφα είναι οι Άριστοι. Τη δική τους ζωή πρέπει με κάθε τρόπο να διαφυλάξουμε.» Διέτρεξε με τα μάτια της την αίθουσα για να βεβαιωθεί ότι είχε προκαλέσει την εντύπωση που ήθελε. Η οθόνη έσβησε. Η φωνή της ακούστηκε ακόμη πιο βαθιά και ακόμη πιο βραχνή. «Δεν έχουμε την πολυτέλεια να περιμένουμε. Πρέπει να δράσουμε άμεσα.»
Ο Ρότζερ προσπαθούσε να ελέγξει το δεξί του πόδι που χτυπούσε νευρικά, γύρω του οι σύνεδροι χειροκροτούσαν με ενθουσιασμό και η Λίλιαν έμοιαζε πολύ ικανοποιημένη με τον εαυτό της. Ο πρόεδρος ανακοίνωσε ότι θα διέκοπταν μέχρι την επόμενη ημέρα και παρακάλεσε όλους τους παρευρισκόμενους να συμμετάσχουν στην δεξίωση που είχε οργανώσει το Κεντρικό Συμβούλιο.
Ο Ρότζερ προσπάθησε να φθάσει στα ασανσέρ, πριν οι υπόλοιποι σύνεδροι βγουν από την αίθουσα, όμως ο κοντούλης του 26ου έτρεχε πίσω του και φώναζε το όνομά του λαχανιάζοντας. «Πρέπει να με βοηθήσετε. Όλοι σας εκτιμούν. Εσάς θα σας ακούσουν».
Ο Ρότζερ γύρισε και τον κοίταξε. Ο ανθρωπάκος ίδρωνε καθώς ψέλλιζε: «Συνειδητοποιείτε ότι πρόκειται για γενοκτονία; Συνειδητοποιείτε το αμετάκλητο… το ανεπίστρεπτο… μιας τέτοιας απόφασης;»
«Λυπάμαι», είπε ο Ρότζερ, «το είδατε και μόνος σας. Τίποτα δεν μπορεί να γίνει».
«Πρόκειται για ανθρώπους διάολε, όχι για αριθμούς», τον άκουσε να ουρλιάζει καθώς του γυρνούσε την πλάτη.
Η Λίλιαν προσπέρασε τον εκπρόσωπο του 26ου χωρίς να τον κοιτάξει και επιτάχυνε το βήμα της. Ακολούθησε τον Ρότζερ στο ασανσέρ. Μπήκαν και άλλοι. Ένοιωσε να τους σπρώχνουν και το κορμί της να κολλάει πάνω στο δικό του. Κάτι του ψιθύρισε. Δεν κατάλαβε. Ήθελε να την αρπάξει. Ήθελε να την ρίξει κάτω, μπροστά σε όλους, αλλά δεν ήξερε τι ήθελε να κάνει μετά. Δεν έκανε τίποτα. Κοίταζε τα καινούργια του χέρια.
Κατέβηκαν στον 63ο, η τεράστια αίθουσα αναψυχής ήταν ακόμη άδεια. Βρήκαν ένα απομονωμένο τραπέζι και κάθισαν χωρίς να ανταλλάξουν κουβέντα. Η χορωδία των Βήτα τραγούδαγε έναν απ’ εκείνους τους ύμνους που ήξεραν όλοι απ’ έξω. Η Λίλιαν ζήτησε ένα χάπι ευφορίας και ο Ρότζερ δύο χαλαρωτικά. Μόλις απομακρύνθηκε ο σερβιτόρος γύρισε προς το μέρος του.
– Έπρεπε να πάρεις κι’ εσύ ευφορίας, δεν φαίνεσαι και πολύ στα κέφια σου.
– Καλά είμαι. Μόνο λίγο κουρασμένος.
Είχε γυρίσει και κοίταζε την χορωδία.Η Λίλιαν επιχείρησε ν’ αστειευτεί.
