Από τον Απρίλιο μέχρι τον Ιούνιο το eyelands δημοσιεύει κάθε εβδομάδα ένα απόσπασμα από τα βραβευμένα βιβλία του διαγωνισμού Eyelands book awards, για να πάρουν μια  γεύση οι Έλληνες αναγνώστες από τα βιβλία που διακρίθηκαν. Το απόσπασμα αυτής της εβδομάδας ανήκει στη Sylvia Bluck (UK) που πήρε βραβείο στην κατηγορία Μυθιστόρημα/ unpublished

Η Λίλι περπατάει στο δάσος, με τα μάτια θολά από τα δάκρυα, με τα αγκάθια να αγκυλώνουν τα γυμνά της πόδια. Οι φίλοι της είναι αρκετά κοντά, και της φωνάζουν να γυρίσει, επιμένοντας ότι έγινε κάποια παρεξήγηση. Γελοίοι ψεύτες. Τα θλιβερά τους βλέμματα δείχνουν την αλήθεια. Επιταχύνει το βήμα της, στριφογυρίζοντας μέσα από τα δέντρα, συνθλίβοντας μπλε καμπανούλες καθώς τρέχει. Όταν είναι σίγουρη πια ότι έχει χαθεί, επιβραδύνει τον ρυθμό της και σταματά. Πέφτει στα γόνατα, καλύπτει το πρόσωπό της και αναστενάζει. Όλα έχουν νόημα τώρα. Ο Ματ που αργούσε τα βράδια, οι ανόητες δικαιολογίες του και οι ξαφνικές εκρήξεις στοργής του. Χτυπά τις γροθιές της στο έδαφος και ο πόνος της κάνει καλό. Ήταν τυφλή και ανόητη. Τόσο ηλίθια, ηλίθια, ηλίθια. Πρέπει να πάει σπίτι και να τον αντιμετωπίσει. Αδύνατον τώρα να μείνει εδώ. Ξεσφίγγει τις γροθιές της, στέκεται στα πόδια της και κάνει μερικά βήματα προς τα πίσω από τον δρόμο που ήρθε.

   Τι στο…; Σταματά και μένει ακίνητη. Πού είναι οι μπλε καμπανούλες; Γύρω της, όλα είναι πράσινα εκτός από μερικούς βλαστούς με σπόρους, πιάνει μια χούφτα και τα διαλύει σε μικροσκοπικά κομμάτια. Γέρνοντας το κεφάλι της δεξιά και αριστερά, πηγαίνει πέρα δώθε τα βλέφαρά της, δοκιμάζοντας διαφορετικές γωνίες. Ίσως οι καμπανούλες φυτρώνουν μόνο στην άκρη του δάσους. Έτσι λέει στον εαυτό της. Αυτό πρέπει να είναι. Δεν το είχε προσέξει. Ακολουθώντας τα βήματά της, ψάχνει για οποιαδήποτε ίχνος από μπλε, αλλά ακόμη και στην άκρη του δάσους, δεν υπάρχουν μπλε καμπανούλες. Τρίβει τους τελευταίους σπόρους από τα χέρια της και σηκώνει τους ώμους της. Η αλήθεια είναι πως το ότι δεν βρίσκει τις καμπανούλες είναι το μικρότερο από τα προβλήματά της.

   Ανασηκώνει τους ώμους της, βγαίνει στο ξέφωτο για να αντιμετωπίσει τους φίλους της. Για μια στιγμή, το φως τη θαμπώνει και καλύπτοντας τα μάτια της, ελέγχει το άδειο πεδίο. Που στο καλό είναι αυτοί; Τρέχει στο σημείο όπου είχαν στήσει τις σκηνές και καθώς φωνάζει τα ονόματά τους, ένα κοράκι πετάει ψηλά, κρώζοντας θυμωμένα. Ψάχνει μέσα στο σουτιέν της για το τηλέφωνό της. Τίποτα. Πρέπει να άφησε το κερατένιο πράγμα στο τραπέζι του πικνίκ. Το στομάχι της γίνεται κόμπος. Αλλά πού είναι το τραπέζι του πικνίκ; Και πού είναι το αυτοκίνητο, εδώ που τα λέμε;

    Τρέχει πίσω στο δάσος, φωνάζοντας τους φίλους της. Παίρνει από κάτω ένα κλαδί, το χτυπά σε ένα δέντρο και ο ήχος ακούγεται γύρω από το δάσος σαν πυροβολισμός. Καθώς οι απόηχοι σβήνουν στη σιωπή, στέκεται ακούγοντας και η καρδιά της χτυπάει δυνατά στα αυτιά της. Προφανώς έφυγαν και την άφησαν εδώ, στη μέση του πουθενά. Δίνει μια άγρια κλωτσιά σε μια πέτρα στο μονοπάτι, και αυτή πετάει στους θάμνους. Καθάρματα. Θα έχει κάτι να πει όταν τους δει – αν τους ξαναμιλήσει ποτέ.

