Η επιλογή παρουσιάζει τα διηγήματα του 10^ου διεθνούς διαγωνισμού διηγήματος (ελληνικό τμήμα) που επιλέχθηκαν για δημοσίευση στο λογοτεχνικό περιοδικό eyelands. Η δημοσίευση αρχίζει κάθε χρόνο τον Οκτώβριο και ολοκληρώνεται τον Αύγουστο. 21 συγγραφείς συμμετέχουν με διηγήματά τους στην Επιλογή για το 2020. 

Η δημοσίευση ακολουθεί τη σειρά συμμετοχής. Τα διηγήματα  ανεβαίνουν στο περιοδικό κάθε δεύτερο σαββατοκύριακο.  Αξίζει να σημειωθεί ότι αυτή ήταν η τελευταία χρονιά για το ελληνικό τμήμα του διεθνούς διαγωνισμού διηγήματος άρα και για την επιλογή.  Το θέμα του 10^ου διαγωνισμού ήταν: «Αριθμοί».  Το διήγημα το οποίο έχει σειρά είναι: 

Το 7 για το καλό
της
 Κλαίρης Κανελλοπούλου

Ήρθε η ώρα. Το βιβλίο που διάβαζα έδειξε τον δρόμο να πάω να συναντήσω μια μεγάλη χορηγό της εκκλησίας. Και το έκανα. Φόρεσα μαύρα ρούχα, κασκόλ, έδεσα πολλούς κόμπους. Έβαλα στην τσάντα μου αμύγδαλα και λίγο νερό. Φακό, χτένα, τις βιταμίνες μου, ένα ρολόι και ένα ημερολόγιο. 

Ρώτησα ένα περίπτερο και μου είπε ότι θα βρω αυτό που ζητούσα παίρνοντας το λεωφορείο που μόλις περνούσε. Αγόρασα εισιτήριο και ίσα που πρόλαβα να ανέβω. Μου είπε να κατέβω την προτελευταία στάση αλλά δεν ήξερα το δρομολόγιο έτσι σκέφτηκα να κατέβω στον Εσταυρωμένο για προσευχή. Μάζεψα λουλούδια υπό το φως του ήλιου και τα αφιέρωσα στους διπλανούς τάφους. Έσβησα τα αναμμένα κεράκια διότι η ανακοίνωση από τον ναό ήταν ξεκάθαρη: «Μην αφήνετε αναμμένα τα κεριά. Αφήστε τα δίπλα στο παρεκκλήσι και θα τα ανάψουμε εμείς κατά την έναρξη της Λειτουργίας».

Μέτρησα τους νεκρούς από τους δύο από τους τρεις τάφους που βρισκόντουσαν παραδίπλα και άφησα κεράκι για καθέναν από αυτούς. «Οικογένεια Κεφαλογιάννη, έπεσαν για την πατρίδα», έλεγε ο ένας.Ο άλλος έγραφε: «Οικογένεια Ρασιδάκη». Τους δύο τους θύμιασα, το τρίτο για την οικογένεια Κεφαλογιάννη, όχι.

Στο εκκλησάκι αντικατέστησα την εικόνα και αφιέρωσα λουλούδια σε μια εικόνα της Παναγίας. Στις 5.30 άρχισε ο Εσπερινός. Δεν μπήκα μέσα. Κλαίγοντας παρακάλεσα την Παναγία να με οδηγήσει στον άντρα μου που τόσο αγαπούσα. Να τον πάρω και να φύγουμε μαζί μακριά. Έδεσα σφικτά κι άλλους κόμπους, έφυγα στις 7 μ.μ αποφεύγοντας τα σκυλιά. Μάλιστα καλού κακού έβαλα πέτρες στο σακάκι μου για να διώξω τυχόν κακούς σκύλους, όπως είχα μάθει από παλιά.

Περπάτησα στην εθνική οδό. Τα αμάξια με θάμπωναν που και που με τα έντονα φώτα μιας και πήγαιναν αντίθετα από μένα. Σταμάτησα σε ένα χωράφι και πέταξα μερικά πράγματα που κουβαλούσα, όπως ένα δώρο που προορίζονταν για μια «φίλη» μου. Κράτησα μόνο τα αναγκαία. Δυστυχώς το βράδυ γίνονται λάθη στις επιλογές. Οι αντίπαλες δυνάμεις παλεύουν να κατακτήσουν τους ανθρώπους. Ευτυχώς ένα αστέρι με οδήγησε σε ένα σπίτι που είχε πολλούς άντρες με το όνομα ¨Γιάννη¨.

Χτύπησα την πόρτα. Το σπίτι είχε παντού εικόνες και κυρίως του Αγίου Γεωργίου.  «Ποιον από όλους τους Γιάννηδες θέλεις», μου είπε ένα κύριος. «Τον δικό μου Γιάννη», απάντησα. Με κέρασαν λίγο ψωμί και τυρί. Τους διηγήθηκα για εμένα κάποια πράγματα. Μου είπαν ότι ήξεραν για την εξαφάνισή μου και πήραν τηλέφωνο να έρθει ένα δικός μου να με πάρει.

