η 5η φορά

ΕΞ ΑΠΟΣΤΑΣΕΩΣ

(Δύο σαλόνια. Από το ένα ακούγεται ραδιόφωνο. Παίζει βαριά, ασήκωτα καψουροτράγουδα. Από το άλλο ακούγονται σκόρπιες νότες από ένα πιάνο.)

-Πες μου ψέματα απόψε, πες μου κάτι, ό,τι να ναι. Θα ξέρω πως δε θα το εννοείς, δε θα χρησιμοποιηθεί εναντίον σου.

-Δεν μπορώ.

-Σε παρακαλώ, δεν έχω κόλπα σου λέω, χρειάζομαι λίγη τρυφερότητα. Πες μου κάτι απόψε να μη θέλω να πεθάνω.

-Μου ζητάς να κάνω κάτι που δε θέλω. Μη μου ζητάς να προδώσω αυτά που μου έχω υποσχεθεί.

-Δεν μπορεί να έχεις υποσχεθεί στον εαυτό σου να είσαι….τοίχος. Σε ξέρω. Εμείς είμαστε βούτυρο.

-Δεν έχεις ιδέα τι είμαι.

-Σταμάτα. Δεν τα εννοείς αυτά που λες.

-Ωραία…Ξεντύσου.

-Όχι τώρα. Όχι αυτό. Δε θα βοηθήσει.

-…

-Σου έλειψα;

-…

-Δε σου λείπω καθόλου;

-Είμαι καλά κι όταν δε βλεπόμαστε.

-Δεν το πιστεύω!

-Δε σου φτάνει που μου λείπει το σώμα σου;

-Όχι! Δε μου φτάνει. Θέλω να σου λείπουν και τα μάτια μου, η φωνή μου, το μυαλό μου, το χιούμορ μου, η καρδιά μου.

-Πάλι ζητάς πράγματα, μη μου ζητάς τόσα. Δεν έχω άλλα να δώσω και δεν κάνει να περιμένεις.

-Αυτό καταντάει σαδιστικό.

-Προσπαθώ να σου λέω πάντα την αλήθεια.

-Όχι, προσπαθείς να μου λες το χειρότερο, ώστε όταν θα μου φερθείς άθλια να λες «σου το είχα πει ότι έτσι είμαι εγώ».

-Δεν μπορώ να μπω σ’ αυτήν τη κουβέντα.

-Και σε ποια κουβέντα μπορείς να μπεις, τελικά; Φοβάσαι. Τρέμεις να δεις μπροστά σου την πιθανότητα να είμαστε κάτι ωραίο. Χάνεσαι στο κεφάλι σου και στο εγώ σου και δεν αφήνεσαι να νιώσεις. Δε βλέπεις τι συμβαίνει; Περνάμε όμορφα, μπορούμε να τα καταφέρουμε…Έστω να δοκιμάσουμε σοβαρά.. Ωραία δεν περνάμε;

-Αυτή τη στιγμή όχι ιδιαίτερα…Γενικά, ναι.

-Καλά, ας πούμε κάτι άλλο…

-…

-Τι ώρα πήγε;

-Κοντεύει μία.

-Δεν έχεις ούτε μια κουβέντα να μου πεις όταν είμαι έτσι χάλια, ούτε μετά από τόσο καιρό.

-Δε μου έρχεται τίποτα. Συγγνώμη. Λυπάμαι.

-Λες ψέματα, δε λυπάσαι. Με λυπάσαι. Με λυπάσαι κι αδιαφορείς. Με βαριέσαι.

-Σου είπα, δε βγάζεις άκρη με μένα, μακάρι να ‘βγαζα κι εγώ. Δε με αντέχω, αλήθεια.

-Εγώ σε βρίσκω όνειρο.

-Άντε πάλι. Μα δε βλέπεις πώς σου φέρομαι;

-Εγώ ξέρω τι είσαι.

-…

-Κι ο έρωτας;

-Όχι.

-Δε ρωτάω μαζί μου. Ρωτάω γενικά.

-Δε νιώθω έρωτα.

-Ψέματα.

-Κι όμως. Ποτέ ξανά μετά από όσα έγιναν.

-Αποκλείεται.

-Πώς το ξέρεις;

-Το ακούω στη φωνή σου. Έχεις ακριβώς τη φωνή ενός ανθρώπου που ζει για τον έρωτα. Που δεν μπορεί χωρίς αυτόν… Κι αφού δεν είναι μαζί μου, μάλλον θα έπρεπε να το λήξουμε.

-Όπως νομίζεις.

-Δεν έχεις καμία θέληση να με σταματήσεις;

-Θέλω να κάνεις ό,τι είναι καλύτερο για σένα.

-Μα το καλύτερο για μένα είσαι εσύ.

-Εμένα δεν μπορείς να με έχεις παραπάνω.

-Γιατί τέτοια σιγουριά;

-Γιατί δε θέλω.

-Να σε έχω παραπάνω;

-Ναι.

-Μα γελάμε, καταλαβαινόμαστε, κοιμόμαστε αγκαλιά, κι όταν πηδιόμαστε…

-Τι;

-Είναι όνειρο.

-Καλά είναι.

-Μαλακίες λες. Όνειρο είναι. Είμαι εκεί, σε βλέπω. Λες μαλακίες.

-Σου το λέω συνέχεια, δεν μ’ ακούς.

-Είναι επειδή σε κοιτάω στα μάτια και τα μάτια σου λένε άλλα.

