Η επιλογή παρουσιάζει τα διηγήματα του 10^ου διεθνούς διαγωνισμού διηγήματος (ελληνικό τμήμα) που επιλέχθηκαν για δημοσίευση στο λογοτεχνικό περιοδικό eyelands. Η δημοσίευση αρχίζει κάθε χρόνο τον Οκτώβριο και ολοκληρώνεται τον Αύγουστο. 21 συγγραφείς συμμετέχουν με διηγήματά τους στην Επιλογή για το 2020. 

Η δημοσίευση ακολουθεί τη σειρά συμμετοχής. Τα διηγήματα  ανεβαίνουν στο περιοδικό κάθε δεύτερο σαββατοκύριακο.  Αξίζει να σημειωθεί ότι αυτή ήταν η τελευταία χρονιά για το ελληνικό τμήμα του διεθνούς διαγωνισμού διηγήματος άρα και για την επιλογή.  Το θέμα του 10^ου διαγωνισμού ήταν: «Αριθμοί».  Το διήγημα το οποίο έχει σειρά είναι: 

Η μεταμόρφωση,  

της Φανής Βούλτσου 

Πώς ξέρουμε ότι η ελεύθερη βούληση δεν είναι απλώς ένα τέχνασμα για έλεγχο; Τι σημαίνει  ελεύθερη βούληση;  Έχω την ελευθερία να σκέφτομαι και να προβαίνω σε επιλογές χωρίς περιορισμούς. Όταν σκέφτεσαι, όταν μιλάς επαναλαμβάνεις πράγματα που ήδη γνωρίζεις, που έχεις μάθει από άλλους. Έχεις διαμορφωθεί μέσα σε ένα συγκεκριμένο περιβάλλον, με συγκεκριμένα άτομα, συγκεκριμένες ιδέες. Επιλέγεις να τις ακολουθήσεις ή όχι, αυτό συνιστά ελεύθερη βούληση. Παρά την επιλογή σου θα προσπαθήσουν να σε αλλάξουν, να σε φθείρουν, να γίνεις ένας αριθμός ανάμεσα στους άλλους. Μία ιστορία για το καλό και το κακό, το δίκαιο και το άδικο».

Η σιωπή με ξύπνησε, είχα αυτήν την παράξενη μυρωδιά στα ρουθούνια μου,καμένη σάρκα, μαζί με ψόφιο ποντικό. Στην αρχή είναι δύσκολο αλλά με τον καιρό το συνηθίζεις. Συνειδητοποιείς ότι είναι ό,τι πιο κοντινό σε πραγματικές αισθήσεις που έχεις τη δυνατότητα να απολαύσεις. Κοίταξα το παράθυρο στον τοίχο, τις μικρές ηλιαχτίδες που ξετρύπωναν δειλά δειλά και χρύσωναν το σκουριασμένο κρεβάτι. Δεν υπήρχε παράθυρο μόνο τσιμέντο, φανταζόμουν συχνά αυτήν την εικόνα, μου θύμιζε τον κόσμο έξω από τα κάγκελα. Οι άγριες φωνές με ξύπνησαν από τη λήθη. Οι στρατιώτες έσερναν έναν νεαρό άντρα, προσπαθώντας να τον βάλουν στο διπλανό κελί, εκείνος φώναζε και αντιστεκόταν ακατάπαυστα. «Μπες μέσα βρωμερό γουρούνι! Δεν αξίζει να ζεις δεν προσφέρεις τίποτα στην κοινωνία!» Είπε ο ένας χτυπώντας τον δυνατά στο στομάχι, εκείνος τυλίχτηκε σαν σκουλήκι που προσπαθεί να προστατευτεί και ξέσπασε σε λυγμούς.

