Η επιλογή παρουσιάζει τα διηγήματα του 10^ου διεθνούς διαγωνισμού διηγήματος (ελληνικό τμήμα) που επιλέχθηκαν για δημοσίευση στο λογοτεχνικό περιοδικό eyelands. Η δημοσίευση αρχίζει κάθε χρόνο τον Οκτώβριο και ολοκληρώνεται τον Αύγουστο. 21 συγγραφείς συμμετέχουν με διηγήματά τους στην Επιλογή για το 2020. Η δημοσίευση ακολουθεί τη σειρά συμμετοχής. Τα διηγήματα  ανεβαίνουν στο περιοδικό κάθε δεύτερο σαββατοκύριακο.  Αξίζει να σημειωθεί ότι αυτή ήταν η τελευταία χρονιά για το ελληνικό τμήμα του διεθνούς διαγωνισμού διηγήματος άρα και για την επιλογή.  Το θέμα του 10^ου διαγωνισμού ήταν: «Αριθμοί».  Το διήγημα το οποίο έχει σειρά είναι: 

Στο τεσσαρακοστό πέμπτο χιλιόμετρο της Αττικής Οδού
του Κωνσταντίνο Ν. Κιούση

Αθήνα

Δέκα εννέα, Τέσσερα, Δύο Χιλιάδες Είκοσι 

Κανένας δε μπορεί να φανταστεί τον τελικό προορισμό…

Στη δική μου περίπτωση, η άκρη του νήματος ξετυλίχτηκε, μια ηλιόλουστη ημέρα την ενάτη Σεπτεμβρίου, του Σωτηρίου έτους δύο χιλιάδες είκοσι πέντε.

Ένα εντυπωσιακό μαύρο Audi Q εννέα, ξέφυγε από την πορεία του. Στο διάβα του, παρέσυρε το ασημί Peugeot διακόσια επτά Cabrio και την κατακόκκινη Ducati εννιακόσια SS. Η σύγκρουση ήτανε σφοδρή. Άμορφη μάζα εκτινάχτηκε και προσέκρουσε στο προστατευτικό κιγκλίδωμα του τεσσαρακοστού πέμπτου χιλιομέτρου της Αττικής οδού,καταλήγοντας σε ένα αποκρουστικό συνονθύλευμα σάρκας και μετάλλου. Ο δείκτης στο κοντέρ κολλημένος στα εκατόν εβδομήντα ένα χιλιόμετρα την ώρα. Το ηλεκτρονικό ρολόι στο καντράν τρεμοπαίζει,δέκα οκτώ και τριάντα έξι. Μια πινακίδα ξεχωρίζει,πάνω σε έναν όγκο που μοιάζει με το πίσω μέρος μιας μοτοσυκλέτας. Κρέμεται από τη μια πλευρά και κινείται πέρα δώθε σαν απόκοσμο εκκρεμές.Ένα απόκρυφο μήνυμα συμβολίζει το ποιος βρισκόταν εκεί. Γιώτα χι, εξήντα τρία εβδομήντα δύο.

Είκοσι επτά λεπτά νωρίτερα…

Το πάρτι έκπληξη για τα γενέθλια μου, με έχει εξιτάρει. Τέσσερα και πέντε δίπλα δίπλα, τα κεράκια της τούρτας έδειχναν τα χρόνια μου. Το δώρο των συναδέλφων στη δουλειά, απροσδόκητο.Το καπνιστό Lagavulin δέκα οκτώ ετών, σε συνδυασμό με το CohibaTalisman Ring πενήντα τέσσερα, ήτανε μεθυστικό. Κι όμως, αυτό για εμένα δεν ήταν αρκετό.Για εμένα το πάρτι τώρα ξεκινάει… 

Βγαίνω απ’ το γραφείο με το χαμόγελο ζωγραφισμένο στα χείλη και κατεβαίνω τα σκαλιά τρεκλίζοντας. Φοράω δερμάτινο μπουφάν, σετ με το μαύρο παντελόνι και τις μπότες. Μπροστά μου βρίσκεται η κόκκινη οπτασία, το μωρό μου. Τη χαϊδεύω και καμαρώνω τα εντυπωσιακά μοτίβα χρωμάτων που αντανακλούν κάτω από τις χρυσοκίτρινες ακτίνες του ηλίου.Γυρίζω το κλειδί στη μίζα και κοιτάζω το ρολόι. Δέκα οκτώ και μηδέν εννέα. Ρυθμίζω το ραδιόφωνο του κινητού στον αγαπημένο μου ροκ σταθμό,στους ενενήντα έξι κόμμα τρείς στα fm, και φοράω τα ακουστικά. Γάντια, κράνος, φύγαμε!