    Βγαίνει μέσα από τα δέντρα και επιστρέφει στο μονοπάτι για τη φάρμα όπου κατέβηκαν με το αυτοκίνητο εκείνο το πρωί. Τα χωράφια τώρα γυαλίζουν από τον ήλιο και καθώς ανεβαίνει, ρυάκια ιδρώτα πέφτουν στην πλάτη της. Σταματώντας κάτω από τη σκιά ενός δέντρου για να πάρει μια ανάσα της, γέρνει πίσω στον κορμό και κοιτάζει ψηλά. Τα νεκρά κοράκια είναι δεμένα σε ένα κλαδί πάνω από το κεφάλι της και αιωρούνται απαλά στο αεράκι. Οπισθοχωρεί, φωνάζοντας με αηδία και βιάζεται να φύγει.

   Σε λίγα λεπτά, φτάνει στην κορυφή του μονοπατιού, ένα σύννεφο σκνίπες βουίζουν γύρω από το κεφάλι της. Τις διώχνει. Κερατένια εξοχή. Και φυσικά είναι η μόνη ηλίθια που κάνει πεζοπορία μέσα σε αυτή τη ζέστη. Ακόμα και τα πρόβατα έχουν αρκετά μυαλό για να μετακινηθούν στη σκιά – αν και δεν θυμάται κανένα πρόβατο – δεν υπήρχαν καλλιέργειες στα χωράφια όταν έμπαιναν μέσα; Κουνάει λίγο το κεφάλι της. Προφανώς, δεν μπορεί να ισχύει αυτό. Η διαδρομή εκτείνεται στα χωράφια και ξέρει ότι δεν υπάρχει τίποτα άλλο για μίλια. Δεν ήταν λογικό να διαλέξει το πρώτο μονοπάτι που βρήκε μπροστά της μέσα από τα δέντρα.

   Σε μισό μίλι, το μονοπάτι γίνεται χωματόδρομος με φράκτες σε κάθε πλευρά και η Λίλι χαμογελά στον εαυτό της καθώς βλέπει ανθρώπους σε έναν κήπο να είναι καθισμένοι γύρω από ένα τραπέζι. Ένας από αυτούς θα την αφήσει να χρησιμοποιήσει το τηλέφωνό τους. Από την πύλη του κήπου, μπορεί να δει ότι το τραπέζι είναι καλυμμένο με λευκά λινά, ασημένιες βάσεις για κέικ και μπολ με κίτρινα τριαντάφυλλα. Μια γυναίκα με μια φινετσάτη μαύρη στολή και ένα άσπρο καπελάκι κουβαλάει ένα δίσκο πίσω στο σπίτι με το πρόστεγο. Η Λίλι αναστενάζει. Απλώς η τύχη της ήταν να πέσει σε ένα γαμήλιο πάρτι. Μακάρι να φορούσε κάτι καλύτερο από αυτό το στενό σορτς.  Παίρνει μια βαθιά ανάσα και ανοίγει την αυλόπορτα.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Εμπνεύστηκα να γράψω αυτό το μυθιστόρημα καθισμένη κοντά σε μια φωτιά σε ένα μικρό δάσος στην αγγλική ύπαιθρο, όπου φαντάστηκα τι θα γινόταν αν περπατούσα στα δέντρα και έβγαινα σε μια διαφορετική εποχή. Τι θα μπορούσε να συμβεί; Ποιον θα συναντούσα; Θα γύριζα ποτέ σπίτι;

Για να μάθω την τέχνη της γραφής μυθιστορήματος (και να γράψω το μυθιστόρημα), σπούδασα στο διετές σεμινάριο Δημιουργικής Γραφής με το New Writing South, Brighton, UK και με το διαδικτυακό εργαστήρι Novelry. Καθώς δούλευα πάνω σε αυτό το μυθιστόρημα, είχα εξαιρετική βοήθεια και σχόλια από συναδέλφους συγγραφείς στο Μπράιτον και από όλο τον κόσμο. Το μυθιστόρημα έχει συμπεριληφθεί στη μεγάλη λίστα για τα βραβεία πρώτου μυθιστορήματος Exeter, Flash 500 και Cinnamon. Επίσης στη βραχεία λίστα για το βραβείο πρώτου μυθιστορήματος του Blue Pencil Agency. και φιναλίστ στα βραβεία Page Turner Novel Awards και Eludia Novel Award. Εργάζομαι για το Γραφείο Εξωτερικού της Κοινοπολιτείας και Ανάπτυξης του Ηνωμένου Βασιλείου (αλλά όχι σε μια Μονάδα Ταξιδιού στο Χρόνο) και ζω στο Μπράιτον, με τον σύντροφό μου και δύο ανεξάρτητα πλέον παιδιά. Υπάρχει ένα μικρό δάσος στην εξοχή και εκεί πηγαίνω για να γράψω.