Και το όνομα αυτού : Φεβρουάριος.

Λέγεται πως ο Φεβρουάριος πήρε το όνομά του από τον θεό των νεκρών

«Februs» και τη θεά που επόπτευε του εξαγνισμούς «Februa». Συνεπώς, μια

τέτοια θεωρία εύστοχα ερμηνεύει την αφιέρωση των αναπαύσιμων ημερών

του Φεβρουαρίου (Σάββατα), στις ψυχές των νεκρών. Λίγο μακάβριο, δε

νομίζετε;

Από την άλλη, βέβαια, υπάρχει και η προσφιλής προσφώνηση: Φλεβάρης.

Εκείνος, που ανοίγει τις φλέβες του και γεμίζει τη γη με νερά. Παρά ταύτα,

κατά τη λαϊκή μας παράδοση, είναι γνωστός ως Κουτσοφλέβαρος.

Άκου, Κουτσοφλέβαρος! Πόσο άδικος προσδιορισμός! Αυτό το προσωνύμιο

παραπέμπει σε κάποιας μορφής παραπληγία. Ίσως, έτσι εξηγείται η αδυναμία

που του έχω. Συμπάσχω με την «παραπληγία» του, μια και πλήθος

τραυματικών εμπειριών συνθέτουν το ενεργητικό μου. Ωστόσο, παράσημα

συνηθίζω ν’ αποκαλώ τις πληγές. Παράσημα ρίσκου, επικινδυνότητας,

αναμέτρησης με το άγνωστο, ίσως, κι απροσεξίας. Οι αιτίες τους διαφορετικές,

ο παρονομαστής κοινός : ο «Πόνος» ή αλλιώς ο «Μονόδρομος προς την

Αυτογνωσία».

Κουτσοφλέβαρο σε προσφωνούν επικεντρώνοντας στο γεγονός πως είσαι ο

μικρότερος ημερολογιακά μήνας. Εντούτοις, αντί να σ΄ εκθειάσουν γι’ αυτή

σου τη διαφορετικότητα -που τόλμησες να ξεχωρίσεις από τη μάζα- σου

φόρεσαν μια «ταμπέλα» και σε στοχοποίησαν. Είναι πάλι και το άλλο… σου

έλαχε να είσαι ο τελευταίος μήνας του χειμώνα. Και χειμωνιάτικος και

τελευταίος!

Αναμφίβολα οι περισσότεροι προτιμούν την Άνοιξη, μα, κανείς δεν βλέπει

πως ο Εσύ είσαι ο προπομπός της; Χωρίς Εσένα, Άνοιξη δεν έρχεται. Κανείς

δεν σκέφτηκε, πως μόνο Εσύ πρόσφερες τις μέρες σου θυσία στην Άνοιξη;

Ύμνος σου πρέπει, γιατί το φως λαμπρύνει επί των ημερών σου. Ωδή σου

πρέπει, γιατί στο σύντομο διάβα σου έχεις Αλκυονίδες Μέρες. Εγκώμια, και

για τα άνθη της μυγδαλιάς που πλέκουν τη μοναδική φορεσιά σου.

Κουτσοφλέβαρο σε αποκαλούν και οι λάτρεις του Καλοκαιριού. Αλλά πόσοι,

αλήθεια, γνωρίζουν ότι σου αφαιρέθηκε η ημερολογιακή αρτιότητα

προκειμένου να συμπληρωθεί-ολοκληρωθεί ο περίφημος Αύγουστος; Ναι, ο

Αύγουστος! Ο Καλοκαιρινός, ο απανταχού Αγαπημένος, ο Χιλιοδοξασμένος.

Χάρισες απλόχερα το πολυτιμότερο κομμάτι σου στον ομορφότερο μήνα του

χρόνου κι αντί να δοξαστείς, γι’ αυτή σου την ανιδιοτέλεια, λοιδορείσαι

κατάφωρα.

Κουτσοφλέβαρο σε λένε και σε «γλεντούν», όμως, για στάσου. Επί των

ημερών σου δεν διοργανώνονται τα πιο ξέφρενα γλέντια, τα ξακουστά

καρναβάλια; Εσύ, δεν τους προσκαλείς σε πολυήμερους χορούς,

ξεφαντώματα και μασκαράτες; Με πρόσχημα τη διακωμώδηση

μεταμφιέζονται, υποδύονται ρόλους, άλλοτε τους αντιστρέφουν, αναιρούν

κανόνες και ζουν ανεπίτρεπτες -υπό κανονικές συνθήκες- καταστάσεις.

Μήπως, εντέλει η κάλυψη που προσφέρει η αποκριάτικη μάσκα, αποτελεί το

«όχημα» προς την από-κάλυψη κάθε αλήθειας; Μήπως, τελικά, το

«μασκαραλίκι» στις μέρες μας έχει καταστεί καθημερινή υπόθεση σ’ έναν

κόσμο όπου η αλήθεια γίνεται ολοένα και πιο δύσκολη υπόθεση; Μήπως,

επομένως, οι μάσκες αποτελούν τα ιδανικά προσωπεία για την απαλλαγή

από κάθε είδους έλεγχο σ΄ ένα «ανελεύθερο» κοινωνικό κατεστημένο; Σε

«γλεντούν», λοιπόν, ή τους «γλεντάς»;