Λίγοι γνωρίζουν τον μαγευτικό οικισμό Πόρτο Εννιά με την απίστευτη αμμουδερή παραλία. Ο μυστικός αυτός προορισμός βρίσκεται πενήντα τέσσερα χιλιόμετρα μακριά από την Αθήνα, μια απόσταση που καλύπτω συνήθως σε σαράντα πέντε λεπτά. Αυτή τη φορά όμως πηγαίνω γρηγορότερα από ότι συνήθως. Ο ήλιος λάμπει και ο ενθουσιασμός μου είναι έκδηλος. Τίποτα δε με σταματά, η αδρεναλίνη με κάνει παντοδύναμο. Το οπτικό πεδίο συρρικνώνεται μπροστά μου και ο δρόμος μικραίνει όσο η ταχύτητα αυξάνει. Ο κριτσανιστός ήχος από τις κιθάρες των AC/DC τόσο ταιριαστός…

I got nine lives, cat’s eyes…

Την ίδια στιγμή, στην αριστερή λωρίδα της εθνικής, μια οικογένεια έχει χαράξει τη δική της πορεία. Ο μπαμπάς με το ένα χέρι στο τιμόνι χαλαρός, η μαμά μιλάει στο τηλέφωνο στη θέση του συνοδηγού και δύο αγοράκιατσακώνονταιστο πίσω κάθισμα του πανάκριβου αυτοκινήτου. Παράλληλα, στη μεσαία γραμμή του δρόμου, τέσσερις φίλες ντυμένες στην πέναέχουν τα δικά τους σχέδια για την εξόρμηση του τριημέρου. Οι κινήσεις ανέμελες,τα χαμόγελα διεγείρουν. Τα μαλλιά ανεμίζουναπό την ανοιχτή οροφή δημιουργώντας μια εικόνα που μαγνητίζει το βλέμμα.

Το μυαλό ταξιδεύει, η κούραση της εβδομάδας έχει συσσωρευτεί.Το σώμα, σαν μαριονέτα χωρίς τον χειριστή. Μια στιγμή απροσεξίας καιτέλος…

Ο οδηγός του τζιπ χάνει τον έλεγχο και ενστικτωδώς στρίβει το τιμόνι δεξιά, την ώρα που περνούσα ανάμεσά τους. Το μαύρο θηρίο αγκαλιάζει τα πάντα στο πέρασμά του, ρουφώντας το μέλλον στην πορεία του. Τα δυο πιτσιρίκια, δε θα έχουν την ευκαιρία να κάνουν τους γονείς τους περήφανους μεγαλώνοντας. Οι τέσσερις φίλες, δε θα κάνουν τους δικούς τους να δακρύσουν βλέποντάς τες ντυμένες νυφούλες. Η μοίρα μάζεψε στην άσπονδη παρέαοκτώ άτομα… κι εμένα.

Το σκοτάδι είναι πηχτό, σαν μαύρο μελάνι. Αιωρούμαι στο κενό όπως ο “χαλκούς άκμων”. Θα φτάσω στα Τάρταρα έπειτα από εννέα ημέρες και εννέα νύκτες; Έτσι μοιάζει το τέλος; Αναρωτιέμαι.

Δεν ξέρω αν βλέπω, αν ακούω, αν υπάρχω… Με χαϊδεύει φιλικά ο έρεβος. Προσπαθώ να κινηθώ αλλά, τι να κινήσω και προς τα πού να πάω; Όλα μοιάζουν γαλήνια, εύθραυστα. Έχω βυθιστεί στο μύθο της ενάτηςΛεγεώνας. Είναι τα μάτια κολλημένα και το στόμα,σαν ραμμένο με κλωστή. Μια απόκοσμη φοβία παραμονεύει σε κάθε κύτταρο μου, έτοιμη να βγει στην επιφάνεια και να με κυριέψει.

