Περνάνε οι μέρες κι όλα μοιάζουν να χάνονται και να κερδίζονται την ίδια ώρα. Κοιτάζω πίσω στις μνήμες που είχα κλειδώσει σε τετράδια που τα έχω ονομάσει ημερολόγια ζωής και διαπιστώνω πόσο πολύ ξοδεύτηκα να περιμένω τη ζωή να με συναντήσει στη στροφή. Μελετάω τις γραμμένες λέξεις μια μια και θυμάμαι έναν εαυτό να ψάχνει το ουσιώδες σε έναν κόσμο τρελό και αποσυνδεδεμένο με τον ανώτερο εαυτό του. Με βλέπω να ψάχνω σαν τρελή τη διέξοδο από ένα βάλτο που εγώ η ίδια με έβαλα μέσα για να μπορώ να επιβιώσω,να μπορώ να ταιριάξω σε εποχές που ήξερα από πάντα ότι δεν ανήκω. Γεννήθηκα να διαφέρω κι εγώ με πίεσα πολύ να είμαι όμοια με όσα  πολεμάω κάθε δεύτερο της ώρας.

Και σήμερα λίγο πριν όλα κάνουν μια στροφή προς την αλλαγή, παίρνω μια βαθιά ανάσα να ακούσω μέσα από τις εμπειρίες μου το βαθύτερο θέλω μου και να με πάρω από το χέρι να με ταξιδέψω από την αρχή. Ξαναγυρίζω πίσω σε εκείνο το κορίτσι που κουβαλούσε ένας φως που έβγαινε από τα βάθη της αιώνιας ψυχής. Θέλω να τη προλάβω πριν κάνει το σάλτο στον γκρεμό και να της πω πως η δύναμή της είναι ικανή να γυρίσει τον κόσμο από την αρχή, αλλά και να κοπάσει τις καταιγίδες. Θέλω να τη κοιτάξω στα μάτια και να ακουμπήσω τη δική μου καρδιά, αυτή του τώρα ,να τη δει και να αισθανθεί πως εκείνο το μονοπάτι που πάει  να διαλέξει ,αφήνει πληγές στο σώμα και θολώνει το μυαλό. Θέλω να σηκώσω τα βαριά κλαδιά που πάνε να τη σκεπάσουν και να ανοίξω την αγκαλιά μου να της πω πως κάνει λάθος να πιστεύει ότι είναι μόνη. Να τη διαβεβαιώσω πως είμαι εκεί και θα είμαι εκεί να φροντίσω για την ευτυχία της.

Και λίγο μετά ξυπνάω από έναν βαθύ ύπνο. Κοιτάζω γύρω μου και βλέπω τα μάτια της μητέρας μου να με κοιτάνε βαθιά μέσα στο είναι μου . Χαμογελάει και  κλαμένη σχεδόν μου λέει: Γύρισες, τώρα ξέρω πως γύρισες πίσω..Δεν καταλαβαίνω τι λέει,απλώς την κοιτάζω και αισθάνομαι στο σώμα μια κούραση σαν να ήρθα από ένα μεγάλο και επίπονο ταξίδι. Ακούω τα πουλιά,βλέπω το φως του ήλιου,τα λουλούδια στην αυλή μου και όλα μου μοιάζουν καινούργια. Ο κόσμος αυτός που προσγειώθηκα απότομα είναι ένας καινούργιος κόσμος . Αρχίζω να τον παρατηρώ με άλλα μάτια,σαν να καθάρισαν από τη σκόνη. Βγαίνω έξω και τον περπατάω λίγο λίγο,βήμα βήμα σαν τα πρώτα βήματα που κάνουν τα μωρά. Είναι όλα αλλιώς,όλα φαίνονται παράξενα,αλλά αισθάνομαι και έναν φρέσκο αέρα στο πρόσωπό μου να με χαϊδεύει.

Πιάνω τον εαυτό μου για μέρες να αναρωτιέται που βρίσκομαι,ποια είμαι ,που πάω,γιατί είχα χαθεί τόσο καιρό..? Κι ύστερα νιώθω τα πόδια μου να δυναμώνουν σε κάθε βήμα προς τα μπρος. Βλέπω το σώμα μου από την αρχή στον καθρέφτη. Παρατηρώ τα χέρια και τα πόδια,τα μαλλιά και τα μάτια μου. Ποια είμαι και πάλι η ερώτηση αντηχεί στα αφτιά μου. Κουνάω το κεφάλι αργά,καταφατικά ,σαν να μου λέω ηρέμησε,ήρθε η ώρα να μάθεις τι σημαίνει να είσαι εσύ. Και ησυχάζω. Μια αίσθηση δροσιάς που νιώθεις όταν είσαι κοντά σε θάλασσα, έρχεται από μια γωνία της καρδιάς μου να μου πει άνοιξε το βήμα σου πιο πολύ και ταξίδεψε προς τη θάλασσα και με αυτή την αίσθηση αποκοιμιέμαι σε έναν ύπνο διαφορετικό. Δεν έχω εφιάλτες ,μόνο μια γαλήνη στη σκέψη και μια ενέργεια στα χέρια και στο σώμα. Θέλω να ξεκινήσω από την αρχή τη ζωή. Αυτό μου λέω κάθε πρωί,αλλά και κάθε φορά που η σκέψη μου πάει να ξαναμπερδευτεί. Η ζωή κάνει κύκλους,αλλά ο γύρος του θανάτου μου ανακάτεψε τα σωθικά. Θέλω να στροβιλιστώ ανάμεσα στη θάλασσα και τον ουρανό,αγκαλιά με το κορίτσι που είχα εγκαταλείψει χρόνια τώρα…

βιογραφικό*

Πέρασα πολλές μέρες ψάχνοντας τι είναι αυτό που με κάνει πραγματικά χαρούμενη. Δεν ξέρω αν το έχω βρει,αλλά είμαι σίγουρη πως ο δρόμος που έχω πάρει θα με βγάλει στη δική μου θάλασσα. Μπροστά,δεξιά,αριστερά και πίσω μου έχω πάντα ένα χαρτί κι ένα μολύβι. Σαν φάρος στις δύσκολες,αλλά και στις εύκολες στιγμές μου.Καμιά φορά βγαίνω από το σώμα μου και ανεβαίνω στα παπούτσια χορού μου.Όχι σαν επαγγελματίας,αλλά σαν ψυχή που θέλει ξεκούραση από τις τόσες εσωτερικές περιπλανήσεις. Το όνομά μου είναι Μαρσέλα-Καπλάνη και ακόμη με ανακαλύπτω..

Η Μαρσέλα Καπλάνη δημοσίευσε για πρώτη φορά δικό της κείμενο το 2016 στο eyelands!