Η επιλογή παρουσιάζει τα διηγήματα του 10ου διεθνούς διαγωνισμού διηγήματος (ελληνικό τμήμα) που επιλέχθηκαν για δημοσίευση στο λογοτεχνικό περιοδικό eyelands. Η δημοσίευση αρχίζει κάθε χρόνο τον Οκτώβριο και ολοκληρώνεται τον Αύγουστο. 21 συγγραφείς συμμετέχουν με διηγήματά τους στην Επιλογή για το 2020.
Η δημοσίευση ακολουθεί τη σειρά συμμετοχής. Τα διηγήματα ανεβαίνουν στο περιοδικό κάθε δεύτερο σαββατοκύριακο. Αξίζει να σημειωθεί ότι αυτή ήταν η τελευταία χρονιά για το ελληνικό τμήμα του διεθνούς διαγωνισμού διηγήματος άρα και για την επιλογή. Το θέμα του 10ου διαγωνισμού ήταν: «Αριθμοί». Το διήγημα το οποίο έχει σειρά είναι:
Γλυκόπικρο
της
Κατερίνας Κρυστάλλη
Από μικρή η μαμά μου, μου είχε πει να προσέχω τα βήματα μου. Να προχωράω μπροστά με χάρη και σωφροσύνη. Μάλιστα παίζαμε και ένα παιχνίδι όταν είχε ελεύθερο χρόνο. Καθόμασταν αντικριστά η μια στην άλλη, ακίνητες. Εγώ έβαζα μπροστά το ένα πόδι μου και μετά το άλλο και συλλάβιζα την λέξη, γλυ-κό ενώ η μητέρα μου έκανε το ίδιο συλλαβίζοντας την λέξη πι-κρό. Όταν φτάναμε η μια μπροστά από την άλλη, γύρναγε η μια στην άλλη την πλάτη και συνεχίζαμε το παιχνίδι από την ανάποδη αυτή την φορά. Μπορούσαμε να το παίζουμε για ώρες αυτό το παιχνίδι. Οι αγαπημένες μου στιγμές ήταν όταν έδυε ο ήλιος. Γιατί τότε μπορούσα να ξεκουραστώ και να χωθώ στην αγκαλιά της μητέρας μου. Μέχρι την επόμενη μέρα.
Μόλις μάθαινα το παιχνίδι και το γνώριζα καλά, ώστε να το παίζω χωρίς την βοήθεια της μαμάς, η μητέρα μου πρόσθετε μια πρόκληση στο παιχνίδι. Η πρώτη ήταν να μάθω να περπατάω πάνω σε τεντωμένο σκοινί. Τα κατάφερα με ευκολία. Η μαμά με φώναζε, την μικρή ακροβάτισσα της και εγώ γελούσα. Μου άρεσε η προσοχή που μου έδειχνε αλλά και που την έκανα περήφανη. Τώρα μου μάθαινε αριθμητική. 1+1+1…1+2+3… Δεν τα πήγαινα καθόλου καλά με την αριθμητική αλλά η μαμά επέμενε. Ήταν από τα σπουδαιότερα μαθήματα που θα μάθαινα στην ζωή μου. Άσε που θα έπρεπε να το διδάξω και στα δικά μου τα παιδιά. Πλέον παίζαμε το “γλυκόπικρο” παιχνίδι αλλά με αριθμούς. Σκέτη σπαζοκεφαλιά!
1+1+3… όχι λάθος, πάμε πάλι από την αρχή. Θυμάμαι η μαμά μου, είχε άπειρη υπομονή και εγώ θύμωνα και φώναζα. Δεν ήθελα άλλο, είχα κουραστεί αλλά έπρεπε να το μάθω. Γιατί όμως έπρεπε; Ποιος μας ανάγκαζε; 1+1+1… όταν έπαιζα σωστά, η μαμά μου έδινε πάντα ένα γλυκό. Αυτό, ναι ήταν ένα κίνητρο για να μάθω να παίζω σωστά. Μου πήρε πολλές μέρες για να το καταλάβω και ας ήμουν η πιο έξυπνη από τα αδέρφια μου. Εκείνη την περίοδο, δεν ήταν κάτι που ήθελα. Δεν… δεν με ενδιέφερε. Εγώ ήθελα να πετάξω. Όπως οι πεταλούδες με τα πολύχρωμα και πανέμορφα φτερά. Αλλά δεν τολμούσα να το πω αυτό στην μαμά! Θα με σκότωνε! Τα μέλη της δικής μας οικογένειας ήταν αρχιτέκτονες. Σχεδιάζαμε με λεπτομέρειες, ζωγραφίζαμε και χτίζαμε. Τέλος. Τίποτα άλλο.
