Για την ημέρα της Γυναίκας, 8 Μαρτίου, η ποιήτρια Κατίνα Βλάχου μας δίνει την χαρά και την τιμή να αφιερώσει τρία ποιήματά της για να δημοσιευθούν από το Eyelands

Γυναίκας το σώμα

                Πλασμένο από χώμα

                πυρίμαχο σκεύος.

                Που θέλει να δίνει‧

                ηδονή.

                Που αντέχει να δέχεται‧ 

                οδύνη.

                Που ψάχνει το δίκιο του ακόμα.

                Γυναίκας το σώμα.

Ραδιόφωνο στη διαπασών

            Ραδιόφωνο στη διαπασών

            πνευστά κρουστά και έγχορδα‧

            Μπετόβεν.

            Πάντα η ίδια μουσική

            πνιχτές κραυγές να κρύβει από τον κόσμο.

            Κι εγώ στο διπλανό δωμάτιο

            με την ψυχή μου σαν την πόρτα κλειδωμένη

            με όλο μου το σώμα να πονάει

            ακούω

            -ενώ δε θέλω πια-

            τα παρακάλια.

            Ύστερα τα παραδομένα βογγητά της

            και βουβά μέσα μου με τρόμο να φωνάζω:

            «ας ζήσει. Ακόμα κι αυτή τη φορά μόνο, ας ζήσει».

            Και ζει.

            Και ζούμε.

            Για μέρες δε θα βγει στο δρόμο.

            Για μέρες δε θα μου μιλήσει.

            Θα στέλνει εμένα για θελήματα και ψώνια.

            Στο βλέμμα μου ντροπή και ενοχή.

            Ακόμα μια φορά ζήσαμε πάλι.

            Ώς την επόμενη φορά θα ζούμε.

            Ξέρει πως ξέρω

            αλλά δε θα μου εξηγήσει.

            Μάνα μου είναι, αλίμονο. Δεν ξέρει;

            Κι εκείνος, ο πατέρας μου, το ξέρει.

            Πα-τέρας; Τέρας;

Το θήλυ Ουρανία

Φόρεσε σύννεφο λευκό και στα μαλλιά φεγγάρι
πασούμια με αστερόσκονη και δύο φτερά όλο χάρη.
Ταξίδεψε στους ουρανούς σ’ άλλους γαλαξίες
και γνώρισε εξωγήινους με άυλες αξίες.
Όταν κάποτ’ επέστρεψε κι είδε ξανά τη γη μας
τρόμαξε με το χάλι μας και με την ανοχή μας.
Τα ‘βάλε με τον Ουρανό:
«πανάθεμά το μπλε σου!» του φώναξε.
«Είσ’ άχρηστος κι ανεύθυνος. Δεν τόλμησες ποτέ σου
να ρίξεις ένα κεραυνό όπως έκαν’ ο Δίας
να μάθουν πως ο τρόπος τους είναι άνευ ουσίας».
Ο ουρανός συννέφιασε έσκυψε ντροπιασμένος
ήπιε και μπόλικο κρασί κρύφτηκε μεθυσμένος.
Η Ουρανία άδραξε τότε την ευκαιρία
κάθισε αυτή στο θρόνο του
κι είπε με παρρησία:
«κουμάντο κάνω τώρα εγώ
το θήλυ Ουρανία
και θα σας κάνω τη ζωή υπόθεση με αξία»

ΚΑΤΙΝΑ ΒΛΑΧΟΥ

γεννήθηκε και ζει στην Κέρκυρα. Σπούδασε αρχιτεκτονική και εργάστηκε στο εξωτερικό και την Ελλάδα.  Από το 1996 έχει εκδώσει έξι βιβλία πεζογραφίας -μυθιστόρημα, διήγημα, νουβέλα -τρεις ατομικές ποιητικές συλλογές: Ατάκτως Ειρημένα, Λοράνδου 2013, Το Τέμπο των καιρών, Περισπωμένη 2015, Σκιά και μνήμη, Φιλύρα 2019, μία συλλογική έκδοση ποιημάτων: Η συνάντηση, μαζί με την Αλεξία Αθανασίου και τον Βασίλη Πανδή, Φιλύρα 2019, και συμμετείχε με στίχους της σε δυο δίγλωσσα φωτογραφικά λευκώματα: Τα Ελάχιστα, μαζί με την Bernadette Mergaerts, Λοράνδου 2017 και Λάμψεις Ομορφιάς, μαζί με την Xριστίνα Τζαμάλα, ΟΛΚΕ 2022. Έχει δημοσιεύσει σε λογοτεχνικά περιοδικά και έχει αρθογραφήσει στον τοπικό τύπο.