     Άκουγα βαριά βήματα από το βάθος του διαδρόμου να πλησιάζουν. Ο Ντόκτορ Μπρέικ αγριοκοίταξε τους δύο στρατιώτες. Κοίταξε τον νεαρό άντρα μέσα στο κελί και με ένα πλατύ χαμόγελο είπε «Κύριε Άντερ καλώς ήρθατε! Μην ανησυχείτε βρίσκεστε εδώ για να εξευγενιστείτε. Ο εγκληματίας που ήσασταν πριν δεν θα υπάρχει πλέον, σας εγγυόμαστε ότι θα αλλάξετε θα γίνετε καλός, για εσάς και την κοινωνία, θα σας σώσουμε από τον εαυτό σας!» «Και αν δεν θέλω;» «Μα αυτό δεν είναι στο δικό σας χέρι, το όνομά σας πλέον είναι112».Καθόλη τη συνομιλία ο Ντόκτορ Μπρέικ χαμογελούσε. Ο Άντερ χαμογέλασε και με μία απότομη κίνηση τον έφτυσε στο πρόσωπο.Ο γιατρός έβγαλε το μαντήλι του για να σκουπιστεί «Μην ανησυχείς 112 θα σε βοηθήσουμε αύριο θα ξεκινήσεις με το πρώτο στάδιο της διαδικασίας. ».

Το 112 χτύπησε τρεις φορές τον τοίχο μου «Τι εννοεί; Τι διαδικασία;«Το πείραμα διακρίνεται σε τρία μέρη, το πρώτο στάδιο πολλοί το ονομάζουν Φοίνικα λένε ότι αναγεννιέσαι μέσα από τις στάχτες σου. Εκεί γίνονται άσχημα πράγματα μικρέ και δεν θέλω να σε τρομοκρατώ».«Ωραία λοιπόν ας αποδράσουμε! Κάποιος τρόπος θα υπάρχει».Είπε και αυτός ο πρόωρος ενθουσιασμός ήταν έντονος στη φωνή του. «Θαυμάζω το κουράγιο σου αλλά πίστεψέ με δεν θα λες το ίδιο μετά από τρεις μέρες. Τι έκανες και βρίσκεσαι εδώ;» «Ας πούμε ότι είμαι ένα παράδειγμα ωμής βίας και παραβατικότητας. Εσύ;» Ξεροκατάπια αλλά δεν απάντησα. Ύστερα ακολούθησε σιωπή.

Κάθε φορά που κάποιος πάει στο πρώτο στάδιο βιντεοσκοπείται, έτσι ώστε να μελετηθεί και να αναλυθεί. Δεν χρειάζεται να συμβουλευτώ τη δισκέτα, τα θυμάμαι όλα με απόλυτη διαύγεια, τουλάχιστον προς το παρόν. Πρώτα σου δίνουν ένα χάπι, ύστερα σε πάνε σε ένα θάλαμο,ξαπλώνεις σε ένα κρεβάτι, κοιμάσαι πολύ γρήγορα.  Ο ύπνος διαρκεί μέρες, μπορεί και μήνες, βλέπεις το ίδιο όνειρο,εσύ να σκοτώνεις, να διαπράττεις κάθε μορφή βίας ενώ παράλληλα αισθάνεσαι τη σάρκα σου να καίγεται, γιατί όντως σε καίνε.Λένε ότι εσωτερικός και εξωτερικός πόνος συνιστά τοσωστό συνδυασμό. Δεν ξυπνάς, δεν μπορείς να ξυπνήσεις. Καμία δυνατότητα να αντισταθείς, καμία ευκαιρία να επιστρέψεις, έχεις κάνει ήδη τα πρώτα βήματα και βυθίζεσαι σε έναν τερατώδη κόσμο όπου εσύ ο ίδιος είσαι το τέρας.Ακολουθούν άλλα δύο στάδια, αν επιβιώσεις…

           Χτύπησα τρεις φορές τον τοίχο για να δω αν το 112 ήταν εκεί. Σιωπή. Θα πρέπει να τον πήραν όσο κοιμόμουν. Σήμανε συναγερμός, σηκωθήκαμε όλοι απότομα και κοιτάξαμε τις τηλεοθόνες μας  «Το νούμερο 112 ολοκλήρωσε το πρώτο στάδιο με επιτυχία».Κάθε κελί έχει μία τηλεοθόνη, έτσι μας ενημερώνουν για την πορεία μας και για τους συγκρατούμενούς μας.«Τώρα γιορτάστε». Εμφανίστηκε στις τηλεοθόνες. Αρχίσαμε όλοι να ζητωκραυγάζουμε γεμάτοι ενθουσιασμό, μας βιντεοσκοπούσαν, θα μας έδειχναν στο σημερινό δελτίο ειδήσεων. Κάθε βράδυ στις εννιά ο κόσμος έτρωγε τα ποπκορν του και παρακολουθούσε το νέοrealityshow «Η Μεταμόρφωση».