Σαν κάτι να αλλάζει όσο συνηθίζω στην άβυσσο. Δεν είναι πλέον τόσο σκοτεινά. Υπάρχει φως, αχνοφαίνεται κάπου στο βάθος. Προχωράω, μια δύναμη με έλκει σαν μαγνήτης. Τοίχος ορθώνεται μπροστά μου, το τείχος του Αδριανού; Κάτι υπάρχει εκεί πίσω, είμαι σίγουρος. Θέλω να πάω. Υπάρχει τρόπος; Χτυπάω δυνατά. Μια, δύο, τρείς. Δεν υπάρχει περίπτωση. Παίρνω φόρα και πέφτω πάνω του με δύναμη. Τέσσερις, πέντε, έξι. Κάτι αρχίζει να κινείται, σαν να προσπαθώ να σπάσω το τσόφλι ενός πελώριου αυγού από μέσα. Παίρνω φόρα ξανά και ξανά και ξανά. Τα κατάφερα. Άνοιξα μια ρωγμή στην πραγματικότητα μα το εκτυφλωτικό φως με ρίχνει αναίσθητο…

Ένας στιγμιαίος βόμβος με επανέφερε απότομα στο παρόν, όπως όταν βλέπεις στο όνειρό σου πως πέφτεις από μεγάλο ύψος και ξυπνάς με αγωνία, λίγο πριν φτάσεις στον πάτο. Ρυθμικός αχός χαϊδεύει τα τύμπανα, σαν απόηχος που σε συνοδεύει μετά την έξοδο από μαγαζί με δυνατή μουσική. Κλείνω τα μάτια, κλείνω τα αυτιά. Προσπαθώ να αφουγκραστώ το περιβάλλον.Είμαι πάλι εδώ, χωρίς να είμαι. Μπορώ να νιώσω τα πάντα χωρίς να αισθανθώ…

Κάτι ακούγεται από μακριά.Σειρήνες ταξιδεύουν ρυθμικά για να φέρουν τον τελευταίο ήχο πριν τη σιωπή. Ο καταγάλανος ουρανός που σβήνει στον ορίζοντα σε ένα ιριδίζον σούρουπο, θα είναι η τελευταία εικόνα πριν από το βαθύ σκοτάδι. Η τραχιά επιφάνεια της ασφάλτου, το τελευταίο άγγιγμα πριν τη μοναξιά. Το χαρακτηριστικό άρωμα της πίσσας, η τελευταία μυρωδιά και η μεταλλική γεύση του αίματος η τελευταία γεύση πριν από το απόλυτο τίποτα.

Λένε, πως η ύστατη στιγμή, πλημμυρίζει τις αισθήσεις σαν να θέλει να αφήσει το στίγμα της αιώνια, λες και αυτή η αλληλουχία ερεθισμάτων θα συνεχίσει να υπάρχει, ακόμα και αν δεν υπάρχει ζωή. Λένε επίσης πως λίγο πριν το τέλος, η ζωή περνάει σαν ταινία από μπροστά σου σε γρήγορη ταχύτητα, με εικόνες από τις πιο όμορφες στιγμές, ή τις πιο έντονες, ή ίσως τις πιο δυσάρεστες. Μια ευκαιρία να ζήσεις ξανά για μια τελευταία φορά.

Έτσι έζησα κι εγώ…

Εννέα Σεπτεμβρίου χίλια εννιακόσια ογδόντα, ακριβώς σαράντα πέντε χρόνια πριν.Το ταξίδι ξεκινά από το μαιευτήριο της οδού Διστόμου 9. Ήρθα στον κόσμο έπειτα από εννέα υπέροχους μήνες στην κοιλιά της μητέρας μου. Έτσι κι αυτή, όπως στο μύθο η Λητώ,υπέφερε επί εννέα μέρες και εννέα νύχτες τους πόνους του τοκετού.