Δεν θα πω ψέμματα. Κάθε μέρα σκεφτόμουν πως θα ήταν αν δεν επέλεγα το οικογενειακό μας επάγγελμα και έκανα αυτό που ήθελα πραγματικά. Να πετάξω. Θα έφτιαχαν κέρινα φτερά, όπως ο Ίκαρος στην ανάγκη. Αλλά εννοείται θα πρόσεχα να μην πάω κοντά στον ήλιο και λιώσουν. Δεν είμαι καμιά χαζή. Μεγαλώνοντας όμως, ένιωθα… ένα κάλεσμα. Σαν να μου άρεσε ο σχεδιασμός, σαν να ξέχασα το ότι ήθελα να πετάξω. Δεν ξέρω, δεν μπορώ να το ερμηνεύσω με κάποιον τρόπο. Το μόνο σίγουρο ήταν πως αγάπησα τους αριθμούς και τα μαθηματικά. Βέβαια! Πλέον έπαιζα το “γλυκόπικρο” πιαχνίδι με την μητέρα μου και όχι μόνο έλεγα σωστά τους αριθμούς, αλλά η μαμά μου καμάρωνε γιατί έλεγα πως την ξεπέρασα και πως αυτά που θα σχεδίαζα θα ήταν πολύ, πολύ όμορφα!
1+1+1… 1+2+3… 2+2+1… επαναλάμβανα τους αριθμούς στο μυαλό μου συνέχεια. Τέσταρα τον εαυτό μου και δεν έκανα ποτέ λάθος.
Όταν έφτασε η ώρα για να δώσω τις εξετάσεις και να περάσω στο πανεπιστήμιο, έτρεμα ολόκληρη. Η μητέρα μου ήταν δίπλα μου συνέχεια και μου έδινε κουράγιο. Δεν μίλαγε. Με κοίταζε μόνο, με εκείνο το στοργικό βλέμμα της μητέρας που καμάρωνε για το παιδί της. Ψιθύριζε επίτηδες λάθος τις ακολουθίες των αριθμών και όταν εγώ την διόρθωνα εκείνη χαμογελούσε πονηρά.
Όταν ήρθε η ώρα για τις εξετάσεις, το σχέδιο μου ήταν κάτι που εξέπληξε τους κριτές. Είχα φτιάξει ένα τεράστιο γεράκι, με ανοιχτά τα φτερά του, έτοιμο να επιτεθεί. Χρησιμοποίησα 813 διαφορετικές ακολουθίες αριθμών. Πράγματι τους άφησα όλους άφωνους και κέρδισα το πρώτο βραβείο! Η μαμά μου έκλαιγε από χαρά και εγώ τα είχα χαμένα. Δεν πίστευα ποτέ, πως ήμουν τόσο καλή.
Τώρα, χρόνια αργότερα θεωρούμαι από τις καλύτερες αρχιτέκτονες στην χώρα μου. Είμαι στην κορυφή αλλά πάντα θυμάμαι τα παιχνίδια με την μητέρα μου. Αν δεν ήταν αυτή, δεν θα είχα καταφέρει τίποτα. Που και που, με πιάνει νοσταλγία για εκείνα τα χρόνια. Κλείνω τα μάτια και φαντάζομαι ότι πετάω ψηλά όπως οι πεταλούδες… όμως ο σκοπός που εξυπηρετεί μια αράχνη είναι να φτιάχνει ιστούς για την επιβίωση και την μετακίνηση της. Οπότε έχουμε και λέμε… 1+1+1… 1+2+3…
//
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΚΡΥΣΤΑΛΛΗ
Η Κατερίνα γεννήθηκε ένα χιονισμένο απόγευμα του Νοέμβρη, γεγονός που την έκανε να αγαπήσει οτιδήποτε σχετίζεται με το μαύρο χρώμα, το παράξενο και το μυστήριο. Έχει μισοτελειώσει οικονομικά στο Deree και επειδή τα βαρέθηκε σπούδασε στο St. George, σχολή για γραμματείς αλλά όχι Φαρισαίους. Έχει συμμετάσχει σε αρκετούς διαγωνισμούς όπου ποιήματα και ιστορίες της διακρίθηκαν. Έχει εκδώσει 3 βιβλιαράκια 121 λέξεων με 8 ιστορίες το καθένα. Της αρέσει η ζαχαροπλαστική με την οποία ασχολείται ερασιτεχνικά. Διαβάζει 40 – 50 βιβλία τον χρόνο κάτι που εκπλήσσει ακόμα και την ίδια. Είναι γατομάνα. Η αγαπημένη της ράτσα είναι αυτή της Ούλθαρ. Δεν της αρέσει να μιλάει πολύ για τον εαυτό της.
//
Η σειρά των διηγημάτων που θα δημοσιευθούν
ΙΟΥΝΙΟΣ
Η μεταμόρφωση – Φανή Βούλτσου
Ο μικρός μαύρος πίνακας – Μιχάλης Μακόγλου
ΙΟΥΛΙΟΣ
Στο τεσσαρακοστό πέμπτο χιλιόμετρο της Αττικής Οδού -Κωνσταντίνος Ν. Κιούσης
Ξεραμένο αίμα – Καλλιόπη Παπαδοπούλου
eyelands.gr 