Ο Άντερ επέστρεψε νικητής και ηττημένος, είχε επιζήσει, είχε υποταχθεί, ήταν το 112 το πίστευε. Ξάπλωσε στο κρεβάτι, έμεινε ακίνητος και έβγαλε ένα πνιχτό ουρλιαχτό. Προτού κοιμηθεί τον άκουσα να σηκώνεται, πήρε μία κοφτερή πέτρα και χάραξε κάτι στον τοίχο. Πλησίασα τον τοίχο που μας χώριζε και κοίταξα μέσα από την χαραμάδα, έγραψε τον αριθμό 1 και τον χάραξε με μία πλάγια γραμμή. Την ίδια στιγμή η οθόνη μου άνοιξε «Νούμερο 111 προετοιμάσου για το δεύτερο στάδιο». Πήρα μία βαθιά ανάσα αναζητώντας λίγο οξυγόνο, στην εκπνοή βρισκόμουν ήδη μέσα σε ένα δωμάτιο καθισμένος σε μία καρέκλα γεμάτος καλώδια. Ο ντόκτορ Μπρέικ βρισκόταν απέναντί μου από την άλλη πλευρά του γυαλιού. «Θα σου κάνω κάποιες ερωτήσεις, αν δεν απαντάς σωστά θα πατάω και ένα κουμπί, σκέψου έξυπνα. Λοιπόν, έχεις σκοτώσει άνθρωπό;» «Ναι» «Θα το ξανάκανες;» «Ναι»  «Λάθος απάντηση» Είπε και πάτησε το κουμπί.Ένα κύμα ρεύματος με διαπέρασε.«Πρόσεχε τι απαντάς γιατί σε λίγο η ένταση του ρεύματος θα ανεβαίνει. Συνεχίζουμε λοιπόν, αν σε χτυπούσε κάποιος θα του το ανταπέδιδες;» «Ναι» Απάντησα και κράτησα την ανάσα μου για να αντέξω τον πόνο. Αυτή τη φορά ανέβασε την ένταση τρεις σκάλες, άφησα ένα ουρλιαχτό να ηχήσει στο δωμάτιο. «Λάθος ξανά, η σωστή απάντηση είναι: Ας το λύσουμε με τα λόγια η βία δεν είναι η λύση. Ωωώέλα τώρα 111 δεν είναι δύσκολο! Συμμορφώσου!» Αποκρίθηκε και ξαναπάτησε το κουμπί. Ο πόνος έσφιγγε το μέτωπό μου, οι φλέβες χτυπούσαν κάτω από το δέρμα μου. Η διαδικασία κράτησε δύο ώρες. Τελικά το πέρασα.

Επέστρεψα στο κελί μου το ίδιο και ο Άντερ, τον είδα να μπαίνει στο διπλανό κελί, η εικόνα ήταν θολή τον έβλεπα σαν μαύρη κουκίδα στην άκρη του ματιού μου. Οι οθόνες μας άνοιξαν «Τα νούμερα 111 και 112 ολοκλήρωσαν το δεύτερο στάδιο με επιτυχία». Οι συγκρατούμενοί μας όρθιοι ζητωκραύγαζαν, χόρευαν και τραγουδούσαν. Μόλις οι κάμερες έκλεισαν όλοι σταμάτησαν απότομα.Επικράτησε ησυχία, μπορούσες να ακούσεις τη φθορά της. Άκουσα τον Άντερ να χαράζει τον τοίχο…

Ξύπνησα απότομα από τον λήθαργο, στεκόμουν πάνω σε μία σκηνή ενός θεάτρου, ο κόσμος χειροκροτούσε χαμογελαστός. Ο Ντόκτορ Μπρέικ καλοντυμένος και πρόσχαρος άρπαξε το μικρόφωνο και είπε «Καλώς ήρθατε κυρίες και κύριοι, σας παρουσιάζω το 111, έναν σκληρό εγκληματία που καταφέραμε να εξευγενίσουμε,  σώσαμε τον κόσμο και τον σώσαμε από τον εαυτό του!» Ξαφνικά ένας μεγαλόσωμος άντρας με χτύπησε απότομα στην κοιλιά, αισθάνθηκα μία αηδία και ένα κύμα ρεύματος να με διαπερνά, δεν μπορούσα να ανταποδώσω,  δεν αντέδρασα. «Είδατε λοιπόν!» Φώναξε ο Ντόκτορ. Το πλήθος όρθιο χειροκροτούσε. Μου έδωσε το μικρόφωνο «Ας το λύσουμε με τα λόγια η βία δεν είναι η λύση». Απάντησα τόσο γρήγορα, η γλώσσα κύλισε πριν τη σκέψη, αισθάνθηκα γνώριμη την έκφραση αλλά δεν μπορούσα να θυμηθώ, ένιωθα σαν κασέτα. «Συγχαρητήρια 111 πέρασες και το τρίτο στάδιο! Έγινες άνθρωπος!»