Είπα την πρώτη λέξη όταν ήμουν εννέα μηνών και περπάτησα τον δέκατο όγδοο μήνα της ζωής μου. Είκοσι επτά μηνών βρέθηκα στην κολυμπήθρα,“και το όνομα αυτού Ευκλείδης”. Εννέα γράμματα με σημασία, ένδοξος (ευ + κλέος), απότιση φόρου τιμής των δικών μου προς τον “πατέρα” της Γεωμετρίας.

Στον κύκλο της ζωής μου, η μοίρα με έφερε στο δρόμο των μαθηματικών.Ψήλωνα πατώντας στις πλάτες γιγάντων, όπως ο Θαλής και ο Πυθαγόρας.Από μικρό παιδί, η μανία μου με τους αριθμούς με έκανε να πιστεύω πως τα μαθηματικά προϋπήρχαν, πως έχουν ανακαλυφθεί – δεν έχουν εφευρεθεί, θαρρώντας πως κυβερνούν τον χώρο και το χρόνο.Όπως το σώμα του Τιθία, που τον εξολόθρευσαν ο Απόλλωνας και η Άρτεμις και καταλάμβανε άπειρο χώρο,συμβολικά, εννέα στρεμμάτων!

Μεγάλοι δάσκαλοι του παρελθόντος πίστευαν πως οι αριθμοί ήταν θείες οντότητες, ποιος ήμουν εγώ για να σκεφτώ κάτι διαφορετικό;Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, με μάγευε η σκέψη πως οι αριθμοί μπορούν να περιγράφουν σχήματα και πως τα σχήματα είναι αριθμοί. Θεωρούσα θεϊκή τη συμμετρία που κρύβεται πίσω από κάθε τρίγωνο με άθροισμα γωνιών εκατόν ογδόντα μοίρες.Έβρισκα υπερφυσική την αναλογία του ορθογωνίου τετραγώνου,ενενήντα μοίρες η κάθε γωνία και άθροισμα τριακόσιες εξήντα.Έτσι αναλογικά, το άθροισμα των εσωτερικών γωνιών κάθε κανονικού πολυγώνου, παράγει πάντοτε ως πυθμενικό αριθμό το εννέα.

Μεγάλωσα απότομα…

Έφτασα στο πρώτο ραντεβού. Μου κρατάει το χέρι και με κοιτάζει στα μάτια. Φοράει ένα λευκό φόρεμα και ένα περιδέραιο με εννέα χρυσά σύρματα, όπως το περιέγραψε ο επικός Όμηρος. Μύρισε άνοιξη… Δε θα ξεχάσω ποτέ το πρώτο μας φιλί στο πάρκο. Είμαι εννιά χρονών και λιώνω. Μια εικόνα τόσο αγνή, τόσο τρυφερή, τόσο ρομαντική.

Ο χρόνος κυλάει…

Βρίσκομαι στον αγωνιστικό χώρο και πανηγυρίζω ένα εντυπωσιακό γκολ με κεφαλιά στο ενενήντα. Κερδίσαμε!Η ερυθρόλευκη φανέλα μου είχε στην πλάτη το αγαπημένο μου εννιά.

Ο αριθμός εννέα έχει για μένα συμβολική σημασία. Είναι ο μεγαλύτερος μονοψήφιος ακέραιος και σε κάθε στιγμή της ζωής μου είναι δίπλα μου. Μου κρατάει συντροφιά,με προστατεύει. Ένας φυσικός, ακέραιος και περιττός αριθμός που οι Πυθαγόρειοι τον θεωρούσαν ιερό επειδή σε κάθε πολλαπλάσιο του, ο μονοψήφιος αριθμός που προκύπτει αν προσθέσουμε τα ψηφία είναι πάντα εννέα.Το ίδιο συμβαίνει και όταν προσθέσεις μεταξύ τους όλους τους θετικούς ακέραιους από το ένα μέχρι και το εννέα. Συμβαίνει όμως και κάτι άλλο, που εξάπτει την φαντασία. Αν πάρουμε οποιονδήποτε αριθμό και προσθέσουμε τα ψηφία του και στην συνέχεια αφαιρέσουμε το αποτέλεσμα από τον αρχικό αυτό αριθμό, το άθροισμα των αριθμών του αποτελέσματος μας μέχρι να φτάσουμε στο ένα ψηφίο, είναι πάντα εννέα. Έτσι όμορφα περάσανε τα χρόνια στο σχολείο…