– Μη μου πεις πως θα σου λείψουν οι φωνές τους.
«Αύριο θα είναι μια άλλη μέρα», τσίριζε η χορωδία.
– Πως θα γίνει;
– Δεν ξέρω. Δεν είναι δική μου δουλειά. Φαντάζομαι με κάποιο αέριο ή μικρόβιο ή ίσως κάποια προσθήκη στο κοκτέιλ. Στοιχίζουν πολύ. Δεν προσφέρουν τίποτα. Βλάπτουν το περιβάλλον.
– Ναι το ξέρω. Το άκουσα πολλές φορές σήμερα.
Ο Διευθύνων Σύμβουλος με ένα πλήθος να τον ακολουθεί, πέρασε μπροστά τους. Κοντοστάθηκε για να τους δώσει χειραψία και να τους ρωτήσει αν πάνε όλα καλά στους τομείς τους. Έδωσε συγχαρητήρια στη Λίλιαν για την ομιλία της και τελικά απομακρύνθηκε, αφού τους ευχήθηκε καλή διασκέδαση.
Η χορωδία συνέχιζε το ρεπερτόριό της.
«Τα παιδιά μας μεγαλώνουν
σ’ ένα κόσμο θαυμαστό»
Η Λίλιαν άρχισε να αγανακτεί.
– Επιτέλους, τι μούτρα είναι αυτά; Με το ζόρι του μίλησες.
– Πόσοι είναι;
– Ποιοι; Α, εννοείς τους Βήτα. Δεν είμαι σίγουρη. Παρ’ όλους τους ελέγχους του πληθυσμού πρέπει να κοντεύουν το ένα δις.
– Να… σκέφτομαι… επειδή είσαι καλή με τους αριθμούς… Ένα δισεκατομμύριο νεκροί άνθρωποι, πόσο χώρο μπορεί να πιάνουν;
– Δεν ξέρω τι εννοείς.Φοβάμαι ότι κάτι δεν πάει καλά με το καινούργιο σου τσιπάκι. Σκέψου μόνο ότι οι γενετικές διαφορές είναι τέτοιες που ίσως πρέπει να μιλήσουμε για ένα διαφορετικό είδος. Εσύ το είπες το πρωί.
Ο Ρότζερ κοιτούσε τα χέρια του.
– Ένα διαφορετικό είδος… πιο πρωτόγονο…
– Ακριβώς.
Ο σερβιτόρος, ένας τύπος Βήτα Πλην, έφερε τα χάπια και ανακοίνωσε χαρούμενος ότι αργότερα,μια ορχήστρα θα έπαιζε τις τελευταίες επιτυχίες. Η αίθουσα είχε γεμίσει. Όλοι οι εκπρόσωποι των τομέων καθώς και διάφοροι επίσημοι προσκεκλημένοι τύπου Άλφα Συν, αλλά και αρκετοί φιλόδοξοι Άλφα, γοργά ανερχόμενα στελέχη, έδειχναν να διασκεδάζουν.
Ο εκπρόσωπος του 26ου εμφανίστηκε στην πόρτα. Το βλέμμα του διασταυρώθηκε με του Ρότζερ, αλλά αυτή τη φορά ήταν ψυχρό. Ο Ρότζερ τον είδε να κατευθύνεται πίσω απ’ τη σκηνή. Αυτό σίγουρα ήταν ανεπίτρεπτο.
Η χορωδία τραγουδούσε μια μπαλάντα.
«Θα έρθει ο ήλιος και θα φύγει το σκοτάδι»
– Παράξενο τραγούδι, είπε η Λίλιαν. Δεν το έχω ξανακούσει.
– Πραγματικά παράξενο.
Ο Ρότζερ,τέντωσε τα πόδια του μπροστά, είχε ήδη αρχίσει να χαλαρώνει.Κάτι είχε να σκεφτεί, αλλά δεν ήταν σίγουρος τι ακριβώς.