Θεωρήθηκα εξαφανισμένη. Θεωρήθηκα πολλά. Χωρίς λόγο αποφάσισαν να μου στερήσουν «γα το καλό μου» τις επόμενες μέρες την ελευθερία μου. Για δική μου προστασία. Κι όμως άντεξα, χάρη σε ένα βιβλίο που μιλούσε για την αγάπη. Και με πολύ αγώνα κατάφερα να σωθώ.

Πριν από την εξαφάνιση είχα μείνει στο έλεος. Στο σπίτι μου, ένα διαμέρισμα με σαθρά θεμέλια, που νοίκιασα λίγους μήνες πριν. Είχαμε Γενάρη μήνα και τα κλιματιστικά δεν λειτουργούσαν όπως θα έπρεπε. Ξεφύσαγαν και μετά βίας καταλάβαινα ότι δουλεύουν. Η μύτη μου έτρεχε συνεχώς λόγω της μούχλας που επικρατούσε στο ταβάνι. Την Τρίτη μέρα όμως η θαλπωρή Του με ζέσταινε γλυκά.

6 μ.μ. και ανοίγω την πόρτα. Να τος εδώ είναι πάλι, ο άντρας μου ή κάποιος άλλος, δεν είμαι σίγουρη. Σηκώθηκα μετά βίας από το κρεβάτι που ξαπλώνω εδώ και πέντε μέρες. Δεν μπορώ να στρίψω αριστερά γιατί με πονάει η κοιλιά μου. Τι μου συμβαίνει; Με προσκαλεί να φάω. Μαγείρεψε το ψάρι από την κατάψυξη με πατάτες και σάλτσα.

«Έλα να φας», μου είπε. Δεν σηκώνομαι κι επιμένει: «Έλα να φας». Το φαγητό ήταν ιδιαίτερα νόστιμο. Έφαγα και την επόμενη μέρα το μεσημέρι, είχε περισσέψει αρκετό και το υπόλοιπο το άφησα έξω από το ψυγείο για κανα δυο μέρες ακόμα. Είχε φυσιολογική μυρωδιά και επειδή ήμουν ανήμπορη να βγω έξω και να πετάξω τα σκουπίδια, αποφάσισα να το βγάλω με την κατσαρόλα στο μπαλκόνι. Οι μέρες περνούσαν κι αυτό παρέμενε φρέσκο. Τελικά το βρήκε ο άντρας μου και το έβαλε στον κάδο.

Κάθε μέρα στις 6 μ.μ. είχα παρέα. Μόνη από το πρωί και ξάπλα δεν είχα καμιά όρεξη για δουλείες σπιτιού και μαγειρέματα. Ο άντρας μου γύριζε από την δουλειά στι 9 μ.μ. και έβαζε συχνά τσακωμούς για όσα δεν είχαν γίνει. «Με ρωτάς αν έφαγα εγώ;», του απαντούσα. Ο καθένας χαμένος στην δική του ανάγκη.

Πολλά περίεργα συνέβαιναν αλλά έμοιαζαν φυσιολογικά. Μια εικόνα Του με καθήλωσε στον τοίχο. Παντοκράτορας έλεγε επάνω. Την είχα αγοράσει η ίδια από ένα Μοναστήρι κι ας μην είχα πίστη, παρόλα αυτά πίστευα στην δύναμη της θρησκείας. Οξύμωρο μοιάζει να λέει «όχι» η λογική και να ακολουθείς στις επιλογές την καρδιά.

Οι μέρες περνούσαν αλλά η παράκρουση ή το όραμα δεν είχε σταματημό. Ο πετεινός λάλησε ένα πρωί τρεις φορές. Στην πόρτα κόλλησα το αφτί μου και άκουσα έναν πατέρα να κλαίει για τον γιο του: «Γιατί δεν μου τα ζήτησες τα λεφτά από μένα», έλεγε.

Ξαπλώνοντας πάλι μια στιγμή ο πόνος στην κοιλιά έσβησε. «Τι επιλέγεις;», με ρώτησε. «Ζωή», απάντησα λόγω του μωρού. Και μετά ο πόνος επανήλθε. Τότε άλλαξαν όλα. «Πρώτα θα πεθάνω εγώ και μετά εκείνος», ψέλλισα. Την επόμενη αποφάσισα να φύγω κι ακολούθησαν όσα προείπα.

Δίμηνο πέρασε και ο λογαριασμός της ΔΕΗ ήρθε 57,70 ευρώ και χάρηκα που είχε τον αριθμό 7. Περίμενα πολλά περισσότερο με τόση κατανάλωση. Ήρθε η ώρα να βγω στον κόσμο. Φόρεσα τα κομποσκοίνια μου κι έδεσα κόμπους πολλούς τα κορδόνια μου. Κρέμασα στον λαιμό μου έναν σταυρό από ξύλο, ό,τι βρήκα. Άναψα το φιτίλι στο καντηλάκι και συμπλήρωσα με λάδι για να κρατήσει ως τον γυρισμό μου. Αλείφθηκα με μύρο σχηματίζοντας σταυρό στο μέτωπο, στα χέρια και στα πόδια. Και στην κοιλιά γιατί ήμουν έγκυος.