Fastforward…

Τη γνώρισα στα δέκα οκτώ και τη σκεφτόμουν συνεχώς. Ογδόντα έξι χιλιάδες τετρακόσια δευτερόλεπτα τη μέρα. Κάναμε έρωτα στο πίσω κάθισμα του νοικιασμένου για την αποφοίτηση Mercedes C εκατόν ογδόντα και ακούγαμε τα εννιά πληρωμένα τραγούδια.Πίναμε, καπνίζαμε, βρισκόμασταν αλλού. Η πραγματικότητα ξεπερνούσε τη φαντασία, οι ανέμελες στιγμές υπερίσχυαν. Δε μας ένοιαζε τίποτα, μια ζωή την έχουμε και όπως έλεγε και το γνωστό άσμα “Μες στον ψεύτικο ντουνιά… και ο μήνας έχει εννιά”.

Ξανά ο χρόνος ταξιδεύει μπροστά…

Βρίσκομαι στην πρώτη μου δουλειά. Σερβιτόρος στο threesixty Coctail Bar, για τρεις κι εξήντα. Του κ@λου του εννιάμερα …

Λίγο μετά…

Είμαι στο αμφιθέατρο του Πανεπιστημίου ενθουσιασμένος. Έχω αλλάξει, έχω ωριμάσει. Ορκίζομαι! Εννέα ατελείωτα εξάμηνα για να πάρω πτυχίο και τελικός βαθμός, έξικαι τρία“Καλώς”.Γυρνώντας στο σπίτι ακούω κλασσική μουσική, την“Ενάτη” του Μπετόβεν,για πολλούς, το κορυφαίο ανθρώπινο δημιούργημα της μουσικής, που γράφτηκε με την ακοή της ψυχής.

Ένας χρόνος ακόμα περνά…τριάντα ένα εκατομμύρια πεντακόσιες τριάντα έξι χιλιάδες δευτερόλεπτα ή τριάντα ένα εκατομμύρια πεντακόσιες πενήντα επτά χιλιάδες εξακόσια αν συνυπολογίσουμε και τα δίσεκτα έτη.

Βρίσκομαι στο μπαρ και έχω γίνει τύφλα. Προσπαθώ να εντυπωσιάσω τη μελαχρινή με τα πράσινα μάτια κάνοντας μαθηματικά κόλπα. “Ποιος είναι ο μεγαλύτερος αριθμός που μπορεί να προκύψει κάνοντας οποιαδήποτε πράξη χρησιμοποιώντας μόνο δύο ψηφία;Εννέα εις την ενάτη. Μάντεψε… Το άθροισμα των εννέα ψηφίων που προκύπτει μας δίνει εννέα…”. Δεν την έπεισα… Κάθομαι μόνος στο σκαμπό και μαραζώνω, σκέφτομαι το εννέα παραγοντικό. Τριακόσιες εξήντα δύο χιλιάδες, οχτακόσια ογδόντα…

Φοράω χακί…

Ο στρατός δεν ήταν ευχάριστη ανάμνηση.Δέκα οκτώ μήνες θητεία με θύμισες σκοπιά, καψιμί και αγγαρεία. Κάποιο βράδυ στη σκοπιά, είχα μια φαεινή ιδέα, να επιλύσω το γρίφο με τον μεγαλύτερο αριθμό που μπορεί να προκύψεικάνοντας οποιαδήποτε πράξη χρησιμοποιώντας τρία ψηφία… Εννέα εις την ενάτη και όλο εις την ενάτη. Ο τελικός αριθμός που προκύπτει αποτελείται από τριακόσια εξήντα εννέα εκατομμύρια ψηφία και θα απαιτούνταν πολλά, μα πάρα πολλά χρόνια για να καταγραφεί.

Ο χρόνος επιταχύνει…

Πλέον φοράω τα καλά μου. Μπλε σκούρο κοστούμι με λευκό πουκάμισο και καφέ παπούτσια. Εκείνη λάμπει μέσα στο κατάλευκο δαντελένιο νυφικό. Μοιάζει με άγγελο που ξέφυγε από τα εννέα τάγματα και έπεσε στη γη. Τον ομορφότερο από τους εννέα πλανήτες του ηλιακού μας συστήματος.Το όνομά της Ερατώ, όπως η μούσα,μία από τις εννέα.Σύμφωνα με τη μυθολογία, ο Δίας κοιμήθηκε για εννέα συνεχόμενες μέρες με τη Μνημοσύνη  για τη δημιουργία τους.