Κουτσοφλέβαρος… Τι κι αν στην καρδιά σου κρύβεις τη μεγαλύτερη γιορτή

του Έρωτα;  Κάποιοι επιμένουν να συσχετίζουν τη γιορτή σου με την

επιχειρηματική αισχροκέρδεια, στον αντίποδα παραθέτω πως ακόμα κι όταν

μας «καθορίζει» το αποτέλεσμα μιας επιλογής, αυτή η επιλογή ποτέ -κατά τη

γνώμη μου- δεν συμβαίνει τυχαία. Τι θέλω να πω; Mόνο ένας τυφλός δεν θα

έβλεπε τα πλείστα, κοινά χαρακτηριστικά που έχεις με τον Έρωτα: Σύντομη

διάρκεια, ξεφάντωμα, ολάνθιστη ομορφιά, εναλλαγή, υποκρισία, αλήθεια. Μα,

κυρίως σκαμπανεβάσματα όπως εκείνα του καιρού. Σε διάλεξε, λοιπόν, ο

Έρωτας ή κοντολογίς είσαι (μοιραία) η προσωποποίησή του;

Είσαι ο μήνας που αγαπώ. Όχι, επειδή είσαι ο γενέθλιος μήνας μου. Εξάλλου,

ποτέ δεν θα μάθω αν σε επέλεξα, με επέλεξες ή αν κάποια ανώτερη

συμπαντική δύναμη μας συνέδεσε παντοτινά. Δεν ξέρω αν αναπόφευκτα

ανήκουμε όπου ταιριάζουμε ή το αντίστροφο. Ξέρω, πως όλο το Είναι μου

έχει κάτι από Σένα. Κάτι απ ΄τη βιασύνη, το γλέντι, την αλήθεια, το ψέμα, την

εναλλαγή, τον έρωτα, την ομορφιά και την… «παραπληγία» σου. Ίσως, να

φέρω και κάτι απ΄ τον πόνο σου, που δεν γεννήθηκες Άνοιξη. Πόνο, που τον

προσομοιάζω μ’ εκείνον της γέννας. Έχεις κάτι απ’ την προσμονή, τη βιάση

και την κυκλοθυμία της κυοφορούσας. Προσμονή για τη γέννηση του

θαύματος. Βιάση για την απαλλαγή από το επιπρόσθετο βάρος και

συνονθύλευμα συναισθήματος που αναμφίλεκτα μετουσιώνεται σε

δημιουργία.

Στις φλέβες σου ρέουν ποτάμια, κυλάει νερό. Άλλωστε, τι είναι το νερό για την

πλάση μας αν όχι η ίδια η ζωή; Δικαίως κάποιοι σε ονόμασαν Φλεβάρη.

Αδίκως οι περισσότεροι σε αποκαλούν «Κουτσοφλέβαρο». Άδικη, όμως, δεν

είναι πολλές φορές και η ίδια μας η ζωή;

Γι’ αυτό σε αγαπώ. Γιατί είσαι ο ορισμός του χρόνου και δη του δίσεκτου. Γιατί

σε ταύτισαν με τις ψυχές των νεκρών, ενώ είσαι ο ορισμός της ζωής. Γιατί στις

φλέβες σου κυλά αίμα ανθρώπινο μαζί με ύδωρ εξαγνιστικό. Γιατί έχεις κάτι

θνητό και θεϊκό μαζί. Γιατί ακροβατείς μεταξύ ζωής και θανάτου, όπως όλοι

μας.

Τι κι αν παραλίγο δεν γεννήθηκες Άνοιξη. Αρκεί, που στην εκπνοή σου

γεννήθηκε το θαύμα της. Τι κι αν δεν γεννήθηκες Άνοιξη; Εσύ θα είσαι

παντοτινά ο πρόδρομός της. Στο κάτω κάτω τι σημασία έχει πως θα σε πουν

όταν όλη η Άνοιξη έχει εμπνευστεί από σένα; Όταν Εσύ αποτελείς την

επιτομή του Καλοκαιριού. Όταν εσύ μεταμορφώνεις κάθε ψέμα σε αλήθεια.

Όταν Εσύ αποτελείς την απόλυτη ενσάρκωση του Έρωτα.

Και το όνομα αυτού «Κάθαρσις».

00

ΛΥΔΙΑ ΔΕΡΕΚΗ

Γεννήθηκα, μεγάλωσα και έζησα στον Πειραιά, ωστόσο τα τελευταία χρόνια είμαι κάτοικος Περιφέρειας Δυτικής Ελλάδας. Η ενασχόλησή μου με τη γραφή ξεκίνησε το 2008, κάνοντας το συγγραφικό μου ντεμπούτο στο λογοτεχνικό διαγωνισμό της Εταιρείας Τεχνών και Επιστήμης Κερατσινίου, με το έργο : «Το πορτραίτο», που απέσπασε το 1ο Βραβείο Διηγήματος.

Σήμερα, έχω τη χαρά και την τιμή κάποια από τα κείμενά μου να φιλοξενούνται σε πολλές συλλογές διηγημάτων. Επίσης, είμαι μέλος της ομάδας «32 μολύβια» που δημιουργήθηκε μέσα από την συλλογή βραβευμένων έργων «Δέκα χρόνια παράξενες μέρες».

Η γραφή για ‘μένα αποτελεί το συνδετικό κρίκο μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας, καθώς πρόκειται για την ένωση δύο διαφορετικών κόσμων που με ακολουθούν από παιδί.