Το eyelands υποδέχεται την άνοιξη και την ημέρα της ποίησης μέσα από το έργο της εξαίρετης ποιήτριας Κατίνας Βλάχου που μας παραχώρησε ειδικά για την ημέρα έξι ποιήματά της για δημοσίευση!

Ευτυχώς

Για παρηγοριά

της φύσης η ποίηση

ανθίζει πάντα

Τα χαϊκού της Ιστορίας

Έγειρε η βία

Το απελπισμένο σώμα

Σε πόνου στρώμα

            Στο μαύρο χώμα

            Νεκρά τα θύματά της

            Ένιωσαν βάρος

Πέρασε ο χάρος

Ακούμπησε την πέτρα

Άκουσε κλάμα

            Είδε τη μάνα

            Θρηνούσε το παιδί της

            Χρόνια χιλιάδες

Λουλούδι πήρε

Το ακούμπησε στο μνήμα

Πάντα ν’ ανθίζει

            Μικρή ελπίδα

            Με αίμα ποτισμένη

            Τον κόσμο ορίζει

Κλείστε τα στόματά μας

Κλείστε τα στόματά μας.

Τις πόρτες μας σφραγίστε.

Ψεκάστε τον αέρα που αναπνέουμε.

Ρίξτε φαρμάκι στο νερό που πίνουμε.

Στη θάλασσά μας βάλτε συρματόπλεγμα.

Στον ουρανό ψεύτικο μπλε σκορπίστε

δήθεν πως νοιάζεστε για την πατρίδα.

Με κυνισμό με έπαρση με αδιαλλαξία

–τώρα που σας το επιτρέπει η περίσταση–

πληγώστε τους θεσμούς όσο μπορείτε.

Όσο προλάβετε εκδικηθείτε μας

που ακόμα ονειρευόμαστε.

Σε λίγο θα σας καταπιεί η ιστορία

κι αν κάποιος θα θυμάται τη θητεία σας

με αηδία θα σας μνημονεύει.

Ο χαρταετός

Χάνουν τη γεύση τους οι μέρες

οι εποχές το χρώμα τους

κι οι άνθρωποι σιγά σιγά την αντοχή τους.

Όλα συμβαίνουν στης ανομίας το ημίφως

και όσοι βλέπουν την αλήθεια κινδυνεύουν –

κάποιοι τούς δείχνουν με το δάχτυλο

έτοιμο να πατήσει τη σκανδάλη.

Ύβρις η γνώμη που δε συμβαδίζει με την εξουσία

και επικίνδυνη η αμφισβήτηση.

Χορός συντονισμένος οι ψευδείς ειδήσεις

σε αρχαίου δράματος φτωχή επανάληψη

εγείρουν μνήμες παλαιών τραυμάτων.

Κι έτσι δεν ξέρουμε αν προχωρά ο κόσμος

ή αν στέκεται

πεισματικά καθηλωμένος στην παράνοια.

Χαρταετός

που ατίθασα ανεβαίνει προς τον ουρανό

μας προσγειώνει στη γήινη μιζέρια μας.

Με ένα πέταγμα πέρα απ’ το φόβο

ίσως να δικαιώνεται η ύπαρξη.

Παραμύθι

Μα τόσο άπληστος κι αυτός ο λύκος

Δε χόρτασε με τη γιαγιά

έφαγε ολόκληρο το παραμύθι

Και μη χαιρόμαστε

που γλίτωσε η Κοκκινοσκουφίτσα

Άστεγη είναι, άνεργη, σε μαύρη απελπισία

Και στον ορίζοντα παραμυθά δε βλέπω

Επιμύθιο

Δεν είναι οι λέξεις

που θ’ αλλάξουνε, αγάπη μου, τον κόσμο

Είναι εκείνοι που τις τραγουδάνε

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Η Κατίνα Βλάχου γεννήθηκε και ζει στην Κέρκυρα. Σπούδασε αρχιτεκτονική και εργάστηκε στο εξωτερικό και την Ελλάδα.  Από το 1996 έχει εκδώσει έξι βιβλία πεζογραφίας -μυθιστόρημα, διήγημα, νουβέλα -τρεις ατομικές ποιητικές συλλογές: Ατάκτως Ειρημένα, Λοράνδου 2013, Το Τέμπο των καιρών, Περισπωμένη 2015, Σκιά και μνήμη, Φιλύρα 2019, μία συλλογική έκδοση ποιημάτων: Η συνάντηση, μαζί με την Αλεξία Αθανασίου και τον Βασίλη Πανδή, Φιλύρα 2019, και συμμετείχε με στίχους της σε δυο δίγλωσσα φωτογραφικά λευκώματα: Τα Ελάχιστα, μαζί με την Bernadette Mergaerts, Λοράνδου 2017 και Λάμψεις Ομορφιάς, μαζί με την Xριστίνα Τζαμάλα, ΟΛΚΕ 2022. Έχει δημοσιεύσει σε λογοτεχνικά περιοδικά και έχει αρθογραφήσει στον τοπικό τύπο.

*Πίνακας – κολάζ: Σοφία Ανδρέου – Πετώντας έξω από το τετράγωνο