Ένοιωθα μαγεμένος όσο βρισκόμουν δίπλα της, χωρίς βούληση ακολουθούσα το ρυθμό της. Είχε κάνει τα κόλπα της όπως μου εκμυστηρεύτηκε την ίδια βραδιά. Όπως έγραφε ο Σαίξπηρ στον Μάκβεθ “Οι μοιραίες αδελφές γύρισαν τρεις φορές γύρω από σένα, τρεις φορές γύρω από μένα κι άλλες τρεις φορές, για να γίνουν εννιά! Τα μάγια δέθηκαν!…” Είχαμε μια έντονη ζωή, με όμορφες και άσχημες στιγμές. Μείναμε μαζί για εννέα χρόνια. Τόσο άντεξε, όσο η Θέτις και η Ευρυνόμη κράτησαν τον Ήφαιστο.

Φεύγω μπροστά…

Βρίσκομαι στα ανοιχτά, πάνω στην εννιάρα σανίδα του σερφ που σκίζει τα κύματα.Το αεράκι πάνω στο πανί των τεσσερισήμισι τετραγωνικών και ο παφλασμός της θάλασσας με κάνουν να αναπολώ το παρελθόν όπως ο Καβάφης στο “Απ’ τες εννιά”.

Πάλι μπροστά…

Είμαι μόνος στο σπίτι και μελετώ. Διαβάζω ιστορία και φιλοσοφία και για μια φορά, ο χρόνος είναι σύμμαχος μου. Με ταξιδεύει εκεί που δεν ανήκω, στην αρχαιότητα μπροστά στην Εννεά κρουνοπηγή της Καλλιρρόης, μία από τις σημαντικότερες και πιο ονομαστές της αρχαίας Αθήνας.Την βλέπω να αναβλύζει από τον Υμηττό και να εκβάλλει στον Ιλισσό ποταμό.Το ταξίδι στο χρόνο συνεχίζεται και βρίσκομαι στην κατασκευή του Εννεάπυλου, του δυτικού λίθινου τείχους της Ακρόπολης.Τα λείψανά του σώζονται μέχρι σήμερα και, επιβεβαιώνεται η παράδοση. Κτίζεται από τους Πελασγούς.Συνεχίζω στην αρχαία Αθήνα και βλέπω πως εννέα ήσαν οι άρχοντες. Ο επώνυμος άρχων, ο άρχων βασιλεύς, ο πολέμαρχος και οι έξι θεσμοθέται.

Ο χρόνος είναι αμείλικτος…Επιστρέφω στο σήμερα…

Δεν έχω καταλάβει ακόμα τι έχει γίνει. Ίσως να το μάθω στα νέα, στις ειδήσεις των εννιά. Το ηλεκτροκαρδιογράφημα δείχνει μια ευθεία γραμμή. Εκατόν ογδόντα μοίρες… Ώρα θανάτου δέκα οκτώ και πενήντα τέσσερα.

Απόλυτο σκοτάδι όμως δε φοβάμαι.Το πρόσωπό μου δεν φωτίζει πια. Έφτασε το τέλος.Ελπίζω να αποφύγω την Ένατη Πύλη, την Πύλη της Κολάσεως σύμφωνα με τη Διαθήκη. Μου έχει μείνει χαραγμένη στο νου η εικόνα που χρησιμοποίησε ο Δάντης, στην “Θεία Κωμωδία”, όπου περιέγραψε την Κόλαση χωρισμένη σε εννέα κύκλους, διαιρώντας το ποίημά του σε ενενήντα εννέα άσματα.

Δεν υπάρχει κάτι πιο παράξενο από το να παρακολουθείς από ψηλά την κηδεία σου. Πέντε άτομα ήρθαν να με αποχαιρετήσουν και τέσσερις με πάνε.Μαζί με τη συνοδεία, ακούγεται η σύντομη ακολουθία της Θ΄ ώρας που αναφέρεται στο θάνατο του Χριστού. Σύμφωνα με τη διήγηση των Ευαγγελίων, έγινε την ενάτη ώρα της ημέρας.