Περίμενα και δεν ξεκίνησα πριν χτυπήσει η καμπάνα του Αγίου Νεκταρίου στις 10.00 ακριβώς. Έφυγα από το σπίτι και δεν κοιτούσα κανέναν στα μάτια. Άλλαξα και πολλές φορές διαδρομή για να αποφύγω αυτούς που κοιτάνε. Δύσκολη αυτή η βόλτα. Το απόγευμα έχει Εσπερινό ή όπως αλλιώς λέγεται. Έχει κάθε μέρα γιατί πλησιάζει το Πάσχα. Χάρηκα ιδιαίτερα που θα πήγαινα συχνά στην εκκλησία.

Στον Άγιο Ραφαήλ μπήκα με το δεξί. Μου προσέφεραν την θέση αλλά δεν δέχτηκα. Η εικόνα μύριζε ωραία. Οι Άγιοι με χαιρέτησαν. Κοίταξα τις εικόνες τους και έκανα τον σταυρό μου. Προσκύνησα και σε ευθεία γραμμή από το ιερό. Δεν ήξερα ακριβώς πως κοινωνούνε την Κρήτη. Είχα χρόνια να το κάνω, μα κοινώνησα. Φεύγοντας κοίταξα τα ηχεία της εκκλησίας. ¨Να ακούς¨, σκέφτηκα.

Επέστρεψα στο σπίτι. Ξαπλωμένη έχοντας το κεφάλι αριστερά έβλεπα το παρελθόν και αλλάζοντας προς τα δεξιά έβλεπα το μέλλον. Καλύτερα το μέλλον. Ο Θεός είχε φανερωθεί σε μένα με όλη του τη δόξα. Αλλά έδωσε και το περιθώριο επιλογής. Θα μπορούσα να θεωρήσω όσα συνέβησαν έναν παραλογισμό ή ένα όνειρο. Εγώ όμως τα πίστεψα.

Όσα δεινά πέρασα ξέρω πλέον από που προέρχονται: «Οι αριθμοί και η εικόνα χάλασαν τον κόσμο», σκέφτηκα, όχι τυχαία, και είπα να συνεχίσω τη ζωή μου, χωρίς λεφτά, χωρίς υπολογιστές και ινδάλματα που κυκλοφορούν στα περιοδικά και στην τηλεόραση. Μα κι αυτό δεν κράτησε για πολύ. Επέστρεψα γρήγορα στην σύγχρονη ζωή, αλλά με τη σκέψη μου καθημερινά σε Εκείνον.

//

Ονομάζομαι Κλαίρη Κανελλοπούλου. Γεννήθηκα το 1987 και μεγάλωσα στην Λαμία. Είμαι κάτοικος στις Μοίρες Ηρακλείου Κρήτης. Εργάζομαι ως δασκάλα σε Δημοτικά Σχολεία. Γνωρίζω υπολογιστές και τρεις ξένες Γλώσσες (Αγγλικά, Γαλλικά και Ισπανικά). Είμαι μεταπτυχιακή φοιτήτρια στο ΕΑΠ για το Πρόγραμμα: Επιστήμες της Αγωγής.

Παρακολουθώ πολλά σεμινάρια στον τομέα μου αλλά και στην δημιουργική γραφή. Συμμετείχα στο συλλογικό εργαστήρι των εκδόσεων Παράξενες μέρες. Έχω εκδώσει ένα παραμύθι που σχετίζεται με το λογισμικό προγραμματισμού για παιδιά Scratch από τις εκδόσεις Upbility. Ασχολούμαι με την εκπαιδευτική ρομποτική στα σχολεία και ήμουν επιμορφώτρια σε σχετικό σεμινάριο από την κοινότητα εκπαιδευτικών e-Twinning.

Από μικρή γράφω ποίηση. Για την εργασία μου έχω υλοποιήσει προγράμματα Φιλαναγνωσίας και δημιουργίας Σχολικής εφημερίδας. Επίσης, ασχολούμαι με τη συγγραφή σεναρίου.

//

Η σειρά των διηγημάτων που θα δημοσιευθούν

ΜΑΙΟΣ

Γλυκόπικρο -Κατερίνα Κρυστάλλη

ΙΟΥΝΙΟΣ

Η μεταμόρφωση – Φανή Βούλτσου 

Ο μικρός μαύρος πίνακας – Μιχάλης Μακόγλου

ΙΟΥΛΙΟΣ

Στο τεσσαρακοστό πέμπτο χιλιόμετρο της Αττικής Οδού -Κωνσταντίνος Ν. Κιούσης

Ξεραμένο αίμα – Καλλιόπη Παπαδοπούλου