«Έχει ένα κόστος να είσαι Άλφα συν,
έχει ένα κόστος η αριστείααα»
– Ρότζερ! Κάτι δεν πάει καλά. Υποτίθεται ότι δεν μπορούν να λένε τέτοια πράγματα.
– Υπερβολές!Κοίταξε γύρω σου. Βλέπεις κανένα ν’ αντιδρά;
– Ίσως έχουν πάρει πολλά χάπια.
– Ίσως. Γιατί δεν παίρνεις κι εσύ ένα ακόμη;
Το τραγούδι σταμάτησε κι ένας γνωστός Βήτα ηθοποιός, εμφανίστηκε στη σκηνή.
– Είναι μεγάλη τιμή που βρίσκονται σήμερα μαζί μας τα πιο εκλεκτά μέλη της κοινωνίας μας. Κυρίες και κύριοι, έχω τη χαρά να σας παρουσιάσω την ορχήστρα μας.
Οι παρευρισκόμενοι χειροκρότησαν ευγενικά.Στη σκηνή εμφανίστηκαν οι μουσικοί, κουβαλώντας τις θήκες των οργάνων. Η χορωδία ξανάρχισε να τραγουδά, αυτή τη φορά σε ρυθμό εμβατηρίου.
«Οι τελευταίοι άνθρωποι είναι οι Βήητα.
Υβρίδια καατακτήσανε τη γηηη.»
– Ε όχι! Αυτό πάει πολύ, είπε η Λίλιαν και πετάχτηκε όρθια.
Οι μουσικοί έβγαλαν τα πολυβόλα από τις θήκες. Οι φωνές της χορωδίας σκεπάστηκαν από τους πυροβολισμούς και τα ουρλιαχτά. Η Λίλιαν είχε βρεθεί κοντά στη σκηνή και ήταν απ’ τους πρώτους που έπεσαν. Ο Ρότζερ πρόλαβε να αναρωτηθεί αν ήταν υβρίδιο.
Στη σιωπή που ακολούθησε, το ρεφρέν του εμβατηρίου ακούστηκε καθαρά.
«Ακόμη και οι άριστοι πεθαίαινουν
κι η γη θα ξααναγίνει των ανθρώωπων»
//
Η Αγγελική Χυτήρη γεννήθηκε και ζει στην Κέρκυρα. Είναι εκπαιδευτικός με μεταπτυχιακές σπουδές στη Δημιουργική Γραφή. Γράφει διηγήματα και νουβέλες αλλά της αρέσει επίσης να πειραματίζεται με θεατρικά έργα και κινηματογραφικά σενάρια. Ανεξάρτητα από το είδος γραφής, το κίνητρο είναι πάντα το ίδιο: η εξερεύνηση των πιο σκοτεινών κομματιών της ανθρώπινης κατάστασης. Έργα της έχουν διακριθεί και βραβευθεί σε διαγωνισμούς και έχουν δημοσιευτεί σε συλλογικές εκδόσεις και στο διαδίκτυο. Συμμετείχε στο 4ο φεστιβάλ της άμμου στα Κουφονήσια, και σε πολλές συλλογές διηγημάτων των εκδόσεων Παράξενες Μέρες
//
Η σειρά των διηγημάτων που θα δημοσιευθούν
ΜΑΙΟΣ
Το 7 για το καλό – Κλαίρη Κανελλοπούλου
Γλυκόπικρο -Κατερίνα Κρυστάλλη
ΙΟΥΝΙΟΣ
Η μεταμόρφωση – Φανή Βούλτσου
Ο μικρός μαύρος πίνακας – Μιχάλης Μακόγλου
ΙΟΥΛΙΟΣ
Στο τεσσαρακοστό πέμπτο χιλιόμετρο της Αττικής Οδού -Κωνσταντίνος Ν. Κιούσης
Ξεραμένο αίμα – Καλλιόπη Παπαδοπούλου
eyelands.gr 