Πάνω από το μνήμα μου ανεμίζει μια σημαία, η Ελληνική. Εννέα γραμμές, κατά αντιστοιχία με τις συλλαβές που συμβολίζουν μια επιλογή. Ελευθερία ή Θάνατος. Στο μάρμαρο είναι χαραγμένο ένα μήνυμα:

Εννέα / Εννέα / Χίλια Εννιακόσια Ογδόντα – Εννέα / Εννέα / Δύο Χιλιάδες Είκοσι Πέντε

Σαράντα Πέντε

Μες την ατυχία μου, αισθάνομαι τυχερός. Σκέφτομαι τα νεκρά σώματα των παιδιών της Νιόβης που έμειναν επί εννέα ημέρες άταφα, αφού ο Δίας μετέτρεπε σε πέτρα όποιον επιχειρούσε να αποδώσει νεκρικές τιμές. Την ένατη μέρα υπέκυψαν οι θεοί, μετά από τις ικεσίες της Νιόβης και τα ενταφίασαν οι ίδιοι.

Το μνημόσυνο υπέρ αναπαύσεως του αποθανόντος,θα πραγματοποιηθεί εννέα ημέρες μετά. Τα Εννιάμερα και η γνωστή φράση στις εννιά του μακαρίτη άλλον έβαλε στο σπίτι…Τα μνημόσυνα είναι πανάρχαιο έθιμο. Μερικοί πιστεύουν πως η ψυχή περιφέρεται στον τόπο που απεβίωσε για εννέα μέρες,στην περίπτωσή μου, στο τεσσαρακοστό πέμπτο χιλιόμετρο της Αττικής οδού.

//

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Ο Δρ. Κωνσταντίνος Ν. Κιούσης, 1981, είναι Διδάκτωρ Μηχανολόγος – Ηλεκτρολόγος Μηχανικός από το Πανεπιστήμιο Heriot – Watt, UK, βραβευμένος για την ερευνητική του δραστηριότητα. Είναι κάτοχος μεταπτυχιακών τίτλων στις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας, στις Παιδαγωγικές Επιστήμες και τη Διοίκηση Διεθνών Επιχειρήσεων. Έχει δημοσιεύσει πλήθος ερευνητικών εργασιών σε έγκριτα επιστημονικά περιοδικά και Διεθνή συνέδρια, ενώ η Διδακτορική του διατριβή εκδόθηκε σε Βιβλίο (LAP).

Η επαγγελματική και διδακτική του προϋπηρεσία υπερβαίνει τα δέκα χρόνια. Έχει εργασθεί ως Ελεύθερος Επαγγελματίας και ως Επιβλέπων Μηχανικός ενώ επιπρόσθετα έχει διδάξει σε όλες τις βαθμίδες Εκπαίδευσης, όντας μέλος του Ερευνητικού Εργαστηρίου Ενεργειακών Εφαρμογών και Συστημάτων Εξοικονόμησης Ενέργειας του Πανεπιστημίου Δυτικής Αττικής και του Marconi International University του Miami, (USA). Από το 2012 έχει αναλάβει καθήκοντα Γενικού Διευθυντή του Εκπαιδευτικού Οργανισμού Δέλτα ενώ, παράλληλα, συμμετέχει ως Διαχειριστής σε πλήθος Προγραμμάτων ERASMUS+ με συνεργάτες Φορείς και Πανεπιστήμια του εξωτερικού. Τεχνοκράτης Ακαδημαϊκός και αθεράπευτα ρομαντικός, αυτοδίδακτος μουσικός και λάτρης της ιστιοσανίδας, των καταδύσεων και της ιστιοπλοΐας. Βιβλιοφάγος και ερασιτέχνης συγγραφέας, τρελά ερωτευμένος με την 5χρονη κόρη του Μαρία και παντρεμένος με τη γυναίκα της ζωής του Λάουρα.

Η σειρά των διηγημάτων που θα δημοσιευθούν

30/ 7 Ξεραμένο αίμα – Καλλιόπη Παπαδοπούλου