-Επιμένεις χωρίς λόγο.

-….

-Τι λένε;

-Ότι θέλεις κάποιον να σε σώσει από αυτήν την απαίσια μιζέρια που σε δέρνει.

-Νόμιζα εσύ ήθελες να σωθείς απόψε.

-Εγώ σώζομαι όταν προσπαθώ να σώσω εσένα.

-Πρέπει να ναι πολύ κουραστικό.

-Είναι.

-Ακούς τι λες; Δε θέλω να είσαι μάρτυρας.

-Δεν είμαι μάρτυρας. Πιστεύω όμως σ’ εσένα, σ’ εμάς. Κομματιάζομαι όταν πέφτεις και δεν έχω τρόπο να σε βοηθήσω. Το ξέρω πως δεν είναι δουλειά μου, φυσικά και το ξέρω, αλλά, πάλι, αν μου έδινες λίγο χώρο, λίγο χρόνο, αν δε μ’ έκρυβες από όλους, αν μ’ άφηνες μια φορά να ‘ρθω εγώ σε σένα, αν μ’ άφηνες να σου λέω γλυκά λόγια όπως τα νιώθω, αν με εμπιστευόσουν λίγο, αν ήσουν πιο….εδώ όταν ήμασταν μαζί κι αν για μια γαμημένη φορά δεν ήσουν τόσο …τοίχος, μπορεί να ανακάλυπτες κάτι.

-…

-Δε σου έλειψα καθόλου;

-Έλειψες στο σώμα μου.

-Το λες σαν να μην είναι κι αυτό εσύ.

-Έχουμε διαφωνία μεγάλη. 

-Άρα στα υπόλοιπα μέλη σου δεν έλειψα.

-Δεν ξέρω, αλλά έχω πιεστεί φοβερά μ’ αυτήν τη κουβέντα. Δε θέλω δράματα, θέλω να κοιμηθώ.

-Καλά, έτσι κι αλλιώς δεν έχουμε να πούμε τίποτα άλλο. Χάσαμε δυο χρόνια να μαλακιζόμαστε για να μην μπορείς να μου πεις ούτε τα πιο ανθρώπινα. Δεν το πιστεύω αυτό που συμβαίνει.

-Μην το παίρνεις έτσι.

-Και πώς να το πάρω; Εξακολουθείς να μη μου αφήνεις ούτε μισό εκατοστό πιθανότητας να τρυπώσω και να προσπαθήσω. Δεν έπρεπε να με είχες φιλήσει ποτέ.

-Λυπάμαι.

-Κι εγώ.

-Και τώρα;

-Θα είμαι εδώ. Θα είμαι μαζί σου, χωρίς να μιλάμε.

-Να μην είσαι. Να βρεις κάτι άλλο να ασχοληθείς.

-Δεν έχει σαν εσένα.

-Καταλαβαίνεις τώρα πως νιώθω;

το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις παράξενες μέρες, πρώτη παρουσίαση, βιβλιοπωλείο-καφέ Ζάτοπεκ, Καλλιθέα, στις 7:30 το βράδυ της 25ης Νοεμβρίου

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Η Στεργιάνα γεννήθηκε το 1991 στη Θεσσαλονίκη. Είναι απόφοιτος του Τμήματος Θεάτρου της Σχολής Καλών Τεχνών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, με κατεύθυνση την Υποκριτική.
Από το 2013 συμμετέχει ως ηθοποιός και βοηθός σκηνοθέτη σε παραστάσεις στη Θεσσαλονίκη και την Αθήνα. Από το 2015 και για 2 χρόνια έζησε στη Βαρκελώνη, όπου εργάστηκε ως διευθύντρια σκηνής στο «Institute of the Arts – Barcelona». Από το 2017 ζει μόνιμα στην Αθήνα και έχει εργαστεί ως Υπεύθυνη Παραγωγής σε θεατρικές παραστάσεις αλλά και στην εταιρεία «JukeBooks» του ομίλου Antenna. Το 2018 συν δημιούργησε την κινηματογραφική ομάδα «Between the Platforms», συμμετέχοντας με ταινίες μικρού μήκους σε φεστιβάλ όπως το «Athens Video Dance Project», και από την οποία μέσα στο 2024 θα κυκλοφορήσει το ντοκιμαντέρ «To whom it may concern», σε σκηνοθεσία της ίδιας. Τον τελευταίο χρόνο εργάζεται ως θεατρολόγος στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση.
Έχει παρακολουθήσει σεμινάρια στιχουργικής και δημιουργικής γραφής με τους Νίκο Ζούδιαρη, Παύλο Παυλίδη, Λίνα Νικολακοπούλου, Νίκο Κολλάρο και Παύλο Θωμόπουλο. Το 2018 κέρδισε την τέταρτη θέση στο διαγωνισμό νέων θεατρικών συγγραφέων του Θεάτρου «Από Κοινού» για το έργο της «Σπόρος του πρώτου σπόρου», το οποίο συμπεριλήφθηκε σε συλλογική έκδοση από τις εκδόσεις Όστρια. Το 2023 κυκλοφόρησε από τη δισκογραφική εταιρεία «Μικρός ήρως» το τραγούδι «Ο καουμπόης με τα άσπρα μαλλιά» σε μουσική Χρήστου Καλογριδάκη και στίχους της ίδιας. Αυτό είναι το πρώτο της βιβλίο.