           Μέσα στο πλήθος διέκρινα τον Άντερ, φορούσε κουστούμι ήταν καθαρός και περιποιημένος. Με κοίταξε, ανέβηκε στη σκηνή και το πρόσωπό του σκοτείνιασε. Άρπαξε το μικρόφωνο «Για εσάς είμαστε απλώς αριθμοί, αποβράσματα της κοινωνίας, τι ωραία το 111 έγινε άνθρωπος!. Εσείς αποκαλείτε τον εαυτό σας άνθρωπο; Καίγατε ανθρώπους μέσα στους θαλάμους συμμόρφωσης, με σκοπό να αφαιρέσετε κάθε δυνατότητα σκέψης και ελεύθερης βούλησης. Κοιτάξτε το 112! Δεν έχει καν τη δυνατότητα να επιλέξει αν θα συνεχίσει τον καβγά ή θα τον σταματήσει, να επιλέξει ανάμεσα στο καλό και το κακό. Μοιάζει περισσότερο με προγραμματισμένη μηχανή. Τι πιστεύετε ότι χρειάζεται η κοινωνία την επιβολή της καλοσύνης ή την επιλογή της; Μόνο με την ύπαρξη του καλού και του κακού υπάρχει η ηθική επιλογή και εσείς μας αφαιρέσατε αυτό το δικαίωμα! Μέσα σε όλο αυτό το απάνθρωπο πείραμα συμμετείχε και το 1,5 δισεκατομμύρια άνθρωποι που μας έβλεπαν από την τηλεόραση. Μας συμπεριφερθήκατε σαν να είμαστε τέρατα,αλλά τα πραγματικά τέρατα είστε εσείς  και ξέρετε πολύ καλά να το «παίζετε» άνθρωποι.Το πλήθος έμεινε βουβό, δύο στρατιώτες φόρεσαν χειροπέδες στον Άντερ και τον οδήγησαν έξω από το θέατρο. Τους ακολούθησα διακριτικά, ενώ χάθηκα μέσα στο πλήθος.

Άνοιξα απότομα τα μάτια μου, ένα περίστροφο με σημάδευε στο κεφάλι. «Θα πληρώσεις για αυτά που είπες 111, θα εξαφανιστείς γιατί διαφθείρεις την κοινωνία». Εγώ ήμουν το 111, εγώ ήμουν ο Άντερ, ο Άντερ ήταν εγώ. Ήταν ο ήρωας που χρειαζόμουν για να με σώσει,ήταν τα λόγια που δεν τολμούσα να πω. Κοίταξα τα χρώματα του ουρανού, οι ηλιαχτίδες χάιδεψαν το πρόσωπό μου. Ο ιδρώτας κύλησε στα βλέφαρά μου και τα σκέπασε με ένα υγρό πέπλο. Η σκανδάλη υποχώρησε, όλα συντελέστηκαν μέσα σε έναν κρότο ξερό. Για ένα δευτερόλεπτο αισθάνθηκα ελεύθερος.

//

Η Φανή Βούλτσου γεννήθηκε το 2001 και είναι φοιτήτρια του τμήματος Εκπαιδευτικής & Κοινωνικής πολιτικής στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας.

Η σειρά των διηγημάτων που θα δημοσιευθούν

ΙΟΥΝΙΟΣ

Ο μικρός μαύρος πίνακας – Μιχάλης Μακόγλου

ΙΟΥΛΙΟΣ

Στο τεσσαρακοστό πέμπτο χιλιόμετρο της Αττικής Οδού -Κωνσταντίνος Ν. Κιούσης

Ξεραμένο αίμα – Καλλιόπη Παπαδοπούλου