Το eyelands ξυπνάει από τη χειμερία νάρκη του και δημοσιεύει το πρώτο κείμενο για το 2022. Περιμένουμε και τα δικά σας ποιήματα και διηγήματα για δημοσίευση, με ένα βιογραφικό και μια διεύθυνση για να σας …ανταμείψουμε -αν το κείμενο ανεβεί στο eyelands- με βιβλία των εκδόσεων Παράξενες Μέρες!!

«Ζωή σε αναμονή»

Μέσα στο σπίτι με το ελάχιστο μπαλκόνι. Ο αμυδρός ήλιος που σπρώχνει τη σκιά απ’ τα κάγκελα μέσα στο στριμωγμένο σαλόνι, δίνει μια ιδέα άνοιξης που χάνεται μέσα στους δείκτες των ρολογιών. Τα απενεργοποιημένα ξυπνητήρια που κάποτε ενοχλούσαν την πηχτή ησυχία πριν το ξημέρωμα, σημαίνουν πλέον την ώρα ύπνου. Μια μόνιμη εξάντληση, σφίγγεται ανάμεσα στα κόκκαλα του θώρακα και ανεβοκατεβαίνει εκεί με κάθε γουλιά, με κάθε μπουκιά.

Στις οθόνες του σπιτιού ξεπετάγονται έρευνες για «Επιπτώσεις στην ψυχική υγεία». Γελάω δακρύζοντας και μαυρίζω τα κουτάκια, μηδέν για καθόλου έως πέντε για πάρα πολύ. Υποβολή. Στις ίδιες οθόνες επαναλαμβάνονται εμμονικά δύο λέξεις «Μένουμε σπίτι». Ένας πληθυντικός για να νιώσεις την αλληλεγγύη που μάλλον οφείλεις  και ένα σπίτι που κάποιοι δεν διαθέτουν ή μέσα σε αυτό κινδυνεύουν. Η άνοιξη φέτος κλειδώθηκε έξω. Φόρεσε μάσκα για να μην εισέλθει η γύρη της στους πνεύμονές μας και θεωρηθεί λανθασμένα ως εισβολή. Κανένα συνάχι, κανένα ζευγάρι μάτια κοκκινισμένα. Ή τουλάχιστον «έτσι λένε», «μάλλον έτσι θα είναι», «ίσως και να ισχύει», «δεν ξέρω, εσύ τι λες;», «φοβάμαι».

Τις τελευταίες ημέρες μαγειρεύω περισσότερο. Ανεβάζω στο μάτι την ασήκωτη κατσαρόλα. Λίγες ώριμες συμβουλές, μια τρομοκρατία μέτρια σε μέγεθος, εσάνς βίας, τρωτότητα κατεψυγμένη, μοναξιά ψιλοκομμένη, σκέψεις σε ροδέλες, δυο σκελίδες εξάντληση, ένα φύλλο φόβο για άρωμα, χαμηλή φωτιά για να σιγοβράσουν όσες ώρες αντέχεις.

Επιλέγω να αφήσω τις νερομπογιές να γλιστρήσουν στην ακουαρέλα, αποτυπώνοντας τα συναισθήματά μου, επιλέγω να παίξω, να γελάσω, να τρέξω, να έρθω λίγο πιο κοντά μου.

Στα χαρτιά που πρέπει να συμπληρώνουμε υποχρεωτικά για να κυκλοφορήσουμε έξω, γράφω ψέματα. Πάω κρυφά στα χωράφια με τα δέντρα, στους λόφους με τα αγριολούλουδα. Σφηνώνω στα ρουθούνια μου την ελευθερία.

Δ.Κ.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΥΓΓΡΑΦΕΩΣ

Η Δήμητρα Καρούσου ζει στο Βόλο, όπου και γεννήθηκε. Έχει σπουδάσει Γεωπόνος στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας. Της αρέσει να φωτογραφίζει στιγμές της φύσης. Έχει ασχοληθεί με εθελοντισμό σχετικά με το περιβάλλον και τα ζώα. Ασχολήθηκε με το θέατρο και για λίγο με το κρυφό κομμάτι του πίσω απ’ τη σκηνή. Ενίοτε ζωγραφίζει. Έχει εργαστεί ως αναλύτρια τροφίμων και ως βοηθός τοπογράφου. Από μικρή παρατηρούσε και κατέγραφε τις μικρές λεπτομέρειες απ’ ό, τι συνέβαινε γύρω της. Όσα συγκέντρωνε στα χαρτιά της, ποιήματα ή διηγήματα, έχουν αρχίσει να εμφανίζονται δημόσια τα τελευταία χρόνια. Έχουν διακριθεί στον πρώτο και δεύτερο  Λογοτεχνικό Διαγωνισμό της ιστοσελίδας bythebook.gr, τα διήγηματά της «Σκέψεις σε βιτρό» και «Μια γραμμή πραγματικότητας» που δημοσιεύτηκαν στις συλλογές διηγημάτων «Ιπτάμενο Πλοίο» και «Φως» (εκδόσεις Bythebook). Συμμετείχε, επίσης, στο συλλογικό Μυθιστόρημα «Ταξίδι στο τέλος του κόσμου» των εκδόσεων Παράξενες Μέρες αλλά και στην συλλογική έκδοση «Μικρές επαναστάσεις», το 2017. Κύρια πηγή έμπνευσής της αποτελούν οι σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων.

*ο πίνακας ανήκει στη συγγραφέα και ήταν το εξώφυλλο για το συλλογικό βιβλίο «Ταξίδι στο τέλος του κόσμου, παράξενες μέρες, 2015)